«ΤΟ ΥΠΕΡ ΠΑΝ ΟΝΟΜΑ»– 2 «Δηλαδὴ νὰ τοῦ ποῦμε τί τοῦ Χριστοῦ;»

«Τὸ ὑπὲρ πᾶν ὄνομα»-2

τοῦ περιοδ. «ΖΩΗ»,
ἀρ. τ. 4277, Mάρτ. 2014

Ἠλ. στοιχειοθεσία «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑΣ»

Μέρος Α´ : «ΤΟ ΥΠΕΡ ΠΑΝ ΟΝΟΜΑ», ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΙΗΣΟΥΣ! Μιλᾶτε στὸν Ἰησοῦ;

.          Nὰ προσευχόμαστε στὸν Κύριο Ἰησοῦ. Δηλαδὴ νὰ τοῦ ποῦμε τί;
.         Νὰ κάτι ποὺ συχνὰ μᾶς βασανίζει: Τὸ περιεχόμενο τῆς προσευχῆς. Μὲ τί νὰ γεμίσουμε τὴν συνομιλία μας μὲ τὸν Ἰησοῦ;
.         Δὲν εἶναι ἀνάγκη νὰ ψάξουμε πολύ. Ὑπάρχει πρόχειρος ἕνας ἀνεκτίμητος θησαυρός, ποὺ εἶναι ὁ λειτουργικός μας πλοῦτος. Οἱ πιὸ πολλοὶ ἀπὸ τοὺς ὕμνους, ποὺ περιέχονται στὰ λειτουργικά μας βιβλία καὶ ποὺ τοὺς χρησιμοποιοῦμε στὴν θ. Λειτουργία καὶ στὶς ἄλλες ἱερὲς Ἀκολουθίες, ἀπευθύνονται στὸν Ἰησοῦ, τὸν Λυτρωτή μας. Εἶναι δοξολογίες καὶ ἱκεσίες μὲ σπάνια ἔμπνευση, μὲ δυνατὸ λυρισμό, μὲ θεολογικὸ βάθος, μὲ κρυστάλλινο αἴσθημα καὶ ἔχουν ἀναβλύσει ἀπὸ ἅγιες καρδιές.
.          Αὐτὸ τὸν θησαυρὸ μποροῦμε καὶ πρέπει νὰ τὸν ἀξιοποιοῦμε στὴν ὥρα τῆς λατρείας, μὰ καὶ στὶς ἀτομικές, τὶς ἰδιωτικὲς προσευχές.
.         Στὴν ὥρα τῆς θ. Λειτουργίας οἱ ὕμνοι δὲν ἀποτελοῦν ἕνα εὐχάριστο ἄκουσμα. Προσφέρονται νὰ μᾶς βοηθήσουν στὴν ἀνάταση καὶ στὴ λατρεία τοῦ ἐσταυρωμένου Λυτρωτῆ μας. Γι’ αὐτὸ καὶ πρέπει νὰ ζοῦμε τὴν κάθε ἔννοιά τους καὶ νὰ τὴν ἀναφέρουμε, σὰν ξεχείλισμα τῆς καρδιᾶς μας, στὸν Κύριο. Ὅταν π.χ. λέμε «σῶσον ἡμᾶς , Υἱὲ Θεοῦ, ὁ ἀναστὰς ἐκ νεκρῶν…», ἐκείνη τὴν ὥρα νὰ αἰσθανόμαστε τὴν παρουσία τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν θυσία Του καὶ τὴν Ἀνάστασή Του.
.         Ἀλλὰ καὶ σ ̓ ὁποιαδήποτε ἄλλη στιγμὴ νιώθουμε τὴν ἀνάγκη νὰ ἐπικοινωνήσουμε μὲ τὸν Σωτήρα, μποροῦμε ν ̓ ἀνοίξουμε ἕνα ἀπὸ τὰ βιβλία τῆς Ἐκκλησίας καὶ νὰ προσευχηθοῦμε μὲ τὰ τροπάριά του καὶ μὲ τὶς εὐχές του. Τὸ μικρὸ βιβλίο ποὺ λέγεται «Σύνοψις» εἶναι τὸ πιὸ πρόχειρο στὰ χέριαμας. Ἀλλὰ καὶ τὸ «Ἐγκόλπιο τῆς Θ. Λειτουργίας » καὶ τὸ «Ὡρολόγιον», ποὺ περιέχει τὶς καθημερινὲς Ἀκολουθίες, θέτουν στὴν διάθεσή μας τὸν πλοῦτο τῶν προσευχῶν τους καὶ τὴν φλόγα τῶν αἰσθημάτων τους. Τὶς προσευχὲς καὶ τὰ αἰσθήματα τῶν ἁγίων, ποὺ ἔγραψαν τὰ ἱερὰ αὐτὰ κείμενα.

* * *

.         Θὰ ὑπάρξουν ὅμως καὶ περιστάσεις ποὺ θὰ μιλήσουμε στὸν Κύριο ὄχι μὲ τὰ λόγια τῶν ἁγίων, ἀλλὰ μὲ τὰ λόγια τὰ δικά μας.
.         Προβλήματα προσωπικά, ποὺ τὰ ζοῦμε μὲ ἔνταση, θὰ τὰ ἀναθέσουμε στὸν Ἰησοῦ.
.         Αἰσθήματα εὐγνωμοσύνης, ποὺ γεμίζουν τὴνψυχή μας , θὰ τὰ προσφέρουμε στὸν Ἰησοῦ.
.         Ἀγωνίες , ποὺ μᾶς πιέζουν, θὰ τὶς ξεδιπλώσουμε στὸν Ἰησοῦ.
.         Μὴ δυσκολευτεῖτε τὴν ὥρα αὐτὴ νὰ τοῦ πεῖτε αὐτὸ ποὺ μέσα σας ἔχετε καὶ σᾶς συνεπαίρνει, μ ̓ ὅποιο τρόπο σᾶς διευκολύνει. Ὁ Ἰησοῦς δὲν ζητάει τὴν τορνευμένη φράση, ἀλλὰ τὸν πηγαῖο τρόπο καὶ τὴν γνήσια προσευχή. Μπορεῖτε νὰ ἔχετε ὡς ὑπόδειγμα: Τὸν Ἰάειρο, ποὺ ἱκέτεψε μὲ θερμὴ πίστη καὶ μὲ διάκριση (Λουκ. η´ 40 καὶ ἑξῆς ).Τὴν Χαναναία μητέρα, ποὺ μὲ ἐπιμονὴ καὶ ταπείνωση ἀπαίτησε τὴν θεραπεία τῆς κόρης της (Ματθ. ιε´ 21 καὶ ἑξῆς ).Τὴν Σαμαρείτιδα, ποὺ ἁπλὰ καὶ ἄδολα φανέρωσε τὴν ἀπορία της (Ἰωάν. δ´ 1 καὶ ἑξῆς ).

* * *

.         Καὶ στὶς στιγμὲς τοῦ κοφτεροῦ πόνου; Τότε, ποὺ τὸ μυαλὸ ἀκινητοποιεῖται, σχεδὸν νεκρώνεται καὶ ἡ γλῶσσα δύσκολα ἀρθρώνει τὶς λέξεις; Τότε τί κάνουμε; Ἡ θεία Γραφὴ μὲ τὰ κλασικά της ὑποδείγματα μᾶς καθοδηγεῖ καὶ στὴν δύσκολη αὐτὴ στιγμή.
.         Μᾶς παρουσιάζει:
.         Τὸν ἁμαρτωλὸ Τελώνη, ποὺ φορτωμένος μὲ τὴν συντριβὴ τῆς ἐνοχῆς δὲν ἁπλώνεται σὲ ἀφηγήσεις, ἀλλὰ μένει στὴν ἐπανάληψη τῆς ἱκεσίας: «ὁ Θεός, ἱλάσθητί μοι τῷ ἁμαρτωλῷ» (Λουκ. η´ 13).
.         Τὸν ὀλιγόπιστο Πέτρο, ὁ ὁποῖος «βλέπων τὸν ἄνεμον ἰσχυρὸν ἐφοβήθη καὶ ἀρξάμενος καταποντίζεσθαι ἔκραξε λέγων· Κύριε, σῶσον με» (Ματθ. ιδ´ 30).
.         Τὸν Τυφλὸ τῆς Ἱεριχοῦς, πού, μόλις ἄκουσε πὼς περνάει ὁ Ἰησοῦς ,«ἤρξατο κράζειν καὶ λέγειν· υἱὲ Δαυὶδ Ἰησοῦ, ἐλέησόν με» (Μάρκ. ι´ 47).
.         Παρόμοια μποροῦμε στὶς δύσκολες περιστάσεις νὰ φερθοῦμε κι ἐμεῖς. Μὲ μιὰ σύντομη θερμὴ ἱκεσία νὰ φωνάξουμε τὸν Ἰησοῦ. Νὰ τὸν καλέσουμε νὰ βοηθήσει. Μ ̓ ἕνα «Χριστέ μου, σῶσε με». Μὲ ἕνα «Κύριε, ἐλέησον»..         Ὅταν κανεὶς ρίξει τὸ κέντρο βάρους στὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου, ποὺ ἐπικαλεῖται, αἰσθάνεται νὰ ἔρχεται καὶ νὰ στέκεται στὸ πλευρό του ὁ Δυνατός. Κι ὅταν τονίσει τὴν ἱκεσία, τὸ «σῶσον με» ἢ τὸ «ἐλέησον», μπορεῖ νὰ τοποθετήσει κάτω ἀπὸ αὐτὸ ὅλο τὸν ὄγκο τοῦ προβλήματος κι ὅλο τὸν πόνο. Ἔτσι ἡ κραυγή του γίνεται συγκεκριμένη καὶ ἄμεση.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

ΠΗΓΗ:   ΚΛΙΚ