Ιερομάρτυρας Ιωάννης Καρασταμάτης

Ἔχοντας ἤδη εἰσέλθει σέ μία ἐποχή ὅπου οἱ ἠθικές ἀξίες χάνονται, μέσα σέ ἕνα κράτος πού ἀντιπροσωπεύει αὐτή τήν ἠθική παρακμή, ἕνας ὀρθόδοξος ἱερέας ἀγωνίζεται τόν καλό ἀγώνα τοῦ Χριστοῦ. Πρόκειται γιά τόν πατέρα Ἰωάννη Καρασταμάτη, αὐτόν τόν ἄξιο Ἕλληνα, πού ὁ Θεός τίμησε μέ τό στεφάνι τοῦ Μάρτυρα.
Γεννήθηκε στό χωριό Ἀποίκια τῆς Ἄνδρου τό ἔτος 1937.
Ἡεὐσέβεια τῆς οἰκογένειάς του, ἀλλά καί ὁλόκληρού του χωριοῦ, θέρμανε τήν καρδιά τοῦ Ἰωάννη, πού ἀπό νεαρή ἡλικία ἀγάπησε τό Χριστό καί τήν Ἐκκλησία. Ἡπίστη τοῦ ἦταν ἰδιαίτερα ἰσχυρή, καθώς ἀπό μικρός ἔζησε πολλά θαύματα. Ἔτσι τοῦδημιουργήθηκε ὁ πόθος νά γίνει λειτουργός του Ὑψίστου.
Πρίν ὅμως ἐκπληρώσει αὐτή τοῦτήν ἐπιθυμία, τό ἔτος 1957 καί σέ ἡλικία εἴκοσι ἐτῶν, ἀναγκάστηκε νά μεταναστεύσει στίς Ἡνωμένες Πολιτεῖες Ἀμερικῆς, ὅπου χιλιάδες Ἕλληνες κατέφευγαν ἐκείνη τήν περίοδο, γιά νά ἀναζητήσουν ὄχι μόνο καλύτερους ὅρους διαβίωσης, ἀλλά καί τήν ἴδια τήν ἐπιβίωση. Ἐκεῖ, πέντε χρόνια ἀργότερα παντρεύτηκε τήν Ἑλληνίδα Ἀθανασία Ματσέλη καί ἀπέκτησαν δυό παιδιά, τή Μαρία καί τό Φώτη.
Οἱπόλεις στίς Η.Π.Α. ἦταν σέ πλήρη ἀντίθεση μέ αὐτά πού εἶχε ζήσει στό χωριό του. Τό γεγονός αὐτό δέν ἀποθάρρυνε τόν Ἰωάννη. Ἀντίθετά του δημιουργοῦσε τήν ἐπιθυμία νά κηρύξει τό Θεό στούς ταλαίπωρους ἀνθρώπους πού εἶχαν ἀπομακρυνθεῖἀπό Αὐτόν. Ἔτσι τό 1971 χειροτονήθηκε διάκονος καί ἱερέας ἀπό τόν ἐπίσκοπο Χριστινόπολης του Σάν Φραντσίσκο Μελέτιο.
Ἐξυπηρέτησε ἀρχικά τήν ἑλληνορθόδοξη κοινότητα στό Ἀνκορέιτζ τῆς Ἀλάσκας, στήν περιοχή τοῦ μεγάλου ἱεραποστόλου τῆς Ἀμερικανικῆς ἠπείρου Ἁγίου Γερμανοῦ, τόν ὁποῖο εὐλαβεῖτο πολύ. Διορίστηκε ἀργότερα στή κοινότητα τοῦ Ἁγίου Γεωργίου στό Βανκοῦβερ τοῦΚαναδᾶ, καί ἔπειτα σέ ἄλλη κοινότητα, στό Ἀναχάιμ, στήν Πενσυλβανίας. Στή συνέχεια, μετακινήθηκε πρός τήν περιοχή τῆς Σάντα Κρούζ τῆς Καλιφόρνια. Ἐκεῖἐργάστηκε μέ πολύ ζῆλο παρέχοντας ἕνα πνευματικό λιμάνι καί μία πατρική ἀγκαλιά στούς ὀρθόδοξους χριστιανούς.
Ἐπειδή ἡ κοινότητα στή Σάντα Κρούζ ἦταν πολύ μικρή γιά νά ἀποκτήσει ἀμέσως μία ὀρθόδοξη ἐκκλησία, ὁ πατήρ Ἰωάννης τελοῦσε ἀρχικά τή Θεία Λειτουργία καί τά ἄλλα Μυστήρια σέ μία κοντινή πόλη πού λεγόταν Ἅπτος, στό παρεκκλήσιο μίας Ὀρθόδοξης γυναικείας Μονῆς. Οἱμοναχές του ἔδιναν τήν ἄδεια νά λειτουργεῖστό ναό ἀργά, ἐπειδή νωρίτερα τόν χρησιμοποιόυσαν ἐκεῖνες γιά τίς ἀκολουθίες τους.
Ἐργάστηκε ἀδιάκοπα γιά τήν πνευματική προκοπή τοῦμικροῦ ποιμνίου του. Πολλές φορές λυπόταν γιά τή χλιαρότητα τῶν πιστῶν καθώς ἔδινε μεγάλη σημασία στόν πνευματικό ζῆλο πού πρέπει νά ἔχουν.
Μέ τό πέρασμα τῶν χρόνων, δημιουργήθηκε στούς πιστούς της Σάντα Κρούζ ἡἐπιθυμία νά ἀποκτήσουν τό δικό τους Ἱερό Ναό πού θά ἀποτελοῦσε τό καταφύγιό τους, τό πνευματικό λιμάνι τους. Ἀφοῦμάζεψαν κάποια χρήματα ἀγόρασαν ἕνα ἐγκατελειμμένο σπίτι ἀπέναντι ἀπό τή δημόσια βιβλιοθήκη, ἀκριβῶς στό κέντρο τῆς πόλης, σ’ ἕνα ἐξαιρετικό μέρος γιά τήν ἐκπλήρωση τοῦἱεραποστολικοῦ ἔργου. Ἄν καί τό σπίτι ἦταν μεγάλο καί εὐρύχωρο, χρειαζόταν μία σειρά ἀπό ἐπισκευές καί διορθώσεις γιά νά γίνει κατάλληλος λατρευτικός χῶρος. Μέ τή σκληρή ὅμως δουλειά τοῦπατέρα Ἰωάννη καί τῶν ὑπόλοιπων πιστῶν δημιουργήθηκε τελικά ὁ ναός πού ἀφιερώθηκε στόν Προφήτη Ἠλία καί ἀποτέλεσε πράγματι ἕνα ζεστό καταφύγιο τῶν ὀρθοδόξων ὄχι μόνο τῆς πόλης, ἀλλά καί τῶν γύρω περιοχῶν.
Παράλληλα μέ τήν ὁλοκλήρωση αὐτοῦ τοῦ θεάρεστου ἔργου, θερμαινόταν καί ἡπίστη τῶν 75 οἰκογενειῶν πού ἀποτελοῦσαν τήν ἐνορία τοῦ Προφήτη Ἠλία τῆς Σάντα Κρούζ.
ὉΝαός ἔγινε ταυτόχρονα καί ἕνα κέντρο τοῦἐκεῖ ἑλληνισμοῦ. Ὁπατήρ Ἰωάννης δέν ἀποθάρρυνε τίς ἐθνικές δραστηριότητες τῶν μελῶν τῆς κοινότητας καί ὁ ἴδιος ἤθελε νά ὑπενθυμίζει τήν ἐθνική κληρονομιά τῶν Ἑλλήνων. Δέν ἤθελε ὅμως νά ταυτιστεῖἡ Ὀρθοδοξία μέ τόν ἑλληνισμό, ὑπενθυμίζοντας ὅτι ὁ Χριστός ἦρθε γιά ὅλα τά Ἔθνη.
Δέν ἤθελε ἡ ὀρθόδοξη κοινότητα νά εἶναι μία κλειστῆὁμάδα Ἑλλήνων ὁμογενῶν. Ἔψαχνε συνεχῶς καί χαιρόταν νά ἀνακαλύπτει νέες ψυχές πού ἦρθαν σέ ἀναζήτηση τῆς ἀλήθειας. Ἡ πόλη τῆς Σαντα Κρούζ ἦταν ἀρκετά κακόφημη, φιλοξενοῦσε ὅμως, ἐκτός ἀπό σκοτεινά στοιχεῖα τῆς κοινωνίας, καί κάποιους νέους πού ἀναζητοῦσαν κάτι διαφορετικό ἀπό τόν ὑλιστικό τρόπο ζωῆς πού κυριαρχοῦσε στίς Η.Π.Α. Ἐν τῷ μεταξύ, στή Σάντα Κρούζ, εἶχε ἀρχίσει μία γενική θρησκευτική ἀναζήτηση στό πανεπιστήμιο τῆς πόλης. ἩὈρθόδοξη διδασκαλία κέρδισε πολλούς ἀπό τούς νέους, πού ἀναζητοῦσαν μέ θέρμη τήν ἀλήθεια γύρω ἀπό τό θεῖο. Αὐτό ἦταν κυρίως ἀποτέλεσμα τῆς ἱεραποστολικῆς ἐργασίας, τοῦ Ἱερομόναχου πατρός Ἀναστάσιου ὁὁποῖος θυσίασε ἀρκετά ἔτη τῆς ζωῆς του στήν πνευματική προσφορά καί διδασκαλία τῆς Ὀρθοδοξίας στούς νέους. Μέσω τῆς δράσης του, πολλοί σπουδαστές στή Σάντα Κρούζ ἀσπάσθηκαν τήν ὀρθόδοξη πίστη καί βαπτίστηκαν.
Τό 1981, ἕνας ἄλλος μεγάλος ἱεραπόστολος, ὁἈμερικάνος Πατήρ Σεραφείμ Ρόουζ, ἔπειτα ἀπό παράκληση τῶν φοιτητῶν, ἔδωσε δυό διαλέξεις στό πανεπιστήμιο, μέ ἀποτέλεσμα νά εἰσχωρήσουν πολλοί ἀκόμα νέοι στήν Ὀρθοδοξία. Ὅμως, ὁ πατήρ Ἀναστάσιος καί ὁ πατήρ Σεραφείμ ζοῦσαν σέ μοναστήρια μακριά ἀπό τό πανεπιστήμιο καί τό κέντρο τῆς πόλης. Συνεπῶς, οἱ ὀρθόδοξοι σπουδαστές πήγαιναν στόν πατέρα Ἰωάννη καί στήν ἐκκλησία του γιά νά ἐνισχυθοῦν πνευματικά, νά ἐξομολογηθοῦν καί γενικῶς νά συμμετέχουν στά Ἅγια Μυστήρια. Ὁ πατήρ Ἰωάννης τούς προσέφερε θερμή ἀγάπη, ἀναγνωρίζοντας στά πρόσωπά τους τόν ἐνθουσιασμό καί τή χαρά πού προσφέρει στούς πιστούς ἡ πνευματική ζωή. Ἔτσι αὐξανόταν ἡ πίστη τους, ἐνῶσυνεχῶς νέες ψυχές ἔρχονταν γιά νά γνωρίσουν τήν ὀρθοδοξία.
Ἕνα γεγονός πού ἐνίσχυσε τήν πίστη τῶν χριστιανῶν τῆς Σαντα Κρούζ ἦταν τό ἑξῆς:
Στήν Ἄνδρο συμβαίνει τό θαῦμα μέ τούς κρίνους τῆς Παναγίας. Ὅταν ἀνθίζουν οἱ κρίνοι, τούς βάζουν στήν εἰκόνα τῆς Θεοτόκου. Αὐτοί μετά ἀπό λίγο καιρό ξεραίνονται καί πέφτουν. ΟἱἈνδριῶτες ἀφήνουν στήν εἰκόνα τά ξερά κοτσάνια καί στή γιορτή τῆς κάθε χρόνο αὐτά ἀνθίζουν καί βγάζουν μπουμπούκια. Ὁ πατήρ Ἰωάννης, φυσικά, εἶχε ζήσει αὐτά τά θαυμαστά γεγονότα ὅταν ζοῦσε στό χωριό του, τά Ἀποίκια, καί ὅταν ἦρθε στό νησί, πῆγε στό μοναστήρι τοῦ Ἁγίου Νικολάου καί ζήτησε ἀπό τόν ἡγούμενο γέροντα Δωρόθεο μερικούς κρίνους τῆς Παναγίας.
Ὁ γέροντας τόν προμήθευσε ξερά κοτσάνια καί ὁ πατήρ Ἰωάννης τά πῆρε μαζί του στήν Ἀμερική τά τοποθέτησε στήν εἰκόνα τῆς Παναγίας καί οἱκρίνοι ἄνθισαν. Αὐτό τό γεγονός συγκλόνισε τούς πιστούς, οἱ ὁποῖοι δόξασαν τήν Παναγία, ἔκλαψαν καί προσευχήθηκαν θερμά. Οἱκρίνοι βλάσταναν συνεχῶς, ἀκόμα καί χωρίς καθόλου νερό.
Ὁπατήρ Ἰωάννης εἶχε μέσα τοῦτόσο ἱεραποστολικό ζῆλο πού συχνά καθόταν στά παγκάκια τῆς πόλης καί μιλοῦσε μέ νέους ἤκαί μεγαλύτερους πού ἀνῆκαν σέ ἄλλες θρησκεῖες καί δόγματα, καί ταλαιπωροῦνταν ἀπό τίς συνεχεῖς δυσκολίες τῆς ζωῆς. Ἡ ἁπλότητα καί ἡ ἁγιότητα τοῦ βίου του, ἔκαναν πολλούς αἱρετικούς καί ἀλλοπίστους νά γνωρίσουν τόν ὀρθόδοξο τρόπο ζωῆς καί νά γίνουν μέλη τῆς ἀληθινῆς Ἐκκλησίας.
Ἡδραστηριότητά του ἄρχισε νά προκαλεῖ τίς κακόβουλες ἐνέργειες τῶν ἀνθρώπων πού μισοῦσαν τόν Θεό. Χαρακτηριστικό εἶναι ὅτι λίγους μῆνες πρίν τό θάνατό του, ἄγνωστοι ὀπαδοί τοῦσατανᾶ ἔγραψαν μέ μπογιά τό δυσώνυμο ἀριθμό «666» καί τό σατανικό ἀστέρι στή μπροστινή εἴσοδο τοῦ Ναοῦ τοῦ Προφήτη Ἠλία.
Ὅταν ἡ ἀνίερη αὐτή πράξη ἀνακαλύφθηκε, ὁ πατήρ Ἰωάννης ἔμεινε ψύχραιμος καθησυχάζοντας τούς πιστούς πού ἀνησυχοῦσαν γιά νέα καί χειρότερα χτυπήματα τῶν σατανιστῶν.
Ἀργότερα ἔλαβε καί ἀνώνυμες ἐπιστολές μέ ἀπειλές γιά τή ζωή του, ἀλλά στάθηκε ἀτάραχος καί μέ θάρρος γνήσιου χριστιανοῦ.
Περίπου ένα εξάμηνο προτού μαρτυρήσει ο πατήρ Ιωάννης εμφανίστηκαν δύο δάκρυα στη θαυματουργή εικόνα της Θεοτόκου. Αυτά τα δάκρυα, που εμφανίστηκαν στο πηγούνι και το λαιμό και όχι στα μάτια της εικόνας, δημιούργησαν στον ιερέα την υποψία ότι κάτι κακό θα συνέβαινε. Απέφευγε όμως να αναφέρεται σε αυτό το γεγονός.
Ἐκτός ἀπό τά δάκρυα στήν εἰκόνα τῆς Παναγίας, ἄλλα δυό θαυμαστά γεγονότα συνέβησαν πρίν τήν κοίμησή του πού προμήνυαν τά γεγονότα πού θά ἀκολουθοῦσαν.
Πρῶτον, οἱ ἀνθισμένοι κρίνοι τῆς Παναγίας μία ἑβδομάδα πρίν ἀπό τό μαρτύριό του, πέσανε ὅλοι ξαφνικά, καί ἀπό τότε δέν ἔχουν ξανανθίσει.
Καί δεύτερον, ἐπί τρεῖς συνεχεῖς Κυριακές πρό τοῦμαρτυρίου του, κατά τή διάρκεια τῆς Θείας Λειτουργίας, ἔλαμπε ὁλόκληρος ἐνῶτό πρόσωπό του σκόρπιζε ἀκτίνες. Τό δέ παιδί πού διακονοῦσε στό Ἱερό Βῆμα καί εἶδε τό παράδοξο αὐτό φαινόμενο, ἐπιτιμήθηκε αὐστηρά νά μήν φανερώσει τίποτε μέχρι νά ἔρθει ἡκατάλληλη στιγμή, ὅπου ὁ Νεομάρτυρας θά ἀναπαυόταν δίπλα στό Θεό.
Στίς 18 Μαΐου τοῦ1985, ὁ ἀγαπητός τῶν χριστιανῶν τῆς Σάντα Κρούζ, φεύγει ἀπό τήν παροῦσα ζωή καί εἰσχωρεῖ ἔνδοξα μέ τό στεφάνι τοῦ Μάρτυρα στήν ἀγκαλιά τοῦΔημιουργοῦ του.
Τό ἴδιο βράδυ εἶχε δειπνήσει μέ τό γυιό τοῦ Φώτη. Ἡσύζυγός του ἔλειπε, καθώς εἶχε ἐπισκεφθεῖτήν κόρη τούς Μαρία στό Λός Ἄτζελες, πού ἐκεῖνες τίς μέρες εἶχε γεννήσει τό πρῶτο της παιδί. Ὁ17χρονος γιός του, ἔπειτα ἀπό τό δεῖπνο, βγῆκε μία βόλτα μέ τούς φίλους του καί ὁἄοκνος ὑπηρέτης τοῦΘεοῦ, Ἰωάννης, ἔτρεξε στό Ναό γιά νά ἑτοιμάσει τό κήρυγμα τῆς ἑπόμενης μέρας. Ἤδη ἀπό τήν προηγουμένη εἶχε ἔλθει σέ ἐπικοινωνία μέ τό γέροντα τοῦ μοναστηριοῦ τοῦἉγίου Νικολάου καί τοῦ ζήτησε πληροφορίες γιά τά θαύματα τῆς Παναγίας τῆς Μυρτιδιώτισσας, στήν ὁποία σκόπευε νά ἀναφερθεῖστό κήρυγμά του.
Τό ἀγόρι ἐν τῷ μεταξύ, ἐπέστρεψε στό σπίτι καί ἀνησύχησε βλέποντας ὅτι ὁπατέρας τοῦ ἀπουσίαζε, ἐνῶἤδη ἦταν ἀργά. Κατευθύνθηκε πρός τό Ναό γνωρίζοντας ὅτι ὁ πατέρας τοῦ περνοῦσε ἐκεῖ πολλές ὧρες τῆς ἡμέρας. Φθάνοντας στήν ἐκκλησία ἀντίκρισε τόν ἀγαπημένο τοῦ πατέρα κατακρεουργημένο καί τό πρόσωπο τοῦ παραμορφωμένο.
Οἱσατανιστές τόν εἶχαν βασανίσει, χτυπώντας τόν μέ σφυριές στό κεφάλι καί στό σῶμα μέχρι νά τόν θανατώσουν. Καί ὅπως διαπίστωσε ἡ ἀστυνομία, ὅσο ἐκεῖνος σπαρταροῦσε, πῆραν τό σταυρό του μέ τήν ἁλυσίδα καί τόν ἔπνιξαν. Τό αἷμα πού χύθηκε ἀπό τίς πληγές, τό χρησιμοποίησαν γιά νά γράψουν σατανιστικά συνθήματα στούς τοίχους τοῦ ναοῦκαί τό «666».
Ἡἀστυνομία διεξήγαγε ἔρευνες γιά τή σύλληψη τῶν δολοφόνων του. Στήν ἔρευνά της, δέν βρῆκε κανένα σημάδι κλοπῆς στήν ἐκκλησία, πράγμα πού δείχνει ὅτι τά κίνητρα τῶν δολοφόνων ἦταν καθαρά θρησκευτικά. Συνελήφθησαν τρία ἄτομα, ὅλοι ἱερεῖς τοῦ σατανᾶ. Ὅταν τούς συνέλαβαν, προσπάθησαν νά αὐτοκτονήσουν καταπίνοντας δηλητήριο. Οἱ δυό ἀπό αὐτούς πέθαναν, ἐνῶ ὁ τρίτος ἔχασε τά λογικά του καί δέν μποροῦσε νά συνεννοηθεῖ.
Ἕνα χαρακτηριστικό θαυμαστό γεγονός πού ἀκολούθησε μετά τήν κοίμηση τοῦ Νεομάρτυρα ἦταν τό ἑξῆς: τό αἷμα τοῦ πατρός Ἰωάννη δέν ἔφευγε ἀπό τό πάτωμα, ὁποιοδήποτε ἀπορρυπαντικό καί καθαριστικό κι ἄν χρησιμοποιήθηκε.
Αὐτό ὅμως δέν ἦταν τό μοναδικό θαῦμα πού πραγματοποιήθηκε ἔπειτα ἀπό τό μαρτύριό του. Ἐξίσου συγκλονιστικό εἶναι καί ἐκεῖνο πού συνέβη στήν Ἄνδρο, τήν πατρίδα τοῦ Μάρτυρα, ἕνα χρόνο μετά.
Ὅταν ἔμαθε ὁ ἡγούμενος τοῦ Ἁγίου Νικολάου, γέροντας Δωρόθεος, γιά τόν θάνατο τοῦπατρός Ἰωάννη, ἔγραψε στήν πρεσβυτέρα καί τήν παρακάλεσε νά τοῦ στείλει τά ἄμφιά του. Πέρασε ἀρκετός καιρός χωρίς νά λάβει καμιά ἀπάντηση. Τόν Ἰούλιο τοῦ 1986 καί ἐνῶεἶχαν λειτουργήσει στό μοναστήρι συνέβη κάτι συγκλονιστικό. Τό γεγονός αὐτό ἔγινε ἀντιληπτό ἀπό πολλούς πιστούς, καθώς ἐκείνη τήν ἡμέρα ἔτυχε νά βρίσκονται ἐκεῖ ἀρκετοί προσκυνητές ἀπό τήν Ἀθήνα. Ἀφοῦ τελείωσε ἡ Θεία Λειτουργία καί ἑτοιμάζονταν νά βγοῦν ἀπό τό καθολικό τῆς Μονῆς, ἄρχισαν οἱ καμπάνες νά χτυποῦν ἀπό μόνες τους πανηγυρικά. Τούς κατέλαβε ὅλους φόβος καί δέος. Ἀφοῦ γιά λίγο σταμάτησαν οἱ καμπάνες νά χτυποῦν, ἄρχισαν ἐκ νέου πολύ ἔντονα καί τόσο πανηγυρικά καί ἁρμονικά πού οἱ παρευρισκόμενοι τά ἔχασαν. Πῶς ἦταν δυνατόν νά χτυποῦν οἱκαμπάνες χωρίς τήν παρέμβαση κάποιου ἀνθρώπου;
Ἀφοῦἔκαναν παράκληση στόν Ἅγιο Νικόλαο, περίμεναν νά φανερωθεῖ κάτι θαυμαστό. Τό ἀπόγευμα, τηλεφώνησε ἡκόρη τοῦ πατρός Ἰωάννη, Μαρία, πού εἶχε ἔλθει στήν Ἄνδρο γιά νά φέρει τά ἄμφια τοῦ στό γέροντα Δωρόθεο, ὅπως ὁτελευταῖος εἶχε παραγγείλει. Τά ἔφερε στό μοναστήρι, τέλεσαν ἀγρυπνία καί τά ἔθεσαν γιά προσκύνηση. Συζητώντας μέ τή Μαρία, οἱ μοναχοί κατάλαβαν ὅτι τά σήμαντρα χτυποῦσαν στό μοναστήρι, τήν ὥρα ἀκριβῶς πού ἔμπαινε τό καράβι μέ τά ἄμφια τοῦ Ἱερομάρτυρα στό λιμάνι.
Οἱἐμφανίσεις τοῦ Νεομάρτυρα μετά τό θάνατο τοῦ εἶναι πολλές.
Παραμονές τοῦἉγίου Νικολάου τοῦ 1986, ὁἡγούμενος ἑτοίμαζε τό μοναστήρι μέ τή βοήθεια κάποιων γυναικών ἀπό τό χωριό. Κάποια στιγμή εἶδαν τόν ἤδη μακαριστό πατέρα Ἰωάννη νά περπατᾶ στήν αὐλή καί νά ἔρχεται πρός τό μέρος τους. Δέος μεγάλο τους κατέβαλε καί ἔβαλαν τίς φωνές, προσπαθώντας νά τοῦ μιλήσουν. Ἐκεῖνος πέρασε ἀπό δίπλα τους καί σέ λίγο χάθηκε ἀπό μπροστά τους. Ὥσπου νά συνέλθουν ἀπό τήν ταραχή καί τό ξάφνιασμα, ἦρθε ὁ ταχυδρόμος καί ἔφερε ἕνα δέμα ἀπό τήν Ἐλβετία, τό ὁποῖο περιεῖχε τήν εἰκόνα τοῦπατρός Ἰωάννη, ἁγιογραφημένη ἀπό κάποιους Ρώσους πού τόν τιμοῦσαν ἤδη ὡς Ἅγιο.
Τόν Φεβρουάριο τοῦ1987, ὁ γέροντας Δωρόθεος, ὁ ἡγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τοῦἉγίου Νικολάου στήν Ἄνδρο, ἦταν στήν Ἐλβετία γιά νά κάνει κάποια ἐγχείρηση. Μιλώντας ἐκεῖμέ κάποιους πιστούς γιά τό μαρτύριο τοῦ πατρός Ἰωάννη, ξαφνικά εἶδαν ὅλοι γιά λίγο τόν Μάρτυρα νά τούς εὐλογεῖ.
Στήν τελευταία τους λειτουργία μέ τόν γέροντα, στήν ἑορτή τοῦἉγίου Δωροθέου, ὅπου ὁπατήρ Ἰωάννης ἐξομολογήθηκε, δώρησε στόν πνευματικό του, πατέρα Δωρόθεο τό πετραχήλι του. Τεμάχιο αὐτοῦστήν Ἐλβετία, ὅπου τό πῆγε ὁ γέροντας, σκόρπιζε ἄρρητη εὐωδία σέ ὅλους τους παρευρισκομένους.
Στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τῆς Ἀμερικῆς καί στή Ρωσική Ἐκκλησία τῆς διασπορᾶς τιμᾶται ὡς Ἅγιος καί ἔχει ἐκδοθεῖἀκολουθία πρός τιμήν του. Ἡ μνήμη τοῦἑορτάζεται στίς 19 Μαΐου.
ΠΗΓΗ:   ΚΛΙΚ