ΓΕΜΑΤΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, ΕΥΓΕΝΕΙΑ & ΔΙΑΚΡΙΣΗ Η ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

ΓΕΜΑΤΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, ΕΥΓΕΝΕΙΑ & ΔΙΑΚΡΙΣΗ
Η ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Τῆς «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΕΣΤΙΑΣ ΛΑΜΙΑΣ»

.                      Α] Ὁ Κύριος ὄχι σπάνια πήγαινε καὶ σὲ σπίτια Φαρισαίων γιὰ γεῦμα ἢ γιὰ δεῖπνο ἀνάλογα. Πρῶτα, πρέπει νὰ ποῦμε, ὅτι δὲν πήγαινε ποτὲ ἀκάλεστος ὁ Χριστός. Χαρακτηριστικὸ – καὶ φαινομενικὰ ἀντίθετο – φαίνεται νὰ εἶναι τὸ παράδειγμα μὲ τὸν Ἀρχιτελώνη Ζακχαῖο. Ἐκεῖ, ναὶ μὲν δὲν τὸν κάλεσε τὸν Χριστό μας ὁ Ζακχαῖος, ἀλλὰ ὁ Καρδιογνώστης Χριστὸς ἀνταποκρίθηκε στὴ βαθύτερη ἐπιθυμία τοῦ ἐπίσημου ἐφοριακοῦ, ποὺ ποθοῦσε καὶ ζητοῦσε νὰ δεῖ τὸν Ἰησοῦ ἀπὸ κοντά. Τὴ συνέχεια βέβαια τὴν ξέρουμε…
.                   Συμβολικὴ ἐπίσης – ἀλλὰ καὶ οὐσιαστικὴ – εἶναι ἡ εἰκόνα τῆς Ἱερᾶς Ἀποκαλύψεως ποὺ παρουσιάζει τὸν Χριστὸ νὰ στέκεται ἔξω ἀπὸ τὴν πόρτα ἑνὸς σπιτιοῦ, μίας καρδιᾶς, καὶ νὰ χτυπᾶ νὰ Τοῦ ἀνοίξουν. Δὲν παραβιάζει κλειστὲς πόρτες ὁ Ἰησοῦς.
.                   Ὁ Ἴδιος δὲν εἶπε στοὺς μαθητές Του, ὅτι ἂν σᾶς διώχνουν ἀπὸ μία πόλη νὰ πηγαίνετε σὲ ἄλλη καὶ νὰ τινάζετε καὶ τὴ σκόνη ἀπὸ τὰ ὑποδήματά σας; Αὐτὸς δὲν εἶπε ὅτι ἂν σᾶς φιλοξενήσει κάποιος στὸ σπίτι του, ἐκεῖ νὰ μένετε καὶ νὰ μὴ τριγυρνᾶτε ἀπὸ σπίτι σὲ σπίτι καὶ παρουσιάζεστε ἔτσι ἄστατοι, ἀχόρταγοι καὶ ἐνοχλητικοί, ἐπιβαρύνοντας τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους; Ἀσφαλῶς, ναί! Ἄρα ὁ Χριστὸς ὄχι μόνο σέβεται τὴν ἐλευθερία τῶν ἄλλων, ἀλλὰ εἶναι διακριτικὸς καὶ εὐγενικός. Αὐτὸ βέβαια εἶναι ἕνας κόλαφος γιὰ ὅσους ξημεροβραδιάζονται σὲ ξένα σπίτια καὶ μπαινοβγαίνουν σὲ αὐλὲς καὶ σὲ ὧρες ἀκατάλληλες καὶ δὲν ξεκολλᾶνε, τὴ στιγμὴ μάλιστα ποὺ ἡ ἄλλη οἰκογένεια καίγεται ἀπὸ δουλειές, ἔχει μικρὰ παιδιὰ καὶ δὲν μπορεῖ νὰ σηκώσει ὅλο αὐτὸ τὸ βάρος οἰκονομικά, πρακτικὰ καὶ διατροφικά.

Β] Τὸ ἐρώτημα λοιπὸν εἶναι, γιατί πήγαινε ὁ Ἰησοῦς σὲ ἀνθρώπους δεληλωμένους ἀπὸ πρὶν ἀντίθετους μὲ Αὐτόν; Ὡραῖα, δὲν πήγαινε ἀκάλεστος, ἀλλὰ γιατί πήγαινε;

1. Προφανῶς πήγαινε, γιατί ὅλοι οἱ ἄνθρωποι εἶναι πλάσματα τοῦ Θεοῦ. Ἕνας μάλιστα ποὺ καλεῖ τὸν Χριστὸ ἢ κάποιον ἐκπρόσωπό του, δείχνει ὅτι δὲν εἶναι φανατικός. Κάτι καλὸ λοιπὸν μπορεῖ νὰ βγεῖ. Ὕστερα ὁ Χριστός μας μπορεῖ νὰ μὴ ἦταν ἀδιάκριτος, ἀλλὰ δὲν ἦταν καὶ ἀκατάδεχτος.

2. Σὲ τέτοιες εὐκαιρίες εὑρίσκονταν καὶ ἄλλοι καλοδιάθετοι ἄνθρωποι ποὺ ἤθελαν νὰ δοῦνε καὶ νὰ ἀκούσουν τὸν Χριστό, ἴσως ἀπὸ περιέργεια, μπορεῖ καὶ ἀπὸ ἐνδιαφέρον. Ὁ Χριστός μας τὸ εἶπε στὴ φιλοξενία καὶ στὸ τραπέζι στὸ σπίτι τοῦ τελώνη Ματθαίου μετὰ τὴν κλήση του, ὅτι “ἀνάγκη δὲν ἔχουν οἱ ὑγιεῖς, ἀλλὰ οἱ ἄρρωστοι καὶ ὅτι ὁ Χριστὸς ἦρθε νὰ ἀναζητήσει καὶ νὰ σώσει τὸ χαμένο πρόβατο. Ὁ Χριστὸς εἶναι συμπαθὴς πρὸς ὅλους καὶ συμπάθεια πρώτιστα ζητάει ἀπὸ τοὺς χριστιανοὺς πρὸς ὅλους”.

3. Εἶναι ὅμως καὶ κάτι ἄλλο. Ἐκεῖ ποὺ πήγαινε ὁ Χριστὸς δὲν πήγαιναν μόνο διψασμένοι πνευματικὰ καὶ ψυχικὰ ἄνθρωποι, ἀλλὰ καὶ ἄρρωστοι στὸ σῶμα καὶ “ὀχλούμενοι ὑπὸ πνευμάτων ἀκαθάρτων”, γιὰ νὰ βροῦνε τὴ γιατρειά τους.

4. Ἀσφαλῶς ἦταν ἐκεῖ καὶ οἱ κακοὶ καὶ οἱ κατάσκοποι καὶ οἱ ψευτοενδιαφερόμενοι καὶ οἱ ἐγκάθετοι καὶ οἱ καλοθελητές, ποὺ ζητοῦσαν ἀφορμὴ νὰ πιαστοῦν ἀπὸ κάποιο λόγο ἢ κάποια πράξη τοῦ Χριστοῦ καὶ νὰ τὸν καταγγείλουν εἴτε στὴ θρησκευτικὴ εἴτε στὴν πολιτικὴ ἐξουσία, εἴτε ἀπευθείας στὸ λαό, ὅπως νόμιζαν. Κι ἀπὸ αὐτοὺς ἀκόμη δὲν ξέρει κανεὶς τί θὰ μποροῦσε νὰ βγεῖ κάποτε ἔστω καὶ ἑτεροχρονισμένα…

5. Δὲν εἶναι δὲ τυχαῖο ὅτι πολλὰ θαύματα ὁ Χριστὸς τὰ ἔκανε τὸ Σάββατο, ποὺ ἦταν ἀργία γιὰ τοὺς Ἑβραίους. Δὲν τὸ ἔκανε γιὰ νὰ τοὺς μπεῖ στὸ μάτι, ἀλλὰ γιὰ νὰ τιμήσει τὴν ἡμέρα τοῦ Σαββάτου μὲ ἀγαθοεργίες καὶ νὰ διδάξει πὼς πρέπει νὰ ἁγιάζουμε τὴν ἡμέρα τοῦ Κυρίου. Δηλαδὴ ἀπαντοῦσε οὐσιαστικὰ στὸ ἐρώτημα: θὰ μείνουμε κολλημένοι στὸ γράμμα τοῦ νόμου καὶ ἀδρανοποιημένοι, ἀδιάφοροι στὶς ἀνάγκες τῶν ἄλλων ἢ θὰ ἐπιλέξουμε τὴν ἐλευθερία τῆς ἀγάπης παντοῦ καὶ πάντοτε; Ὁ Χριστὸς ἐπέλεξε καὶ ἐπέλεγε πάντοτε τὸ δεύτερο.

Γ] Σὲ ἕνα τέτοιο σπίτι Φαρισαίου, ἡμέρα Σάββατο μάλιστα , ποὺ πῆγε ὁ Χριστός μας, τὸν πλησίασε ἕνας ταλαίπωρος ὑδρωπικός, βασανισμένος καὶ ἀποκρουστικός, παραμορφωμένος καὶ ἄρρωστος. Δὲν τολμοῦσε νὰ μιλήσει. Νὰ ζητήσει τί; Ἀσφαλῶς τὴ θεραπεία του. Ἀλλὰ ἦταν μέρα Σάββατο κι εἶχε τόσα πολλὰ ἀκούσει νὰ λένε γιὰ τὸν Χριστό, ὅτι “δὲν τηρεῖ τὸ Σάββατο” (Λούκ. ιδ´ 1-6). Στάθηκε ἐκεῖ κοντὰ καὶ περίμενε σιωπηλά, ἀλλά, ὅπως ἄλλοτε ὁ Μωϋσῆς παρὰ τὸ χεῖλος τῆς Ἐρυθρᾶς Θαλάσσης, βοοῦσε καρδιακὰ πρὸς τὸν Θεὸν καὶ ζητοῦσε λύση στὸ πρόβλημά του. Τὸ κλίμα ἦταν ὄντως τελείως ἀρνητικὸ καὶ ὅλοι παρατηροῦσαν τί θὰ ἔκανε ὁ Κύριος; Δὲν λυπόντουσαν οἱ ἀνάλγητοι τὴν ταλαιπωρία τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλὰ περίμεναν νὰ δοῦνε ἂν θὰ τοὺς πέσει τὸ λαχεῖο γιὰ νὰ κατηγορήσουν τὸν Κύριο… “Μαύρα κοράκια μὲ νύχια γαμψά…”, ἀντὶ νὰ ποῦνε μὲ μία φωνή: “Κύριε, θεράπευσέ τον ἐδῶ καὶ τώρα, τὸν ξέρουμε τὸν ἄνθρωπο ταλαιπωρεῖται ἀπὸ καιρό”. Αὐτὸ ὅμως ποὺ δὲν ἔκαναν αὐτοὶ ὄχι μόνο τὸ ἔκανε ὁ Χριστός μας, – πῶς ἄλλωστε ἦταν δυνατὸ νὰ μὴ τὸ κάνει; – ἀλλὰ στὸ ἐνδόμυχο καὶ ἐναγώνιο ἐρώτημά τους, τί θὰ κάνει ἐπιτέλους ὁ Ἰησοῦς ἀπὸ τὴ Ναζαρέτ, ὁ Χριστὸς ἀντέστρεψε τὸ ἐρώτημα καὶ τοὺς ρώτησε ἐμμέσως πλὴν σαφῶς: “ἂν ἐπιτρέπεται κάποιος νὰ θεραπεύει τὴν ἡμέρα τοῦ Σαββάτου ἢ ὄχι”.
.             Ὁ Χριστὸς τελικὰ μὲ ἕνα ἄγγιγμα θεράπευσε τὸν ὑδρωπικὸ καὶ τὸν ἔκανε καλά. Μετὰ ὅμως δίδαξε ἀποστομωτικὰ καὶ τοὺς κακεντρεχεῖς φαρισαίους λέγοντας χαρακτηριστικά, ὅτι “ἐσεῖς ἂν πέσει τὸ βόδι σας ἢ τὸ παιδί σας στὸ πηγάδι ἡμέρα Σάββατο, πάτε καὶ μὲ κόπους καὶ προσπάθειες τὸ βγάζετε… καὶ ἀσφαλῶς αὐτὸ δὲν θεωρεῖται ἁμαρτία καὶ παράβαση… Ποιός λογικὸς ἄνθρωπος θὰ ἔλεγε τὸ ἀντίθετο; Ἐμένα γιατί μὲ κατηγορεῖτε γιὰ ἕνα ἄγγιγμα καὶ ἕνα λόγο, ποὺ ἔκανα καλὰ ὁλόκληρο ἄνθρωπο;”

Δ] Ἀλήθεια, γιατί ὁ Χριστὸς ἔκανε καλὰ τὸν ὑδρωπικό;

Πρῶτα πρῶτα γιὰ τὴν ἐσωτερική του πίστη καὶ ἐπιμονή του νὰ μπεῖ σὲ ξένο καὶ ἐπίσημο σπίτι, φαρισαίου μάλιστα καὶ ἡμέρα σάββατο καὶ ἐκεῖ νὰ στέκεται σὲ κοινὴ θέα, χωρὶς νὰ μιλάει μὲ τὴν πίστη ὅτι κάτι θὰ κάνει ἡ δύναμη καὶ ἡ καλοσύνη τοῦ Χριστοῦ, καὶ ὅτι μπορεῖ νὰ τὸ κάνει, ἔστω καὶ ἂν δὲν μιλήσει ὁ ἴδιος. Ὁ Χριστὸς ξέρει. Αὐτὸ ἦταν μία φοβερὴ κίνηση ψυχῆς τοῦ ὑδρωπικοῦ μὲ πολλὰ ρίσκα γιὰ τὸν ἴδιο καὶ κορυφαία πίστη.
.                 Δεύτερο εἶναι ὅτι ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς ἦταν θύμα μέσα σὲ ἐκείνη τὴ λυκοφωλιὰ καὶ τὴν ἀπανθρωπιά, ἀστήρικτος καὶ ἀνυπεράσπιστος, μόνος μέσα σὲ κόσμο ἐχθρικὸ καὶ γιὰ τὸν Χριστὸ καὶ γιὰ τὸν ἴδιο προφανῶς. Ἀλλὰ στοὺς κολασμένους ὅλης τῆς γῆς ὁ Χριστὸς εἶναι ἡ μοναδικὴ ἐλπίδα.
.             Τὸ τρίτο εἶναι, ὅτι γιὰ λόγο δικαιοσύνης καὶ οἱ συνδαιτυμόνες νὰ δοῦνε τὸ θαῦμα καὶ νὰ ἀκούσουν τὴ θεία διδασκαλία περὶ τῆς ἡμέρας τοῦ Σαββάτου καὶ τοῦ ἀληθοῦς νοήματός της.

Ε] Ἐμεῖς τώρα στὴν Ὀρθοδοξία ἔχουμε ἀντὶ γιὰ τὸ Σάββατο τὴν Κυριακή. Τὴν Κυριακὴ λοιπὸν τὴ σεβόμαστε καὶ τὴν ἀφιερώνουμε στὸ Θεό, στὴν Ἐκκλησία, στὴν ψυχή μας, στὴν οἰκογένεια καὶ μὲ καλοσύνες καὶ ἱεραποστολὴ καὶ στὸν συνάνθρωπο. Αὐτὴ τὴ μέρα ἔχουν λάβει χώρα ὅλα τὰ ἅγια γεγονότα τῆς Ἀνάστασης τοῦ Χριστοῦ.

ΠΗΓΗ:   ΚΛΙΚ