Ἡ Πάτρα ὑπεδέχθη ἀντίγραφον τῆς θαυματουργοῦ εἰκόνος τῆς Παναγίας τῆς Παραμυθίας, ἀπό τήν Μονή Βατοπαιδίου Ἁγίου Ὅρους.  

700 χρόνια ἀπό τήν ἳδρυση τῆς Μονῆς Ὀμπλοῦ.
1315-2015

Μέ συγκίνηση μεγάλη καί εὐλάβεια πολλή ὁ Ἱερός Κλῆρος, οἱ Μοναστικές Ἀδελφότητες, οἱ Ἄρχοντες, ὁ εὐσεβής Λαός, μέ ἐπικεφαλῆς τόν Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Πατρῶν κ.κ. Χρυσόστομο, τόν Θεοφιλέστατο Ἐπίσκοπο Κερνίτσης κ. Χρύσανθο, τόν Ἡγούμενο τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ὀμπλοῦ Ἀρχιμ. Νεκτάριο Κωτσάκη καί τήν περί αὐτόν Ἀδελφότητα, ὑπεδέχθησαν
στήν Ἱερά Μονή τῶν Εἰσοδίων τῆς Θεοτόκο Ὀμπλοῦ τήν Ἱερά Εἰκόνα ( ἀντίγραφον) τῆς Παναγίας Παραμυθίας ἀπό τήν Ἱερά Μεγίστη Μονή Βατοπαιδίου, τήν ὁποία μετέφερε στήν Πάτρα, ὁ Πανοσιολογιώτατος Καθηγούμενος τῆς τοῦ Βατοπαιδίου Μονῆς, Γέροντος Ἐφραίμ, μετά μελῶν τῆς Ἀδεφλότητος καί ἄλλων ἀδελφῶν.
Τά τῆς ὑποδοχῆς ἦτο ἄριστα ὀργανωμένα ἀπό τήν Ἀδελφότητα τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ὀμπλοῦ.
Μετά τήν ὑποδοχή ἡ Ἱερά Εἰκόνα μετεφέρθη λιτανευτικά στό Καθολικό, ὅπου ἐτελέσθη Δοξολογία, χοροστατοῦντος τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πατρῶν κ.κ. Χρυσοστόμου.
Ὁ Σεβασμιώτατος, στήν ὁμιλία του ἐδοξολόγησε τόν Θεό γιατί μας ἀξίωσε αὐτῆς τῆς μεγάλης δωρεᾶς, ἐπί τῇ συμπληρώσει 700 ἐτῶν ἀπό τῆς ἱδρύσεως τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ὀμπλοῦ, ἐμακάρισε τήν Ὑπεραγία Θεοτόκο, εὐχαρίστησε τόν Καθηγούμενο Γέροντα Ἐφραίμ καί τόν Ἡγούμενο καί τούς Πατέρας τῆς Μονῆς Ὀμπλοῦ, ὡς καί ὅλους ὅσοι συνέβαλαν, ὥστε νά ἔλθῃ ἡ ἱερά εἰκόνα μέχρι τό Μοναστήρι.
Ὁ Σεβασμιώτατος ἐστάθη ἰδιαιτέρως στήν ὀνομασία τῆς Παναγίας ὡς « Παραμυθίας» τῶν θλιβομένων.
Μίλησε γιά τήν παραμυθία καί παρηγοριά τῆς Θεοτόκου πρός ὅλο τό ἀνθρώπινο Γένος, πρός τούς Ἁγίους Ἀποστόλους, πρός τούς Ὁσίους καί τούς Μάρτυρας, πρός τά πρόσωπα καί τίς οἰκογένειες, σέ ὅλες τίς ἐποχές καί πρός τήν Πατρίδα μας καί τόν Λαό μας.
Μεταξύ τῶν ἄλλων ὁ Σεβασμιώτατος ἐτόνισε: «…Πολλάκις ἔχομε ἀναφερθεῖ στό πανσεβάσμιο πρόσωπό τῆς Παναγίας μας. Ἐνατενίζοντες στή γλυκύτατη μορφή Της καί ἐναποθέτοντες τήν ζωή μας στά Ἄχραντα χέρια Της, αἰσθανόμεθα ἀσφάλεια καί θαλπωρή, δύναμη καί παραμυθία.
Θά σταθῶ ἰδιαιτέρως στό γεγονός, ὅτι ἡ Θεοτόκος τιμᾶται ὡς Παραμυθία, ὡς παρηγοριά τῶν θλιβομένων ἀνθρώπων ὅλων τῶν ἐποχῶν. Σέ χρόνια δύσκολα δηλαδή καί καιρούς ἀπαράκλητους, ὅταν τά κύματα τῆς ζωῆς ἔρχονται ἀνελέητα καί χτυποῦν τό ἀνθρώπινο σκαρί, ὅταν οἱ ἄνθρωποι μᾶς ἐγκαταλείπουν καί δέν ἔχομε πού τό κεφάλι νά ἀκουμπήσωμε, ὅταν τά σύννεφα τοῦ πόνου, τῆς ἀνέχειας, τῶν ἀσθενειῶν, τῶν ποικίλων δυσχερειῶν καί στεναγμῶν προσπαθοῦν νά καλύψουν τόν ὁρίζοντα τῶν στόχων μας καί τῶν προσπαθειῶν μας, τότε τά μάτια ὑψώνονται καί συναντοῦν τά δικά Της μάτια. Τότε τά γόνατα λυγίζουν καί κάμπτονται ἐνώπιον τοῦ θαυματουργοῦ εἰκονίσματός Της. Τότε τά χέρια ὑψώνονται σέ ἱκεσία καί παράκληση πρός τήν Μητέρα τοῦ Κυρίου μας.
«Γιά χάρη Σου γινήκανε οἱ καρδιές λιβανιστήρια», θά πῇ ὁ ποιητής, βλέποντας τίς καρδιές τῶν ἀνθρώπων νά ἔχουν μεταβληθῇ σέ πυρίκαυστα θυμιατήρια ἐνώπιον τῆς ἱλαρῆς καί πανακήρατης μορφῆς Της. Κρεμάστηκαν στά χέρια Της, οἱ πόνοι καί οἱ καϋμοί τῶν ἀνθρώπων. Χρύσωσαν καί ἀσήμωσαν τό περίπυστο εἰκόνισμά Της, οἱ πόθοι καί οἱ στεναγμοί, Πατριαρχῶν, Ἀρχιερέων, Αὐτοκρατόρων εὐσεβῶν, λαῶν ὁλοκλήρων καί κοινωνιῶν, πού ἀνεζήτησαν διέξοδο στά ἀδιέξοδα καί ὁδόν ζωῆς καί σωτηρίας.
Ἰδιαιτέρως θά κάνω ἀναφορά στήν σχέση τῆς Παναγίας μέ τήν πατρίδα μας ἀφοῦ ἀνέκαθεν ἡ Θεοτόκος ἐστάθη ἀρωγός καί παρηγορήτισσα τοῦ Γένους μας καί ἄκουσε τούς παλμούς τῆς καρδιᾶς τῶν Ἐλλήνων.
Ποιός μπορεῖ νά λησμονήσῃ τόν θρῆνο τόν γοερό ἐνώπιόν Της μέσα στήν Μεγάλη Ἐκκλησιά (Ἁγία Σοφία) στίς ὧρες τῆς ὀδύνης καί τό αἴσθημα τοῦ πονεμένου Λαοῦ, ὅταν Τήν ἔβλεπε μέ τῆς ψυχῆς τά μάτια νά κλαίῃ μαζί του γιά τήν συμφορά; Ἡ Παναγιά σφόγγιζε τῆς Ἑλλάδος τά δάκρυα καί ἡ Ἑλλάδα ἐβάσταζε ταπεινά καί ἂκουε τῆς Παναγιᾶς τόν μυστικό κλαυθμό.
Ποιός μπορεῖ νά διαγράψῃ, ἤ ὑπ’ ὄψη του νά μή λάβῃ, τήν παρηγοριά τῆς Παναγιᾶς μας σέ χρόνους καί καιρούς δύσκολους, στά χρόνια δηλαδή τῆς πικρῆς καί μαύρης σκλαβιᾶς, ὅταν χωρίς εἶδος καί κάλλος, χωρίς ἀπαντοχή ἄλλη καί βοήθεια ὁ Λαός μας ἀνέβαινε τόν φρικτό γολγοθᾶ του καί καθημερινά ὑφίστατο μυρίας βασάνους καί φρικτούς θανάτους;
Τότε ἦταν πού ἡ σώτειρα τοῦ Γένους Ἐκκλησία, κάτω ἀπό τήν Παναγία Σκέπη τῆς Θεοτόκου ἐσύναζε τά ταλαίπωρα παιδιά της καί τά ψύχωνε μέ τῆς μεγάλης Μάνας τήν θαλπωρή καί τήν ἀγάπη. Τότε ἦταν πού οἱ ἀγωνιστές τοῦ Γένους τήν ἔβαλαν μάρτυρα, ὅτι θά ἐλευθερώσουν τήν Ἑλλάδα (Θεόδωρος Κολοκοτρώνης καί ὄχι μόνο). Τότε ἦταν πού ὁ ταπεινός Ἱεράρχης, ὁ Ἐπίσκοπος Ἕλους Ἄνθιμος Τῆς φώναζε γοερά καί Τῆς ἒψαλε ἐκφράζοντας τοῦ δούλου Γένους τόν στεναγμό. «Δεῦρο Μῆτερ Χριστοῦ πρός ἡμᾶς, σοῦ δεομένους, συμπαθοῦς ἐπιγνώσεως…»
Καί ποιός μπορεῖ νά κλείσῃ τά αὐτιά του, στήν ἰαχή τοῦ Γένους, ὅταν λύνονταν τά δεσμά του καί ἐπανελάμβανε τόν ἐπινίκιο καί εὐχαριστήριο Ὕμνο: «Τῇ Ὑπερμάχῳ  Στρατηγῷ τά νικητήρια»;
Ἀλλά ἂς προχωρήσωμε λίγο τόν συλλογισμό μας. Ποιός μπορεῖ νά ἀμφισβητήσῃ, ὅτι ὅταν ἡ Ἐπιστήμη ὑψώνῃ τά χέρια καί δηλώνῃ τήν ἀνθρώπινη ἀδυναμία, μπροστά στοῦ Θεοῦ τήν παντοδυναμία, τότε οἱ καρδιές ζοῦν τό δικό τους θαῦμα, ἐπικοινωνώντας μέσα ἀπό τούς μυστικούς διαύλους τῆς δικῆς τους ἁπλῆς, βιωματικῆς, θεολογικῆς ἐμπειρίας καί θεοπτίας μέ τήν Ὑπεραγία Θεοτόκο καί μέ τόν Πανάγιο Τόκο Της, πού ὡς βρέφος ἀγκαλοφορεῖται στή παναγία καί σεπτή ἀγκάλη της;
Ποιός δύναται νά διαγράψη, τήν ἄμεση σχέση τοῦ Λαοῦ μέ τήν Παναγία μας, πού δηλώνεται μέ τά πολλά Μοναστήρια Της, τίς Ἐκκλησιές καί τά ξωκκλήσια Της, πού ὕψωσαν πρός τιμήν της οἱ πολλαπλῶς ὑπ” Αὐτῆς εὐεργετηθέντες;
Αὐτή εἶναι ἡ πίστη μας, αὐτή εἶναι ἡ Θεολογία μας, αὐτή εἶναι ἡ ζωή μας, αὐτά εἶναι τά «θρησκευτικά» μας. Γι” αὐτό καί οἱ Ὀρθόδοξοι Ἕλληνες ποτέ δέν θά ζητήσουν τήν «ἀπαλλαγή» ἀπό αὐτή τήν σχέση καί ἀπό αὐτή τήν Θεολογία καί ἀπό αὐτά τά «θρησκευτικά».
Ἡ ἀπαλλαγή ἀπό αὐτό τό «μάθημα» τῆς ζωντανῆς σχέσεως τοῦ Ἕλληνα μέ τόν Θεό καί τήν Παναγία, σημαίνει μαρασμό καί γιατί ὄχι πνευματικό θάνατο.
Αὐτή εἶναι ἡ ἀπάντησή μας, σέ ὅσους ἄκριτα, ἀνελεύθερα, σκλάβοι ἰδεολογιῶν ποικίλων, παρωχημένων σχημάτων, ἀνιστόρητα, ἀψυχολόγητα ἀσχολοῦνται μέ τέτοια θέματα, μάλιστα ἁπτόμενα τῆς πεμπτουσίας, τῆς ψυχῆς δηλαδή, τῆς ὑποστάσεως, τῆς ἰδιοπροσωπίας, τῆς ταυτότητας τοῦ Λαοῦ μας.
Ἐμεῖς ὑψώνομε τά χέρια μας καί παρακαλοῦμε τήν τῶν θλιβομένων Παραμυθίαν, τήν γλυκυτάτη ἀπαντοχή καί παρηγορία μας νά σπλαχνισθῇ καί πάλι τόν Λαό Της κινδυνεύοντα καί νά σώσῃ ἀπό παντοίων ἐχθρῶν καί περιστάσεων, ὡς ἔπραξε πάντοτε, κινουμένη ἐκ  Μητρικῆς ἀγάπης πρός αὐτό τόν Λαό πού ἐταύτισε τήν ἱστορική του πορεία μέ τήν δική Της παναγία μορφή καί ὕπαρξη.
«Ὑπό τήν σήν εὐσπλαχνίαν καταφεύγομεν Θεοτόκε. Τάς ἡμῶν ἱκεσίας μή παρίδης ἐν περιστάσει, ἀλλ’ ἐκ κινδύνων λύτρωσε ἡμᾶς, μόνη ἁγνή, μόνη εὐλογημένη».   
Μετά ταῦτα προσφώνησε ὁ Πανοσιολογιώτατος Καθηγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ὀμπλοῦ Ἀρχιμ. Νεκτάριος, ὡς ἑξῆς:
«…Πρὶν 700 χρόνια, τρεῖς ἀπλοὶ καὶ ταπεινοὶ ἐραστὲς τοῦ Θείου κάλλους καὶ τῆς ἀναχωρητικῆς καὶ ἡσυχαστικῆς Μοναχικῆς ζωῆς, ὁ Ἰωακείμ, ὁ Ἰωάσαφ καὶ ὁ Παρθένιος, ἦλθαν ἐδῶ σὲ ἕνα ἀπέριττο ξωκκλήσι καὶ ἔβαλαν μετάνοια στὴν εἰκόνα τῆς Παναγιᾶς, ποὺ οἱ Ἀρβανίτες τῆς γύρω περιοχῆς τῆς ἔδιναν τὴν ἑπωνυμία “Ὄμπιλε”, δηλαδὴ γλυκειὰ Παναγιά, λόγῳ τῆς ἐκφραστικῆς ὀμορφιᾶς τοῦ προσώπου της, καὶ ἀφοῦ ἔφτιαξαν “τόπον σκηνώματος” ἀγωνίσθηκαν “ὡς στρουθία μονάζοντα ἐπὶ δώματος” γιὰ νὰ εὐαρεστήσουν τὸν Θεὸ καὶ νὰ γίνουν πολίτες τοῦ μέλλοντος αἰῶνος.
Ὅλα αὐτὰ τὰ χρόνια ποὺ μεσολάβησαν, ἀπὸ τὸ 1315 μ.Χ. μέχρι τὶς δικές μας μέρες, ἡ χορεία τῶν πατέρων ποὺ ἀκολούθησαν τὸ παράδειγμα τῶν κτητόρων, κατέθεσαν τὴν δική τους ἀγάπη στὸ Θεὸ καὶ στὴν Παναγία μας, καὶ ἐνῶ ζοῦσαν μακριὰ ἀπὸ τὸν κόσμο καὶ τὶς συνήθειές του, ἀφουγκραζόντουσαν τὶς ἀγωνίες του, τὶς δυσκολίες του καὶ τὶς δοκιμασίες του, ἀπὸ τοὺς διαφόρους κατακτητὲς τοῦ τόπου μας καὶ ἀπὸ τὸ μισόκαλο διάβολο, καὶ ποικολοτρόπως συνέβαλαν στὴν πνευματικὴ ἀλλὰ καὶ ἐθνικὴ ἐλευθερία τοῦ Ἑλληνορθόξου λαοῦ.
Τὸ πνευματικὸ ὅμως στόλισμα στὴν περιοχή μας ἀλλὰ καὶ στὴ Μονή μας ἦταν καὶ εἶναι ἡ ἐφέστια εἰκόνα τῆς Παναγίας μας τῆς Ὀμπλίτισσας. Τὸ Γλυκὸ πρόσωπό της καὶ τὸ ἀκόμα γλυκύτερο μειδίαμά της, ποὺ χαρακτηρίζει τὴν Παναγία μας, στήριζε, ὀμόρφαινε, ἐνέπνεε, ἔτερπε καὶ χαροποιοῦσε, τὶς πονεμένες καὶ πληγωμένες ἀπὸ τὸν ἀγῶνα, ψυχὲς τῶν πατέρων ἀλλὰ καὶ τῶν ἀπλῶν ἀνθρώπων.
Ἄλλωστε, σύμφωνα καὶ μὲ τὸν Ἅγιο Σιλουανὸ τὸν Ἀθωνίτη, ὁ Κύριος καὶ Θεός μας Ἰησοῦς Χριστὸς μᾶς ἔδωσε τὴν Ἄχραντη Μητέρα Του γιὰ νὰ εἶναι ἡ Χαρὰ καὶ ἡ Ἐλπίδα μας, γιατὶ αὐτὴ σὰν Πνευματική μας Μητέρα ὄχι μόνο βρίσκεται κοντά μας καὶ ἀλλὰ γλυκαίνει τὴν καρδιά μας.
Σήμερα ὅμως ἡ χαρά μας εἶναι πεπληρωμένη γιατὶ Ἄρχοντες, Κλῆρος, Μοναχοὶ καὶ πιστὸς Λαός, μὲ προεστῶτα τὸν Πνευματικό μας Πατέρα, τὸν Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Πατρῶν κ.κ. Χρυσόστομο, καὶ τὸν Θεοφιλέστατο Ἐπίσκοπο Κερνίτσης κ. Χρύσανθο συμμετέχοντα στὴν ἐπετειακὴ αὐτὴ σύναξη, ὑποδεχόμαστε Πιστὸ Ἀντίγραφο τῆς Παναγίας τῆς Παραμυθίας ἡ ὁποῖα, κάλλιστα θὰ μποροῦσαμε νὰ ποῦμε ὅτι ἔρχεται “μετὰ σπουδῆς” ἀπὸ τὴν Ἱερὰ Μεγίστη Μονὴ τοῦ Βατοπαιδίου, γιὰ νὰ συναντήσει τὴν Κυρία καὶ ἔφορο τῆς Μονῆς μας, τὴν Παναγία τὴν Ὀμπλίτισσα καὶ νὰ παραμείνει ἐδῶ γιὰ πάντα, μὲ τὴν ἐλπίδα ὅτι στὸ μέλλον θὰ ἀποκτήσει καὶ τὸ δικό της Παρεκκλήσιο, γιὰ νὰ δείχνει τὴν Πνευματικὴ καὶ φιλάδελφη σχέση τόσο τῆς Μονῆς μας ὅσο καὶ τῶν Πατέρων αὐτῆς, μὲ τὴν Ἱερὰ Μεγίστη Μονὴ τοῦ Βατοπαιδίου, τὸν Γέροντα Ἐφραὶμ καὶ τὴν περὶ Αὐτὸν ἁγία Συνοδεία του ὅπως ἐπίσης καὶ τὴν συμμετοχὴ τοῦ Ἁγιωνύμου Ὄρους στὶς Ἱερὲς Μονὲς ποὺ βρίσκονται στὰ μήκη καὶ τὰ πλάτη τῆς Θεοτοκοφιλοῦς Πατρίδας μας.
Γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ δεχθεῖτε Ἅγιε Καθηγούμενε καὶ φίλτατε Γέροντα Ἐφραὶμ τὶς ὁλοκάρδιες Εὐχαριστίες μου καὶ τὴν εὐγνωμοσύνη μου πρὸς τὸ πρόσωπό σας γιὰ τὴν ἀγάπη μὲ τὴν ὁποία περιβάλλετε τὴν Ἱερὰ Μονή μας, τοὺς πατέρες ἀλλὰ καὶ τὴν ἐλαχιστότήτά μου καὶ δοξολογῶ τὸν Θεὸ γιὰ τὴν ἔνθεη ἔμπνευσή σας ποὺ εἴχατε, ὅταν πρὸ μηνῶν ἐπισκεφθήκατε τὸν Μοναστικὸν αὐτὸν χῶρον, νὰ φέρετε, ὡς εὐλαβικὸ δῶρο, ἐν ὄψει τῶν 700 χρόνων τῆς Ἱερᾶς καὶ Σεβασμίας Μονῆς τοῦ Ὀμπλοῦ, πιστὸ ἀντίγραφο τῆς Παναγίας τῆς Παραμυθίας. Δεχθεῖτε λοιπὸν ὡς ἀντίδωρο τῆς ἀγάπης μας πρὸς ἐσᾶς ἕναν ἐπιστήθιο Σταυρὸ ποὺ ἐπιμελήθηκε ἡ ταπεινὴ ἀδελφότητά μας γιὰ νὰ εἶναι ὁ ἐπιστηριγμός σας καὶ ἡ καύχησή σας στὶς ποικίλες δοκιμασίες ποὺ δέχεσθε ὅπως ἐπίσης καὶ νὰ σᾶς ὑπενθυμίζει τὴν πανευφρόσυνη αὐτὴ συνάντηση.
Ἀξιοχρέως εὐχαριστίες ἀποδίδουμε στὸν Μεγάλο Δωρητὴ καὶ ἀξιότιμο ἀδελφὸ ἀπὸ τὴν Ὁμόδοξη Ἐκκλησία τῆς Ῥωσίας, κ^ο Γκλὲμπ Μπασμάνωφ ὁ ὁποῖος ἐκάλυψε οἰκονομικὰ τὴν κατασκευὴ τῆς εἰκόνας τῆς Παναγίας τῆς Παραμυθίας οὕτως ὥστε ἡ φιλόθεη καὶ εὐγενικὴ αὐτὴ συμβολή του νὰ ἀποφέρει τοὺς καρποὺς τῆς πνευματικῆς αὐτῆς πανεδαισίας τοὺς ὁποίους σήμερα ὅλοι μας ἀπολαμβάνουμε. Εὐχόμεθα Κύριος ὁ Θεὸς νὰ ἁγιάζει αὐτόν, τὴν οἰκογένειά του καὶ τὴν ἐκλεκτὴ συνοδεία του ὅπως ἐπίσης ἡ Γλυκειά μας Παναγιά, ἡ Ὀμπλίτισσα, νὰ παραμυθεῖ καὶ νὰ παρηγορεῖ τὴν ζωή τους. Εἰς ἀνάμνησιν τῆς εὐγενικῆς χορηγίας, κ^ε Γκλὲμπ Μπασμάνωφ, θὰ θέλαμε νὰ σᾶς ἀπονείμουμε τὸ παράσημο τῆς Μονῆς μας μὲ τὸ οἰκόσημή της στὸ μέσον, ὅπως ἐπίσης μία εἰκόνα τῆς Παναγίας μας τῆς Ὀμπλίτισσας καὶ ἐλπίζουμε ἡ Κυρία Θεοτόκος νὰ ὁδηγήσει καὶ πάλι τὰ βήματά σας κοντά μας.
Τὴν εἰκόνα τῆς Παναγίας μας θὰ θέλαμε νὰ προσφέρουμε καὶ στὴν συνοδεία σας εἰς ἀνάμνηση ἀγαθὴ τῆς ἐπισκέψεώς τους στὴν Ἱερὰ Μονή μας καὶ μάλιστα στὴν χαρμόσυνη αὐτὴ μέρα.
Στὸ σημεῖο αὐτὸ ἐπιτρέψτε μου Πατέρες καὶ ἀδελφοὶ νὰ εὐχαριστήσω τὸν Πατέρα καὶ Δεσπότη μου κ.κ. Χρυσόστομο γιὰ τὴν ἀμέριστη ἀγάπη του πρὸς τὴν Μονή μας, ἀλλὰ καὶ πρὸς ὅλες τὶς Μοναστικὲς ἀδελφότητες τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεώς του. Μᾶς τιμᾶ Ἡ παρουσία του καὶ μᾶς ἐμπνέει ἡ προσωπικότητά του. Ἐκφράζω  ταπεινὰ τὶς εἰλικρινεῖς υἱκὲς εὐχαριστίες, τόσο τὶς δικές μου ὅσο καὶ τῶν Πατέρων τῆς Μονῆς μας, καὶ κλίνοντες γόνυ καρδίας καὶ σώματος ἀποδίδουμε σ’ αὐτὸν τὴν ὀφειλόμενη ὑπακοὴ καὶ ἀγάπη πρὸς τὸ πρόσωπό του.
Ἐλάχιστὸ δεῖγμα τῆς υἱκῆς μας ἀγάπης δεχθεῖτε Σεβασμιώτατε αὐτὸ τὸ ἐγκόλπιο ποὺ ἡ φιλότεχνη καὶ καλλίτεχνη διάθεση τῶν Πατέρων ἐτοίμασε γιὰ σᾶς, συμπεριλαμβάνοντας στὴν κατασκευή του τοὺς δράκοντες, ὅπως αὐτοὶ παρουσιάζονται στὴν Ὡραία Πύλη τοῦ Εἰκονοστασίου, κάτι ποὺ ἐπίσης χρησιμοποιήσανε καὶ στὸ Παράσημο τοῦ κ^ου .Γκλὲμπ Μπασμάνωφ.
Γιὰ τὴν ἐτοιμασία ὅλων αὐτῶν τῶν χώρων, προκειμένου νὰ ὑποδεχθοῦμε ὅσο γινόταν πιὸ λαμπρὰ τὴν Παναγία μας τὴν Παραμυθία, τοὺς ἐκλεκτοὺς κομιστὰς τῆς Εἰκόνας της, ἀλλὰ καὶ τὸν πιστὸ λαὸ τοῦ Θεοῦ, κάποιοι ἀδελφοί μας κοπίασαν ὑπερβαλλόντως καὶ τοὺς εὐχαριστῶ Ὁλόθερμα γιὰ τὴν ἀγάπη τους πρὸς τὴν Παναγία μας καὶ τὸ Μοναστήρι μας.
Σεβασμιώτατε Ἅγιε Πατρῶν κ.κ. Χρυσόστομε
Ἐκφράζοντας γιὰ ἄλλη μία φορὰ τὴν εὐγνωμοσύνη μου καὶ τὴν εὐχαριστία μου πρὸ ἐσᾶς, πρὸς τὸν Θεοφιλέστατο Ἐπίσκοπο Κερνίτσης κ. Χρύσανθο, πρὸς τοὺς Ἄρχοντες καὶ τὶς Ἀρχές, ἰδιαίτερα πρὸς τὸν Πανοσιολογιώτατο Καθηγούμενο τῆς Ἱερᾶς Μεγίστης Μονῆς Βατοπαιδίου Γέροντα Ἐφραίμ, ποὺ ἔγινε ἡ ἀφορμὴ τῆς μοναδικῆς αὐτῆς εὐλογίας νὰ παραμείνει ἡ Παναγία ἡ Παραμυθία στὴν Ἱερὰ Μονή μας, τὸν Μεγάλο Δωρητὴ ἀξιότιμο κ. Γκλὲμπ Μπασμάνωφ καὶ ὅλους τοὺς εὐλαβέστατους Κληρικούς, Μοναχοὺς καὶ λαϊκοὺς παρακαλῶ τὴν Γλυκειά μας Παναγιὰ τὴν Ὀμπλίτισσα καὶ τὴν Παναγιὰ τὴν Παραμυθία νὰ παρηγορεῖ τὴν πολύπαθη ζωή μας καὶ νὰ μᾶς ἀξιώσει ὄχι μόνο νὰ μιλᾶμε, γιὰ ὅσα φέρνουν τιμὴ καὶ δόξα στὸν Θεόν μας καὶ σὲ αὐτὴν ποὺ Τὸν ἐγέννησε, ἀλλὰ καὶ νὰ τὰ ἐφαρμόζουμε οὕτως ὥστε νὰ γίνουμε οἰκητήρια δικά Του, γιατὶ σ’ αὐτὸν ἀρμόζει ἡ δόξα καὶ ἡ τιμὴ καὶ ἡ προσκύνηση, στὸν Πατέρα καὶ στὸν Υἱὸ καὶ στὸ Ἅγιο Πνεῦμα εἰς τοὺς Αἰῶνες».
Ἒπειτα ὡμίλησε ὁ Καθηγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Βατοπαιδίου Γέροντας Ἐφραίμ, ὁ ὁποῖος εὐχαρίστησε τόν Σεβασμιώτατο καί τήν Ἀδελφότητα τῆς Μονῆς Ὀμπλοῦ, ὡς καί ὅλους τούς εὐσεβεῖς προσκυνητάς καί ἀναφέρθηκε στήν Παναγία ὡς προστάτιδα τοῦ Ἁγίου Ὅρους καί ὅλων τῶν ἀνθρώπων καί ἐξέφρασε τήν μεγάλη του χαρά γιά τήν εὐλογία νά μεταφέρῃ στήν Ἱερά Μονή Ομπλοῦ, ἐπί τῇ ἐπετείῳ τῶν 700 ἐτῶν ἀπό τῆς ἱδρύσεώς της, τήν Ἱερά Εἰκόνα τῆς Παναγίας τῆς Παραμυθίας.
Ἐπίσης μίλησε ὁ χορηγός γιά τήν ἱστόρηση καί  κατασκευή τῆς Εἰκόνος, κ. Glep Basmanov, ὁ ὁποῖος ἐξέφρασε τόν σεβασμό του πρός τό Ἃγιο Ὃρος καί τόν Μοναχισμό ἰδιαιτέρως καί τήν ἀγάπη του πρός τήν Ἑλλάδα, τῆς ὁποίας παρηγοριά τυγχάνει ἡ Κυρία Θεοτόκος.
 
Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως.