ΝΕΟ-ΓΕΝΙΤΣΑΡΟΥΣ ΜΕΣΑ ΣΤΑ ΣΠΙΤΙΑ ΤΟΥΣ. «ΕΠΕΝΔΥΣΗ ΣΤΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑ (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος) «Ὅταν τὰ παιδιά, ἀπὸ τὰ τέσσερά τους, διεκδικοῦν δικαιώματα, ἡ οἰκογένεια παύει νὰ εἶναι ἡ φυσικὴ ἑστία ἀγάπης, εἰρήνης, στοργῆς καὶ ψυχικῆς ἠρεμίας καὶ ἰσορροπίας καὶ μετατρέπεται σὲὁμάδα ἀτόμων μὲ κοινὰ συμφέροντα».

Ἐπένδυση στὴν Παιδεία

Τοῦ Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

ΕΙΣ. ΣΧ. «ΧΡ. ΒΙΒΛΙΟΓΡ.»: Ἀνάγλυφη καὶ ἄλλη μιὰ ὄψη τῆς Ἐργολαβίας Ἀλλοτριώσεως. Βάλθηκαν νὰ κάνουν νεο- γενίτσαρους τὰ παιδάκια ΜΕΣΑ ΣΤΑ ΙΔΙΑ ΤΟΥΣ ΤΑ ΣΠΙΤΙΑ  οἱ ἀδίστακτοι νεο-«οὐλεμάδες». 

.           Ἡ παγκοσμιοποίηση δὲν εἶναι ἡ λύση στὴν Παιδεία. Τὰ παιδιά μας πρῶτα πρέπει νὰ μάθουν γιὰ τὶς ρίζες τους, νὰ μάθουν νὰ ἔχουν Πίστη καὶ νὰ ἀγαποῦν τὴν οἰκογένειά τους καὶ τὴν Πατρίδα τους. Μετὰ μποροῦν ἄφοβα γιὰ τὴν ψυχή τους καὶ τὴ ζωή τους νὰ πληροφορηθοῦν γιὰ τὸν κοσμοπολιτισμὸ καὶ γιὰ τὴ λογικὴ ποὺ τοὺς ἐπιβάλλεται ἀπὸ τοὺς ἰσχυροὺς οἰκονομικὰ καὶ τεχνολογικὰ λαούς. Στὴν ἐκπαίδευσή μας σήμερα τείνουμε νὰἀνατρέψουμε τὴ λογικὴ αὐτή.
.           Καθηκόντως παρακολούθησα τὴν ἑορτὴ γιὰ τὴ λήξη τοῦ σχολικοῦ ἔτους στὴν Τρίτη Τάξη τοῦ Α´ Δημοτικοῦ Σχολείου Ἀρσακείου Ψυχικοῦ. Θέμα της «Τὰ παιδικὰ δικαιώματα» καὶ ὑποθέματα «Μαθαίνω-Προστατεύομαι-Βοηθῶ». Οἱ «σκέψεις» ποὺ εἶπαν τὰ παιδιὰ ἦσαν: «Ἐπιβίωση», «Ἀνάπτυξη», «Προστασία» καὶ «Συμμετοχή». Στὸ βοήθημα ποὺ διδάχθηκαν τὰ 9χρονα παιδιὰ σημειώνεται:
.           «Στὸ πλαίσιο τῆς Κοινωνικῆς καὶ Πολιτικῆς Ἀρωγῆς τῶν μαθητῶν ἐντάσσεται καὶ ἡ ἐκπαίδευση γιὰ τὰἀνθρώπινα παιδικὰ δικαιώματα. Εἰδικότερα ἡ διδασκαλία μαθητῶν ἡλικίας 4-11 ἐτῶν γιὰ τὸ πῶς νὰἀναγνωρίζουν, νὰ σέβονται καὶ νὰ προστατεύουν τὰ δικαιώματά τους στοχεύει στὸ νὰ τοὺς βοηθήσει νὰ ἀναπτυχθοῦν ὣς τὸ σημεῖο ποὺ νὰ ἀντιλαμβάνονται τὴν ἀξία τους, νὰ μποροῦν νὰ προσαρμόζουν τὴ χρήση τῶν δικαιωμάτων καὶ τῶν ὑποχρεώσεών τους στὶς ἁπλὲς καθημερινὲς ἀντιδράσεις καὶ πρακτικὲς συμπεριφορᾶς καὶ νὰ αἰσθάνονται καὶ νὰ μεταφέρουν τὴ σπουδαιότητά τους, τόσο μεταξὺ τῶν συνομηλίκων τους, ὅσο καὶ στὶς ἐπαφές τους μὲ τὸν κόσμο τῶν ἐνηλίκων».
.           Ἡ πρώτη ἀντίδραση εἶναι ὅτι πάει, τρελαθήκαμε… Ὅτι ἰσχύει ὁ λόγος τοῦ Σοφοκλῆ, πὼς «ἐκεῖ ποὺ τοὺς γονεῖς τοὺς κυβερνᾶνε τὰ παιδιά τους, ἐκεῖ οἱἄνθρωποι ἔχουν χαμένα τὰ μυαλά τους». Ὅμως τὸ θέμα δὲν εἶναι γιὰἀνέκδοτα, οὔτε σηκώνει ἀδιαφορία. Ἡ συγγραφέας τοῦ βιβλίου χρησιμοποιεῖ κάποιες λέξεις κλειδιά, ποὺ δείχνουν τὴ λογική της, ποὺ εἶναι ἡ λογικὴ τοῦ ἀλήστου μνήμης ΠαιδαγωγικοῦἸνστιτούτου, ὅπως φαίνεται καὶἀπὸ τὴν ἀναγραφόμενη βιβλιογραφία. Πρῶτον γράφει ὅτι πρόκειται γιὰ τὰ «σύγχρονα» προγράμματα σπουδῶν. Τὸ σύγχρονο, κατὰ τὴ γνώμη ἐκείνων ποὺ τὸ προωθοῦν, ἔχει κάτι τὸ φρέσκο, ποὺ ξεφεύγει ἀπὸ τὰ «τετριμμένα». Ἀλλὰ τὸ «σύγχρονο» δὲν εἶναι πάντα καλὸ καὶ ὠφέλιμο. Δεύτερον ἡ διδασκαλία τῶν «παιδικῶν δικαιωμάτων» εἶναι στὸ πλαίσιο τῆς «κοινωνικῆς καὶ πολιτικῆς ἀρωγῆς τῶν παιδιῶν». Αὐτὸ σημαίνει ὅτι ὑπάρχει μία γενικότερη γενικὴ πολιτικὴ νὰ μάθουν τὰ παιδιὰ τὰ δικαιώματά τους ἀπὸ τεσσάρων ἐτῶν καὶ νὰ βοηθηθοῦν «νὰ ἀναγνωρίζουν, νὰ σέβονται καὶ νὰ προστατεύουν τὰ δικαιώματά τους» καὶ «νὰ μεταφέρουν τὴ σπουδαιότητά τους καὶ στὸν κόσμο τῶν ἐνηλίκων». Τὰ παιδιὰ 4-11 ἐτῶν κοντά τους ἔχουν κυρίως τοὺς γονεῖς τους καὶ τοὺς δασκάλους τους καὶ ἑπομένως σ’ αὐτοὺς πρέπει νὰ διδάξουν τὴ σπουδαιότητα τῶν παιδικῶν δικαιωμάτων… Τὸ δικαίωμα βεβαίως ἔχει διεκδίκηση, ἔχει ἀντιπαράθεση καὶ ὅταν τὰ παιδιά, ἀπὸ τὰ τέσσερά τους, διεκδικοῦν δικαιώματα, ἡ οἰκογένεια παύει νὰ εἶναι ἡ φυσικὴ ἑστία ἀγάπης, εἰρήνης, στοργῆς καὶ ψυχικῆς ἠρεμίας καὶ ἰσορροπίας καὶ μετατρέπεται σὲὁμάδα ἀτόμων μὲ κοινὰ συμφέροντα, στὴν ὁποία ἡ βουτηγμένη στὴ συμβατικότητα ζωή τους εἶναι πεδίο ἀντιπαράθεσης πατέρα – μητέρας – παιδιῶν, καὶ ἔτσι ἔχει ἀνάγκη παγκοσμίων διακηρύξεων καὶ κρατικῶν νόμων…
.           Ὡς πρὸς τὴν αἰσθητικὴ τοῦ βοηθήματος. Ἡ συγγραφέας βιάστηκε νὰ μάθει στὰ 4χρονα ἕως 11χρονα παιδιὰ τὴν Γκουέρνικα τοῦ Πικάσο καὶ τὸ παχουλὸ ζευγάρι τοῦ Μποτέρο, τὴν ὥρα ποὺ οἱ πινακοθῆκες παγκοσμίως εἶναι γεμάτες μὲ ἔργα μὲ οἰκογενειακὲς εἰκόνες, πιὸ κοντὰ στὴν παιδαγωγικὴ τῶν παιδιῶν.
.           Ἕνα ζήτημα εἶναι ἂν στὶς ἡλικίες αὐτὲς ὑπάρχει ἡ δυνατότητα σωστῆς ἀφομοίωσης τῶν δικαιωμάτων, ποὺ τὰ παιδιὰ πρέπει νὰ διεκδικοῦν ἀπὸ τοὺς γονεῖς τους, καὶ ἕνα ἀκόμη, ὁ τρόπος καλλιέργειας τῆς αἰσθητικῆς τῶν παιδιῶν χωρὶς αὐτὴ νὰ εἶναι δοτή, ἀνάλογα μὲ τὸν προσανατολισμὸ τοῦ ἰδεολογικοῦ ἐποικοδομήματος τῆς χώρας. Ἕνα ἄλλο ζήτημα εἶναι ἂν ὠφελεῖἢ ζημιώνει τὶς παιδικὲς ψυχὲς ἡ κατάργηση τῆς αὐθεντίας τῶν γονέων καὶἡ «συμμετοχικὴ» λήψη τῶν ἀποφάσεων. Ἀπὸ τὰ 15μελῆ στὰ σχολεῖα, τῆς δεκαετίας τοῦ 1980, περάσαμε τώρα στὰ «παιδικὰ δικαιώματα» ποὺ διεκδικοῦν τὰ παιδιὰ τῶν 4-11 ἐτῶν… Αὐτὴ ἡ κατάργηση τῆς αὐθεντίας συντελεῖ στὴ μείωση ἕως ἐξάλειψη τῆς ἐκ μέρους τῶν γονέων μετάδοσης τῆς Παράδοσης καὶ τῶν Ἀξιῶν καὶ Ἀρχῶν ποὺ αὐτὴ περιέχει καὶ κάνει τὰ παιδιὰἕρμαια σὲ κάθε εἴδους νεωτερισμό. .           Τὸ βιβλίο καὶ ἡ ἑορτὴ εἶχαν θέμα κυρίως τὰ παιδιὰ τῆς Ἀφρικῆς, στὰὁποῖα δὲν ἐφαρμόζονται τὰ παιδικὰ δικαιώματα, ἀφοῦ δὲν ἔχουν φαγητὸ νὰ φᾶνε, καθαρὸ νερὸ νὰ πιοῦνε καὶ δὲν πᾶνε σχολεῖο. Ἡ εὐαισθητοποίηση γιὰ τὰ παιδιὰ αὐτὰ εἶναι κάτι καλό, ὅμως ἀνώδυνο καὶ χωρὶς ἐπιπτώσεις γιὰ τὴ Δύση, ποὺ ἔχει τὴν εὐθύνη γιὰ τὴν κατάστασή τους. Μπορεῖὁ δυτικὸς ἄνθρωπος νὰ πεῖ «τὰ κακόμοιρα», νὰ δώσει καὶ κάποια ἐλεημοσύνη καὶ μετὰ νὰἔχει ἥσυχη τὴ συνείδησή του, ὅτι ἔκανε τὸ καθῆκον του… Εἶναι ὁ φαρισαϊσμὸς τῶν εὐκατάστατων, ποὺ ἔχει περάσει καὶ στὸν ΟΗΕ καὶ στὶς «οἰκουμενικὲς διακηρύξεις» του. Γι’ αὐτὸ καὶ εἶναι 65 χρόνια ὅλο ἀποτυχίες…
.           Ἡ ἑορτὴ γιὰ τὰ δικαιώματα τοῦ παιδιοῦ θὰἔπρεπε νὰ ὑπάρχει, γιὰ τοὺς γονεῖς ὅμως καὶ ὄχι γιὰ τὰ παιδιά, αὐτὰ τὰ ἀθῶα πλάσματα ποὺ ἐπιδιώκεται ἀπὸ τὰ σύγχρονα προγράμματα σπουδῶν νὰ ἀποκτήσουν διεκδικητικὴ ἀντίληψη καὶ ἀντιπαλότητα πρὸς τοὺς γονεῖς τους, ὡς ἐργαζόμενοι πρὸς ἐργοδότες. Στὴν ἑορτὴ αὐτὴ μόνο ἕνα συναίσθημα θάπρεπε νὰ διδάσκονταν οἱ γονεῖς, ποὺ εἶναι καὶ τὸ μόνο ἀπαραίτητο γιὰ τὴ ζωὴ τῶν παιδιῶν τους, τὴν ἀληθινὴ ἀγάπη, ποὺ ὅμως εἶναι ἐπώδυνη κι ἔχει ἀπαιτήσεις. Οἱ γονεῖς θὰ ἐκαλοῦντο νὰ σκεφθοῦν καὶ νὰ διερωτηθοῦν ἂν ἡ ἀγάπη τους στὰ παιδιὰ προσφέρεται ὡς προϊὸν προσωπικῆς θυσίας καὶ πνευματικοῦ ἀγώνα, ἢ νοθευμένη ἀπὸ τὸν ἐγωισμὸ καὶ τὰ πάθη τους.
.           Νὰ μιλήσουν στὰ σχολεῖα γιὰ τὰ παιδικὰ δικαιώματα, ἂν θέλουν οἱ διδάσκοντες νὰ φανοῦν «σύγχρονοι», ὅμως μέσα ἀπὸ τὴν Παράδοσή μας, μέσα ἀπὸ τὴ διδασκαλία τῶν συγγραφέων μας, ἀρχαίων καὶ βυζαντινῶν, μέσα ἀπὸ τὴν μακρὰἐμπειρία μας ὡς λαοῦ. Ἀλλὰ ποιός δάσκαλος θὰ τολμοῦσε στὴν ἐποχή μας νὰ μιλήσει γιὰ τὴν ἀξία τῶν παιδιῶν καὶ γιὰ τὰ ἀνθρώπινα δικαιώματα, ὅπως τὰ δίδαξε Θεάνθρωπος Ἰησοῦς Χριστὸς μέσα ἀπὸ τὴν Ἐπὶ τοῦ Ὄρους Ὁμιλία; Ποιός θὰ μποροῦσε νὰ μιλήσει γιὰ τὴν ἀγάπη πρὸς τὸν ξένο μέσα ἀπὸ τὴν Παραβολὴ τοῦ Καλοῦ Σαμαρείτη καὶ τὸ λόγο τοῦ Ἀπ. Παύλου; Ποιός θὰ ἤθελε νὰ ἀναλύσει τὸν ὕμνο τῆς ἀγάπης, ποὺ ὑπάρχει στὸ ιγ´ κεφάλαιο τῆς Α´ Ἐπιστολῆς τοῦ Ἀποστόλου Παύλου; Ποιός θὰ εἶχε τὸ κουράγιο νὰἀναφέρει στὰ παιδιὰ τὴ διδασκαλία τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας, καθὼς καὶ τὴν ἀγωγὴ τῶν περασμένων γενιῶν, κύριο στοιχεῖο τῆς ἐπιβίωσης τοῦἙλληνισμοῦἕως τὶς ἡμέρες μας; Ποιός θὰἤθελε νὰ μιλήσει γιὰ τὴν Ἀφρική, μέσα ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξη Ἱεραποστολὴ καὶ τὴν παρουσία στὴ Μαύρη Ἤπειρο ἐκλεκτῶν ψυχῶν, ποὺ προσφέρουν τὰ πάντα στὴ βοήθεια καὶ στὴ σωτηρία τῶν ἀφρικανῶν ἀδελφῶν μας;…
.           Ὡς Ἕλληνες ἔχουμε μπεῖ σὲ μία ἠθικὴ καὶ πνευματικὴ γλιστερὴ κάθοδο. Ξεχάσαμε τὴν κληρονομιά μας, χάσαμε τὴν ἀξιοπρέπειά μας καὶ ἑπόμενο εἶναι, ὡς μωρά, νὰ μιμούμεθα αὐτόματα τὸ κάθε τί ποὺ ἔρχεται ἀπὸ τὴ Δύση, καλὸ ἢ κακό, σοβαρὸ ἢ γελοῖο.-

ΠΗΓΗ:   ΚΛΙΚ