Η ομοιοπαθητική είναι «θεραπευτικό αδιέξοδο» σύμφωνα με νέα μελέτη
Οι ερευνητές που συνέταξαν τη μελέτη για λογαριασμό του
Εθνικού Συμβουλίου Ιατρικής και Υγειονομικής Έρευνας της Αυστραλίας με επικεφαλής τον Πωλ Γκλάζιου εξέτασαν τα αποτελέσματα 176 ατομικών ομοιοπαθητικών θεραπειών με σκοπό να αξιολογήσουν την αποτελεσματικότητά τους.
«Με βάση τα δεδομένα που λάβαμε υπόψη μας, δεν υπάρχουν καταστάσεις της υγείας ενός οργανισμού για τις οποίες η ομοιοπαθητική βρέθηκε να είναι αποτελεσματική σύμφωνα με συγκεκριμένα αποδεικτικά στοιχεία. Καμία καλά σχεδιασμένη και επιστημονικά στοιχειοθετημένη μελέτη με επαρκή αριθμό συμμετεχόντων ώστε να έχουμε αξιόπιστο αποτέλεσμα δεν έδειξε ότι η ομοιοπαθητική βελτίωσε την κατάσταση της υγείας των ασθενών περισσότερο από ένα ψευδοφάρμακο (πλασέμπο) ή όσο οποιαδήποτε άλλη (συμβατική) θεραπεία» αναφέρεται στη μελέτη.
Ο Γκλάζιου σχολίασε σχετικά: «ξεκίνησα αυτό το επιστημονικό ταξίδι χωρίς προκαταλήψεις, αλλά με περιέργεια για την αμφίβολη αποτελεσματικότητα της ομοιοπαθητικής. Άλλωστε, ποιος θα πίστευε ότι τα βακτήρια θα προκαλούσαν έλκη στο πεπτικό σύστημα ή ότι θα εμβόλια για τον καρκίνο θα γίνονταν πρακτικές ρουτίνας. Ωστόσο, έχασα κάθε ενδιαφέρον [για την ομοιοπαθητική] καθώς μετά την επισκόπηση 57 συστηματικών ερευνών (πάνω σε 68 καταστάσεις) που περιλάμβαναν 176 ατομικές μελέτες δεν βρήκα καμία επιστημονικά πειστική επίδραση εκτός από την αυθυποβολή στο ψευδοφάρμακο».
—Πώς γεννήθηκε η ομοιοπαθητική
Ο Γερμανός ιατρός Κρίστιαν Φρίντριχ Σάμουελ Χάνεμαν (1755-1843) εγκατέλειψε την ιατρική, για να μη διατρέχει τον κίνδυνο να βλάψει κανέναν και δήλωνε δημόσια ότι «η ιατρική σαν τέχνη να σώζει τη ζωή και να αποκαθιστά την υγεία είναι, στην παρούσα της κατάσταση, πλήρως ανεπαρκής».
Ο Χάνεμαν άφησε λοιπόν την επιστημονική ιατρική της εποχής του και αναζήτησε το βιοπορισμό στις μεταφράσεις, αφού γνώριζε εννέα γλωσσών, μεταξύ των οποίων και ελληνικά.
Μεταφράζοντας ένα σύγγραμμα φαρμακολογίας του διδάκτορα Gullen που αφορούσε το φάρμακο από το φλοιό της Κιγχόνης – το οποίο χρησιμοποιούσαν ευρέως τότε για τη θεραπεία της ελονοσίας – δεν ικανοποιήθηκε από τις περιγραφές του συγγραφέα και αποφάσισε να το λάβει ο ίδιος προκειμένου να δει τις αντιδράσεις στον εαυτό του.
Με έκπληξη παρατήρησε ότι άρχισαν να εμφανίζονται συμπτώματα τα οποία το φάρμακο προοριζόταν να θεραπεύσει. Όταν σταμάτησε να παίρνει το φάρμακο, η υγεία του επανήλθε στην αρχική της κατάσταση. Έτσι, με αυτό τον τυχαίο τρόπο, ο Χάνεμαν συνειδητοποίησε πώς λειτουργούν τα φάρμακα. Μαζί με μία ομάδα ανθρώπων, άρχισαν να πειραματίζονται και με διάφορα άλλα φάρμακα της εποχής, καταγράφοντας με κάθε λεπτομέρεια τη δράση τους. Έτσι δημιουργήθηκε το πρώτο βιβλίο φαρμακολογίας (MateriaMedica), που περιείχε όλα τα συμπτώματα που περιλαμβάνει μία ασθένεια (νοητικά, ψυχικά και σωματικά).
Από τη μελέτη αυτή ο Χάνεμαν οδηγήθηκε αβίαστα στο συμπέρασμα ότι «δεν υπάρχουν ασθένειες αλλά άνθρωποι που ασθενούν» και εμπνεύστηκε την αρχή που λέει ότι δεν αρκεί να χορηγούμε τα φάρμακα με βάση μόνο τη σωματική συμπτωματολογία αλλά με βάση την κάλυψη του συνόλου όλων των συμπτωμάτων που παρουσιάζει ο ασθενής. Μετά από αυτή την ανακάλυψη ο Χάνεμαν άρχισε και πάλι να ασκεί την ιατρική τέχνη με τα νέα πλέον δεδομένα.
Στη συνέχεια, και κατά τη χορήγηση των φαρμάκων στους ασθενείς, παρατήρησε ότι κατά την αποθεραπεία, υπήρχε επιδείνωση, ένα ξέσπασμα του οργανισμού με απλά λόγια, κάτι που καθιστούσε τη μέθοδο επικίνδυνη σε αδύναμους ανθρώπους λόγο τις χημικής σύστασης που περιείχαν τα φάρμακα. Άρχισε τότε να αραιώνει τη δόση του φαρμάκου σε αλκοόλη αραιωμένη σε νερό και να ανακινεί το μείγμα ώστε να διαλυθεί. Παρατήρησε ότι όσο περισσότερο αραίωνε και ανακινούσε την αρχική ουσία τόσο μειωνόταν η τοξικότητά της, ενώ παράλληλα αυξάνονταν οι θεραπευτικές της ιδιότητες.
Έτσι ο Χάνεμαν ανακάλυψε την αραίωση και τη δυναμοποίηση, τις ιδιότητες δηλαδή που χαρακτηρίζουν κάθε ομοιοπαθητικό φάρμακο. Δημιούργησε με αυτό τον τρόπο ένα δραστικό θεραπευτικό μέσο, το ομοιοπαθητικό φάρμακο, τη λειτουργία του οποίου -ακόμη και στις μέρες μας που διαθέτουμε τόσο εξελιγμένα τεχνικά μέσα- μόνο εμπειρικά μπορούμε να την επιβεβαιώσουμε.
Μετά λοιπόν από πολύχρονες έρευνες και πειράματα σε εθελοντές, ο Χάνεμαν δημιούργησε ένα πλούσιο και πλήρες υλικό φαρμακολογίας (Materia Medica), που υποστηρίζει πλήρως την ομοιοπαθητική θεραπευτική μέθοδο.
—Οι τέσσερις βασικές αρχές (νόμοι) της Ομοιοπαθητικής
-Νόμος του όμοιου φαρμάκου
Το φάρμακο που λαμβάνει ο ασθενής πρέπει να μπορεί να προκαλέσει όμοια συμπτώματα με αυτά που καλείται να θεραπεύσει.
-Νόμος του ενός φαρμάκου
Πρέπει να χορηγείται μόνον ένα φάρμακο και όχι ποικιλία φαρμάκων, όπως κάνουν αρκετοί υποθέτοντας ότι αν δεν λειτουργήσει το ένα, θα λειτουργήσει το άλλο, αποσυντονίζοντας τον ασθενή και στερώντας του την ευκαιρία να θεραπευτεί.
-Η ελάχιστη δόση
Προς αποφυγήν ανεπιθύμητων επιδεινώσεων ή δυσφορίας κατά την πορεία της θεραπείας παρέχεται αραιωμένη δόση του φαρμάκου, δηλαδή η ελάχιστη δυνατή ποσότητα αυτού.
-Νόμος του Hering
Τα συμπτώματα υποχωρούν από επάνω προς τα κάτω (από το κεφάλι στα πόδια), από μέσα προς τα έξω (από τα εσωτερικά όργανα προς το δέρμα) και με σειρά αντίστροφη της αρχικής εμφάνισής τους.
Η αλήθεια είναι ότι η ομοιοπαθητική αντιμετωπίζεται με σκεπτικισμό και δεν χαίρει εκτίμησης από τη συμβατική ιατρική. Πολλοί ερευνητές υποστηρίζουν ότι η αποτελεσματικότητά της σε ορισμένες ασθένειες οφείλεται στην αυθυποβολή του ασθενούς και όχι στο ίδιο το ομοιοπαθητικό φάρμακο.
Οι αμφισβήτηση από την πρόσφατη έρευνα δεν αποτελεί κάτι καινούργιο για τους ομοιοπαθητικούς γιατρούς, αλλά μάλλον αποτελεί ένα ακόμα επεισόδιο σε μια επιστημονική διαμάχη που κρατάει εδώ και δεκαετίες.
econews
ΠΗΓΗ: ΚΛΙΚ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου