«Ο ΑΡΡΩΣΤΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΑΝΕΙ ΑΡΡΩΣΤΕΣ ΚΟΙΝΩΝΙΕΣ»

Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ βιβλίο

Ἀρχιμ. Γ. Καψάνη (✝)

«Χριστός, Ἐκκλησία καὶ Κοινωνία», Ἐκδόσεις Ε.Χ.Ο.Ν., 1976

.               Ὅσοι βλέπουν τὸν ἄνθρωπο ρομαντικὰ καὶ ἐξωτερικὰ μεταθέτουν τὸ κακὸ ἀπὸ τὰ πρόσωπα στὴν κοινωνία, γι’ αὐτὸ καὶ πρεσβεύουν ὅτι ἡ βελτίωσι τῆς κοινωνίας θὰ φέρη καὶ βελτίωσι τῶν προσώπων. Ἀλλὰ οἱ ὀρθόδοξοι χωρὶς νὰ ἀρνούμεθα τὴ σημασία τῆς κοινωνικῆς ἐπιδράσεως στὰ πρόσωπα, δίνουμε τὴν προτεραιότητα στὴ μεταμόρφωσι τοῦ προσώπου διὰ τῆς μετανοίας καὶ τῆς Θ. Χάριτος.
.               Εἶναι μεγάλη πλάνη νὰ θέλουμε νὰ ἀλλάξουμε τὴν κοινωνία χωρὶς νὰ ἀγωνισθοῦμε, νὰ ἀλλάξουμε τὸν ἑαυτό μας. Εἶναι τουλάχιστον ἀφελὲς νὰ πιστεύουμε ὅτι ἡ ἀλλαγὴ μερικῶν κοινωνικῶν θεσμῶν θὰ φέρη καὶ τὴν ἀλλαγὴ τῶν ἀνθρώπων χωρὶς μετάνοια.
.               Ὁ ἄρρωστος ἄνθρωπος κάνει ἄρρωστες κοινωνίες καὶ οἱ ἄρρωστες κοινωνίες ἀρρωσταίνουν χειρότερα τοὺς ἀνθρώπους. Τὸ νὰ θεραπεύουμε τὶς κοινωνικὲς ἀρρώστιες χωρὶς νὰ θεραπεύσουμε τὴν προσωπικὴ ἀρρώστια, ἀποτελεῖ μετάθεσι τοῦ προβλήματος, ἄρνησι τῆς ἀποδοχῆς τῆς προσωπικῆς μας εὐθύνης, ὑπεκφυγὴ ἀπὸ τὴν μετάνοια, κατάφασι στὸν ἐγωισμό μας, ἀπροθυμία νὰ δοῦμε τὸν πραγματικό μας ἑαυτό. Εἶναι χαρακτηριστικὸ ὅτι ὁ Κύριος ἔθεσε τὴν προσωπικὴ μετάνοια σὰν προϋπόθεσι γιὰ τὴ συμμετοχὴ στὴ Βασιλεία Του.
.               Δὲν πρέπει ἐπίσης νὰ παραγνωρίζεται τὸ ἔργο τοῦ διαβόλου στὴ διάλυσι τῶν προσώπων καὶ τῶν κοινωνιῶν καὶ στὴν ἐπικράτησι τοῦ κακοῦ. Ἡ ἀνθρωπιστικὴ ἁπλούστευσι τῶν κοινωνικῶν προβλημάτων ἀρνεῖται τὴν ὕπαρξι τοῦ διαβόλου. Ἀντίθετα, στὸ Εὐαγγέλιο καὶ στὴ χριστιανικὴ ἐμπειρία φανερώνεται ἡ ἔκτασι τῶν διαβολικῶν ἐνεργειῶν σὲ πρόσωπα καὶ κοινωνικὲς καταστάσεις καὶ ἡ ἀνάγκη ἀγῶνος κατὰ τοῦ διαβόλου, ἀποταγῆς καὶ ἐξορκισμοῦ τῶν πονηρῶν πνευμάτων. Ἔργο τῶν χαρισματούχων ἱερωμένων, μοναχῶν καὶ λαϊκῶν εἶναι ἡ διάκρισι τῶν πνευμάτων, γιὰ νὰ μὴ πέφτη ὁ χριστιανὸς στὶς παγίδες ποὺ τοῦ στήνει ὁ πονηρός, ὅταν ἐμφανίζεται μὲ τὸ προσωπεῖο τοῦ καλοῦ.

ΠΗΓΗ ἠλ. κειμ.: «ΑΛΛΗ ΟΨΙΣ»

ΠΗΓΗ:   ΚΛΙΚ