Η ΜΕΤΑΝΟΙΑ 

Μετάνοια είναι η απομάκρυνση, από την αμαρτία. Η αμαρτία είναι το βαθύτερο και το χειρότερο πράγμα. Επομένως η μετάνοια, η οποία είναι η απαλλαγή από την αμαρτία, είναι το βαθύτερο και ωραιότερο πράγμα. Και πράγματι!

Η αμαρτία είναι τόσον βαθειά και κακή, ώστε: δηλητηριάζει την καρδία, σκοτίζει τον νου, τσακίζει την θέλησι.

Πόσο δηλητηριάζει η αμαρτία την καρδία, φαίνεται από τα

αλλόκοτα συναισθήματα, τα οποία έχει ο αμαρτωλός. Είναι χαιρέκακος, ζηλότυπος, φιλήδονος, εγωιστής κ.λ.π.

Ως χαιρέκακος αισθάνεται τόσην χαρά διά την δυστυχία του εχθρού του, ώστε ανάβει όλος από ενθουσιασμό διά την δυστυχία του άλλου!

Ως ζηλότυπος αισθάνεται τόσην λύπη διά την πρόοδο των φίλων και των εχθρών του, ώστε ενώ με την ζήλεια του τηγανίζεται ψυχικώς και σωματικώς, μένει αναίσθητος εις το τηγάνισμα αυτό!

Το αυτό άναμμα και τηγάνισμα δοκιμάζει ο αμαρτωλός, χωρίς να το αισθάνεται και εις τα άλλα πάθη φιληδονίας, εγωισμού κ.λ.π.

Η αμαρτία σκοτίζει και τον νού. Είναι τόσο το σκότος, το οποίο έχει ο φιλήδονος, ο ζηλότυπος, ο πλεονέκτης, ο εγωιστής εις τον νού, ώστε είναι δυνατόν να γνωρίζη όλη τη σοφία και τίς γλώσσες του κόσμου, να έχη φθάση εις βαθύ γήρας έχων μεγάλην πείρα, και όμως να μη βλέπη από την φιληδονία του, την φιλοχρηματία του και τα λοιπά του πάθη, ούτε συγγένεια, ούτε φιλία, ούτε άνθρωπο, ούτε Θεό, ούτε σώμα, ούτε ψυχή.

Η αμαρτία τσακίζει! Τσακίζει τόσο πολύ την θέλησι, ώστε ακόμη και εάν καμμιά φορά ο αμαρτωλός έχη αναλαμπές νηφαλιότητος και βλέπει την καταστροφή του, δεν δύναται να συγκρατηθή. Δεν υπάρχει λοιπόν βαθύτερο και χειρότερο κακό από την αμαρτία!

Δεν υπάρχει βαθύτερο και ωραιότερο από την  μετάνοια.

Και η μετάνοια βαθειά, διότι διά να εκριζώση αυτή την αμαρτία, πρέπει να είναι βαθυτέρα ταύτης. Πώς θα εκριζώση τις ένα δένδρο, αν η αξίνη δεν φθάση μέχρι τις ρίζες του δένδρου; Δένδρο είναι η αμαρτία. Αξίνη είναι η μετάνοια.

Αλλά η μετάνοια είναι ωραία! Και πράγματι! Τι ωραιότερον και βαθύτερον, όταν δια της μετάνοιας διορθώση ο άνθρωπος καρδιά, νού και θέλησι!

Πόσο ωραίο και βαθύ είναι, όταν η καρδιά απαλλαγμένη διά της μετανοίας από την χαιρεκακία, λυπείται διά τας συμφοράς των άλλων, όταν απαλλαγμένη από την ζηλοτυπία, χαίρει, όταν οι άλλοι χαίρουν και λυπήται, όταν οι άλλοι λυπούνται! Πόσο βαθύ και ωραίο είναι, όταν ο φιλήδονος άνθρωπος δια της μετανοίας αποβάλη τας αισχρότητας και πληρωθή αγνότητος! Πόσον βαθείς και  ωραίαι είναι αι σκέψεις του εν αγνότητι, αφιλαργυρία και λοιπή μετανοία ευρίσκομένου! Είναι δυνατόν ο τοιούτος να είναι αγράμματος, εν μικρά ηλικία όμως αι σκέψεις του είναι ωραιόταται και βαθύταται.

Η δε θέλησις του μετανοούντος έχει τόση δύναμι, ώστε εκείνο το πάθος, το οποίον εθεώρει ακατόρθωτο, βουνό ενώπιόν του, με την ενίσχυσι της θελήσεώς του υπό της μετανοίας, το θεωρεί τώρα παιχνίδι! Αποστρέφεται με φρίκη τώρα εκείνο το πάθος, το οποίο πριν αγκάλιαζε με λαχτάρα. Τα τσακισμένα πόδια της θελήσεως είναι τώρα ρίζες βουνών!

Πλην αυτού. Η μετάνοια δεν είναι έργο  μόνον ιδικό μας, αλλά και δωρεά του Θεού. Τώρα που σου δίδει ο Θεός το δώρο Του, δεν πρέπει να το περιφρονήσης. Ίσως αργότερα να ζητήσης το δώρο αυτό και να μη σου το δίδη ο Θεός! Διότι, όπως σε καλεί  τώρα ο Θεός, και δεν ακούεις, έχει δικαίωμα και δίκαιον ο Θεός,  να Τον καλής και σύ αργότερα, και να μη σε ακούη.

Αφού δικαίωμα έχεις σύ, να σε καλή ο Θεός και να μη ακούης, περισσότερο δικαίωμα και δίκαιο έχει ο Θεός, να Τον καλής σύ, και να μη σε ακούη. Διότι σύ έκαμες την αρχή. Και είσαι μικρότερος από Αυτόν.

Από το βιβλίο: «ο πατήρ Ιωήλ» του μακαριστού Μητροπολίτου Νικοπόλεως