ΔΙΑΖΥΓΙΟ: ΤΟ ΤΟΞΙΚΟ “ΔΙΑΛΥΤΙΚΟ” ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ.

«Διαζύγιο», ἡ χαριστικὴ βολὴ στὴν ἑλληνικὴ Οἰκογένεια

Τῆς Σόνιας Χαϊμαντᾶ

.             Τὸ διαζύγιο δὲν ἦταν πάντα τῆς μόδας. Ὅπως δὲν εἶναι σήμερα ὁ γάμος. Χρησιμοποιήθηκε δυστυχῶς, κατὰ γενικὴ ὁμολογία, σὰν ἐργαλεῖο ἀπελευθέρωσης τῆς καταπιεσμένης γυναίκας ἀπὸ τὸν ἀνδρικὸ ζυγὸ (καὶ στὴ συνέχεια τοῦ καταπιεσμένου ἄνδρα ἀπὸ τὴν ἀπελευθερωμένη σύζυγο…) καὶ στὴν πορεία μετατράπηκε σὲ ἕνα ἀπόλυτο καὶ τοξικὸ «διαλυτικὸ» τῆς ἑλληνικῆς οἰκογένειας.
.             Ἔτσι, στὴν ἐκκωφαντικὴ μείωση τῶν γεννήσεων, στὴ δραματικὴ αὔξηση τῶν ἀμβλώσεων, στὴν αὐτόβουλη ἔκρηξη τῶν μονογονεϊκῶν οἰκογενειῶν, στὴν ἀσταμάτητη ἐπέλαση τῆς Πολιτείας μὲ τὶς εἰσαγωγὲς νομοθετικοῦ know-how γιὰ τὰ σύμφωνα συμβίωσης καὶ στὴ γενικότερη ἀπαξίωση τῶν θεσμῶν ποὺ προκάλεσε τὸ lifestyle καὶ ἡ ὑποτιθέμενη σεξουαλικὴ ἀπελευθέρωση, προστέθηκε μία νέα παράμετρος ποὺ ἔμελε νὰ δώσει τὴ χαριστικὴ βολὴ στὴν παραδοσιακὴ ἑλληνικὴ «δεμένη» οἰκογένεια, ὅπως ἀναπτύχθηκε καὶ «μεγαλούργησε» τὴ δεκαετία τοῦ ’50, τοῦ ’60 καὶ τοῦ ’70. Τὰ στοιχεῖα τῆς ΕΛΣΤΑΤ καταδεικνύουν τοῦ λόγου τὸ ἀληθές: Στὴν Ἑλλάδα διαπιστώνεται, ὅτι ὁ ἀριθμὸς τῶν μονογονεϊκῶν οἰκογενειῶν ἀνέρχεται σὲ 200.000. Τὰ δὲ διαζύγια ἀνῆλθαν, τὰ τελευταῖα 40 χρόνια, ἀπὸ 1/17 (ἕνα διαζύγιο ἀνὰ 17 γάμους) σὲ 1 διαζύγιο στοὺς 5 γάμους μὲ τάση συνεχῶς αὐξητική. Συνηθέστερη αἰτία διαζυγίου, ἡ ἀπιστία ἢ ἀπάτη -στὴν πρώτη περίπτωση ἡ ἔννοια εἶναι θρησκευτικὴ (ἀπιστία ἔναντι τοῦ ὅρκου), στὴ δεύτερη κοσμική, ἐξαπάτηση τοῦ ἢ τῆς συντρόφου σὲ σχέση μὲ τὴν ἐξωσυζυγικὴ ἐρωτικὴ ζωή. Στὴν ἔκρηξη τῶν διαζυγίων συνέβαλε, θὰ πρέπει νὰ ποῦμε, καὶ ἡ τεχνολογία μιᾶς καὶ τὰ ἐρωτικὰ μηνύματα ποὺ ἀνταλλάσσουν οἱ «παράνομοι» ἐραστὲς εὔκολα μποροῦν νὰ περιέλθουν στὰ χέρια τοῦ ἢ τῆς ἀπατημένου/ἢς συντρόφου (1 στὰ 2 διαζύγια).
.             Ἡ οἰκονομικὴ κρίση συνέβαλε μὲ τὴ σειρά της στὴν ἔκρηξη τοῦ φαινομένου μὲ ἕνα μέρος τῶν νοικοκυριῶν νὰ διατηροῦνται ὡστόσο κάτω ἀπὸ τὸν συζυγικὸ ζυγὸ «καθὼς δὲν ἔχουν τὰ χρήματα γιὰ νὰ χωρίσουν» (σ.σ. ἕνα συναινετικὸ διαζύγιο κοστίζει περὶ τὰ 1.200 εὐρὼ στὴν καλύτερη περίπτωση, ἐνῶ ἡ διαβίωση τῶν γονέων κατὰ μόνας ἀποτελεῖ ἀποτρεπτικὴ προοπτικὴ γιὰ τοὺς «νεόπτωχους» τοῦ Μνημονίου). Ἀντίστοιχα ὡστόσο ἡ κρίση λειτουργεῖ ἐπίσης θετικὰ στὴν παραγωγὴ διαζυγίων μιᾶς καὶ οἱ προσδοκίες γιὰ εὔκολη καὶ ἄνετη ζωὴ – ὅπως πιστεύουν ὁρισμένοι καὶ ὁρισμένες δυστυχῶς ὅτι ἐγγυᾶται ἕνας “καλός γάμος” – γκρεμίζονται σὰν χάρτινος πύργος. «Ἡ κρίση δὲν μᾶς ἕνωσε, μᾶς διέλυσε», ἀκούγεται νὰ λένε ἀρκετὲς γυναῖκες καὶ ἄνδρες ποὺ ἔμειναν ἄνεργες/οἱ, ἐνῶ εἶναι γνωστὴ ἡ ἱστορία τοῦ διαζυγίου μετὰ ἀπὸ ἀπόλυση πολὺ γνωστῆς καὶ δραστήριας, ἀγωνίστριας καὶ διακινήτριας τοῦ περιοδικοῦ τῶν ἀστέγων καὶ θαμώνων τῶν συσσιτίων «Σχεδία».
.             Ἐκπρόσωποι τῆς Ἐκκλησίας, τῆς ἀκαδημαϊκῆς κοινότητας καὶ τῶν ἐρευνητικῶν Ἰνστιτούτων παραδέχονται πλέον ὅτι ὁ θεσμὸς τοῦ γάμου καὶ τῆς οἰκογένειας περνοῦν στὴν ἐποχή μας μία βαθιὰ κρίση, ὄχι μόνο στὴν Ἑλλάδα ἀλλὰ καὶ παγκόσμια. Τὰ διαζύγια εἶναι μάλιστα ἀταξικά, μὲ τὴν ἔννοια ὅτι δὲν συναρτῶνται μὲ δημογραφικὰ κριτήρια ἢ εἰσοδηματικὲς κλίμακες.

Πολλὰ εἶναι τὰ αἴτια τῆς κρίσεως

• Γενικὴ κρίση ἀξιῶν τοῦ πολιτισμοῦ

.             Οἱ εὐχὲς ποὺ διατυπώνονται ἀπὸ τὸν ἱερέα στὴ γαμήλια τελετὴ συνιστοῦν πλέον «κενὸ γράμμα», οἱ νεόνυμφοι συχνὰ δὲν παρακολουθοῦν ἢ ἀπαξιοῦν καὶ πορεύονται στὴ συνέχεια μὲ μία κοσμικὴ προοπτικὴ γιὰ τὴ σχέση τους. Οἱ ἀξίες τῆς ἠθικῆς, τῆς ἀρετῆς, τῆς δικαιοσύνης καὶ τοῦ μέτρου ἀποτελοῦν «ντεπασὲ» ποιότητες καὶ ἔννοιες ξεπερασμένες, ὡς ἐκ τούτου δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ λειτουργήσουν ὡς συνεκτικὸς ἱστὸς μεταξὺ τῶν δύο συζύγων. Ὁ εὐδαιμονισμός, ἡ ἐγωπάθεια καὶ ἡ κατανάλωση, κυρίως δὲ ἡ προσήλωση στὸ κυνήγι τοῦ χρήματος συνιστοῦν παρακολουθήματα αὐτῆς τῆς στάσης ζωῆς μὲ ἀποτέλεσμα ὁ γάμος νὰ ἐκλαμβάνεται ὡς μία ἀκόμη συμφωνία κυρίων ὅπως ἡ συμφωνία μὲ τὸν ἐργοδότη, τὸ deal μὲ τὴν τράπεζα γιὰ τὸν διακανονισμὸ τοῦ δανείου, τὴν Ἐφορία, τὴν οἰκιακὴ βοηθό, ἢ τὸ σχολεῖο τοῦ παιδιοῦ.

• Οἱ οἰκονομικὲς συνθῆκες

.             Ἡ οἰκογένεια δὲν εἶναι πλέον παραγωγικὴ μονάδα καὶ τὸ κάθε μέλος της ἀπασχολεῖται σὲ ξεχωριστὴ ἐργασία ἀποκτώντας ἔτσι προσωπικὴ καὶ οἰκονομικὴ ἀνεξαρτησία. Ἐννοεῖται ὅτι ἡ γυναίκα δὲν πρέπει νὰ ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὸν ἄνδρα ἀλλὰ ἡ σχέση αὐτὴ δὲν εἶναι ἀμφιμονοσήμαντη: Τὸ γεγονὸς ὅτι ἔχει χειραφετηθεῖ δὲν πρέπει νὰ ὁδηγεῖ κανέναν στὴν εὔκολη ἐγκατάλειψη τοῦ ζυγοῦ, σὰν νὰ εἶναι ὁ γάμος μία ἐμπορικὴ συμφωνία.

• Ἡ ἰδεολογικὴ ἀπαξίωση

.             Ἡ ἰδεολογικὴ ἀμφισβήτηση τῶν θεσμῶν τοῦ γάμου καὶ τῆς οἰκογένειας συνιστᾶ μία φιλοσοφικὴ θεωρία ποὺ ἔχει εἰσαγάγει ἡ κουλτούρα τῶν σκανδιναβικῶν χωρῶν καὶ τῆς σεξουαλικῆς ἀπελευθέρωσης ἀλλὰ κυρίως τὰ ΜΜΕ καὶ τὸ lifestyle ποὺ βομβάρδισαν καταιγιστικὰ γυναῖκες καὶ ἄνδρες μὲ ἐπιχειρήματα τοῦ τύπου «ὁ γάμος σκοτώνει τὸν ἔρωτα», ἢ «ὁ γάμος ἀκρωτηριάζει τὴ γυναίκα γιατί τὴν περιορίζει στὴ ρουτίνα μέσα στοὺς τέσσερις τοίχους κάτω ἀπὸ τὴν ἐξάρτηση τοῦ ἄνδρα καὶ τῶν παιδιῶν καὶ τὴν περιορίζει στὴ μητρότητα καὶ τὴ σκλαβιὰ τῆς ἀναπαραγωγῆς» (Σιμὸν ντὲ Μπωβουὰρ «Τὸ δεύτερο φύλο»). Παρόμοιες θεωρίες ἀναπτύχθηκαν πρὸ 50ετίας, ὅταν ὁ Βίλχελμ Ράιχ ὑποστήριζε ὅτι «ὁ γάμος δημιουργεῖ ἕνα καταπιεστικὸ σύστημα, στὸ ὁποῖο κυριαρχεῖ ἡ ἐξουσία. Ἔχει μία αὐταρχικὴ δομὴ ποὺ ἐπεκτείνεται στὸ αὐταρχικὸ κράτος. Οἱ ἀστικὲς κοινωνίες ὀργανώνονται πάνω στὸ αὐταρχικὸ οἰκογενειακὸ πρότυπο».

• Ὑπερτιμημένο τὸ διαζύγιο ὡς διαβατήριο στὴν εὐτυχία

.             Πολλοὶ κοινωνιολόγοι ὑποστηρίζουν ὅτι τὰ ὀφέλη τοῦ διαζυγίου ἔχουν ὑπερεκτιμηθεῖ. Τὰ λιγότερο εὐτυχισμένα μέλη τῆς κοινωνίας εἶναι τὰ διαζευγμένα. Πολλὰ προβλήματα τοῦ ἐγγάμου βίου λύνονται μὲ τὴν πάροδο τοῦ χρόνου, καὶ τὰ παντρεμένα ζευγάρια διαπιστώνουν ὅτι μπορεῖ νὰ γίνουν πιὸ εὐτυχισμένα. Μάλιστα μία μελέτη τῆς Linda J. Waite (καθηγήτρια κοινωνιολογίας στὸ Πανεπιστήμιο τοῦ Chicago) δείχνει, ὅτι σχεδὸν 8 στοὺς 10 ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι ἦταν πολὺ δυστυχισμένοι στὸ γάμο τους, εἶχαν εὐτυχισμένο γάμο ὕστερα ἀπὸ πέντε χρόνια. Ἔτσι, ἀκόμη καὶ ὅταν ὑπάρχουν σοβαρὰ προβλήματα, τὰ ἀνδρόγυνα, εἶναι πρὸς ὄφελός τους, νὰ μὴν σπεύδουν νὰ πάρουν διαζύγιο.
.             Σύμφωνα μὲ μελέτη ποὺ δημοσιεύεται στὸ Οἰκονομικὸ Δελτίο τῆς Τράπεζας τῆς Ἑλλάδος, «ἡ μετακίνηση τῶν νοικοκυριῶν σὲ μικρότερες κατοικίες ἑρμηνεύεται μόνο ἐν μέρει ἀπὸ τὶς μεταβολὲς στὴ σύνθεση τῶν νοικοκυριῶν (αὔξηση ὀλιγομελῶν νοικοκυριῶν λόγῳ διάσπασης συμβίωσης νοικοκυριῶν δύο καὶ τριῶν γενεῶν, αὔξησης ζευγαριῶν μὲ λιγότερα παιδιά, διαζευγμένων, μονογονεϊκῶν οἰκογενειῶν), κατὰ τὸ ὑπόλοιπο ἀποδίδεται -σύμφωνα μὲ τὴν ἔρευνα- σὲ οἰκονομικοὺς λόγους.

Ἐκκλησία: «Ἐπιδημικὴ νόσος τὰ διαζύγια»

.             Σύμφωνα μὲ τὸν Ἀρχιμανδρίτη Ἰωαννίκιο Κοτσώνη, (Ἡ Σύγχρονη κρίση τῆς συζυγίας), «ὁ γάμος καὶ ἡ οἰκογένεια περνοῦν στὶς ἡμέρες μας τὴ μεγαλύτερη κρίση τῆς ἱστορίας τους». Καὶ ἐξηγεῖ: «Ἡ ἑλληνικὴ οἰκογένεια εἶχε ὡραία παράδοση, εἶχε εὐλογία, ἦταν πρότυπο οἰκογενείας σὲ ὅλη τὴν οἰκουμένη. Ἀπὸ τότε, ὅμως, ποὺ υἱοθέτησε τὰ ξενόφερτα ἤθη καὶ ἔθιμα, ἀπὸ τότε ποὺ ἀντίχριστοι νόμοι δρομολογοῦν τὴ ζωὴ τῶν Νεοελλήνων, δέχθηκε καὶ δέχεται ὀδυνηρὰ χτυπήματα. Ὁ ἴδιος ὁ πρόεδρος τοῦ Κοινοβουλίου ἀναγκάσθηκε τὰ τελευταῖα χρόνια νὰ ὁμολογήσει: Μὲ τὴν καθιέρωση τοῦ πολιτικοῦ γάμου καὶ τοῦ αὐτομάτου διαζυγίου «βγάλαμε τὰ μάτια μᾶς ἐμεῖς οἱ ἴδιοι». Καὶ πρῶτοι ἀπ᾽ ὅλους «ἔβγαλαν τὰ μάτια τους» οἱ βουλευτές μας, ἐκ τῶν ὁποίων οἱ περισσότεροι εἶναι διαζευγμένοι. Βάση καὶ θεμέλιο γιὰ μία ἐπιτυχημένη οἰκογένεια εἶναι ἡ συζυγία, οἱ σύζυγοι, τὸ ἀγαπημένο καὶ ἑνωμένο ἀνδρόγυνο. Ἔχουμε τὴν ἐντύπωση ὅτι φθάσαμε στὸ καταστρεπτικὸ κατάντημα τὰ διαζύγια νὰ ἔχουν αὐξηθεῖ τόσο πολύ, ὥστε οἱ διαλελυμένοι γάμοι νὰ ὑπερβαίνουν τοὺς ὑγιεῖς καὶ σταθεροὺς γάμους. Ὅπου κι ἂν βρεθεῖς θὰ ἀκούσεις γιὰ χωρισμούς. Χωρίζουν παιδιὰ ποὺ πάρθηκαν μὲ σφοδρὸ ἔρωτα καὶ ἀγάπη φοβερή…. Πόσοι ἄλλοι χωρίζουν μετὰ ἀπὸ ἕξι μῆνες, μετὰ ἀπὸ ἕνα χρόνο, μετὰ ἀπὸ δύο χρόνια. Ὁ διάβολος, ὁ ὁποῖος εἶναι πνεῦμα χωρισμοῦ καὶ διαιρέσεως τῶν ἀνθρώπων, ἔχει κατορθώσει νὰ χωρίζει ὄχι μόνο ἀνδρόγυνα νέα καὶ ἀγαπημένα, ἀλλὰ καὶ ἀνδρόγυνα σὲ μεγάλη ἡλικία. Ἀνθρώπους μὲ ἄσπρα μαλλιά. Μὲ μεγάλα παιδιά. Ἀνθρώπους σωστοὺς καὶ σοβαρούς, ποὺ λὲς “μὰ τρελάθηκε ἡ κοινωνία; μουρλάθηκε ὁ κόσμος;”. Ἡ κρίση τῆς συζυγίας καὶ ἡ αὔξηση τῶν διαζυγίων, ποὺ στὴν ἐποχή μας ἔχουν πάρει τὴ μορφὴ ἐπιδημικῆς νόσου, δὲν εἶναι μόνο μία κρίση ποὺ ἀφορᾶ καὶ ἔχει ἐπιπτώσεις στὸ ζευγάρι. Εἶναι μία κρίση καθολική, ποὺ ἁπλώνει τὰ πλοκάμια της σὲ ὁλόκληρη τὴν κοινωνία. Διαζευγμένος. Διαζευγμένη. Παιδιὰ διαζευγμένων. Πληγὲς ἐσωτερικές, τραύματα ψυχικὰ πάνω σ’ ὅλο τὸ κοινωνικὸ σῶμα. Κι ἔτσι ἔχουμε μία ἄρρωστη, μία τραυματισμένη κοινωνία, στὴν ὁποία μόνον μία εἶναι ἡ θεραπεία καὶ ἡ ὑγεία: Ὁ Χριστὸς καὶ ἡ Ἐκκλησία. Ἔξω ἀπὸ τὸν Χριστὸ καὶ τὴν Ἐκκλησία καὶ ἡ συζυγία καὶ ἡ κοινωνία καὶ ὁ κόσμος ὁλόκληρος θὰ μένουν ἀθεράπευτοι, ἡμιθανεῖς, ὅπως ὁ ἄνθρωπος «ἀπὸ Ἱερουσαλὴμ εἰς Ἱεριχῶ, ὁ περιπεσῶν εἰς τοὺς ληστᾶς».

Οἱ νέοι καὶ τὸ θολὸ μέλλον τῆς Οἰκογένειας

.             Τὰ ἐπίσημα στοιχεῖα τοῦ Ὑπουργείου Ἐσωτερικῶν, ἀναφέρουν ὅτι «οἱ νέοι δὲν προχωροῦν εὔκολα στὸ ἑπόμενο βῆμα ἐνῶ δείχνουν νὰ προτιμοῦν τὸ Σύμφωνο Συμβίωσης». Εἰδικοὶ καὶ κοινωνικοὶ ἀκτιβιστὲς ἔχουν προειδοποιήσει γιὰ τὴν αὔξηση τοῦ ἀριθμοῦ τῶν διαζυγίων τὰ τελευταῖα χρόνια, ἀπαιτώντας πολυάριθμα προγράμματα εὐαισθητοποίησης γιὰ τὰ νεαρὰ ζευγάρια προκειμένου νὰ ἀποκτήσουν ἐπίγνωση τῆς σημασίας τῆς προστασίας τῆς οἰκογενειακῆς δομῆς, ἡ ὁποία εἶναι ὁ ἀκρογωνιαῖος λίθος τῆς κοινωνίας, πάνω στὶς ὁποῖες βασιζόμαστε.
.             Οἱ ἀκτιβιστὲς ζήτησαν τὴν ἐντατικοποίηση στὶς παροχὲς συμβούλων γιὰ τὰ παντρεμένα ζευγάρια καθὼς καὶ τὴν ὑποστήριξη καὶ ὀργάνωση προγραμμάτων καὶ δραστηριοτήτων ποὺ ἐξυπηρετοῦν προκειμένου νὰ ὑπάρξει μία εὐαισθητοποίηση στὴ μείωση τῶν διαζυγίων. Τὸ πρῶτο ἑξάμηνό του 2014 παντρεύτηκαν μόλις 18.806 ζευγάρια, ἐνῶ πέρυσι ὅλο τὸ χρόνο ἔγιναν 41.208 γάμοι ποὺ καὶ πάλι, ἦταν λιγότεροι ἀπὸ προηγούμενες χρονιές.

6 στοὺς 10 χωρίζουν στὰ 50 τους!

.             Ἡ κρίσιμη περίοδος γιὰ τοὺς περισσότερους γάμους εἶναι ὅταν τὸ ζευγάρι φτάνει στὴν ἡλικία μεταξὺ 40 καὶ 50, ὁπότε ἔρχεται ἡ πρώτη κρίση τῆς μέσης ἡλικίας: «Τί ἔκανα στὴ ζωή μου μέχρι τώρα» καὶ φυσικὰ ἀκολουθεῖ ὁ προβληματισμὸς τοῦ «τί κάνω ἀπὸ ἐδῶ καὶ πέρα». Τὸ 66% τῶν διαζυγίων πραγματοποιοῦνται σὲ αὐτὴν τὴν ἡλικία, ὅταν πλέον τὰ παιδιὰ ἔχουν μεγαλώσει καί, τουλάχιστον θεωρητικά, τὸ ζευγάρι μπορεῖ νὰ ἔρθει καὶ πάλι πιὸ κοντά. Συμβαίνει ὅμως ἔτσι; Συχνά, ἡ ἀπουσία τῶν παιδιῶν ἀπὸ τὸ σπίτι ἀποτελεῖ μία σημαντικὴ ἀφορμὴ γιὰ τὴν κρίση τῆς συζυγικῆς σχέσης.
.             Ἀκούγεται ἴσως ξεπερασμένο, ἀλλὰ δὲν εἶναι τυχαῖο τὸ γεγονός, ὅτι οἱ γάμοι ποὺ γίνονταν τὰ περασμένα χρόνια, εἶχαν μεγαλύτερη «ἐπιτυχία». Ὄχι φυσικὰ γιατί ἡ γυναίκα δὲν ἐργαζόταν ἢ γιατί εἶχε τὴν οἰκονομικὴ ἐξάρτηση ἀπὸ τὸ σύζυγο. Ὁ λόγος εἶναι ἐμφανέστατος. Ἡ γυναίκα ἀλλὰ καὶ ὁ ἄντρας ἑστίαζαν τὴν προσοχή τους στὴ δημιουργία μίας οἰκογένειας μὲ γερὰ θεμέλια ποὺ ἦταν στηριγμένη κυρίως πάνω στὴν ἀγάπη, τὴν ἀλληλοκατανόηση καὶ τὸν ἀμοιβαῖο σεβασμό.
.             Στὸ χέρι τὸ δικό μας εἶναι νὰ κρατήσουμε τὴν οἰκογένεια ἑνωμένη. Μὲ ἀμοιβαῖες ὑποχωρήσεις καὶ μὲ βασικό μας ὁδηγὸ πάντα τὸ καλό τῆς οἰκογένειας, μποροῦμε νὰ πορευόμαστε στὴ δύσκολη πορεία τῆς ζωῆς ὁδηγώντας καὶ τὰ παιδιά μας στὸ δρόμο ποὺ χαράξαμε ἐμεῖς.

ΠΗΓΗ: newsbomb.gr

ΠΗΓΗ:   ΚΛΙΚ