ΣΕΜΝΟΤΗΤΑ, ΑΓΝΟΤΗΤΑ, ΑΓΙΟΤΗΤΑ 

ΤΟΥ  ΝΙΚΟΛ.  ΒΟΪΝΕΣΚΟΥ

     

Τρείς λέξεις που περιέχουν πνευματικό μεγαλείο. Τρείς αρετές που ανεβάζουν τον άνθρωπο σε δυσθεώρητα ύψη. Τρείς αγώνες που στεφανώνονται με αμάραντα και ουράνια στεφάνια.

Αυτές τις τρείς λέξεις όταν τις ακούει ο μακράν του Χριστού κόσμος, ειρωνεύεται, κοροϊδεύει και εμπαίζει. Η συμπεριφορά του θυμίζει τον μύθο με την αλεπού, που πιάστηκε η ουρά της στο δόκανο και κόπηκε, επειδή όμως ένιωθε μειονεκτικά απέναντι στις άλλες αλεπούδες, προσπαθούσε να τις πείσει να κόψουν και αυτές την ουρά τους για να γίνουν τάχα μου ομορφότερες.

Εμείς, που λέμε ότι πιστεύουμε και αγαπάμε τον Χριστό, δεν πρέπει καθόλου να επηρεαζόμαστε από τη  γνώμη  και τις ειρωνείες του κόσμου. Ο κόσμος δεν θυσίασε τίποτε για εμάς. Αντίθετα, ο Χριστός σταυρώθηκε για εμάς, για αυτό πρέπει να μας ενδιαφέρει μόνο το τι θέλει και τι λέει ο Χριστός, τις δε ειρωνείες του κόσμου να τις θεωρούμε παράσημά μας. Στις επόμενες γραμμές θα αναφέρω δύο περιπτώσεις όπου λάμπουν σε ασύλληπτο βαθμό η σεμνότητα, η αγνότητα και η αγιότητα. Τα έχω ακούσει από ομιλίες του θαυμάσιου ερμηνευτού του λόγου του Θεού, του μακαριστού πατρός Αθανασίου Μυτηλιναίου.

Ένα παλικάρι δεκαοχτώ ετών παντρεύτηκε μία κοπέλα δεκατεσσάρων ετών. Έζησαν ευλογημένοι και αγαπημένοι σε όλη τη ζωή τους και κάνοντας το θέλημα του Θεού στο ζήτημα της τεκνογονίας γέννησαν δέκα παιδιά. Η μητέρα πέθανε στα πενήντα δύο χρόνια της. Ο πατέρας παρότι έμεινε χήρος στα πενήντα έξι χρόνια του ούτε καν σκέφτηκε να ξαναπαντρευτεί, αλλά έζησε πολλά χρόνια με αγνότητα και μυστηριακή ζωή. Όταν έφτασε ογδόντα πέντε ετών είχε μεγάλη δυσκοιλιότητα, η οποία τον ταλαιπωρούσε πολύ. Κάποια μέρα η κόρη του, στο σπίτι της οποίας ζούσε, τον ρώτησε: «Πατέρα θέλεις να σου κάνω κλίσμα;». Τότε ο πατέρας ξαφνιάστηκε από αυτήν την ερώτηση και απάντησε: «Τι λές, παιδάκι μου! Δεν με είδε η γυναίκα μου, θα με δεί η κόρη μου;».

Ένας ιερέας ζούσε μαζί με την παπαδιά του σε ένα χωριό. Ο Θεός τους χάρισε έντεκα παιδιά. Οι χωριανοί όμως αντί να χαίρονται  και να δοξάζουν τον Θεό για αυτόν τον ευλαβέστατο και θεοφοβούμενο ιερέα και για την αγία παπαδιά του και τα ευλογημένα παιδιά του, σκανδαλίστηκαν κάνοντας κακούς λογισμούς. Κάποια μέρα κίνησαν και πήγαν στον μητροπολίτη της περιοχής και παραπονέθηκαν ότι ο ιερέας του χωριού τους, τούς σκανδαλίζει με τον τρόπο της ζωής του. Τότε ο μητροπολίτης κάλεσε τον ιερέα να απολογηθεί. Ο ιερέας είπε στον μητροπολίτη: «Σεβασμιότατε από την ημέρα που παντρεύτηκα, έσμιξα έντεκα φορές με την γυναίκα μου και ο Θεός μας χάρισε έντεκα παιδιά». Ο μητροπολίτης έμεινε άναυδος για λίγη ώρα και μετά σηκώθηκε, αγκάλιασε και φίλησε τον άξιο και άγιο ιερέα και του είπε να πάει στο καλό και να συνεχίσει το άγιο έργο του. Έπειτα κάλεσε τους χωριανούς, τους μάλωσε αυστηρά για τους κακούς λογισμούς που είχαν κάνει για τον ιερέα τους και τους συμβούλευσε να τιμούν και να σέβονται με όλη τους την καρδιά τον αγνό και άγιο ιερέα τους.