Η ΑΥΤΑΠΑΡΝΗΣΗ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ 

ΙΑΚΩΒΟΥ ΤΣΑΛΙΚΗ

Ο μακαριστός γέροντας Ιάκωβος Τσαλίκης ήταν υπόδειγμα καλού στρατιώτου. Φερόταν με σεβασμό στους ανωτέρους του και με πολλή αγάπη στους συστρατιώτες του. Ένα περιστατικό από την στρατιωτική θητεία του φανερώνει την αυταπάρνηση που είχε ο γέροντας Ιάκωβος από την νεανική του ηλικία.

Πλησίαζε Πάσχα και ο διοικητής της μονάδος που υπηρετούσε ο πατέρας Ιάκωβος, έδωσε άδεια σε μερικούς στρατιώτες να πάνε στα σπίτια τους για τις ημέρες του Πάσχα. Μεταξύ αυτών ήταν και ο γέροντας Ιάκωβος. Όμως κάποια μέρα συνάντησε έναν άλλον στρατιώτη, ο οποίος ήταν στεναχωρημένος. Ο γέροντας Ιάκωβος τον ρώτησε με ενδιαφέρον, τι συμβαίνει και είναι στεναχωρημένος και ο στρατιώτης του απάντησε: «Εσύ θα πάς στο σπίτι σου για Πάσχα, ενώ εμένα που ήθελα να πάω στο χωριό μου για να δω και την αρραβωνιαστικιά μου, ο διοικητής μου δεν μου έδωσε άδεια να πάω». Τότε ο γέροντας Ιάκωβος πήγε στον διοικητή και τον παρεκάλεσε να δώσει άδεια στον συγκεκριμένο συστρατιώτη του και να κρατήσει στο στρατόπεδο τον ίδιο. Ο διοικητής έκανε αυτό που του είπε ο γέροντας Ιάκωβος. Έτσι το βράδυ της αναστάσεως ο γέροντας Ιάκωβος φύλαγε σκοπιά. Από την θέση που βρισκόταν, έβλεπε από μακριά σε ναό κοντινού χωριού τούς ανθρώπους με τις αναμμένες λαμπάδες τους που περίμεναν να ακούσουν το αναστάσιμο ευαγγέλιο και το Χριστός Ανέστη. Κάποια στιγμή γεννήθηκε μέσα του ο πόθος, να ήταν και αυτός μαζί με αυτούς τους πιστούς. Τότε ο αναστάς Κύριος ανταμείβοντάς τον για την αυταπάρνηση που έδειξε έβγαλε ένα θεικό φώς από τον ναό, το οποίο κινήθηκε και πήγε και στάθηκε πάνω στο κεφάλι του γέροντος Ιακώβου. Εκείνος συγκινήθηκε και συγκλονίστηκε και με όλη του την καρδιά έψαλλε πανηγυρικά το Χριστός Ανέστη.