ΤΟ ᾽21 ΣΤΑ ΣΧΟΛΙΚΑ ΒΙΒΛΙΑ ΓΛΩΣΣΑΣ: ΤΟ YΠΟΥΛΟ ΠΑΙΔΟΜΑΖΩΜΑ! (Δ. Νατσιός) «Τὸ “ἰκρίωμα”, ἡ ἀγχόνη, ἔχει στηθεῖ μὲς στὶς σχολικὲς τάξεις».

Τὸ ᾽21 στὰ σχολικὰ βιβλία Γλώσσας:
τὸ ὕπουλο παιδομάζωμα!
γράφει ὁ Δημ. Νατσιός
Δάσκαλος-Κιλκίς

Δυστυχισμένε μου λαέ, καλὲ κ ἠγαπημένε πάντοτ’ εὐκολόπιστε καὶ πάντα προδομένε (Διονύσιος Σολωμὸς)

.             Λίγο πρὶν ἀπὸ τὴν Ἐπανάσταση ὁ ἀπροσκύνητος Κλέφτης, Θεόδωρος Γρίβας, συλλαμβάνεται ἀπὸ τὸ «θηρίο» τῶν Ἰωαννίνων, τὸν περιβόητο Ἀλὴ πασὰ καὶ καταδικάζεται σὲ θάνατο δι᾽ ἀπαγχονισμοῦ. Ὁ σπουδαῖος ἀθηναιογράφος Δημ. Καμπούρογλου, στὸ Βιογραφικὸν Σχεδίασμα (ἔκδ. «Βεργίνα», Ἀθήνα, σ. 18) γιὰ τὸν ἀγωνιστὴ τοῦ ᾽21 Θ. Γρίβα, διασώζει ἕνα χαρακτηριστικὸ ἐπεισόδιο: «Ὅταν ὁ δήμιος ἐπλησίασε κρατῶν τὸ σχοινίον, ὁ Γρίβας ἐκάλυψε τὴν κεφαλήν του διὰ τοῦ ἐνδύματός του. Ὁ σατράπης διέταξε τότε τὸν δήμιον νὰ σταθῆ, τὸν δὲ Θεόδωρον νὰ πλησιάση· καὶ τῷ εἶπε: Γιατί σκέπασες τὸ κεφάλι σου, φοβήθηκες τὸν θάνατον; Δὲν ἤξερες ὅτι ἀφοῦ ἀκολούθησες τὴ δουλειὰ τοῦ πατέρα σου, αὐτὴ θὰ ἦταν ἡ τύχη σου; Δὲν φοβήθηκα τὸν θάνατο, ἀπεκρίθη ὁ Θεόδωρος, τὸν φόβο τὸν ἄφησα στὴν κοιλιὰ τῆς μάνας μου, οὔτε θὰ μείνω χωρὶς ἐκδίκησι· καὶ πατέρα ἔχω καὶ τέσσερεις ἀδελφούς· μὰ ντρέπομαι τὸν κόσμο ποὺ θὰ μὲ ἰδῆ νὰ πεθάνω ἔτσι καὶ ἀπὸ τὰ χέρια τέτοιων παληανθρώπων (καὶ ἔδειξε τοὺς Γύφτους, οἵτινες συνήθως μετήρχοντο τὸ ἐπάγγελμα τοῦ δημίου). Ἐζήτησα τὸν θάνατο, ὅπου ἔπρεπε, ἀλλ᾽ αὐτὸς μὲ ἀρνήθηκε. Ἡ ἀπάντησις αὕτη τόσην ἐντύπωσιν ἔκαμεν εἰς τὸν Ἀλή, ὥστε διέταξε νὰ μὴν τὸν ἀπαγχονίσωσι, ἀλλὰ νὰ τὸν ρίψωσιν εἰς τὰς φυλακάς».
.             Αὐτὴ εἶναι ἡ εἰκόνα τῆς σημερινῆς Πατρίδας. Ξακουστή, «ὄμορφη, πλούσια, κι ἄπαρτη καὶ σεβαστὴ κι ἁγία», στέκεται ἁλυσοδεμένη ἐνώπιον τῶν δημίων της καὶ κρύβει τὸ πρόσωπό της, ὄχι ἀπὸ ντροπὴ -«τιμιωτέρα ἰδιότης στὴν οἰκουμένη» δὲν ὑπάρχει, Ἑλλάδα- ἀλλὰ γιὰ νὰ μὴ βλέπει τοὺς χαμαίζηλους σατραπίσκους ποὺ τὴν «ἀπαγχονίζουν».
.               Καὶ τὸ «ἰκρίωμα», ἡ ἀγχόνη, ἔχει στηθεῖ μὲς στὶς σχολικὲς τάξεις, ὅπου γιὰ πρώτη φορὰ ἀπὸ ἱδρύσεως τοῦ ἑλληνικοῦ κράτους κυκλοφοροῦν «βιβλία» -πανέρια μὲ ὀχιὲς- στὰ ὁποῖα εὐτελίζονται καὶ γελοιοποιοῦνται τὰ πολυτίμητα τζιβαϊρικὰ τοῦ Γένους, ἡ ἀμώμητος Πίστη, ἡ Πατρίδα, οἱ ἐθνικοὶ ἀγῶνες, ἡ ἐξαίσια Παράδοσή μας! «Γιατί καὶ κεῖνα ποὺ σεβάστηκεν ὁ Τοῦρκος, τ’ ἄθεα γράμματα τὰ πατᾶνε καὶ πᾶνε νὰ τὰ ξεριζώσουνε… Τὰ ἄθεα γράμματα ὑφαίνουνε τὸ σάβανο τοῦ Γένους» μοιρολογεῖ ὁ Παπουλάκος (Ἰδιοπροσωπία τοῦ Νέου Ἑλληνισμοῦ, ἔκδ. «Ἵδρυμα Γουλανδρῆ-Χόρν», Ἀθήνα 1999, σ. 397).
.           Θὰ περίμενε κανεὶς ὅτι τὸ ᾽21, τὰ γενέθλια τοῦ κράτους μας, τὸ ἄφραστον θαῦμα τῆς Θεοτόκου -γιατί θαῦμα τῆς Θεομάνας μας ἦταν ἡ λευτεριὰ- θὰ τὸ προσέγγιζαν «οἱ νάνοι καὶ οἱ ἀρλεκίνοι, οἱ τροπαιοῦχοι του ἄδειου λόγου» (Παλαμᾶς), θὰ τὸ ἀντιμετώπιζαν μὲ τὴν πρέπουσα ἱερότητα. Νά, ὅπως τὰ εὐλογημένα γιαταγάνια καὶ καριοφίλια τῶν κλεφταρματολῶν: Τοῦ ἀντρειωμένου τ᾽ ἄρματα δὲν πρέπει νὰ πουλιῶνται μόν’ πρέπει τους στὴν ἐκκλησιὰ ἐκεῖ νὰ λειτουργιῶνται.
.               Γιατί τὸ ᾽21 εἶναι τὸ «ἅγιο Βῆμα» τῆς ἱστορίας μας!! «Ἡ ἑλληνικὴ Ἐπανάσταση εἶναι ἡ πιὸ πνευματικὴ ἐπανάσταση ποὺ ἔγινε στὸν κόσμο. Εἶναι ἁγιασμένη… Ἡ σκλαβιὰ ποὺ ἔσπρωξε τοὺς Ἕλληνες νὰ ξεσηκωθοῦν καταπάνω στὸν Τοῦρκο δὲν ἤτανε μονάχα ἡ στέρηση κ’ ἡ κακοπάθηση τοῦ κορμιοῦ, ἀλλά, ἀπάνω ἀπ’ ὅλα, τὸ ὅτι ὁ τύραννος ἤθελε νὰ χαλάσει τὴν πίστη τους, μποδίζοντάς τους ἀπὸ τὰ θρησκευτικὰ χρέη τους, ἀλλαξοπιστίζοντάς τους καὶ σφάζοντας ἢ κρεμάζοντάς τους, ἐπειδὴ δὲν ἀρνιόντανε τὴν πίστη τους γιὰ νὰ γίνουνε μωχαμετάνοι. Γιὰ τοῦτο πίστη καὶ πατρίδα εἴχανε γίνει ἕνα καὶ τὸ ἴδιο πράγμα» (Φώτη Κόντογλου, Ἡ Πονεμένη Ρωμιοσύνη, ἔκδ. «Ἀστήρ», Ἀθήνα 1989, σ. 275). Γιὰ κάποιους ὅμως, ποὺ κακὴ τῇ ὥρᾳ, γράφουν καὶ σχολικὰ βιβλία Γλώσσας, ἡ Ἐπανάσταση δὲν εἶναι «ἁγιασμένη», ἀλλὰ εὐκαιρία γιὰ -ἄς μου ἐπιτραπεῖ ἡ φράση- «χαβαλέ», γιὰ σαχλεπίσαχλες ἐπινοήσεις! Εἶναι δυνατὸν νὰ διακωμωδεῖται τὸ ᾽21; Ἔχουν δικαίωμα κάποιοι νὰ γελοιοποιοῦν τὰ ὅσια καὶ τὰ ἱερὰ τοῦ Γένους;
.             Στὴν Νεοελληνικὴ Γλώσσα Α´ Γυμνασίου (σ. 82-83) περιέχεται κείμενο -ἀφιέρωμα στὸ ᾽21 μὲ τίτλο «Ἡ παράσταση». Ἀντιγράφω ἕνα ἀπόσπασμα: «…τότε ὁ Βαγγελάκης ποὺ ἔκανε τὸν Μπότσαρη καὶ τὸν στένευε ἡ στολή του, ἔσκυψε νὰ πάρει τὰ τσαρούχια μου νὰ μοῦ τὰ δώσει καὶ φάνηκε τὸ σώβρακό του καὶ τὰ κορίτσια ἔβαλαν τὰ γέλια κι ἐκεῖνος τὰ κλάματα…
Καὶ ὁ κύριος διευθυντής… ἄρχισε νὰ φωνάζει:
– Ζήτω ἡ 25η Μαρτίου! καὶ εἶπε “καὶ τοῦ χρόνου” κι ὅλοι σηκώσαμε τὰ χέρια μπροστὰ καὶ εἴπαμε καὶ ζήτω κι ἡ κυρία Οὐρανία φώναξε πάλι προσοχή! καὶ σταθήκαμε ὅλοι προσοχὴ καὶ τραγουδήσαμε τὸν ἐθνικὸ ὕμνο καὶ γιατί χαίρεται ὁ κόσμος καὶ χαμογελάει πατέρα; καὶ φύγαμε νὰ πᾶμε σπίτι μας νὰ φᾶμε σκορδαλιὰ γιὰ τὸ καλό τῆς ἡμέρας, νὰ κοιμηθοῦμε, νὰ ξυπνήσουμε, νὰ βάλουμε τὰ καλά μας καὶ νὰ πᾶμε νὰ ποῦμε χρόνια πολλά τοῦ Βαγγελάκη ποὺ εἶχε τὴν ἐθνικὴ ἑορτή του». (Σὲ τέτοια ἀξιοθρήνητη γλώσσα γραμμένο τὸ κείμενο – «σπασμένα ἑλληνικά»!! Καὶ στὴν ἴδια σελίδα, ἀντὶ νὰ μπεῖ μιὰ εἰκόνα τοῦ ᾽21, ὅπως γιὰ παράδειγμα ἡ «Ἔξοδος», παρεισέφρησε διαφήμιση γιὰ τὸ ἐρεβοειδὲς κινηματογραφικὸ ἔργο «Ὁ ἄρχοντας τῶν δαχτυλιδιῶν»!!).
.             Τὸ ἴδιο χλευαστικὸ καὶ ἀνίερο ὕφος συναντοῦμε καὶ στὸ «Τετράδιο Ἐργασιῶν» Νεοελληνικῆς Γλώσσας τῆς Β´ Γυμνασίου (σ. 35). Κείμενο μὲ τίτλο «Ἀρχίζουμε πρόβες γιὰ τὴν ἐθνικὴ γιορτή». Ἀντιγράφω καὶ ἀπὸ αὐτὸ τὸ κουρελούργημα ἕνα ἀπόσπασμα (τὰ ἀποσπάσματα ἐνίοτε εἶναι καί… ἐκτελεστικά! «Ἐκτελοῦν» καὶ μαγαρίζουν ἀνυποψίαστες, ἀθῶες παιδικὲς ψυχές!).
.             «Τέλεια! Σήμερα στὸ μάθημα τῆς μουσικῆς ἦταν τέλεια! Γιατί ἀπὸ αὔριο ἀρχίζουμε πρόβες γιὰ τὴ γιορτὴ τῆς 25ης Μαρτίου. Θὰ κάνουμε πρόβες μὲ τὴ χορωδία, θὰ χάνουμε μαθήματα! Ἔχουμε μιὰ κάπως μικρὴ χορωδία στὸ σχολεῖο, καμιὰ τριανταριὰ ἄτομα καὶ ἔχει πλάκα. Τὸ ρεπερτόριο θά ᾽ναι τὸ συνηθισμένο: Ἐλεύθεροι Πολιορκημένοι καὶ δῶσ᾽ του… Ἀπὸ τώρα ὀνειρεύομαι τὶς ὧρες μαθημάτων που θὰ χαθοῦν στὶς πρόβες. Καὶ ἡ καλλιτεχνικοῦ, ἡ Βαφιώτη, μᾶς λέει ὅτι θέλει μιὰ ὁμάδα νὰ σχεδιάσει κάτι σκηνικὰ καὶ κάτι Κολοκοτρώνηδες καὶ κάτι σημαῖες καὶ δάφνες. Μέσα! Ὑπολογίζω κι ἄλλες χαμένες ὧρες μαθημάτων…».
.             Ἐρωτῶ: Πῶς θὰ μάθει ὁ ἄγουρος νέος μαθητής, πῶς θὰ τοῦ καλλιεργηθεῖ τὸ σέβας γιὰ τὸ ᾽21 καὶ ἡ ὑπερηφάνεια γιὰ τὸν ἡρωισμὸ καὶ τὴν αὐτοθυσία τῶν προγόνων του, ὅταν τοῦ «διδάσκουμε» τέτοιες ἀθλιότητες; Γιατί ὕστερα νὰ μὴν καίουν τὴν σημαία μας; Ποῦ εἶναι τὰ γραμμένα μὲ αἷμα «ἀπομνημονεύματα» τῶν πολεμάρχων τοῦ Εἰκοσιένα; Τί ἀπέγιναν οἱ Ἐλεύθεροι Πολιορκημένοι τοῦ Σολωμοῦ, ποὺ τιτλοφόρησε κατ᾽ ἀρχὰς τὸ ἀριστούργημά του μὲ τὴ λέξη Χρέος; Ὁ μεγάλος ἐθνικὸς ποιητής μας, τὸ 1842, στὶς 25 Μαρτίου μάλιστα, σὲ μιὰ ἐπιστολή του στὸν Γ. Τερτσέτη γράφει τοῦτα τὰ ἐπικαιρότατα λόγια: «…Τί νὰ εἴπω διὰ τὸ παρόν; Ἡ διαφθορὰ εἶναι τόσον γενικὴ καὶ ἔχει τόσας βαθείας ρίζας, ὥστε προξενεῖ κατάπληξιν. Ὅταν οἱ αἴτιοι αὐτῆς παταχθοῦν ἐντελῶς, εἶναι δυνατὴ μία ἠθικὴ ἀναγέννησις. Τότε τὸ μέλλον μας θὰ εἶναι μεγάλο, ἂν ὅλα στηριχθοῦν εἰς τὴν ἠθικήν, ἂν ἡ δικαιοσύνη θριαμβεύση, ἂν τὰ γράμματα καλλιεργηθοῦν, ὄχι πρὸς ματαίαν ἐπίδειξιν, ἀλλὰ πρὸς ὠφέλειαν τοῦ λαοῦ, ὁ ὁποῖος ἔχει ἀνάγκην ἀπὸ ἀνατροφὴν καὶ ἀπὸ μόρφωσιν ὄχι σχολαστικήν. Θὰ ἔχωμεν -ἢ μᾶλλον θὰ ἔχουν τὰ παιδιά μας- μίαν ἠθικὴν ἀναγέννησιν τότε καὶ τὸ μέλλον θὰ εἶναι μεγάλο» (Δ. Σολωμοῦ, Ἅπαντα, ἔκδ. «Μέρμηγκας», σ. 168). Γιὰ νὰ ἀνθίσουν τοῦτοι οἱ τόποι, μᾶς κανοναρχεῖ ὁ ποιητής, πρέπει νὰ «παταχθοῦν» οἱ αἴτιοι καὶ νὰ καλλιεργηθοῦν τὰ γράμματα «ποὺ διαβάζουνε οἱ ἀγράμματοι κι ἁγιάζουνε» (Ἐλύτης). Μόνο ἡ Παιδεία, ποὺ ἀρδεύεται ἀπὸ τὴν Παράδοση τοῦ Γένους, μπορεῖ νὰ μᾶς σώσει!! Αὐτὴ ἡ Παιδεία θὰ ὁδηγήσει στὸν Ἐπαναγνισμό μας!! Νὰ ξαναγίνουμε ἁγνοί, ζώντας μὲ τὰ δικά μας ἤθη καὶ ἔθιμα, μὲ τὰ ρωμαίικα πλούτη καὶ ὄχι μὲ τὶς γουρουνοτροφές, τὰ ξυλοκέρατα τῶν Φράγκων καὶ τῶν ἡμετέρων Γραικύλων τῆς σήμερον!!
.             Παραπέμπω καὶ σ᾽ ἕνα ἀκόμη πονήρευμά τους, στὴν Ϛ´Δημοτικοῦ αὐτὴ τὴν φορά, στὴν Γλώσσα (β´ τεῦχος, σ. 105). Ἐδῶ λογοκρίθηκε ὁ περίφημος λόγος τοῦ Κολοκοτρώνη στὴν Πνύκα. Λέει σὲ μιὰ ἀποστροφὴ τοῦ λόγου ὁ Γέρος τοῦ Μοριᾶ: «Οἱ παλαιοὶ Ἕλληνες, οἱ πρόγονοί μας, ἔπεσαν εἰς τὴν διχόνοιαν καὶ ἐτρώγονταν μεταξύ τους, καὶ ἔτσι ἔλαβαν καιρὸ πρῶτα οἱ Ρωμαῖοι, ἔπειτα ἄλλοι βάρβαροι καὶ τοὺς ὑπόταξαν. Ὕστερα ἦλθαν οἱ Μουσουλμάνοι. Οἱ ἔμποροι καὶ οἱ προκομμένοι…». Μετὰ τὴν λέξη «Μουσουλμάνοι», ὁ ἥρωας εἶπε καὶ κάποια ἄλλα πράγματα: «Καὶ ἔκαμαν ὅ,τι ἠμποροῦσαν διὰ νὰ ἀλλάξη ὁ λαὸς τὴν πίστιν του. Ἔκοψαν γλῶσσες εἰς πολλοὺς ἀνθρώπους, ἀλλ᾽ ἐστάθη ἀδύνατο νὰ τὸ κατορθώσουν. Τὸν ἕνα ἔκοπταν, ὁ ἄλλος τὸν σταυρό του ἔκαμνε». Ἀλλὰ τὸ κομμάτι αὐτὸ λογοκρίθηκε, διότι θὰ πικραθεῖ ὁ ἀπέναντι «φίλος»…
.             Στὰ δὲ «Κείμενα Νεοελληνικῆς Λογοτεχνίας» τῆς Γ´ Γυμνασίου, στὶς σ. 46-48, συμπεριέλαβαν καὶ ἕνα ἀπόσπασμα ἀπὸ τὰ Ἀπομνημονεύματα τοῦ στρατηγοῦ Μακρυγιάννη. Λὲς «δόξα σοι ὁ Θεός»! Ὅμως… ἀπὸ τὸ ἀκατέργαστο αὐτὸ διαμάντι, ἐντόπισαν -οἱ τυμπανιαίας ἀποφορᾶς πατριδομάχοι- τὸ σημεῖο ὅπου ὁ Μακρυγιάννης γράφει κάτι ἐναντίον τοῦ Κολοκοτρώνη: «Οἱ ἄρχοντές μας, οἱ ἀρχηγοί μας ἔγιναν “Ἐκλαμπρότατοι”… ἔγινε ὁ Κολοκοτρώνης καὶ οἱ ἄλλοι συγγενεῖς καὶ φίλοι, πλούσιοι ἀπὸ γὲς (χωράφια), ἀργαστήρια, μύλους… Ὅταν ὁ Κολοκοτρώνης καὶ οἱ σύντροφοί του ἦρθαν ἀπὸ τὴ Ζάκυνθο, δὲν εἶχαν οὔτε πιθαμὴ γῆς…». Ὁ Μακρυγιάννης σὲ ἄλλα πενήντα σημεῖα ἐπαινεῖ τὸν Κολοκοτρώνη, ἀλλὰ αὐτὸ ἔπρεπε νὰ μπεῖ! Γιατί; Γιὰ νὰ μειώσουν τοὺς ἥρωες, νὰ τοὺς εὐτελίσουν! Ὁ ἥρωας, ὅπως καὶ ὁ ἅγιος, ποὺ πολλὲς φορὲς στὴν ἱστορία μας ταυτίζονται, εἶναι «ἐπικίνδυνα» πρότυπα γιὰ τοὺς νέους!! Ὁ δειλὸς καὶ πειθήνιος νεοραγιὰς τῶν Μνημονίων εἶναι προτιμότερος. Μιλᾶμε σήμερα ὅλοι μας γιὰ Κρίση. Ὅμως ἡ πραγματικὴ κρίση, αὐτὴ ποὺ θὰ κρίνει καὶ τὸ μέλλον μας, ὡς λαοῦ ἱστορικοῦ, σοβεῖ μὲς στὶς σχολικὲς αἴθουσες!! Ἂν συνεχιστεῖ τὸ κακό, θὰ χαθεῖ μιὰ ὁλόκληρη γενιά!! Ἡ νέα Τουρκοκρατία, μέσῳ τῆς Ἐκπαίδευσης καὶ τῶν ἀδιάφορων δασκάλων καὶ καθηγητῶν -ὑπάρχει πάντοτε ἡ «μαγιὰ» τοῦ Μακρυγιάννη- ἀντλεῖ τοὺς Γενίτσαρους τοῦ μέλλοντος, τοῦ πολὺ κοντινοῦ μας!! Ἐσχάτη ὥρα ἐστι, «νὰ μιλήσουμε, νὰ ’νεργήσουμε κι ὅ,τι θέλουν ἂς μᾶς κάμουν».
.             «Ἂν ἡ παροῦσα γενεὰ δὲν ἐνδυναμωθεῖ ἀπὸ ἀνθρώπους μορφωμένους ἐν καλῇ διδασκαλίᾳ καὶ μάλιστα πρὸς τὸν κανόνα τῆς ἁγίας ἡμῶν πίστεως καὶ τῶν ἠθῶν μας, θὰ εἶναι δυσοίωνο τὸ μέλλον τῆς Ἑλλάδος καὶ ἡ διακυβέρνησίς της ἀδύνατη», ἔγραφε σὲ ἐπιστολή του πρὸς τὸν Μισαὴλ Ἀποστολίδη ὁ πρῶτος καὶ τελευταῖος Ὀρθόδοξος Ρωμιὸς Κυβερνήτης τῆς πατρίδας μας, Ἰωάννης Καποδίστριας (Ἰω. Τσάγκα, Ἡ ὀρθόδοξη χριστιανικὴ ἀγωγὴ στὸ ἐκπαιδευτικὸ ἔργο τοῦ Ἰωάννη Καποδίστρια, ἔκδ. «Κυριακίδη», σ. 174). Καὶ μιὰ καὶ σήμερα τὸ ἔνδοξο τοῦτο ἁλωνάκι, ἡ κατασυκοφαντημένη πατρίδα μας, εἶναι ζωσμένη ἀπὸ τὶς «ἀλώπεκες τοῦ σκότους» (Εὐγ. Βούλγαρης), τοὺς Φράγκους, καὶ τὸ ἐξ ἀνατολῶν θηρίο πάλιν μαίνεται, νὰ κλείσω μὲ τὸ ἠρωικότερο ἐπεισόδιο τοῦ Ἀγώνα, τὴν Ἔξοδο τοῦ Μεσολογγίου, ποὺ μᾶς διδάσκει πῶς σώζονται τὰ ἔθνη (τὸ κείμενο δημοσιεύτηκε στὸ θαυμάσιο περιοδικὸ «Χριστιανικὴ Βιβλιογραφία», τοῦ πολυσέβαστου Στυλιανοῦ Λαγουροῦ. Εἶναι ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ Ν. Βούλγαρη Τὸ Μεσολόγγι τῶν Ἰδεῶν, ἑρμηνεία τῆς ἀπόφασης τῆς Ἐξόδου): «Ἦταν πρωί, Σάββατο τοῦ Λαζάρου 10 Ἀπριλίου τοῦ 1826, ὅταν συγκροτήθηκε τὸ νεκροδόξαστο ἐκεῖνο συμβούλιο ἀποφάσεως. Ἦταν ἕνα συμβούλιο θανάτου. Οἱ καπεταναῖοι εἶχαν ἀναλάβει νὰ διερευνήσουν μὲ ἀνιχνευτὲς τὴν ὕπαρξη μυστικοῦ δρόμου – διόδου γιὰ ἀκίνδυνο πέρασμα τῶν Ἐλεύθερων Πολιορκημένων στὴν ἐλευθερία. Κανένας ὅμως δὲν ἔφερε ἐλπιδοφόρα πληροφορία. Οἱ λόχμες καὶ οἱ στενωποὶ φυλάγονταν ἄγρυπνα ἀπὸ τοὺς πολιορκητὲς σὲ βάθος χώρου καὶ τόπου. Γενικὴ ἦταν ἡ κατήφεια καὶ ἡ σιωπηλὴ θλίψη. Τὴ σιωπὴ τῆς στιγμῆς ἔσπασε ἡ βροντώδης καὶ σταθερὴ ἔκρηξη τοῦ τρανοδύναμου ἀρχηγοῦ τῆς Φρουρᾶς, τοῦ Θανάση Ραζη­Κότσικα:

- Ὑπάρχει δρόμος ὠρέ!
– Ποιός εἶναι, στρατηγέ, καὶ δὲν τὸν λὲς τόση ὥρα; διαμαρτυρήθηκαν ὅλοι οἱ παριστάμενοι.
– Εἶναι ὁ δρόμος τοῦ Θεοῦ, φωνάζει».

.             Μόνο ἂν ἀνεβοῦμε τὸν δρόμο τοῦ Θεοῦ, τὸν Γολγοθά, θὰ ἀντισταθοῦμε ὡς λαὸς καὶ ὡς κράτος.

ΠΗΓΗ:   ΚΛΙΚ