ΕΠΙΚΗΔΕΙΟΣ ΟΜΙΛΙΑ δ. ΜΑΡΙΑΣ ΔΗΜ. ΠΑΠΑΣΤΑΥΡΟΥ (ΕΓΓΟΝΗΣ π. ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΠΑΠΑΣΤΑΥΡΟΥ)

Παππού μου, την ευχή σας!
Ξέρουμε ότι τώρα μας ακούτε και πρέπει να ξέρετε πως μας λείπετε πολύ. Ήδη από την ώρα που φύγατε σας σκεφτόμαστε συνέχεια. Ο καθένας μας με μία σκέψη, μία προσευχή, μία ευχή… Ήδη από την ώρα που φύγατε, «ἐν παντὶ θλιβόμενοι ἀλλ᾿ οὐ στενοχωρούμενοι», με γαλήνη και σιγουριά στις ψυχές μας για τον προορισμό σας, συνηθίζουμε στο ότι δεν θα είστε πλέον κοντά μας,
σωματικά τουλάχιστον. Τώρα που δεν είστε εδώ, τώρα συνειδητοποιούμε πόσο σας θέλουμε παρόντα.
Παππού μου, σας μιλάω εκ μέρους όλων και ίσως δεν είναι σωστό, αφού είχατε τον τρόπο να μιλάτε στην κάθε ψυχή διαφορετικά. Αλλά οι αδερφές μου κι εγώ, είχαμε την εξαιρετική ευλογία
Παππού μου, πρέπει να ξέρετε, ότι σας έχουμε ανάγκη, κυρίως πνευματική. Τον καιρό που σας είχαμε κοντά μας, ακόμα κι όταν δεν μιλούσατε, όπως συνέβαινε συνήθως αφού διαρκώς προσευχόσασταν με το νου… και μόνο η παρουσία σας, μας ήταν αρκετή. Ήταν παρήγορη, ήταν υποστηρικτική, ήταν αφορμή για μας να γινόμαστε καλύτεροι προσπαθώντας να σας μιμηθούμε.
Παππού μου, τώρα θα σας μιλήσω προσωπικά, και ίσως στα λίγα που θα σας πω, όλοι να βρουν έστω και ένα, μικρό σημείο, στο οποίο θα συμφωνούν. Τώρα είναι που προσπαθώ να θυμηθώ όλα όσα μας είπατε, όλα όσα μας δώσατε, όλα όσα μας συμβουλεύσατε, όλα όσα μας μάθατε. Και όσο, ήρεμα συλλογίζομαι, τόσο μου έρχονται στο νου λόγια, πράξεις, κινήσεις, βλέμματα… Όμως, περισσότερο και από τα λόγια σας ή τις σκέψεις σας, επηρεάζει το παράδειγμά σας.
Παππού μου, σε θυμάμαι να λες:
«ἡτοιμάσθην καὶ οὐκ ἐταράχθην» (Ψαλμ. 118/60). Και θυμάμαι ότι δεν πέρασε καμία μέρα που να μην ετοιμαστήκατε για όλα τα ενδεχόμενα. Κυρίως όμως, για το μεγάλο ταξίδι. Και ήταν τόσο φυσικό στη σκέψη σας αυτό το ταξίδι, σαν να το περιμένατε από πάντα. Και έτσι απλά, από πάντα… προετοιμάζατε τις αποσκευές σας. Μέχρι που έφτασε η ώρα, και πανέτοιμος, ήρεμος, απλά φύγατε… Φυσικά…
«χωρὶς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν» (Ίωάν. 15, 5). Και θυμάμαι το πρόσωπό σας άλλαζε κάθε φορά που λέγατε αυτή τη φράση. Ήταν πιο πολύ σαν προσευχή, παρά σαν συμβουλή. Κάθε φορά ήταν σαν να σας ακούω να δέεστε στον Κύριό μας, να μας φωτίζει να το καταλάβουμε κι εμείς. Ότι χωρίς Αυτόν, τίποτα δεν μπορούμε να κάνουμε ή πως, ό,τι κι αν κάνουμε χωρίς τον Κυρίο μας και προς δόξα του Κυρίου μας, δεν έχει τελικά, ούτε αξία, ούτε σημασία. Άλλωστε, κάπως έτσι σας είδα να προχωράτε. Πριν από οτιδήποτε, και από την πιο απλή κίνηση, δεν προχωρούσατε χωρίς το σημείο του σταυρού. Και ήταν κάτι τόσο φυσικό για εσάς. Ήταν κάτι τόσο αληθινό και ζωντανό, που παρακινούσατε και τους γύρω σας να κάνουν το ίδιο…
«Πρόσεχε σεαυτῷ» (Πρ. των Αποστ. 5, 35). Και σας θυμάμαι να μετράτε τις δύο λέξεις στα δάχτυλά σας. Σας θυμάμαι να μας κοιτάτε έντονα με τα μεγάλα γαλάζια μάτια σας, σαν να προσπαθείτε να μας πείσετε για κάτι. Θυμάμαι, όταν ήμουν μικρότερη, φοβόμουν λίγο… Μεγαλώνοντας όμως… και αυτή η συμβουλή, όπως και όλες οι άλλες, πήρε μορφή μέσα στην ψυχή μου… Αλλά ακόμα και τότε δεν σταματήσατε να μας τη λέτε, με την ίδια ένταση, σαν να μας λέτε «Ο αγώνας είναι διαρκής. Δεν τελειώνει σε μια στιγμή. Μην τα παρατάτε, δεν τελειώνει». Και σας θυμάμαι, πώς και πόσο προσέχατε τον εαυτό σας και τους γύρω σας.. Διακριτικά, σιωπηλά, ταπεινά, σίγουρα…
«Οὐ μή σε ἀνῶ, οὐδ' οὐ μή σε ἐγκαταλείπω» (Προς Εβρ. 13, 5). Και θυμάμαι, παππού μου, ότι χαμογελούσατε συχνά λέγοντας αυτά τα λόγια, σαν να θέλατε να μας διαβεβαιώσετε ότι έτσι είναι, έτσι ισχύει. Θυμάμαι τα μάτια σας, γεμάτα απόλυτη σιγουριά και πίστη στο Θεό, να κοιτούν μέσα στα δικά μας και να φτάνουν ως την ψυχή μας, επιβεβαιώνοντας τις λέξεις.
Παππού μου, μέχρι τώρα, ήδη από την ώρα που φύγατε, αυτά έχω καταφέρει να θυμηθώ από τις συμβουλές σας. Είμαι σίγουρη πως με τον καιρό, σιγά – σιγά, σαν από όνειρο, θα θυμηθώ και  άλλα… και άλλα. Ξέρω πως με ακούς και ξέρω πως όπως αδιαλείπτως προσευχόσουν εδώ στη γη για όλους μας, έτσι αδιαλείπτως θα προσεύχεσαι και εκεί στον ουρανό. Θυμάμαι πως, όταν κάτι ήταν προς όφελός μας, ποτέ δεν μας χάλαγες χατίρι. Οπότε, παίρνω το θάρρος, και εκ μέρους όλων, σου ζητώ μία μεγάλη χάρη: «Παππού μου, εκεί που βρίσκεστε τώρα, προσεύχεσθε στον Κύριό μας και Θεό μας, που τόσο πολύ αγαπήσατε και λατρέψατε, και για τις δικές μας ψυχές! Μας λέγατε πάντα ότι ο κόσμος δεν πάει καλά και ότι κινδυνεύουμε από παντού… Σήμερα, όλα όσα μας λέγατε τόσα χρόνια, τα βλέπουμε μπροστά μας… Λοιπόν, συντροφιά με τη γιαγιά, που τόσο πολύ σας έλειψε και μας έλειψε και τον άλλο παππού μας, που μας έφυγε πρόσφατα, σας παρακαλώ όλους… Προσεύχεσθε στον Κύριο μας και για τις δικές μας ψυχές. Να μας αξιώσει και μας να βρεθούμε κοντά Του, στην Ουράνια Βασιλεία Του, στην ατέρμονη χαρά Του… Και κοντά σας…»
Εις το επανιδείν, Παππού μου, την ευχή σας!
Παππού μου, καλή Ανάσταση!