Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ

Σε ένα στρατόπεδο συγκεντρώσεως στην Σοβιετική Ένωση, μετά το φαγητό, όταν όλοι οι κρατούμενοι μαζεύτηκαν στην παράγκα και οι πόρτες κλείστηκαν, άναψε καυγάς θανάσιμος ανάμεσα στους πολιτικούς κρατούμενους και τους εγκληματίες. Επικεφαλής των πολιτικών ήταν ο Αφσένκωφ, δυό τρείς πρώην στρατιωτικοί και πέντε διανοούμενοι, ενώ των  ποινικών ο Ιβάν Κάρι, διαβόητος κακοποιός, ταραχοποιός και δολοφόνος.

Οι εγκληματίες χτυπούσαν αλύπητα. Συντριπτική ήταν η υπεροχή

τους και βέβαια ο θρίαμβός τους. Το πάτωμα του θαλάμου είχε κοκκινίσει από τα αίματα… Τότε, ο πατήρ Αρσένιος έτρεξε και έπεσε στα πόδια του Σαζίκωφ, διαβόητου ποινικού κρατουμένου.

-Ιβάν Αλεξάνδροβιτς! Τον ικέτεψε. Βοηθήστε! Βοηθήστε! Μαχαιρώνουν τους ανθρώπους! Δεν βλέπετε; Ποτάμι το αίμα!... Στο όνομα του Κυρίου σας παρακαλώ, σταματήστε τους. Εσάς θα σας ακούσουν!

Ο Σαζίκωφ γέλασε.

-Εμένα θ’ ακούσουν; Εσύ και ο Θεός σου να βοηθήσετε! Α, χα! Για κοίτα! Ο Ιβάν Κάρι θα σφάξει τώρα τον δικό σου, τον Αφσένκωφ! Τους άλλους δύο τους ξάπλωσε κιόλας… Πόσο μακριά είναι ο Θεός σου, παπά!

Αίματα, κραυγές,  βλαστήμιες, βογγητά… Το αιώνιο ανθρώπινο δράμα …Με τη ψυχή γεμάτη πόνο, ο πατήρ Αρσένιος τινάχτηκε αστραπιαία καταμεσής  της συμπλοκής. Υψώνοντας τα χέρια του, φώναξε δυνατά και καθαρά:

-Στο όνομα του Χριστού, σας προστάζω: Σταματήστε.

Αφού σχημάτισε στον αέρα το σημείο του σταυρού, είπε με χαμηλωμένη φωνή: Φροντίστε τους τραυματίες.

Πήγε και στάθηκε μπροστά στο κρεβάτι του. Ήταν σαν αλλοπαρμένος. Είχε βυθιστεί στην προσευχή. Δεν έβλεπε και δεν άκουγε τι γινόταν γύρω του, πως ησύχασαν αμέσως όλοι, πως έσυραν ως την έξοδο τους νεκρούς, πως καταπιάστηκαν με την περιποίησή των τραυματιών.

Σε λίγο μέσα στο θάλαμο δεν ακουγόταν τίποτα άλλο, πέρα από το τρίξιμο των κρεβατιών και τα μουγκρητά ενός βαριά τραυματισμένου.

-Συγχώρησέ με, πάτερ Αρσένιε…

Η τρεμάμενη φωνή του Σαζίκωφ έκανε τον «μπάτουσκα» να ανοίξει τα μάτια και να επιστρέψει στην πραγματικότητα.

- Συγχώρεσέ με… Δεν πίστευα στον Θεό, μα τώρα αρχίζω να πιστεύω! Τα ’χω χαμένα… Μεγάλη η δύναμη της πίστεως! Συγχώρεσέ με που σε ειρωνεύτηκα…

Δυό μέρες αργότερα ο Αφσένκωφ γυρίζοντας από τη δουλειά, πλησίασε κι αυτός τον πατέρα Αρσένιο. Στο πρόσωπό του ήταν ζωγραφισμένη η περίσκεψη και η ευγνωμοσύνη.

-Σας ευχαριστώ!... Με σώσατε! Με σώσατε… Η πίστις σας στον Θεό είναι απεριόριστη. Να, βλέποντάς σας, αρχίζω κι εγώ να καταλαβαίνω πώς Εκείνος υπάρχει!

Από το βιβλίο: “Π.Αρσένιος -1- Ο Κατάδικος «Ζεκ-18376»”  Ι.Μ. Παρακλήτου