ΠΩΣ ΕΞΗΓΕΙΤΑΙ Η ΘΑΥΜΑΣΤΗ 

ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ 

ΤΟΥ  ΝΙΚΟΛ.   ΒΟΪΝΕΣΚΟΥ

Εντύπωση μάς κάνει η βαθιά και αληθινή ταπείνωση των αγίων, οι οποίοι παρότι είχαν μεγάλη πνευματική προκοπή, παρότι είχαν φτάσει στις κορυφές των αρετών, παρότι είχαν πολλά χαρίσματα και παρότι έκαναν μεγάλα θαύματα, δεν είχαν μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους, αλλά τον θεωρούσαν σαν τον χειρότερο και αμαρτωλότερο άνθρωπο του κόσμου. Πώς εξηγείται αυτό; Μία σοφή εξήγηση μας δίνει ο αββάς Δωρόθεος (6^ος αι. μ.Χ) στα υπέροχα ασκητικά έργα του. Ας τον ακούσουμε με προσοχή:

“Θυμάμαι ότι κάποτε μιλούσαμε για την ταπείνωση και κάποιος άρχοντας από την Γάζα ακούγοντάς μας να λέμε ότι όσο πλησιάζει κανείς το Θεό, τόσο πιο αμαρτωλό βλέπει τον εαυτόν του, παραξενευόταν και έλεγε: «Πώς συμβαίνει αυτό;». Και δεν ήξερε και ζητούσε να μάθει τον λόγο. Του λέω: «Αφέντη για πές μου πώς θεωρείς τον εαυτό σου όταν βρίσκεσαι στην πόλη σου;». Μου λέει εκείνος: «Θεωρώ τον εαυτό μου πρώτο και τρανό στην πόλη». Του λέω: «Αν φύγεις και πας στην Καισάρεια, πώς θα θεωρείς τον εαυτό σου εκεί;» Λέει: «Θα τον θεωρώ σαν τον πιο ασήμαντο από τους ντόπιους άρχοντες». Του λέω: «Αν φύγεις και πας στην Αντιόχεια, πώς θα θεωρείς τον εαυτό σου;». «Θα νομίζω πως είμαι ένας άξεστος χωριάτης». Του λέω: «Αν πήγαινες στην Κωνσταντινούπολη κοντά στο βασιλιά, πώς θα έβλεπες εκεί τον εαυτό σου;». Μου λέει εκείνος: «Θα ένιωθα σαν φτωχός». Τότε του λέω: «Να έτσι ακριβώς είναι και οι άγιοι. Όσο πλησιάζουν το Θεό, τόσο πιο αμαρτωλούς βλέπουν τους εαυτούς τους». Γιατί όταν ο Αβραάμ είδε τον Κύριο, ονόμασε τον εαυτό του χώμα και στάχτη (Γεν.18,27). Ο δε Ησαΐας έλεγε: «Ω, πόσο ταλαίπωρος και ακάθαρτος είμαι εγώ (Ησ.6, 5)!». Το ίδιο συνέβη και με το Δανιήλ. Όταν ήταν στο λάκκο με τα λιοντάρια, και πήγε ο Αββακούμ κρατώντας το φαγητό και λέγοντάς του, «Δέξου το φαγητό που σου έστειλε ο Θεός», τι είπε τότε ο Δανιήλ; «Με θυμήθηκε ο Θεός;» (Δαν.14,36-37). Βλέπεις τι ταπείνωση είχε στην καρδιά του; Ενώ βρισκόταν στο λάκκο με τα λιοντάρια και δεν τον πείραζαν, και όχι μόνο μια φορά, αλλά και δεύτερη (Δαν.6,δ14), μετά απ’ όλα αυτά απόρησε λέγοντας: «Με θυμήθηκε ο Θεός»;