ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΧΑΛΚΙΔΟΣ, ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΣΕΛΕΝΤΗΣ (Χαρ. Μπούσιας)

Μητροπολίτης Χαλκίδος, Νικόλαος Σελέντης (1931-1975)

γράφει γιὰ τὴν «ΧΡ. ΒΙΒΛΙΟΓΡ.» ὁ  Δρ Χαραλάμπης Μ. Μπούσιας,
Μέγας Ὑμνογράφος τῆς τῶν Ἀλεξανδρέων Ἐκκλησίας

 .           Ἦταν ὁ πρῶτος χειμώνας τῶν μεταπτυχιακῶν μου σπουδῶν στὸ Manchester, ὅταν ἔμαθα ὅτι ὁ πολυσέβαστος Μητροπολίτης Χαλκίδος, ὁ ἀκάματος ἐργάτης τοῦ Εὐαγγελίου τῆς ἀγάπης, ὁ ἄνθρωπος τῆς ἀγάπης καὶ τῆς προσφορᾶς, ὁ Νικόλαος Σελέντης, βρισκόταν βαριὰ ἀσθενὴς σὲ Νοσοκομεῖο τοῦ Λονδίνου. Προσπάθησα νὰ τακτοποιήσω τὰ διαβάσματά μου καὶ νὰ περατώσω τὶς Mid-sessional Exams γιὰ τὸ MSc, γιὰ νὰ κατέβω στὸ Λονδῖνο νὰ τὸν ἐπισκεφθῶ καὶ νὰ πάρω τὴν εὐχή του. Μιὰ εὐχὴ ποὺ μετροῦσε μέσα μου περισσότερο καὶ ἀπὸ τὸν μεταπτυχιακὸ τίτλο ποὺ προσδοκοῦσα νὰ πάρω. Ὁ Θεός, ὅμως, δὲν μοῦ ἔκανε αὐτὴ τὴ χάρη. Ὅταν κατέβηκα στὸ Λονδῖνο πληροφορήθηκα ὅτι μόλις πρὸ ὀλίγου ὁ Ἐπίσκοπος εἶχε μεταβεῖ γιὰ νὰ συναντήσει στὰ οὐράνια σκηνώματα τὸ ἐφετὸ τῆς καρδιᾶς του, τὸν ἀγαπημένο μας Ἰησοῦ. .           Γύρισα λυπημένος στὸ Manchester καὶ ἐπιδόθηκα στὴν προσευχή. Δὲν τὸ χωροῦσε ὁ νοῦς μου πῶς ὁ φλογερὸς ἱεροκήρυκας, ὁ μαγνήτης τῶν νέων, ὁ κατηχητής, ὁ ποιμένας τῶν λογικῶν προβάτων τῆς Μητροπόλεώς του, ὁ ἀπὸ ὅλους ἀγαπητὸς καὶ σεβαστός, ὁ π. Νικόλαος, μεταδημότευσε γιὰ τὴν Ἄνω Πόλη, «ἔνθα οὔκ ἐστι πόνος, οὐ λύπη, οὐ στεναγμός, ἀλλὰ ζωὴ ἀτελεύτητος». Ἔνοιωθα πολὺ φτωχὸς καὶ ἀδύναμος. Ὁ π. Νικόλαος γνώριζε νὰ πλουτίζει τὴν Ἐκκλησία μας μὲ τὴν ἀγάπη του, μὲ τὸ λόγο του, μὲ τὸ παράδειγμά του, μὲ τὸ χαμόγελό του, μὲ τὰ τραγούδια τοῦ Θεοῦ, ποὺ ἀβίαστα ἔβγαιναν ἀπὸ τὰ χείλη του. Σκέφθηκα, ὅμως, ὅτι ὁ Χριστός μας τὸν ἀγαποῦσε περισσότερο ἀπὸ ἐμᾶς καὶ ἔτσι τὸν κάλεσε κοντά του, «ἵνα μὴ κακία ἀλλάξῃ σύνεσιν αὐτοῦ» (Σοφ. Σολομ. δ´ 11). Ἄλλωστε καὶ ὁ π. Νικόλαος ἀγαποῦσε τὸν Χριστό μας μὲ μιὰ μοναδικὴ ἀγάπη, καὶ ἡ ἐπικοινωνία μαζί Του ἦταν ἀδιάλειπτη. Δὲν εἶναι ὑπερβολὴ νὰ ποῦμε ὅτι ἡ ἀναπνοή του ἦταν δοξολογία τοῦ ὀνόματος τοῦ Χριστοῦ μας καὶ κάθε μοναδικὴ στιγμὴ τῆς σύντομης στὴ γῆ παρουσίας του ἕνας ὕμνος, ἕνα τραγούδι εὐχαριστιακό.
.           Πέρασαν τὰ χρόνια, ἀλλὰ ἡ μνήμη τοῦ Μητροπολίτου Νικολάου ὄχι μόνο δὲν παρασύρθηκε στὴ λήθη, ἀλλὰ παραμένει ζωντανὴ καὶ στοὺς συγχρόνους μας, αὐτοὺς ποὺ δὲν τὸν γνώρισαν, ἀλλὰ ἄκουσαν ἢ διάβασαν γιὰ τὴν ἰσάγγελη πολιτεία του. .           Μὲ συγκίνηση διάβασα τὸ μικρό, ἀλλὰ πολὺ ἀξιόλογο τευχίδιο τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος Κύμης, τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Καρυστίας «Μακαριστός Μητροπολίτης Χαλκίδος (1931 – 1975). Ἀναφορά στὴ ζωὴ καὶ στὸ ἔργο του». Τί νὰ πρωτοσημειώσω ἀπὸ τὸ καλογραμμένο αὐτὸ βιβλίο ποὺ σκιαγραφεῖ τὴν ἁγία μορφὴ τοῦ διακεκριμμένου μακαριστοῦ Ἱεράρχου, ποὺ στολίζει 41 τώρα χρόνια τὸ οὐράνιο θυσιαστήριο; .           Στὸν πρόλογο του ὁ φίλος του καὶ ἐφάμιλλός του στὴν ἀρετὴ Μητροπολίτης Καρυστίας Σεραφείμ σημειώνει ἐγκωμιαστικά, ὅπως ἀξίζει πραγματικὰ στὸν οὐρανοπολίτη Ἐπίσκοπο: «Ὁ Νικόλαος δέν προσέβλεπε οὔτε ἀπέβλεπε στήν δόξα τῶν ἀνθρώπων, ἀλλά ἀκράδαντα πίστευε στήν μισθαποδοσία τοῦ Θεοῦ. Αὐτήν ποθοῦσε καί γιά αὐτήν ἐργάστηκε…. Μεταρσιωμένος κατά τήν διάρκεια τῆς Θείας λατρείας ὁ ἴδιος ἒδινε καί ἔδειχνε καί στόν λαό τόν Οὐρανό μέ τήν ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ καί ζῶσα λατρευτική του στάση. Δοσμένος ὁλόκληρος καί καταρτισμένος στόν λόγο τοῦ Θεοῦ, ἀνέπτυξε τό κήρυγμα καί κατέστησε τόν ἄμβωνα κέντρο τοῦ Ναοῦ καί τοῦ ἐνδιαφέροντος τοῦ λαοῦ. Συνείχετο ἀπό τό αἴσθημα τῆς εὐθύνης καί διαρκῶς ἐσκέπτετο καί ἀγωνιοῦσε γιά τήν σωτηρία τῶν ἐμπεπιστευμένων εἰς αὐτόν ψυχῶν “ὑπέρ ὧν Χριστός ἀπέθανε” καί γιά τοῦτο δέν ἔδινε “ὕπνον τοῖς βλεφάροις καί νυσταγμόν τοῖς ὀφθαλμοῖς αὐτοῦ”. Ὁ Νικόλαος ὑπῆρξε τύπος τῶν πιστῶν “ἐν ἔργῳ, ἐν λόγῳ, ἐν ἀναστροφῇ, ἐν ἁγνείᾳ”. Ἡ ψυχή του, ἐξαγνισμένη καί ἐξαγιασμένη, ἦτο δοχεῖον καί λύρα τοῦ Πνεύματος. Ἡ καρδιά του, καθαρή καί ἀγαθή, ἦτο ἐργαστήριον καί πηγή ἀστείρευτη καλῶν ἔργων καί λόγων. Τό χέρι του , πάντα ἀνοιχτό, νά μοιράζει γιά νά δίνει ὅλα τά δικά του καί ὅλα ὅσα οἱ ἄνθρωποι τοῦ ἔβαζαν στό χέρι. Ἔμεινε διά βίου καί ἔφυγε ἐκ τοῦ βίου πτωχός καί ἔτσι ἀνεδείχθη ὅτι ἀξίως τοῦ ὀνόματος (τοῦ ἁγίου Νικολάου) ἐπολιτεύθη. Ὁ Νικόλαος, ἄν καί ἔζησε ἐπί τῆς γῆς ὀλίγα χρόνια, ἐπλήρωσε χρόνους μακρούς. Ἐδοκιμάσθη ὡς χρυσός ἐν χωνευτηρίῳ καί ἔλαμψε μέ τήν ὑπομονή του, τήν ἀνεξικακία του, τήν ἐν γένει ἀρετή του. Τόν Νικόλαο δέν μπορεῖς νά τόν γνωρίσεις ἀπό τήν περιγραφή καί μάλιστα τήν σύντομη καί περιληπτική. Τόν Νικόλαο, μόνο ἄν τόν εἶχες ζήσει ἀπό κοντά , θά μπορέσεις νά τόν ἐννοήσεις καί νά τόν ἐκτιμήσεις. Μέ τήν ὡραία του μορφή, τό ἀνεπιτήδευτο χαμόγελο, μέ τήν μεγάλη του καρδιά καί τήν ἁγιασμένη του ψυχή,ὅπως μᾶς ἔδινε τήν ζωή του,θά μᾶς δίνει τήν εὐχή του, πού τόσο τήν ἔχομε ἀνάγκη. Καί τήν προσευχή του,διότι “πολύ ἰσχύει δέησις δικαίου ἐνεργουμένη”»
.           Στὸ κεφάλαιο «ὁ Σταυρὸς τοῦ Μαρτυρίου» ἡ ἐκδότρια Μονὴ σημειώνει μὲ ἐμφατικὸ τρόπο, ποὺ δὲν ἀπέχει ἴχνος ἀπὸ τὴν πραγματικότητα : .           Ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ ὁ Νικόλαος. Ἀφιερωμένος στὸ Θεὸ καὶ στὴν Ἐκκλησία. Ἀπέφευγε τὴ δόξα καὶ ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ καὶ τὸ ἔλεός Του τὸν κατεδίωκε (Ψαλμ. 22). Γεύθηκε τὰ χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἒπρεπε νὰ δοκιμάσει καὶ τὸ ἄθλημα τοῦ μαρτυρίου. Ἦλθαν οἱ μεγάλες δοκιμασίες. Τὶς ἀντιμετωπίζει μὲ πολλὴ ἐμπιστοσύνη στὸ Θεό. Σημειώνει στό Ἡμερολόγιό του: «Ὅταν πονῶ τότε προσεύχομαι θερμὰ ἀπ’ τήν καρδιά! Τί νὰ εἰπῶ, εἴθε νὰ πονῶ; Δὲν ἔχω τόση πίστι. Τὸν εὐχαριστῶ ὅμως γιατὶ εἶναι ὁ Ποιμήν μου.» (Ξεσπάσματα σελ.85). «Πρέπει νὰ περάσης ἕνα βαθύ πόνο, μιὰ τραγική ἀγωνία, νὰ κραυγάσης, νὰ παλαίψης, γιὰ νὰ σοῦ μιλήση ὁ Θεός. Διαφορετικὰ δὲν γίνεται τίποτε. Τὸ δοκίμασα, τὸ δοκι­μάζω.» (Ξεσπάσματα σελ. 87).
.           Καὶ στὸν Ἐπίλογο τοῦ βιβλίου διαβάζουμε μὲ περισσὴ κατὰ Θεὸν ὑπερηφάνεια καὶ ἀναστενάζοντας ἀπὸ χαρὰ ἀνάμικτη μὲ λύπη: .           Εὐλογοῦμε καὶ δοξάζομε τὸν Πανάγιο Θεό, γιατὶ μᾶς ἐχάρισε Ἐπίσκοπο τῶν καρδιῶν. Μὲ ἀπέραντη ἀγάπη γιὰ ὅλους, καὶ γι’αὐτοὺς ποὺ τὸν ἐπίκραναν καὶ τὸν ἐπλήγωσαν βαθειά. Ἒμεινε καθαρὸς ἀπὸ τὶς μικρότητες τοῦ κόσμου, γιατὶ ἀγάπησε μὲ τὴν σταυρωμένη ἀγάπη τοῦ Ἐσταυρωμένου Κυρίου τοὺς πάντας καὶ ἔγινε ἀρεστὸς στὸ Θεό. Βρῆκε χάρη καὶ ἀπέκτησε παρρησία ἐνώπιόν Του. Στὰ 44 χρόνια τῆς ἐπίγειας ζωῆς του ἐπλήρωσε χρόνους μακρούς καί συμβασιλεύει μὲ τὸν ἴδιον τὸν Κύριόν μας Ἰησοῦ Χριστό. Ἂφησε τὴ μαρτυρία στὸ πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας ἑνός ἁγίου Ἐπισκόπου. Χαρακτηριστικὲς καὶ οἱ μαρτυρίες δύο ἁγίων τῆς ἐποχῆς μας, τοῦ ἁγίου Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτου καὶ τοῦ π. Ἰακώβου Τσαλίκη τῆς Ἱ. Μονῆς Ὁσίου Δαυΐδ Εὐβοίας. Τὸν πρῶτο καιρὸ μετὰ τὴν κοίμησή του, μιὰ ὁμάδα χριστιανῶν φοιτητῶν ἐπεσκέφθη τὸν μεγάλο σύγχρονο Ἁγιορείτη ἀσκητὴ τῶν Καρυῶν Γέροντα Παΐσιο. Μεταξὺ ἄλλων τὸν ἐρώτησαν γιὰ τὸν ἀοίδιμο αὐτὸν Ἱεράρχη (μὲ τὸν ὁποῖο εἶχε γνωριμία καὶ πνευματικό σύνδεσμο ὁ π. Παΐσιος) καὶ ἔλαβαν τὴν ἀπάντηση: “Δὲν εἶναι γιὰ τὰ (πνευματικά) μέτρα σας, παιδιά μου, νὰ σᾶς πῶ γιὰ τὴν πνευματικὴ κατάσταση μέσα στὴν ὁποία ζεῖ τώρα ἡ ψυχὴ τοῦ ἀειμνήστου Νικολάου” (Εὐβοϊκό Χωριό τεῦχ. 27 σ.25). Καὶ σὲ κάποιον ἄλλον εἶχε πεῖ: “προστέθηκε ἕνας ἅγιος στὸν Παράδεισο”. Ὁ π. Ἰάκωβος Τσαλίκης εἶχε πεῖ: “Ὁ Νικόλαος εἶναι στὸν παράδεισο. Ἐπικοινωνῶ μαζί του. Μοῦ εἶπε νὰ μὴ μιλάω γι’αὐτόν”.
.           Θερμὰ συγχαρητήρια στὸ Μοναστήρι τῆς Μεταμορφώσεως τῆς Κύμης, γιὰ τὸ μικρό, σύντομο ἀλλὰ περιεκτικὸ σὲ πνευματικότητα βιβλίο, τὸ ἀφιερωμένο στὸ μακαριστὸ Ἱεράρχη. Βεβαίως ὅ,τιδήποτε καὶ νὰ γράψει κανεὶς γιὰ τὸν π. Νικόλαο, «οὐδὲν τελεῖ ἄξιον», γιατὶ τὸ μεγαλεῖο του ἔχει ὑπερβεῖ τὶς νεφέλες τοῦ οὐρανοῦ. .           Σὲ λειτουργικὴ γλῶσσα παραθέτω ἕνα στίχο καὶ ἔνα Συναξάριο γιὰ τὸν ἀοίδιμο Μητροπολίτη ἐκδεχόμενος τὶς θεοπειθεῖς του πρεσβεῖες.

Στίχοι. 

Λαοῦ ἐγκύψας πόνοις Χαλκίδος ἄρτι,
Νικόλαε, ὤφθης μιμητὴς Κυρίου.

Συναξάριον.

   Ὁ πνεύματι θυσίας καὶ ἀγῶνος πεπλησμένος, πεπνυμένος Χαλκίδος ποιμενάρχης, Νικόλαος ὁ θεοφόρος, τοὐπίκλην Σελέντης, ἐγεννήθη ἐν τῇ ἱερᾷ νήσῳ τῆς Τήνου τῷ 1931. Ἀνατραφεὶς ὑπὸ τῶν εὐσεβῶν αὐτοῦ γονέων, Ἐμμανουὴλ καὶ Μαρίας, συμφώνως τῷ Εὐαγγελικῷ νόμῳ ἐσπούδασε τὴν θεολογικὴν ἐπιστήμην ἐν τῷ Ἀθήνησι Πανεπιστημίῳ. Εἰσελθὼν εἰς τὰς τάξεις τῆς Ἐκκλησίας ἐκάρη μοναχὸς ἐν ἔτει 1962 εἰς τὴν ἱερὰν μονὴν Πετράκη καὶ ἀκολούθως εἰς μικρὸν χρονικὸν διάστημα ἐχειροτονήθη διάκονος ἐν Ἀθήναις καὶ πρεσβύτερος ἐν Καρδίτσᾳ, ἔνθα ὑπηρέτησε τῇ Ἐκκλησίᾳ ὡς ἱεροκῆρυξ. Ἐπανακάμψας εἰς τὴν πατρικήν αὐτοῦ νῆσον ἀνέλαβε καθήκοντα ἱεροκήρυκος καὶ πνευματικοῦ τοῦ ἱεροῦ προσκυνήματος τῆς «Μεγαλόχαρης» Εὐαγγελιστρίας Θεοτόκου. Ἐν τῷ ναῷ αὐτῆς μετὰ διετίαν ἐδέξατο τὸ ἀρχιερατικὸν ἀξίωμα ὑπὸ εὐαρίθμων ἱεραρχῶν προεξάρχοντος τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος Ἱερωνύμου. Διηκόνησε τῇ αὐτῷ λαχούσῃ τῶν Χαλκιδέων ποίμνῃ μετὰ πνεύματος θυσιαστικῆς ἀγάπης, ἁπλότητος, ἱεραποστολικοῦ ζήλου καὶ πατρικῆς στοργῆς. Ἀναιτίως καὶ ἀναπολογίτως ἀπομακρυνθεὶς τῆς αὐτοῦ ποίμνης ὑπέμεινεν ἐν ἄκρᾳ ὑπομονῇ καὶ καρτερίᾳ τὸν ζυγὸν τῆς διώξεως. Ἀσθενήσας ὅμως ἀνιάτως μετ’ ὀλίγους μῆνας ἐν Λονδίνῳ μετέστη πρὸς ὃν ἠγάπησε Κύριον ἐξ ὅλης ψυχῆς καὶ ἐξ ὅλης καρδίας καὶ ἐξ ὅλης διανοίας. Ἡ αὐτοῦ κηδεία ἔλαβε χώραν ἐν Χαλκίδι ἐνώπιον ἀπείρου πλήθους βαρυαλγοῦντος λαοῦ καὶ ἐτάφη ἐν τῇ ἱερᾷ μονῇ τοῦ ἁγίου Νικολάου Βάθειας. Ἐν αὐτῇ τὸ χάριτόβρυτον αὐτοῦ λείψανον ἀνεκομίσθη τῇ 5ῃ Ἰουλίου τοῦ 2002 παρουσίᾳ πλήθους ἱεραρχῶν, ἱερέων, διακόνων, μοναχῶν, μοναζουσῶν καὶ χριστεπωνύμου πλήθους. Τὰ ἱερὰ ἔκτοτε καὶ μυροβόλα αὐτοῦ λείψανα ἀποθησαυρίζονται ἐν τῇ ὡς ἄνῳ μονῇ καὶ παρέχουσιν ἑνὶ ἑκάστῳ τὰ αἰτήματα τοῖς αὐτὰ εὐλαβῶς ἀσπαζομένοις.

Δρ Χαραλάμπης Μ. Μπούσιας,
Μέγας Ὑμνογράφος τῆς τῶν Ἀλεξανδρέων Ἐκκλησίας

ΠΗΓΗ:    ΚΛΙΚ