ΝΑ ΜΗΝ ΚΑΤΑΚΡΙΝΟΥΜΕ ΠΟΤΕ ΚΑΝΕΝΑΝ 

ΤΟΥ  ΝΙΚΟΛΑΟΥ  ΒΟΪΝΕΣΚΟΥ

 

Δεν είναι, αλήθεια, ν’ απορεί  και να εξίσταται ο άνθρωπος και να χάνει κυριολεκτικά το νού του- γράφει ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής- όταν σκέπτεται πως ο μεν Θεός και Πατήρ δεν κρίνει κανένα, όλη δε την κρίση έχει παραδώσει στον Υιό Του, ο δε Υιός διδάσκει «μη κρίνετε, ίνα μη κριθήτε» και ο Απόστολος Παύλος επίσης, «μη προ καιρού κρίνετε, έως αν έλθη ο Κύριος» και «εν ω γάρ κρίνεις τον έτερον, σεαυτόν κατακρίνεις», οι δε άνθρωποι,

αφήνοντας κατά μέρος τις δικές τους αμαρτίες, αφαιρούν το δικαίωμα του Υιού να κρίνει και, σαν αναμάρτητοι, κρίνουν οι ίδιοι και καταδικάζουν ο ένας τον άλλον; Ο Ουρανός εξίσταται γι’ αυτό κι η γη φρίττει, ενώ αυτοί, σαν αναίσθητοι, δε νιώθουν καμμιά ντροπή.

Τα λόγια του αγίου Μαξίμου φανερώνουν πόσο μεγάλη αμαρτία είναι η κατάκριση. Παρακάτω θα αναφέρουμε δύο πολύ διδακτικά περιστατικά που αντλούμε από το Γεροντικό, τα οποία δείχνουν από τη μια τη βλάβη που προκαλεί η κατάκριση στον άνθρωπο και από την άλλη τη σωτήρια ωφέλεια που δίνει στον άνθρωπο η τήρηση της εντολής του Χριστού: «Μην κρίνετε ίνα μη κριθείτε».

Πήγε κάποτε ένας αδελφός από τη σκήτη σε κάποιο Γέροντα αναχωρητή και του είπε για κάποιον άλλον αδελφό πως είχε πέσει σε μεγάλο σφάλμα.

-Ω, πολύ άσχημα έκανε, είπε στενοχωρημένος ο Γέροντας.

Ύστερα από λίγες ημέρες συνέβη να πεθάνει ο μοναχός που έσφαλε. Άγγελος  Κυρίου τότε πήγε στον αναχωρητή, κρατώντας την ψυχή του.

-Αυτός που κατέκρινες, του είπε, πέθανε. Πού ορίζεις να τον κατατάξω;

-Ήμαρτον, φώναξε με δάκρυα ο Γέροντας. Κι από τότε παρακαλούσε κάθε μέρα τον Θεό να του συγχωρήσει εκείνη την αμαρτία και δεν τόλμησε μέχρι τέλους της ζωής του να κατακρίνει άνθρωπο.

Ένας μοναχός σ’ ένα Κοινόβιο, αμελής στα πνευματικά, έπεσε βαρειά άρρωστος κι ήλθε η ώρα του να πεθάνει. Ο Ηγούμενος κι όλοι οι αδελφοί τον περικυκλώσανε για να του δώσουν θάρρος στις τελευταίες του στιγμές. Παρατήρησαν όμως έκπληκτοι, πως ο αδελφός αντίκριζε το θάνατο με μεγάλη αταραξία και ψυχική γαλήνη.

-Παιδί μου, του είπε τότε ο Ηγούμενος, όλοι ξέρουμε πως δεν ήσουν και τόσο επιμελής στα καθήκοντά σου. Πώς πηγαίνεις με τόσο θάρρος στην άλλη ζωή;

-Είναι αλήθεια, Αββά, ψιθύρισε ο ετοιμοθάνατος, πως δεν ήμουν καλός μοναχός. Ένα πράγμα όμως ετήρησα με ακρίβεια στην ζωή μου: Δεν κατέκρινα ποτέ μου άνθρωπο. Γι’ αυτό σκοπεύω να ειπώ στο Δεσπότη Χριστό, όταν παρουσιαστώ ενώπιον Του: «Συ, Κύριε, είπες, μη κρίνετε, ίνα μη κριθήτε», κι ελπίζω ότι δε θα με κρίνει αυστηρά.

-Πήγαινε ειρηνικά στο αιώνιο ταξίδι σου, παιδί μου, του είπε με θαυμασμό ο Ηγούμενος. Εσύ κατόρθωσες, χωρίς κόπο, να σωθείς.