Ευαγόρας Παλληκαρίδης: Μικρός στην ηλικία, γίγαντας στην ψυχή! (ΒΙΝΤΕΟ)
Στην Πάφο, στο στο «Ιακώβιο Γυμναστήριο» αναρτάται η αγγλική σημαία, με αφορμή τη στέψη της βασίλισσας Ελισσάβετ.
Οι μαθητές εξοργίζονται, αγανακτούν…
Ανάμεσα σ’ αυτούς ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης, ένας ήρωας μόλις 17 χρονών…
Οργανώνεται μαζική διαδήλωση…
Ο Παλληκαρίδης, αγνοώντας κάθε κίνδυνο, αναρριχάται στον ιστό κατεβάζει και σκίζει την αγγλική σημαία.
Ξεσπούν νέες διαδηλώσεις…
Οι μαθητές συγκρούονται με την αστυνομία…
Δίνεται εντολή άνωθεν να αποσυρθεί η αστυνομία για να μην αμαυρωθεί η τελετή στέψης
.
Οι μαθητές έτσι πετυχαίνουν τον στόχο τους…
Ο Ευαγόρας συλλαμβάνεται…
Αφήνεται όμως ελεύθερος λόγω του νεαρού της ηλικίας του.
Συνεχίζει όμως ακάθεκτος το έργο του…
Παρά το νεαρόν της ηλικίας του αφιέρωσε την ζωή του στην αποστολή που είχε να φέρει εις πέρας.
Γράφεται έτσι στις αντιστασιακές ομάδες της ΕΟΚΑ.
Στις 17 Νοεμβρίου 1955 συμμετέχει ξανά σε διαδήλωση…
Συλλαμβάνεται ξανά…
Πριν την δίκη του αφήνει ένα σημείωμα που αποδεικνύει την βαθειά αγάπη του για την πατρίδα του… Για την ελευθερία..
Δεν ήθελε να τον κλάψουν… Μόνο λίγα λουλούδια…
Πίστευε στο όραμά του ως το τέλος…
«Παλιοί συμμαθηταί, αυτή την ώρα κάποιος λείπει ανάμεσά σας, κάποιος που φεύγει αναζητώντας λίγο ελεύθερο αέρα, κάποιος που μπορεί να μη τον ξαναδείτε παρά μόνο νεκρό. Μην κλάψετε στον τάφο του, Δεν κάνει να τον κλαίτε. Λίγα λουλούδια του Μαγιού σκορπάτε του στον τάφο. Του φτάνει αυτό ΜΟΝΑΧΑ. Θα πάρω μιαν ανηφοριά θα πάρω μονοπάτια να βρω τα σκαλοπάτια που παν στη Λευτεριά. Θ΄ αφήσω αδέλφια συγγενείς, τη μάνα, τον πατέρα μεσ΄ τα λαγκάδια πέρα και στις βουνοπλαγιές. Ψάχνοντας για τη Λευτεριά θα ΄χω παρέα μόνη κατάλευκο το χιόνι, βουνά και ρεματιές. Τώρα κι αν είναι χειμωνιά, θα ΄ρθει το καλοκαίρι Τη Λευτεριά να φέρει σε πόλεις και χωριά. Θα πάρω μιαν ανηφοριά θα πάρω μονοπάτια να βρω τα σκαλοπάτια που παν στη Λευτεριά. Τα σκαλοπάτια θ΄ ανεβώ, θα μπω σ΄ ενα παλάτι, το ξέρω θαν απάτη, δεν θαν αληθινό. Μεσ΄ το παλάτι θα γυρνώ ώσπου να βρω τον θρόνο, βασίλισσα μια μόνο να κάθεται σ΄ αυτό. Κόρη πανώρια θα της πω, άνοιξε τα φτερά σου και πάρε με κοντά σου, μονάχα αυτό ζητώ. Γειά σας παλιοί συμμαθηται. Τα τελευταία λόγια τα γράφω σήμερα για σας. Κι όποιος θελήσει για να βρει ένα χαμένο αδελφό, ένα παλιό του φίλο, ας πάρει μιαν ανηφοριά ας πάρει μονοπάτια να βρει τα σκαλοπάτια που παν στη Λευτεριά. Με την ελευθερία μαζί, μπορεί να βρει και μένα. Αν ζω, θα μ΄ βρει εκεί»
Ακόμα όμως δεν το έβαλε κάτω…
Συνέχισε τον ιερό αγώνα του δίχως δισταγμό… Χωρίς ίχνος δειλίας…
Έτσι βρέθηκε ξανά αντιμέτωπος με τις αρχές…
Δεν αρνήθηκε όμως τίποτα…
«Γνωρίζω ότι θα με κρεμάσετε. Ό,τι έκαμα το έκαμα ως Έλλην Κύπριος, όστις ζητεί την Ελευθερία του. Τίποτα άλλο»
Είχε στο πλευρό του την αμέριστη συμπαράσταση των συμμαθητών του και όλου του κόσμου…
Η Ελληνική κυβέρνηση προσπαθεί να αποτρέψει την εκτέλεσή του. Η Κυπριακή αδελφότητα Αθηνών ζητά προσωπική παρέμβαση του βασιλιά Παύλου. Η Βουλή των Ελλήνων στέλνει τηλεγραφήματα προς την Βουλή των Κοινοτήτων και τα Ηνωμένα Έθνη. Ο Αρχιεπίσκοπος Δωρόθεος, ο Χωρεπίσκοπος Σαλαμίνος Γεννάδιος, ο δήμαρχος Λευκωσίας κ. Δέρδης, 40 Εργατικοί Άγγλοι βουλευτές, συντεχνίες, ο Αρχιεπίσκοπος Νοτίου Αφρικής Νικόδημος, ο Αμερικανός Γερουσιαστής Fulton, απλοί πολίτες προσπαθούν αν ματαιώσουν αυτή την εκτέλεση.
Ο Χάρτιγκ όμως και η Αγγλική διπλωματία απορρίπτει την απονομή χάριτος…
Ήταν μόλις ένα παιδί… Με καρδιά λιονταριού…
Δεν λύγισε ως το τέλος…
«Θ΄ ακολουθήσω με θάρρος τη μοίρα μου. Ίσως αυτό να ναι το τελευταίο μου γράμμα. Μα πάλι δεν πειράζει. Δεν λυπάμαι για τίποτα. Ας χάσω το κάθε τι. Μια φορά κανείς πεθαίνει. Θα βαδίσω χαρούμενος στην τελευταία μου κατοικία. Τι σήμερα τι αύριο; Όλοι πεθαίνουν μια μέρα. Είναι καλό πράγμα να πεθαίνει κανείς για την Ελλάδα. Ώρα 7:30. Η πιο όμορφη μέρα της ζωής μου. Η πιο όμορφη ώρα. Μη ρωτάτε γιατί»
Και το τέλος δεν άργησε να έρθει…
Απαγχονίστηκε στις 14 Μαρτίου 1957, σε ηλικία μόλις 18 ετών…
Ας κρατάμε στην καρδιά και το μυαλό μας αυτό το παιδί που ύψωσε το ανάστημα του απέναντι στα τόσο άδικα δεινά που περνούσε ο τόπος του. Παρά το νεαρό της ηλικίας του αποφάσισε να ακολουθήσει το δύσκολο, ανηφορικό δρόμο και δεν υπολόγισε ούτε την ίδια του τη ζωή… Γιατί σε αυτές τις περιπτώσεις «είναι γλυκός ο θάνατος»…
ΠΥΓΜΗ.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου