Δεύτερος φάρος: Η ανάπηρη δασκάλα.

Posted by olympia spyr στο Οκτωβρίου 11, 2014

Α Ν Α Π Η Ρ Η    Δ Α Σ Κ Α Λ Α
Του Κωστα Υψηλαντη
Διαβάστε επίσης: Φάρος πρώτος: Ο ΑΣΤΕΓΟΣ
Σήμερα, η ΄Αννα είναι 22 χρονών κοπέλλα και συμπληρώνει δύο χρόνια από την ημέρα, που θα μπορούσε, να είχε χάσει την ζωή της στο σοβαρό τροχαίο ατύχημα που της είχε συμβεί.
Στον πρώτο μήνα μετά το τροχαίο ατύχημα , έζησε τον απόλυτο
εφιάλτη των χειρουργείων του νοσοκομείου. Παραπληγική , με κομμένα νεύρα , κατάγματα και αγγειακά προβλήματα. Η μία εγχείρηση, μετά την άλλη. Επτά φιάλες αίμα χρειάστηκε στην πρώτη εγχείρηση και δύο στην τελευταία, πέντε χειρουργεία συνολικά …Στο νοσοκομείο ήταν κλεισμένη πίσω από ένα παραβάν, σε απόλυτη ακινησία για ένα μήνα. Μετά στο σπίτι για ανάρρωση και αποκατάσταση, περισσότερο από 6 μήνες.
Στο σπίτι που ζεί, δεν υπάρχουν γονείς. ΄Εχουν περάσει τρία χρόνια που χώρισαν και την περίθαλψη της Άννας ανέλαβε η χήρα θεία της, η κα Ειρήνη, που δεν είχε δικό της παιδί. Η Άννα θα ζήσει μαζί με την θεία αρκετά φτωχικά, χάρις στην μικρή σύνταξη από τον άνδρα της θείας, που πέθανε νέος από καρδιακό επεισόδιο, και την δική της σύνταξη από την Πρόνοια.
Οι γιατροί στο νοσοκομείο που χειρουργήθηκε, όταν τους ρωτούσε για την αποκατάσταση του αριστερού της χεριού και του δεξιού της ποδιού, της απαντούσαν πάντα με αόριστες απαντήσεις. Η Άννα, φαίνεται όμως, πως καταλαβαίνει, και δεν μιλάει.. Η λειτουργικότητα και των δυό άκρων είναι ανύπαρκτη. Αυτό έδειξαν και τα ηλεκτρομυο- γραφήματα, αλλά και οι πρώτες παθητικές φυσιοθεραπείες. Η προτροπή όμως, όλων των γιατρών είναι η συνέχιση των φυσιοθεραπειών για την αντιμετώπιση μιάς οριστικής παράλυσης ή μιάς επικίνδυνης γάγγραινας. Ιατρικοί όροι που σε προετοιμάζουν να δεχτείς το γεγονός της προετοιμασίας για να δεθείς αρμονικά με το πρόβλημά σου που θα είναι ισόβιο.
Μετά, η Άννα ζεί τρείς μήνες βαριάς κατάθλιψης, αρνούμενη να συμβιβαστεί με το μοιραίο. Κοιτάζει τα ακίνητα μέλη του σώματός της και ξεσπά σε αναφιλητά. Μένει για ώρες ακίνητη να κοιτάζει έξω από το παράθυρο τους διαβάτες και να κλαίει.
Λίγες και οι επισκέψεις των συγγενών που εκπληρώνουν το καθήκον τους μια φορά τον μήνα με μια ωριαία παραμονή και λίγα γλυκά. Η Άννα έχει τώρα σηκωθεί από το κρεβάτι, αλλά δεν μπορεί να περπατήσει χωρίς ειδική πατερίτσα, και μόνο λίγα μέτρα κάθε φορά.
Τους πρώτους μήνες, πρέπει να επισκέπτεται τακτικά το νοσοκομείο για νευρολογικές εξετάσεις και φυσιοθεραπείες.. Δεν υπάρχει ιδιωτικό μεταφορικό μέσο και απευθύνεται συνέχεια στο ασθενοφόρο του Νοσοκομείου.
Οι κλινικές και τα νοσοκομεία, εκτός από θεραπευτήρια, είναι και τόποι συνάντησης των σωματικά δοκιμαζόμενων ανθρώπων. Στην αρχή επικρατεί η καταθλιπτική απομόνωση. Μετά, κάποιος κάνει την αρχή γνωριμίας, και ο κοινός πόνος, σωματικός και ψυχικός, δεν αργεί να φτιάξει ένα κατάλληλο κλίμα επικοινωνίας. Εκεί γνώρισε, πολλές συνομήλικές της, μίλησαν για τα ατυχήματά τους και τις ελπίδες τους, αντάλλαξαν αριθμούς τηλεφώνων και e-mail ,και ξέφυγε λίγο το μυαλό της από το πρόβλημα.
Η Άννα είναι μόλις 22 χρονών και δεν μιλάει πλέον για τα σχέδια του μέλλοντος. Κλείνει τα μάτια της και μονολογεί. Θυμάται το αυτοκίνητο που ερχόταν καταπάνω της, επειδή είχε γλιστρήσει σε χυμένα λάδια. Θυμάται το δυνατό χτύπημα, και μετά τίποτα άλλο γιατί επήλθε διάσειση . Από το παράθυρο του Νοσοκομείου βλέπει την πλατεία της πόλης. Βλέπει τα παιδιά που παίζουν τρέχοντας ξένοιαστα με τα αδέσποτα σκυλιά. Ανοίγει το ραδιόφωνο και ακούει μουσική. Η θεία της σε λίγο με χαμόγελα και υποδείξεις, θα σπάσει την σιωπή της. Αύριο, πρέπει να πάει νωρίς στο νοσοκομείο και πρέπει να κοιμηθεί. Παίρνει το νυκτερινό ηρεμιστικό χάπι, που είναι και παυσίπονο, και ο ύπνος δεν αργεί να χαρίσει την ηρεμία του στο πονεμένο της κορμί..
Η μέρα των νοσοκομείων και των νέων γνωριμιών ξεκινάει μετά από ένα ζεστό καφέ.
Στο θάλαμο αναμονής του νοσοκομείου , μπορεί κάποιος, να δεί ανθρώπους, που θα τους θυμάται, σε όλη του την ζωή. Η Άννα δέχεται την πρώτη της οπτική επίθεση. Το ασθενοφόρο που έρχεται, μετά το δικό της, κατεβάζει ένα νεαρό άνδρα. Είναι τυφλός και από τα δύο του μάτια, κρατάει δύο πατερίτσες γιατί έχει χτυπήσει στα πόδια, και την δεξιά την πατερίτσα την χρησιμοποιεί σαν οδηγό. Φοράει σκούρα γυαλιά, που δεν κρύβουν την ομορφιά του προσώπου του. Η Άννα αισθάνεται σαν μαθήτρια, μπροστά του. Υπάρχουν και χειρότερα, και πολύ χειρότερα, μονολογεί…Η Άννα τον ακολουθεί με την πατερίτσα της και κάθεται δίπλα του. Μετά από λίγο, του αυτοσυστήνεται , του μιλά για το πρόβλημα υγείας που έχει και τον ρωτά για κάποιο τρόπο διαφυγής ή ηρεμίας που ψάχνει να βρεί. Ο νέος άνδρας, συστήνεται σαν Αντώνης, 28 χρονών, τελειόφοιτος Νομικής που σπούδασε χρησιμοποιώντας την μέθοδο Μπράϊγ. Έχει μάθει δύο ξένες γλώσσες, και τώρα ασχολείται και με την μουσική. Της μιλά για τα απαραίτητα εφόδια ζωής που είναι ελάχιστα με αυτά τα περιττά που μεριμνά ο περισσότερος κόσμος Της μιλά για την γαλήνη της προσευχής, της μιλά για τους φτωχούς αγίους, τον πατέρα Παϊσιο , τις εκδρομές στην θάλασσα και το δάσος και άλλα πολλά….Η Άννα δεν χορταίνει να τον ακούει. Κρίμα που δεν μπορεί να την δεί. Ανταλλάσουν τηλέφωνα, τον χαιρετά και πηγαίνει στον γιατρό που την περιμένει υπομο- νετικά να τελειώσει την συζήτησή της. Ο γιατρός γνωρίζει τον Αντώνη και ξέρει πως κάθε του λόγος είναι μια ψυχολογική βοήθεια.. Κι ο ίδιος έχει νοιώσει την βοήθεια αυτή, καθώς τα δικά του προβλήματα, του δημιουργούσαν κατάθλιψη και απαισιοδοξία.. Η Άννα μιλώντας στον γιατρό για τον Αντώνη, δεν του κρύβει τον θαυμασμό της. Ο γιατρός συμφωνεί με την γνώμη της Άννας για τον Αντώνη, μετά εξετάζει ιατρικά την Άννα και την βρίσκει σε καλή πορεία.
Το απόγευμα η Άννα πηγαίνει για νευρολογική εξέταση στην φίλη της, καθηγήτρια Πανεπιστημίου, κα Αλεξάνδρα. Περιμένοντας την γιατρό για την εξέταση, γνωρίζει, στην αίθουσα αναμονής, την Ελένη, που έχει έρθει με νάρθηκα στο δεξί χέρι. Συζητάνε για τα προβλήματά τους και βρίσκουν απίθανες ομοιότητες. Κι αυτή είχε κτυπήσει από αυτοκίνητο που γλίστρησε και την παράσυρε δέκα μέτρα. Η Ελένη που είναι 25 χρονών,είχε ρήξη σπληνός, δύο κατάγματα στα πόδια και ένα στο δεξί χέρι, είχε δύο μήνες πλήρη ακινησία και τώρα μετά την εξέταση, θα πάει στο Κέντρο Πόνου για συνταγογράφηση. Παίρνει ισχυρά παυσίπονα, γιατί τα πόδια της μετά τα χειρουργεία έδειξαν νευροπαθητικό πόνο, όπως έχει και η Άννα. Πηγαίνει στο Κέντρο Πόνου στο Αρεταίειο Νοσοκομείο, και έχει δεί μεγάλη καλυτέρευση. Η ΄Αννα πηγαίνει σε άλλο Κέντρο Πόνου, αλλά πιστεύει ότι δεν θα χρειαστεί να παίρνει για καιρό παυσίπονα, όπως τις είπε ο γιατρός ..Η Ελένη είναι φιλόζωη, έχει στο σπίτι της, ένα σκύλο Λαμπραντόρ και μια γάτα. Την βοηθούν ψυχολογικά, γιατί η φροντίδα τους της διώχνει τις καταθλιπτικές σκέψεις. Διαβάζει πολλά βιβλία, αγαπά τους Αρχαίους Έλληνες συγγραφείς και τους Πατέρες της Εκκλησίας, κυρίως τον άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο. ΄Εχει διαβάσει την ιστορία του Ιώβ τρείς φορές … Κάθε φορά που την διαβάζει, αισθάνεται μεγαλύτερη ανακούφιση. Η Άννα κοιτάζει τα μάτια και το στόμα της Ελένης, καθώς μιλάει. Της θυμίζει τον πρωϊνό Αντώνη.
Η μέρα των ιατρικών επισκέψεων δεν είναι μόνο ημέρα πόνου αλλά και χαράς, όταν συναντάς ανθρώπους σαν τον Αντώνη και την Ελένη. Σήμερα γνώρισε δυό συμπαραστάτες και φίλους. Κοντά τους είδε κάποιο φώς ελπίδας μέσα στην ειλικρίνεια και τον αυθορμητισμό τους, που την έχουν επηρεάσει θετικά.
Η Άννα γύρισε στο σπίτι της ανακουφισμένη και χαρούμενη. Συνέχεια σκεφτόταν πότε τον Αντώνη και πότε την Ελένη. Κοίταξε το ακίνητο χέρι της και το δεξί της πόδι και αυτή την φορά δεν μελαγχόλησε…
Κοντά στην Ελένη και τον Αντώνη, η Άννα γνώρισε και άλλους φίλους, και απ΄αυτούς όλους, ξεχώρισε τον Μιχάλη.
Ο Μιχάλης έχει δικό του ανθοπωλείο και την ώρα που δεν υπάρχουν πελάτες, ασχολείται με την μουσική γράφοντας τραγούδια για βιολί και κιθάρα . Φαίνεται πολύ μεγαλύτερος από την ηλικία που έχει, 30 χρονών, έχουν πέσει τα περισσότερα από τα μαλλιά του και είναι πολύ αδύνατος. Ο Μιχάλης εξήγησε ότι αυτό οφείλεται στο καρκίνο ου στομάχου που του έχει παρουσιαστεί εδώ και 10 χρόνια. Έχει κάνει πολλές χημειοθεραπείες, εγχείρηση αφαίρεσης στομάχου και αντικατάστασή του με ειδικό σωλήνα μεταφοράς των εύπεπτων τροφών κατευθείαν στο λεπτό έντερο από τον οισοφάγο. Η διατροφή του περιλαμβάνει κρέμες , φρυγανιές βρεγμένες και άλλα εύπεπτα φαγητά.
΄Εχει γνωρίσει και το Κέντρο Πόνου του Αρεταίειου Νοσοκομείου, όλες τις Διευθύντριες και το ιατρικό προσωπικό. Όπως απεκάλυψε στην ‘Αννα, είχε κληθεί και μίλησε σε μια συγκέντρωση φίλων των καρκινοπαθών με 150 περίπου ακροατές, όπου ανέλυσε τα στάδια εξέλιξης της δικής του νόσου, αλλά κοντά σ΄αυτά, μίλησε και για την ανέλπιστη ψυχική στήριξη που αισθανόταν μέσα του, όλον αυτόν τον καιρό, χωρίς όμως να μπορεί να την εξηγήσει.
Η κα Ειρήνη, η θεία της Άννας, απορεί με την ενεργητικότητα της Άννας, τις τελευταίες εβδομάδες. Την θυμόταν να κλαίει δίπλα στο παράθυρο, τον περασμένο μήνα, και δεν μπορεί να πιστέψει την αλλαγή. Η Άννα, ξυπνάει πρωί και κάνει κάποιες ασκήσεις στο παράλυτο χέρι της χρησιμοποιώντας το άλλο. Μετά πίνει καφέ που φτιάχνει μόνη της και αρχίζει να διαβάζει κάποια βιβλία. Στις 10 το πρωί συνήθως, την παίρνουν τηλέφωνο κάποιοι φίλοι της , μιλούν αρκετή ώρα, και η κα Ειρήνη, την ακούει να χαμογελάει αρκετές φορές και αρκετές ακόμη, να γελά κανονικά… Η κα Ειρήνη δεν μπορεί να φανταστεί την αλλαγή αυτή …
Μερικές φορές , δέχεται και την επίσκεψη των φίλων αυτών που δεν είναι άλλοι από τους Μιχάλη , Αντώνη και την Ελένη που έχει αρχίσει να χρησιμοποιεί καλύτερα το χέρι και την πατερίτσα.
Η ΄Αννα είναι 22 ετών, η μικρότερη της παρέας, και έχει σταματήσει να μην σκέπτεται το μέλλον. Βλέπει το μέλλον με άλλο σκοπό. Παλιά, ζούσε, μέσα, στο καταναλωτικό όνειρο. Τώρα πιστεύει ότι η κρίση που δημιουργήθηκε μέσα στο σώμα της, της έδωσε κάποιο νόημα επικοινωνίας, χωρίς η ίδια ποτέ να ζητήσει να το βρεί. Το νόημα αυτό της άνοιξε κάποιες πόρτες και από τις πόρτες αυτές μπήκε κάποιο φώς, ζεστό και γλυκό. Η φιλία με τους συμπάσχοντες σωματικά, την έδωσε νόημα ζωής και ελπίδας. Σκέπτεται τώρα σοβαρά να ακολουθήσει το παράδειγμα του Αντώνη που τελειώνει Νομική. Η ίδια, σκέπτεται την Παιδαγωγική και τον εαυτό της σε μια αίθουσα με μαθητές του Δημοτικού σχολείου….
Πόσα από τα μαθήματα ζωής που έχει πάρει αυτόν το μήνα δεν θα μπορούσε να προσφέρει στα ευήκοα παιδικά αυτιά, πόσες εικόνες και φωτογραφίες από περιοδικά ανθρώπων με σωματικά προβλήματα αλλά ψυχική υγεία δεν θα μπορούσε να τους δείξει για να καταλάβουν ότι μια υγιής ψυχή μπορεί να συντηρήσει ένα ασθενικό σώμα. Ένα υγιές σώμα ποτέ δεν μπορεί να διατηρηθεί μέσα σε μια άρρωστη ψυχή.
Οι φίλοι της δέχτηκαν με ενθουσιασμό την σκέψη της , να δώσει εξετάσεις. Ο Αντώνης προσφέρθηκε να την βοηθήσει στα μαθήματα. Ένας τυφλός δάσκαλος να κάνει μάθημα σε μια ανάπηρη μαθήτρια. Ο Μιχάλης έχει δικό του αυτοκίνητο και μπορεί να την πηγαίνει στο Πανεπιστήμιο γιατί εκεί κοντά είναι και το ανθοπωλείο του.
Μετά ένα χρόνο, η ΄Αννα σπουδάζει στο πρώτο έτος της σχολής που διάλεξε. Δεν έχει τίποτε να ζηλέψει από τις μικρότερες συμφοιτήτριες της.
Σήμερα, προσλήφθηκε στο Δημοτικό σχολείο για παιδιά με ειδικές ανάγκες. Η Άννα σκέπτεται ότι αυτός που ανακάλυψε αυτήν την έκφραση, « Ειδικές ανάγκες » , δεν πρέπει να είχε γνωρίσει ποτέ του έναν Αντώνη, ούτε έναν Μιχάλη, ούτε μια Ελένη…
Αν τους είχε γνωρίσει, δεν θα σκεπτόταν, ποτέ του την λέξη Ανάγκη…

Θα ακολουθήσουν ακόμη οκτώ φάροι:
– Ο ο ρ φ α ν ό ς β ι ο π α λ α ι σ τ ή ς .
– Ο τ υ φ λ ό ς β ι ο λ ι σ τ ή ς .
– Ο μ ε λ λ ο θ ά ν α τ ο ς κ α τ ά δ ι κ ο ς .
– Ο μ ε τ α ν ά σ τ η ς σ τ ό τ ό π ο τ ο υ .
– Ο ε λ ε ή μ ω ν ε π α ί τ η ς .
– Η κακοποιημένη υπηρέτρια.
– Η φτωχή χήρα.
– Ο μοναχικός παραμελημένος.

ΠΗΓΗ:   ΚΛΙΚ