ΙΩΣΗΦΙΝΑ ΤΣΟΡΜΠΑΝΤΖΙΔΟΥ (1980-2006)
Θεολόγος στην θεωρία και την πράξη
 Η Ιωσηφίνα γεννήθηκε στις 2 Μαρτίου 1980, ημέρα που η Εκκλησία μας γιορτάζει την μνήμη του οσίου Νικολάου Πλανά, του οποίου πολύ αγαπούσε  να διαβάζει το βίο. Κατά τη βάπτιση της πήρε το όνομα του μνήστορος Ιωσήφ.
Από την ηλικία των 3½ ετών άρχισαν να εκδηλώνονται τα συμπτώματα της ασθενείας. «Μυοδυστροφία»: έπεφτε πολύ εύκολα κάτω, δεν μπορούσε να ανέβει σκάλες, ένα πετραδάκι που βρίσκονταν κάτω από τα πόδια της ήταν ικανό να την ρίξει κάτω.
Από την ηλικία των 5 ½ ετών σταμάτησε και να περπατάει. Έτσι σαν παιδί, δεν έτρεξε, δεν έπαιξε μ’ άλλα παιδιά, κι όμως από μικρή είχε μια πηγαία καλοσύνη κι ένα αυθόρμητο, χαμόγελο.
Στο Δημοτικό σχολείο, την πήγαινε η μητέρα της σχεδόν αγκαλιά στις πρώτες τάξεις. Μετά συνέχισε Γυμνάσιο στο ΕΛΕΠΑΑΠ(Ελληνική Εταιρεία Προστασίας και Αποκαταστάσεως Αναπήρων Παίδων) και συνέχισε σε Νυκτερινό Λύκειο. Αναπηρικό καρότσι χρησιμοποιούσε από την ηλικία των 12 ετών. Όταν διάβαζε, γυρνούσε τις  σελίδες των βιβλίων μ’ ένα μολύβι. Όταν καθόταν στο καρότσι ακουμπούσε το κεφάλι της σε μια προέκταση που υπήρχε πίσω από την πλάτη της, επειδή το κεφάλι της ήταν βαρύ και επειδή είχε μια κλίση προς τα πίσω. Όταν της έφερναν το σώμα της μπροστά για να ξεκουράζεται, αυτό στηριζόταν σε μια ζώνη.
Να πως την θυμάται μια καθηγήτρια από το Λύκειο:
«Συνάντησα την Ιωσηφίνα στην Α΄ Λυκείου το 1994. Πάντα ήταν με έναν καλό λόγο για όλους, με απέραντη καλοσύνη και ένα γλυκό χαμόγελο. Μπορούσε να γράφει μόλις μετά βίας σέρνοντας το χεράκι της. Ποτέ όμως δεν επικαλέστηκε τη φυσική της αδυναμία για να αποφύγει τις σχολικές της υποχρεώσεις. Πάντα διαβασμένη, πρώτη μαθήτρια, χωρίς να της χαρίζεται τίποτα. Οι συμμαθητές της τη λάτρευαν, το ίδιο και οι καθηγητές της. Όταν τη ρωτούσες, τι κάνεις;  Η απάντηση ήταν: Δόξα τω Θεώ, πολύ καλά! Την ίδια απάντηση μου έδωσε και μια μέρα πριν από το τέλος, στο Νοσοκομείο».
Μετά συνέχισε στην Θεολογική Σχολή του Α.Π.Θ από όπου πήρε πτυχίο με άριστα και λόγω μεγαλύτερου βαθμού είπε αυτή τον όρκο στις 12.12.2003. Το περιοδικό ΛΥΔΙΑ  (Ιανουάριος 2004) έγραψε:
«Της Ιωσηφίνας το αναπηρικό καρότσι είναι άμβωνας που μας λέει, πως η ζωή με το Θεό δεν μπορεί να είναι μεμψίμοιρη. Η ζωή με το Θεό γίνεται δημιουργική, δυναμική, έχει στόχους, γίνεται στίβος αρετών. Με το Θεό δεν  μπορεί η γκρίνια, το παράπονο, η μιζέρια να γίνει τρόπος ζωής».
Πως έβλεπε η ίδια την ασθένειά της.
Έγραφε σ’ ένα γράμμα στον πατέρα Αυγουστίνο Καντιώτη (το 2002):
«Ο Θεός επέτρεψε εδώ και μερικά χρόνια, 10 και πλέον, να είμαι ακινητοποιημένη σε καρότσι. Το πρόβλημα εξελίσσεται συνεχώς. Ανθρωπίνως δεν θεραπεύεται. Με τη βοήθεια του Θεού δεν θλίβομαι προς το παρόν για την κατάστασή μου, ούτε και προσεύχομαι για να γίνω καλά. Αυτό που με φοβίζει είναι η έλλειψη υπομονής σε πιο δυσμενείς συνθήκες, όπως η υγεία της μητέρας μου, η επιδείνωση της ασθενείας μου. Γι’ αυτό εύχεσθε να μας επισκιάζει η χάρις του Θεού, ώστε να υπομείνουμε εις τέλος...».
Θέλοντας η ίδια να παρηγορήσει μια μητέρα που έχασε το παιδί της μεταξύ άλλων έγραφε:
«Ο γιός σας φέρει το στεφάνι της νίκης και του μαρτυρίου, όπως τόσα εκατομμύρια αγίων… Ο θάνατος του εκφράζεται ως αγάπη του Θεού προς εσάς, διότι έτσι εργάζεται τη σωτηρία της ψυχής σας. Πιστεύω ότι και η δική μου αναπηρία όσο κι αν φαίνεται στα μάτια των ανθρώπων αδικία ή καταδίκη, είναι το αποκορύφωμα της αγάπης Του, διότι έτσι μ’ έχει ασφαλίσει κατά ένα τρόπο. Κι εσείς μόνο με τα μάτια του Θεού κι όχι των ανθρώπων, αν δείτε την απουσία του παιδιού σας, θα νικήσετε τον πόνο σας και θα ειρηνεύσει η καρδιά σας. Μην επιτρέψετε στην ψυχή σας να εναντιωθεί στο Θεό, αλλά εκμεταλλευτείτε την ευκαιρία να τον προσεγγίσετε περισσότερο και σίγουρα θα αναπαυθείτε».
Μοναχοί, κληρικοί και λαϊκοί ζητούσαν την προσευχή της. Ένας γέροντας τής είχε πει: «Ένα κόμπο από το κομποσχοίνι σου και για μένα…».
Τι αναφέρουν όσοι τη γνώρισαν
Η γειτόνισσα και φαρμακοποιός κ. Ευαγγελία Τ. γράφει τα εξής:
«Ιωσηφίνα.. Ένας επίγειος άγγελος απ’ αυτή τη ζωή. Το μαρτύριο της αναπηρίας την ανέβασε σε πνευματικά ύψη.
Υπάκουη στους γονείς της και δεχόταν υπομονετικά ό,τι θα της προσφερόταν. Δεν παραπονιόταν, ήταν χαρούμενη. Υπομονετική στους πόνους, καθηλωμένη στην αναπηρική καρέκλα, μια άμορφη μάζα σάρκας που κρατιόταν μ’ έναν ιμάντα στην αναπηρική καρέκλα, αλλά αυτό το κάθισμά της είχε τόση αρχοντιά. Η ματιά της σε δίδασκε την υπομονή, η  σιωπή της την σοφία. Το κάθισμα της την υπομονή, και η όλη στάση της δίδασκε την ταπείνωση.
Δεν αγάπησε αυτό τον μάταιο κόσμο, αλλά τις ουράνιες μονές της βασιλείας του Θεού. Δεν την ενδιέφερε να γίνει καλά, γιατί δεν είχε θέλημα, αλλά την ενδιέφερε να κάνει το θέλημα του Θεού. Κι ο Θεός οικονομούσε η Ιωσηφίνα να προχωρεί ταπεινά προς την αγιότητα. Το πνεύμα της στυλωμένο στον Κύριο, στις εντολές Του.
Ο Κύριος της χάρισε να Τον γνωρίσει καλύτερα με το να σπουδάσει Θεολογία. Αλλά η Ιωσηφίνα βίωνε όλα τα άγια πράγματα. Είχε κοινωνία με τον Κύριο γιατί ζούσε στην ταπείνωση κι ο Κύριος την πήρε κοντά Του και την ανάπαυσε την ημέρα του Λαζάρου για να αναστηθεί στην κοινή ανάσταση το ταλαιπωρημένο σώμα της μαζί με τη γενναία ψυχή της.
Με την Ιωσηφίνα κάναμε το απόδειπνο, διαβάζαμε την Αγία Γραφή, συζητούσαμε, συμπροσευχόμασταν, πηγαίναμε μαζί σ’ άγρυπνίες, την ζούσα καθημερινά στο σπίτι της –καθόσον είμαι γειτόνισσά της- στην ίδια πολυκατοικία. Την αγαπούσα και την αγαπώ. Ήμουν η φαρμακοποιός της. Αφέθηκε στον Κύριο κι έφυγε από την γη ταπεινά για να  λάμψει στους ουρανούς.
Η Ιωσηφίνα μας δίδαξε την υπομονή, την ταπείνωση, ήταν τύπος Χριστού, ας προσεύχεται στον Θεό για εμάς, για να ζούμε εν αληθεία, ταπεινώσει, πίστει και αγάπη για τον Κύριο…».
Από το Σεπτέμβριο του 2005, 7 μήνες σχεδόν πριν από την κοίμηση της, παρουσιάστηκαν δυσκολίες κατά την κατάποση της τροφής. Ειδικοί γιατροί έκαναν λόγο για ασυνέργεια μυών κατάποσης, άλλοι το απέδωσαν σε νευρομυική  εξασθένιση … άλλοι σε άλλα αίτια.
Δεν μπορούσε να κατεβάσει παρά λίγο ζεστό νερό μερικές μέρες και τις τροφές τις πολτοποιούσε η μητέρα της. Περνούσε η Ιωσηφίνα το μαρτύριο της πείνας και δίψας. Επειδή δεν μπορούσε να μείνει καθισμένη σε ορθή γωνία, το κεφάλι έφευγε προς τα πίσω και δεν μπορούσε ούτε το σάλιο της να καταπιεί. Αισθανόταν ότι έχει έναν κόμπο στο λαιμό. Είχε αδυνατίσει τόσο πολύ που είχε μείνει πετσί και κόκκαλο. Άρχισε πλέον να μην μπορεί να κάθεται στο καρότσι, διότι πονούσαν τα κόκκαλα και είχε δυσκολία στην αναπνοή. Ήθελε να μένει ξαπλωμένη και πότε-πότε να την πιέζουν στην κοιλιά για να αναπνέει καλύτερα. Είχαν αλλοιωθεί οι μύες των ζωτικών οργάνων. Η μητέρα της μας μεταφέρει στις τελευταίες ώρες της:
«Λίγες μέρες πριν την κοίμηση της είχε έντονη δυσφορία, ταχυσφυγμία, μεταφέρθηκε στο Νοσοκομείο ΑΧΕΠΑ. Από τις εξετάσεις βρέθηκε ότι υπολειτουργούσαν όλα τα συστήματα. Την 2η ημέρα έπεσε σε κώμα. Όταν την έβαλαν σε οξυγόνο, χαμογέλασε με βαθιές αναπνοές.  Φωτίστηκε το δωμάτιο από το χαμόγελό της. Για λίγο ανένηψε –καλά είμαι, είπε. Σε λίγο, σαν να είδε κάποιον, προσήλωσε το βλέμμα της και χαμογελούσε. Ανοιγόκλεινε το στόμα της, όμως μιλούσε την άλλη γλώσσα, δεν ακουγόταν αυτά που έλεγε… Καταλάβαινα ότι ζει απ’ τη φλέβα που χτυπούσε στο λαιμό της. Άρχισε να μιλάει πνευματικά, να μιλάει με κάποιον που έβλεπε… Χαμογελαστά έσβησε».
Μόλις μία γνωστή, τοποθέτησε στο χέρι της ένα Σταυρό, ενώ η Ιωσηφίνα είχε τόση αδυναμία, έσφιγγε το Σταυρό. Όλη την νύκτα δεν κινήθηκε. Την άλλη μέρα 11 η ώρα το πρωί  πέρασε στην άλλη ζωή.
Ήταν του Λαζάρου (15 Απριλίου 2006) και ήταν 26 ετών.
(Από το περιοδικό Βηθεσδά, τεύχος 193).