Η ΑΓΑΠΗ ΝΙΚΗΣΕ ΤΗΝ ΚΑΚΟΥΡΓΙΑ

  Ήταν το Καλοκαίρι του 1974. Τα τουρκικά στρατεύματα εισβάλλουν στην Κύπρο και σκορπούν το θάνατο. Στη Μόρφου συμβαίνει ένα συνταρακτικό γεγονός. Τούρκοι στρατιώτες συλλαμβάνουν δεκαπέντε χριστιανούς. Τους φέρνουν στην αυλή του σπιτιού του Ελληνοκυπρίου δασκάλου κι εκεί τους καταδικάζουν σε θάνατο. Ετοιμάζουν τα όπλα και στρέφουν τους αιχμαλώτους, άνδρες, γυναίκες και μικρά παιδιά, στον τοίχο. Θρήνος, κλαυθμός και οδυρμός πολύς. Τραγικές στιγμές για τους μελλοθανάτους. Περιμένουν μέσα σε κλίμα φόβου και αγωνίας τον

Τούρκο αξιωματικό να έλθει και να διατάξει το «πυρ» για να τους φονεύσει. Στρέφουν τότε το νού τους και τη καρδιά τους στην ελπίδα των απηλπισμένων, στην Παναγία μας. Και προσεύχονται όλοι τους θερμά για το τελευταίο τους ταξίδι  και ιδιαίτερα ο δάσκαλος, στην αυλή του οποίου θέλησαν να τους εκτελέσουν. «Παναγία μου, πρέσβευε υπέρ ημών. Δέσποτα Κύριε Ιησού Χριστέ, συχγώρεσέ μας και δέξαι μας κοντά Σου. Μνήσθητι ημών, Κύριε, εν τη βασιλεία Σου…» και άλλα πολλά.

Ο Τούρκος αξιωματικός έρχεται, κοιτάζει τους στρατιώτες με τα όπλα, κοιτάζει βλοσυρός και τους μελλοθανάτους Έλληνες, και τον δάσκαλο και τους άνδρες και τις γυναίκες και τα παιδιά. Ρίχνει μια ματιά προς τα πάνω και βλέπει μια κληματαριά να απλώνεται και να σκεπάζει την αυλή. Ζητάει ένα τσαμπί σταφύλι, για να παρατείνει έτσι σκόπιμα την αγωνία των αιχμαλώτων και μελλοθανάτων. Παίρνει το  τσαμπί, μα, ενώ ετοιμάζεται να το φάγει, ακούγεται δυνατή η φωνή του δασκάλου:

-    Μην το φάς! Προχθές το ράντισα με φάρμακα δηλητηριώδη. Είναι ισχυρό το δηλητήριο! Θα πεθάνεις!

Ο  Τούρκος αξιωματικός μένει άναυδος και γεμάτος κατάπληξη ερωτά:

-  Καλά, αφού το ξέρεις ότι σε λίγο θα δώσω διαταγή να σας σκοτώσουν, γιατί δεν με άφησες να το φάω και έτσι να με εκδικηθείς;

Και ο δάσκαλος του απάντησε με ειρήνη και γαλήνη:

-Είμαι χριστιανός Ορθόδοξος και τώρα πρόκειται να φύγω από τον κόσμο αυτό και να παρουσιαστώ ενώπιον του Θεού. Δεν θα ήθελα να βαρύνω τη ψυχή μου με μια αμαρτία τόσο βαριά, όπως είναι η μη προειδοποιήσις του εχθρού μου για τον θανάσιμο κίνδυνο που διατρέχει, καταργώντας έτσι τη μεγάλη εντολή της αγάπης και της συγνώμης προς αυτόν.

Ο Τούρκος αξιωματικός συγκλονίζεται για μια ακόμη φορά. Στρέφεται και λέει στους στρατιώτες:

-Αν έβρισκα έναν τέτοιο Τούρκο, τόσο πιστό και με τόση αγάπη προς τους εχθρούς, θα έδινα και τη ζωή μου ακόμα. Μαζέψτε τα όπλα και αφήστε τους όλους ελευθέρους!

Χρειάζονται σχόλια; Η δύναμις της χριστιανικής αγάπης και της συγνώμης είναι ισχυρότερη από όλα τα όπλα. Νικάει τα πάντα.

Από το βιβλίο: «ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ ΣΤΟΥΣ ΜΑΚΑΡΙΣΜΟΥΣ» ΤΟΥ Π.ΣΤΕΦΑΝΟΥ Κ. ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΥ.