Τό ἀριστερὸ χέρι τοῦ Θεοῦ και η τιμωρία πού έρχεται επάνω μας…

Τά Σόδομα καίγονται !

Καί ο δίκαιος Λώτ  απομακρύνεται με την οικογένειά του γιά να γλιτώση. Καί σώθηκαν όλοι πλήν τής γυναίκας του πού ώς στήλη άλατος καταστράφηκε από τήν περιέργειά της...

«…Έκείνο το βράδυ  έβλεπα μιὰ παρέλαση παράδοξη. Τὴν παρακολούθησα ἄφωνος. Ἀξημέρωτα ἀκόμη, λίγο πρὶν σκάσει ὁ Αὐγερινός, ἀνάμεσα στὸν ὕπνο καὶ τὸν ξύπνιο. Δὲν ξέρω ἂν ἦταν ὄνειρο ἢ μοναχὰ τοῦ νοῦ μου φαντασία.

Περνοῦσαν πλῆθος ολόκληρο...

Μὰ ἦταν τὸ πλῆθος μετρητὸ καὶ πρόσωπα τὰ πιὸ πολλὰ γνωστὰ κι ὅλα

προβεβλημένα· κάθε λαοῦ καὶ  κάθε ἔθνους:

Ναβουχοδονόσορας καὶ Δαρεῖος, Ξέρξης καὶ Ἀρταξέρξης, Ἀντίοχοι καὶ Πτολεμαῖοι, ὁ Ἡρώδης καὶ ὁ Νέρωνας, Δέκιος καὶ Διοκλητιανός.

Θάμπωσα!

Φαραὼ καὶ Τσάροι, βασιλιάδες κι αὐτοκράτορες, τύραννοι καὶ στρατηγοί, Ἰουλιανὸς καὶ Μωάμεθ, Χίτλερ καὶ Μουσολίνι, Λένιν καὶ Στάλιν, Χότζα καὶ Μάο καὶ Πόλ-Πὸτ καὶ τόσοι άλλοι ἀκόμα. Κι ἀκόμα...

Ἔβλεπα τὰ Σόδομα μέσα στὸ θειάφι καὶ τὴ φωτιά, κι ὁ τόπος τους νὰ γίνεται θάλασσα τοῦ θανάτου...

Ἔβλεπα πόλεις τρομερὲς νὰ ὑψώνονται – τὴ Βαβυλώνα – κι ἔπειτα σὲ μιὰ στιγμὴ νὰ πνίγονται στὴν ἄμμο τῆς ἐρήμου – νεκρικὸ σάβανο!

Εἶδα τὴν Ἱερουσαλὴμ νὰ τὴν ὀργώνουν τοῦ Τίτου οἱ λεγεῶνες, τὴν Πόλη, τὴν Ἁγια-Σοφιὰ νὰ πνίγεται στὸ αἷμα. Εἶδα τὸν Ναζισμό, τὰ Σοβιέτ – τέρατα ἀλλόκοτα – νὰ κείτονται νεκρὰ κι ἀκέφαλα, τὰ πολυκέφαλα.

Καί κάπου ἐκεῖ τὸ ὄνειρο, ἡ φαντασία ἔσβησε...

Ἦταν ἀλήθεια, ἦταν ὄνειρο, ή τοῦ νοῦ μου φαντασία; Ἦταν παρέλαση; Εἴτε ὄνειρο εἴτε φαντασία εἴτε παρέλαση... Ἦταν... Τί ἦταν;

Ἦταν τὸ ἀριστερὸ τιμωρό χέρι τοῦ Θεοῦ !

Μὲς στὴ Γραφὴ ὁ Θεός – γιὰ τὴν ἀκρίβεια οἱ ἐνέργειες τοῦ Θεοῦ – παρουσιάζεται μὲ εἰκόνες ἀνθρωπομορφικές. Ἔτσι, γίνεται συχνὰ ἀναφορὰ στὰ μάτια, τὰ αὐτιά, τὸ στόμα, τὰ χέρια, τὰ πόδια, τὴν καρδιά, τὰ σπλάχνα τοῦ Θεοῦ κ.τ.λ.

Ὁ Θεὸς βέβαια εἶναι πνεῦμα, ἀσώματος, ἀόρατος, ἀσχημάτιστος. Κατὰ συνέπειαν τίποτε ἀπὸ τὰ παραπάνω δὲν ἔχει. Ὅλα αὐτὰ εἶναι εἰκόνες ποὺ χρησιμοποιοῦμε ἐμεῖς, γιὰ νὰ φανερώσουμε τὴν ἀλήθεια ὅτι ὁ Θεὸς βλέπει, ἀκούει, αἰσθάνεται, μιλάει, παρακολουθεῖ, ἐνεργεῖ τὰ πάντα.

Μία λοιπὸν ἀπὸ τὶς πιὸ συχνὰ χρησιμοποιούμενες τέτοιες ἀνθρωπομορφικὲς ἐκφράσεις εἶναι ἐκείνη ποὺ κάνει λόγο γιὰ τὰ χέρια τοῦ Θεοῦ. Συνήθως ἀναφέρονται ἀορίστως τὰ χέρια Του, ἀρκετὲς ὅμως φορὲς γίνεται ἀναφορὰ πιὸ συγκεκριμένα στὸ δεξί Του χέρι.

Ἡ ἔκφραση «δεξιὰ τοῦ Κυρίου» χρησιμοποιεῖται πάντοτε γιὰ νὰ δηλωθεῖ ἡ δύναμή Του, ἡ συμπαράστασή Του καὶ ἡ προσφορὰ ἀφθονίας εὐλογιῶν στους ανθρώπους.

Ἔτσι ἀφήνεται νὰ ἐννοηθεῖ ὅτι ἀντίστοιχα οἱ τιμωρητικὲς ἐνέργειές Του γίνονται ἀπὸ τὸ ἀριστερό Του χέρι: «Ἀποκτέννει μὲν διὰ τῆς ἀριστερᾶς... σῴζει δὲ καὶ εὐεργετεῖ διὰ τῆς δεξιᾶς» (Κλήμης Ρώμης, Ἀμφιβαλλ., Ὁμιλία 20, 3· PG 2, 450).

Μέσα στὴν ἱστορία τὸ ἀριστερὸ χέρι τοῦ Θεοῦ ἐπέπεσε ἀρκετὲς φορὲς τιμωρητικό.

Αὐτὸ συνέβαινε ὅταν ἡ ἀσέβεια κάποιου προσώπου ἢ λαοῦ ξεπερνοῦσε τὰ ὅρια τῆς συνηθισμένης ἁμαρτωλότητας καὶ ἔφτανε στὴ μανικὴ θρασύτητα τὴν ὁποία οἱ ἀρχαῖοι ὀνόμαζαν «ὕβρη».

Σὲ τέτοια κατάσταση εἶχαν φτάσει τὰ πρόσωπα καὶ οἱ λαοὶ ποὺ παρήλασαν στὴν ἀρχὴ τοῦ ἄρθρου μας, γι ̓ αὐτὸ καὶ τὸ ἀριστερὸ χέρι τοῦ Θεοῦ σκόρπισε φωτιὰ καὶ θειάφι, θανάτωσε παραδειγματικά, ἐξαφάνισε σὰν σκόνη στὸν ἄνεμο τὶς αὐτοκρατορίες τους, ταπείνωσε ἐξευτελιστικὰ τὴν ἐπηρμένη καὶ μανικὴ ἀσέβειά τους.

Σὲ τέτοια ὑβριστικὴ ἔπαρση ἔχει ἐκτιναχθεῖ τούτη τὴν ὥρα καὶ ἡ Εὐρώπη, ὁ δυτικὸς λεγόμενος κόσμος γενικότερα.

Περιφρονεῖ τὸν Χριστό, χλευάζει τὸ Εὐαγγέλιο, εὐτελίζει καὶ καταπατεῖ τοὺς νόμους τοῦ Θεοῦ.

Καὶ οἱ πολιτικοὶ ἡγέτες τοῦ τόπου μας, ἀσπόνδυλοι καὶ δουλικοί, ἐκτελοῦν πρόθυμοι τὶς ἐπιταγὲς τῆς ἀποστάτριας. Μέχρι πότε;

Ἂν συνεχιστεῖ ἡ ἀσεβὴς πορεία, τὸ ἀριστερὸ χέρι τοῦ Θεοῦ θὰ ὑψωθεῖ δίκαιο καὶ ἀπειλητικό. Θὰ ἐπιπέσει τιμωρητικὸ «ἐπὶ σὲ τὴν ὑβρίστριαν», ὦ Εὐρώπη (Ἱερ. κζ ́ 31)!

Θὰ ραπίσει αὐστηρὰ καὶ τὴ μεθύστρια Ἑλλάδα, τὴν παραδομένη στὴν τοξικομανὴ εὐδαιμονία ἐλάχιστων εὐρωδολαρίων.

Τὸ χτύπημα θὰ εἶναι τρομερό!

Ὄχι γιὰ νὰ ἐξοντώσει ἀλλὰ γιὰ νὰ θεραπεύσει. Διότι ὁ Θεὸς εἶναι εὔσπλαχνος καὶ ἐλεήμων. Τιμωρεῖ γιὰ νὰ εὐεργετήσει. «Αὐτὸς, μόνος διὰ τῆς ἀριστερᾶς ἀναιρῶν, διὰ τῆς δεξιᾶς ζωοποιῆσαι δύναται» (Κλήμης Ρώμης, PG 2, 220).

Αὐτὸ ποὺ μὲ τὸ ἀριστερό Του χέρι ἐξοντώνει, μὲ τὸ δεξί Του ἔχει τὴ δύναμη νὰ τὸ ζωογονήσει. «Ζωοποιῆσαι δύναται». Δύναται!

Ἀλλὰ τὸ ἂν τελικῶς θὰ τὸ κάνει, ἐξαρτᾶται καὶ ἀπὸ μᾶς, ἀπὸ τὸν καθένα μας. Ἀπὸ τὴ μαρτυρία καὶ τὸν ἀγώνα μας. Ἀπὸ τὸ ἀσυμβίβαστο φρόνημά μας. Καὶ αὐτὸ εἶναι τούτη τὴ ζοφερὴ ὥρα τὸ ὕψιστο χρέος μας!

Περιοδικό " O ΣΩΤΗΡ"

ΠΗΓΗ:   ΚΛΙΚ