Ὅταν μάνα μοῦ φώναζες

Νἆσαι
εὐλογημένη!

Του Κωνσταντίνου Ερρίπη, θεολόγου - Καρδιολόγου
- Τίποτε πιό ζεστό, τίποτε πιό οἰκεῖο καί πιό  νοσταλγικό δέν θυμᾶμαι, μάνα, ἀπό τή φωνή σου.
- Ἡ φωνή σου ἤσουν ὀλόκληρη εσύ, ἡ πανταχοῦ παρουσία
σου, ὁ  φύλακας ἄγγελος μου.
Ἀπό τότε πού κατάλαβα τόν κόσμο ἄρχισα σιγά σιγά νά διακρίνω τούς θορύβους ἀπό τή μουσική, τούς κεραυνούς ἀπό τό θρόϊσμα τῶν φύλλων καί τό κελάρυσμα τοῦ ρυακιοῦ, τά χαχανητά καί τίς κραυγές ἀπό τό γέλιο τῶν μικρῶν παιδιῶν καί τό κελάδημα τῶν πουλιῶν. Πάνω ὅμως ἀπό ὅλα αὐτά κυριαρχοῦσε ἠ φωνή σου. Ὅλα τά ἄλλα ἦταν γήινα, μόνο ἡ φωνή σου κατέβαινε ἀπό τόν οὐρανό!
- Ἡ φωνή σου, μάνα, ἦταν ἡ προστασία μου καί ἡ αὐτοπεποίθησή μου
- Ἡ φωνή σου ἦταν ἡ τόλμη μου καί ἡ ἐπιμονή μου
- Ἡ φωνή σου ἦταν ἡ παρηγοριά στήν ἀποτυχία μου καί ἡ σύντροφος στήν ἀσθένειά μου
- Ἡ φωνή σου ἦταν τό χάδι στό κλάμα μου ἀλλά καί τό τραγούδι στή νίκης μου
Θά πῶ κάτι κι ἄς παρεξηγηθῶ, μόνο ἐσύ θά μέ καταλάβεις.
Εἶδα τό βράδυ στ’ ὄνειρό μου, πώς ἤμουν ἔμβρυο μέσα στήν κοιλιά σου. Τότε δέν εἶχα φωνή νά σοῦ μιλήσω οὔτε αὐτιά γιά νά σ’ ἀκούσω. Αἰσθανόμουν μόνο τούς κτύπους τῆς καρδιᾶς σου, αὐτόν τόν ἰερό ρυθμό πού μέ συνόδευσε μέχρι νά βγῶ μόνος ἔξω στή ζωή.
Καί ὅταν ἔμπηξα τό πρῶτο μου κλάμα στόν ἀποχωρισμό σου, ό γιατρός μέ ἀκούμπησε πάνω στό σῶμα σου, ν’ ἀκούσω πάλι τήν καρδιά σου καί νά ἠσυχάσω!
Ἦταν ἡ πιό πρωτόγονη ἐπικοινωνία μας. Ἦταν ἡ πρώτη ἀρχέγονη συνομιλία μας, πού ἔμεινε ὡς ἀρχέτυπο στό ὑποσυνείδητό μου.
- Ἀπό τότε μεταξύ τῆς φωνῆς μου καί τῶν αὐτιῶν μου ὑπῆρξε ἔνας ἰερός δεσμός, ἀκατάλυτος στό χρόνο
- Στούς πολέμους, στή φωτιά τῆς μάχης, οἱ στρατιῶτες φωνάζουν περισσότερες φορές «μάνα μου σῶσε με» ἀπ’ ὅ,τι «Θεέ μου σῶσε με»
- Ἐσύ, μάνα, τό Θεό ἐκπροσωπεῖς στή γῆ
- Δέν εἶσαι ὅμως θεός, γι’ αὐτό καί ὐποπίπτεις σέ λάθη.
Ποτέ ὅμως δέν θά παρεξηγήσω τά ἀνθρώπινά σου λάθη.
Ἡ ἀγάπη σου εἶναι τόση πού διαλύει κάθε κακό, πού πληροῖ τά πάντα καί ζωογονεῖ τίς ψυχές μας.
Νἆσαι εὐλογημένη!

ΠΗΓΗ:   ΚΛΙΚ