ΕΙΝΑΙ ΑΡΑΓΕ ΑΞΙΟΠΙΣΤΟΙ ΟΙ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ;

Εἶναι ἆραγε ἀξιόπιστοι οἱ μάρτυρες τῆς Ἀναστάσεως;

(Ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ (†) Στεργίου Σάκκου, Καθηγ. Παν/μίου Θεσ/νίκης «Ἀληθῶς ἀνέστη ὁ Κύριος», ἐκδ. «Λυδία», Θεσσ. 2007, σελ. 145-148) ἐπιμ. κειμ. «ΧΡΙΣΤ. ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ»

.                 Εἶναι καταιγιστικὲς οἱ μαρτυρίες τῆς Ἀναστάσεως. Ἀλλὰ μποροῦμε νὰ ἐμπιστευθοῦμε τοὺς μάρτυρες; Εἶναι ἀξιόπιστοι καὶ ἀληθινοί; Ἡ ἀξιοπιστία τους ἐλέγχεται ἀπὸ τὴν πρώτη στιγμὴ ποὺ καταθέτουν τὴ μαρτυρία τους. Μιλοῦν πρώτη φορὰ γιὰ τὴν ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ στὸν ἴδιο τόπο ὅπου συνέβησαν τὰ γεγονότα καὶ ἐνῶ εἶχε περάσει ἐλάχιστος χρόνος ἀπὸ τὴ διεξαγωγή τους, μόλις 50 μέρες μετὰ τὴν Ἀνάσταση.
.                 Ἀσφαλῶς, ὅταν κάποιος μιλᾶ π.χ. στὴ Θεσσαλονίκη καὶ ὑποστηρίζει ὅτι ἀναστήθηκε ἕνας νεκρὸς πρὸ 50 ἢ 100 ἐτῶν στὴν Ἰαπωνία, ἀφήνει ἀρκετὰ περιθώρια ἀμφισβήτησης. Στὴν περίπτωση ὅμως τῶν Ἀποστόλων τὸ πράγμα εἶναι ἐντελῶς διαφορετικό. Μιλοῦν γιὰ τὴν ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ μέσα στὴν πόλη ποὺ ἔγινε ἡ σταύρωσή του, στὰ Ἱεροσόλυμα, καὶ ἀπευθύνονται σ’ αὐτοὺς τοὺς ἴδιους τοὺς σταυρωτές, στοὺς ἀρχιερεῖς καὶ στοὺς φαρισαίους καὶ στὰ πλήθη ποὺ συνήργησαν στὴ σταύρωση. Μιλοῦν «μετὰ παρρησίας» (Πράξ. δ´ 31) καὶ «μεγάλη δυνάμει ἀπεδίδουν τὸ μαρτύριον τῆς ἀναστάσεως» (Πράξ. δ´ 33), διότι, ὅπως παρατηρεῖ ὁ ἅγιος Χρυσόστομος, καταθέτουν μία χειροπιαστὴ μαρτυρία. «Καθάπερ ἐγχειρισθέντας αὐτοὺς τοῦτο δείκνυσιν, ἢ καὶ ὡς περὶ ὀφλήματος λέγει· τουτέστι, τὸ μαρτύριον τῆς βασιλείας μετὰ παρρησίας πᾶσιν ἀπεδίδουν» (Εἰς Πράξεις ια´ 1). Μόλις πενήντα μέρες μετὰ τὴν Ἀνάσταση καὶ δέκα μέρες μετὰ τὴν Ἀνάληψη, τὴν τελευταία ἐμφάνιση, ὁ ἀπόστολος Πέτρος ἀπευθυνόμενος στοὺς Ἰσραηλίτες τῶν Ἱεροσολύμων τοὺς ἐλέγχει μὲ θάρρος καὶ παρρησία ὡς σταυρωτὲς τοῦ Χριστοῦ. Τονίζει κατ’ ἐπανάληψιν: Αὐτός, τὸν ὁποῖο σεῖς σταυρώσατε, ἀναστήθηκε καὶ ἐμφανίσθηκε μετὰ τὴν Ἀνάστασή του· τὸν εἴδαμε τόσοι ἄνθρωποι! Ἀναστήθηκε, ὅπως τὸ προφήτευσαν οἱ προφῆτες.
.                 Κάθε ἀπάτη καὶ ἀνακρίβεια θὰ μποροῦσε ἄνετα νὰ ἐπισημανθεῖ. Ἂν δηλαδὴ ὁ Χριστὸς δὲν εἶχε ἀναστηθεῖ, ἀλλὰ ἦταν νεκρὸς στὸ μνῆμα, εἶχαν κάθε λόγο οἱ ἀρχιερεῖς -εἶχαν δὲ καὶ τὸν τρόπο- νὰ βγάλουν στὴν ἐπιφάνεια τὸ νεκρὸ σῶμα τοῦ Κυρίου καὶ νὰ διαψεύσουν τὸ κήρυγμα τῆς Ἀναστάσεως. Δὲν συμβαίνει ὅμως κάτι τέτοιο καὶ οἱ ἀκροατὲς τοῦ κηρύγματος κατὰ χιλιάδες πιστεύουν στὴ μαρτυρία τῶν Ἀποστόλων. Καὶ μάλιστα αὐτὴ ἡ μαρτυρία δὲν περιορίζεται μόνο σὲ ἀδιάσειστα καὶ ἀδιάψευστα ἐπιχειρήματα, ἀλλὰ ἐπιβεβαιώνεται καὶ ἐνισχύεται ἀπὸ πρωτοφανῆ σημεῖα: ὁ «χωλὸς ἐκ κοιλίας μητρὸς αὐτοῦ», ποὺ «ἐν τῷ ὀνόματι Ἰησοῦ Χριστοῦ» θεραπεύεται (Πράξ. γ´ 1-10), ὁ παράλυτος Αἰνέας, ποὺ μετὰ ἀπὸ ὀκταετῆ ἀκινησία σηκώνεται καὶ πάλι στὰ πόδια του (Πράξ. θ´ 33-35), διότι ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς τοῦ χαρίζει τὴν ὑγεία, ἡ νεκρὴ Ταβιθὰ ποὺ ἐπιστρέφει στὴ ζωὴ (Πράξ. δ´ 40), εἶναι μερικὰ ἀπὸ τὰ περιστατικὰ ποὺ δὲν ἐπιβεβαιώνουν ἁπλῶς τὴν ἀνάσταση τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ συνιστοῦν αὐτὴ τὴν ἴδια τὴν παρουσία τοῦ Ἀναστημένου μπροστὰ στὰ μάτια ἐχθρῶν καὶ φίλων.
.                 Τὴν εἰλικρίνεια καὶ τιμιότητα τῶν μαρτύρων τῆς Ἀναστάσεως ἐγγυᾶται ἐπίσης τὸ γεγονὸς ὅτι θυσιάζονται γιὰ τὴ μαρτυρία τους. Δὲν μπορεῖ νὰ λέει ψέματα ἕνας ἄνθρωπος παρὰ μόνο γιὰ νὰ κερδίσει κάτι, ὄχι γιὰ νὰ χάσει τὴ ζωή του. «Πιστεύω», γράφει ἕνας μεγάλος ἐπιστήμονας, «τοὺς μάρτυρες ποὺ βεβαιώνουν τὴ μαρτυρία τους μὲ μαρτύριο». Ἀλλά, θὰ πεῖ κάποιος, ὑπάρχουν καὶ ἄλλοι ἰδεολόγοι, ποὺ θυσιάζονται γιὰ τὶς ἰδέες τὶς ὁποῖες πιστεύουν. Ὑφίσταται ὅμως μία βασικὴ διαφορά. Οἱ ἄλλοι θυσιάζονται γιὰ ἰδέες, γιὰ θεωρίες, ἐνῶ οἱ μάρτυρες τῆς Ἀναστάσεως θυσιάζονται γιὰ ἕνα πρόσωπο, τὸν Ἰησοῦ Χριστό, καὶ γιὰ ἕνα γεγονός, τὴν Ἀνάστασή του. Ἡ θυσία τους σφραγίζει μία κατάθεση ποὺ δὲν εἶναι θέμα κρίσεως ἢ ἀντιλήψεως ἀλλὰ θέμα αἰσθήσεων. Οἱ ἰδεολόγοι μπορεῖ νὰ μὴν ἀπατοῦν, ἀλλὰ ἐνδέχεται νὰ ἀπατῶνται, διότι ἡ μαρτυρία τους εἶναι θέμα κρίσεως ἢ πεποιθήσεως, ἰδεολογίας. Οἱ μάρτυρες γεγονότων δὲν μπορεῖ νὰ ἀπατῶνται. Εἶναι δὲ πολὺ σπουδαῖο τὸ γεγονὸς ὅτι οἱ ἄνθρωποι ποὺ μὲ τὶς ἴδιες τὶς αἰσθήσεις τους εἶχαν βεβαιωθεῖ γιὰ τὴν Ἀνάσταση, μαρτυροῦν μὲ τὸ αἷμα τους γιὰ τὴν ἀλήθειά της. Ἄν, παρατηρεῖ ὁ ἅγιος Χρυσόστομος, οἱ διωγμοὶ τῶν χριστιανῶν δὲν ἄρχιζαν ἤδη ἀπὸ τὸν πρῶτο αἰ. μ.Χ., ἀλλὰ μερικοὺς αἰῶνες ἀργότερα, θὰ εἴχαμε λόγους νὰ ἀμφιβάλλουμε γιὰ τὴν ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ.

ΠΗΓΗ:   ΚΛΙΚ