Ο ΠΑΠΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΙΡΕΣΗ «Εἶναι ὁμόφωνη ἡ γνώμη τῶν
θεοφόρων Πατέρων καθὼς καὶ μεγάλων Συνόδων τῆς Ἐκκλησίας» (Γρηγόριος
Ἱερομόναχος Ἁγιορείτης)
Ἀπὸ τὸ βιβλίο
«Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΙΣΤΗ, ΛΑΤΡΕΙΑ ΚΑΙ ΖΩΗ»
(Σχεδίασμα Ὀρθοδόξου Κατηχήσεως)
Ἱ. Κουτλουμουσιανὸν Κελλίον Ἁγ. Ἰω. Θεολόγου,
Ἅγιον Ὄρος (Μάρτιος 2012)
. Στὰ χρόνια μας, χρόνια
ἀποστασίας τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ τὸν Θεό, οἱ αἱρέσεις εἶναι ἀναρίθμητες.
Μερικὲς ξεφεύγουν τόσο πολὺ ἀπὸ τὴν χριστιανικὴ διδασκαλία, ὥστε θὰ
μποροῦσαν νὰ χαρακτηρισθοῦν προσφυέστερα ὡς θρησκευτικὲς ὀργανώσεις. Ἐδῶ
θὰ ἀναφερθοῦμε μόνο στὶς δύο κυριώτερες σύγχρονες αἱρέσεις, ποὺ εἶναι ὁ
Παπισμὸς καὶ ὁ Προτεσταντισμός.
Παπισμός.
Οἱ Παπικοὶ (ἢ Ρωμαιοκαθολικοὶ) ἀφ’ ὅτου ἀποκόπηκαν (τὸ 1054) ἔπαυσαν νὰ
ἀνήκουν στὴν μία, ἁγία, καθολικὴ καὶ ἀποστολικὴ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ.
Ὀνομάζονται Παπικοὶ ἀπὸ τὸν Πάπα, τὸν ὁποῖο θεωροῦν ἀντιπρόσωπο
τοῦ Χριστοῦ ἐπὶ τῆς γῆς. Ἀποτελοῦν αἵρεση (καὶ συνεπῶς τὰ Μυστήριά τους
εἶναι ἄκυρα) διότι, ἐνῶ ἔχουν τὴν ἀποστολικὴ διαδοχή1, δὲν κράτησαν τὴν ἀποστολικὴ διδαχή. Οἱ αἱρετικές τους διδασκαλίες εἶναι πάρα πολλές. Ἀναφέρουμε τὶς σημαντικώτερες:
α) Προσθήκη τοῦ Filioque στὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως2.
β) Ταύτιση τῆς
ἀκτίστου ἐνεργείας τοῦ Θεοῦ μὲ τὴν ἄκτιστη οὐσία Του. Ἡ ἄποψη αὐτὴ
ἀποτελεῖ μεγάλη θεολογικὴ πλάνη. Ἡ Ἐκκλησία διακρίνει ἀνάμεσα στὴν ἄκτιστη οὐσία τοῦ Θεοῦ ποὺ εἶναι ἀμέθεκτη (δηλαδὴ κάτι στὸ ὁποῖο δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ μετέχουμε, νὰ κοινωνοῦμε), καὶ στὶς ἄκτιστες ἐνέργειές Του οἱ ὁποῖες εἶναι μεθεκτὲς καὶ ἀποτελοῦν τὸν σύνδεσμο Θεοῦ καὶ ἀνθρώπων3.
γ) Τὸ πρωτεῖον τοῦ
Πάπα. Πιστεύουν ὅτι στὸ πρόσωπο τοῦ Πάπα φανερώνεται ὅλη ἡ Ἐκκλησία καὶ
τοῦ δίνουν ἐξουσία ποὺ δὲν εἶχαν οὔτε οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι.
δ) Τὸ ἀλάθητο τοῦ
Πάπα. Ἀνακηρύχθηκε σὲ δόγμα στὴν πρώτη ἐν Βατικανῷ σύνοδο τὸ 1870. Εἶναι
ἀπόδειξη τῆς ἑωσφορικῆς ἀλαζονείας τοῦ Παπισμοῦ.
. Εἶναι ὁμόφωνη ἡ γνώμη τῶν θεοφόρων Πατέρων καθὼς καὶ μεγάλων Συνόδων τῆς Ἐκκλησίας ὅτι ὁ Παπισμὸς εἶναι αἵρεση.
Ἀναφέρουμε ἐνδεικτικὰ τὸν Μέγα Φώτιο ὁ ὁποῖος χαρακτηρίζει τὸ Filioque
ὡς «ἄθεον γνώμην», ἡ ὁποία «ἀντιτίθεται στὰ ἱερὰ Εὐαγγέλια, πολεμεῖ τὶς
ἁγίες Συνόδους, περιφρονεῖ τοὺς μακαρίους καὶ ἁγίους Πατέρας… Ἡ
βλάσφημος αὐτὴ καὶ θεομάχος φωνὴ ἀντιμάχεται ὅλους μαζὶ τοὺς ἁγίους
Προφῆτες, Ἀποστόλους, Ἱεράρχες, Μάρτυρες, καὶ τὰ ἴδια τὰ λόγια τοῦ
Κυρίου». «Μόνη ἡ κατὰ τοῦ Πνεύματος αὐτὴ βλασφημία ἀρκεῖ νὰ τοὺς
ὑποβάλλη σὲ μύρια ἀναθέματα». Γι’ αὐτὸ γράφει ὁ Ἅγιος: «Τοὺς θεομάχους
αὐτοὺς καταδικάσαμε μὲ ἀπόφαση θεία καὶ συνοδική». Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ
Παλαμᾶς ἐπίσης ἀναφέρει ὅτι γι’ αὐτὸ «τὸ φρόνημα (τὸ Filioque) οἱ
Λατίνοι ἐκδιώχθηκαν ἀπὸ τὸν χῶρο τῆς Ἐκκλησίας μας»4.
. Σχετικὰ μὲ τὴν αἵρεση τῶν Παπικῶν ὅτι ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ εἶναι
κτιστή, ὁ ἅγιος Γρηγόριος ἀποδεικνύει ὅτι αὐτὴ καθιστᾶ τοὺς Παπικοὺς
«ἀθέους καὶ διθεΐτας». Βεβαιώνει μάλιστα ὅτι ὅποιος θεωρεῖ κτιστὴ τὴν
χάρι τοῦ Θεοῦ ἀναθεματίζεται μόνος του5.
. Ὁ ἅγιος Συμεὼν Θεσσαλονίκης ἀναφερόμενος στὸ πρωτεῖο τοῦ Πάπα
γράφει ὅτι, ἐφ’ ὅσον ὁ ἐπίσκοπος τῆς Ρώμης «δὲν εἶναι διάδοχος τῆς
πίστεως τῶν ἁγίων Ἀποστόλων, δὲν εἶναι διάδοχος οὔτε τοῦ θρόνου τους».
Ἑπομένως, «δὲν εἶναι οὔτε πρῶτος οὔτε πατέρας, ἀλλὰ ἀντίθετα εἶναι… τῶν
Ἀποστόλων πολέμιος». Ὁ ἅγιος Μᾶρκος ὁ Εὐγενικὸς συνοψίζει γιὰ τοὺς
Παπικούς: «Τοὺς ἀποστραφήκαμε ὡς αἱρετικούς, καὶ γι’ αὐτὸ χωρισθήκαμε
ἀπὸ αὐτούς… Ἀπὸ ποῦ λοιπὸν μᾶς παρουσιάσθηκαν ξαφνικὰ ὡς ὀρθόδοξοι,
ἐκεῖνοι ποὺ κρίθηκαν αἱρετικοὶ ἀπὸ τόσο παλαιὰ καὶ ἀπὸ τόσους Πατέρας
καὶ Διδασκάλους;»6.
. Ὅταν οἱ Ἅγιοι ἐξέφραζαν ἄφοβα τὴν ἀλήθεια, δὲν εἶχαν ἴχνος
ἐμπαθείας γιὰ τοὺς αἱρετικούς. Τὸ ἔκαναν κινούμενοι ἀπὸ ἀγάπη, γιὰ νὰ
προστατεύσουν ἀπὸ τὴν πλάνη τὸ ποίμνιό τους, καὶ γιὰ νὰ προβληματίσουν
τοὺς καλοπροαίρετους ἑτεροδόξους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου