Πρωτ. Άγγελος Αγγελακόπουλος: Πνευματολογικές διαφορές Ορθοδόξου Εκκλησίας και αιρέσεως Παπισμού

Posted: June 7, 2014 at 10:01 am, Last Updated: June 7, 2014 at 10:17 am

Ἐν Πειραιεῖ 6-6-2013

ΠΝΕΥΜΑΤΟΛΟΓΙΚΕΣ ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΚΑΙ ΑΙΡΕΣΕΩΣ ΠΑΠΙΣΜΟΥ

Γράφει ο πρωτοπρεσβ. π. Ἄγγελος Ἀγγελακόπουλος,

ἐφημέριος Ἱ. Ν. Ἀγίας Παρασκευῆς Καλλιπόλεως Πειραιῶς

«Πεντηκοστήν ἑορτάζομεν καί Πνεύματος ἐπιδημίαν».

Ἡ Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἑορτάζει σήμερα τήν ἐπιδημία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Γιά ποιόν λόγο, ὅμως,  ἑορτάζουμε τό Ἅγιον Πνεῦμα;

Ἡ αἵρεσις τῶν Πνευματομάχων

Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία μας καθόρισε νά ἑορτάζουμε τό Ἅγιον Πνεῦμα, διότι ὑπῆρχε καί ὑπάρχει παρεξήγηση περί Αὐτοῦ. Ὑπῆρχε παρεξήγηση στήν ἀρχαία, πρωτοχριστιανική Ἐκκλησία μέ τόν αἱρετικό καί πνευματομάχοΜακεδόνιο, ὁ ὁποῖος δέν δεχόταν τήν θεότητα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἀλλά τό θεωροῦσε κτίσμα, κτιστό. Βλασφημοῦσε ὅτι τό Ἅγιον Πνεῦμα εἶναι κτίσμα τοῦ Υἱοῦ. Ἡ Β΄ Ἁγία καί Οἰκουμενική Σύνοδος, πού συνεκλήθη τό 381 μ.Χ. στήν Κων/λη κατεδίκασε τόν Μακεδόνιο καί συνεπλήρωσε τό Σύμβολο τῆς Πίστεως μέ τά πνευματολογικά καί τά ὑπόλοιπα ἄρθρα. Εἶναι πολύ χαρακτηριστικός ὁ τολμηρός καί ριζοσπαστικός τρόπος, μέ τόν ὁποῖο ἀντιμετωπίζει τήν αἵρεση τῶν πνευματομάχων, ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος, πρόεδρος τῆς Β’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου : « Τολμῶ τί φθέγξασθαι, ὦ Τριάς, καί συγγνώμη τῆ ἀπονοία. Περί ψυχῆς γάρ ὁ κίνδυνος. Εἰκών εἰμί καί αὐτός τοῦ Θεοῦ, τῆς ἄνω δόξης, εἰ καί κάτω τίθεμαι. Οὐ πείθομαι τῷ ὁμοτίμω (δηλ. μέ ἕνα κτίσμα) σώζεσθαι. Εἰ μή Θεός τό Πνεῦμα τό Ἅγιον, θεωθήτω πρώτον, καί οὕτω θεούτω μέ τόν ὁμότιμον». Ξεκινώντας, λοιπόν, ὁ ἅγιος Γρηγόριος ἀπό σωτηριολογικές προϋποθέσεις ἀποδεικνύει, ὅπως καί οἱ Καππαδόκες, ὅτι τό Ἅγιον Πνεῦμα δέν εἶναι κτίσμα, ἀλλά Θεός, ὁμότιμος καί ὁμόδοξος, συμπροσκυνούμενος καί συνδοξαζόμενος, μέ τόν Πατέρα καί τόν Υἱό[1].

Σύγχρονοι Πνευματομάχοι ὁ Παπισμός καί ὁ Προτεσταντισμός μέ τό Filioque  

Καί σήμερα,  ὅμως, ὑπάρχει παρεξήγηση γιά τό Ἅγιον Πνεῦμα ἐκ μέρους τοῦ αἱρεσιάρχου Πάπα καί τῶν αἱρετικῶν Προτεσταντῶν, οἱ ὁποῖοι μειώνουν καί ὑποβιβάζουν τό Ἅγιον Πνεῦμα. Ἐνῶ ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι δεχόμαστε ὅτι τά τρία πρόσωπα τῆς Ἁγίας Τριάδος, ὁ Πατήρ, ὁ Υἱός καί τό Ἅγιον Πνεῦμα εἶναι ὁμότιμα, ὁμοούσια καί σύνθρονα, ὅτι δέν ὑπάρχει καμμία διαφορά ἀνάμεσα στά τρία πρόσωπα, ὁ αἱρεσιάρχης Πάπας, δυστυχῶς, μέ τόν ἐγωϊσμό του δέν δέχθηκε τήν διδασκαλία τοῦ ἰδίου τοῦ Χριστοῦ. Φαντάζεσθε νά ὑπάρχει ἕνας κοινός θνητός ἁμαρτωλός ἄνθρωπος, ὁ ὁποῖος νά τολμήσει νά πεῖ : «Ἐγώ δέν ἀκούω αὐτό, πού λέει ὁ Χριστός. Ἐγώ θά διατυπώσω δική μου διδασκαλία», λόγω τοῦ ἐγωϊσμού, τοῦ πρωτείου καί τοῦ ἀλαθήτου. Λέει ἡ Ἁγία Γραφή, δηλ. ὁ ἴδιος ὁ Χριστός : «ὅταν δέ ἔλθη ὁ Παράκλητος, ὅν ἐγώ πέμψω ὑμῖν παρά τοῦ Πατρός, τό Πνεῦμα τῆς ἀληθείας, ὁ παρά τοῦ Πατρός ἐκπορεύεται»[2]. Τό Ἅγιον Πνεῦμα, τό ὁποῖο ἐκπορεύεται ἐκ τοῦ Πατρός. Τό λέμε, λοιπόν, αὐτό μέ βάση τήν Ἁγία Γραφή στό Σύμβολο τῆς Πίστεως˙ «(πιστεύω) καί εἰς τό Πνεῦμα τό Ἅγιον, τό Κύριον, τό Ζωοποιόν, τό ἐκ τοῦ Πατρός ἐκπορευόμενον». Ἐπαναλαμβάνουν οἱ ἅγιοι Πατέρες τῆς Β΄ Ἁγίας καί Οἰκουμενικῆς Συνόδου αὐτό, πού εἶπε ὁ ἴδιος ὁ Χριστός. Τόσοι ἅγιοι Πατέρες, χιλιάδες ἅγιοι Πατέρες, χιλιάδες ἅγιοι ἐπί τόσους αἰῶνες δέν τόλμησε κανένας νά ἀμφισβητήσει καί νά βλασφημήσει αὐτή τήν διδασκαλία τοῦ ἰδίου τοῦ Χριστοῦ, ὅτι τό Ἅγιον Πνεῦμα ἐκπορεύεται ἐκ μόνου τοῦ Πατρός˙ «τό ἐκ τοῦ Πατρός ἐκπορευόμενον». Καί ἔρχεται ὁ Πάπας καί λέει ὅτι τό Ἅγιον Πνεῦμα ἐκπορεύεται ἐκ τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ. Τό περίφημο Filioque. Καί βλασφημεῖ στήν ἴδια τήν διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ. Τό πρῶτο αἴτιο τοῦ σχίσματος τοῦ 1054 ἦταν ἡ αἵρεση τοῦ Filioque. Τό Filioque, δηλ. ἡ δογματική διδασκαλία τοῦ παπισμοῦ ὅτι τό Ἅγιον Πνεῦμα ἐκπορεύεται καί ἐκ τοῦ Υἱοῦ, εἶναι φοβερή αἵρεση, ἐπειδή α) εἶναι ἀντίθετο πρός τά ἀψευδέστατα λόγια τοῦ Ἰδίου τοῦ Χριστοῦ, πού εἶπε ὅτι «τό Πνεῦμα τῆς ἀληθείας, ὁ ἐκ τοῦ Πατρός ἐκπορεύεται», ἔχουμε δηλ. κατάφορη ἀθέτηση τοῦ Ἰδίου τοῦ Θεοῦ, τοῦ Χριστοῦ, β) εἶναι ἀντίθετο πρός τό Σύμβολο τῆς Πίστεως Νικαίας-Κων/λεως, σύμφωνα μέ τό ὁποῖο «(πιστεύω) καί εἰς τό Πνεῦμα τό Ἅγιον, τό Κύριον, τό Ζωοποιόν, τό ἐκ τοῦ Πατρός ἐκπορευόμενον», ἔχουμε δηλ. ἀθέτηση καί τῶν δύο Οἰκουμενικῶν Συνόδων τῆς Α΄ καί τῆς Β΄, γ) εἶναι ἀντίθετο πρός τόν 7^ο Ἱερό Κανόνα τῆς Γ΄ Ἁγίας καί Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ὁ ὁποῖος ἀπαγορεύει ὁποιαδήποτε προσθήκη ἤ ἀφαίρεση στό Σύμβολο τῆς Πίστεως, ἔχουμε δηλ. ἀθέτηση καί τῆς Γ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, δ) καταστρέφει τίς σχέσεις μεταξύ τῶν προσώπων τῆς Ἁγίας Τριάδος καί συγχέει τά ἀκοινώνητα ὑποστατικά ἰδιώματα τῶν τριῶν προσώπων,  σύμφωνα μέ τά ὁποία ὁ Πατήρ εἶναι ἀγέννητος, ὁ Υἱός γεννητός, καί τό Ἅγιον Πνεῦμα ἐκπορευτό,                        ε) ὑποβιβάζει τό Ἅγιον Πνεῦμα στό ἐπίπεδο τοῦ κτίσματος, καί στ’) εἰσάγει δυαρχία στήν Ἁγία Τριάδα, ἐφόσον καί ὁ Υἱός εἶναι πηγή τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἄρα ἔχουμε δύο πηγές, δύο ἀρχές, τόν Θεό Πατέρα καί τόν Υἱό. Βέβαια, πίσω ἀπό τό Filioque δέν κρύβεται τίποτε ἄλλο παρά ἡ ὀφρύ, ἡ ἀλαζονεία, τό ἀλάθητο καί τό πρωτεῖο τοῦ Πάπα,  ἡ ὁποία τοῦ ἐπιτρέπει νά νομοθετεῖ μόνον αὐτός πάνω ἀπό τά παραδεδομένα ὑπό τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.

Τήν παραπάνω φρικτή αἵρεση ἔχουν υἱοθετήσει καί οἱ αἱρετικοί Προτεστάντες.

Ἁγιότης – Τελειότης – Κατά Χάριν Θέωσις

Ἅς ἀναφέρουμε στή συνέχεια μερικά στοιχεῖα ἀπό τήν πνευματική ζωή. Τό Ἅγιον Πνεῦμα εἶναι ἐκεῖνο, τό ὁποῖο δημιουργεῖ τήν ἁγιότητα καί την τελειότητα. Δέν ὑπάρχει κανένας ἄλλος τρόπος νά γίνει κανείς ἅγιος, παρά μόνο μέ τήν Χάριν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Μήπως νομίζουμε πώς αὐτοί, πού ἔγιναν ἅγιοι, τό κατόρθωσαν μόνοι τους; Ὑπάρχει κανείς ἐγωϊστής, πού νομίζει πώς μπορεῖ νά γίνει μόνος του ἅγιος, χωρίς τήν ἐνέργεια καί τήν Χάριν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, χωρίς τήν Χάριν τῶν μυστηρίων τοῦ Θεοῦ; Κι ὅμως, ὁ ὁλόκληρος δυτικός κόσμος αὐτό θεωρεῖ. Ἔγινε μία ὁλόκληρη διαμάχη στήν Θεσσαλονίκη τόν 14^ο ἀιώ. ἀνάμεσα στόν αἱρετικό Βαρλαάμ τόν Καλαβρό καί τόν ἅγιο Γρηγόριο τόνΠαλαμᾶ σχετικά μέ τό πώς γίνεται κανείς τέλειος, πώς μπορεῖ νά φθάσει κανείς στήν τελειότητα. Ἰσχυρίζονταν τότε ὁ Βαρλαάμ καί λένε καί σήμερα οἱ ὑπερήφανοι καί μεγάλαυχοι φιλόσοφοι καί ἐπιστήμονες ὅτι, ἄν θέλει κανείς νά γίνει τέλειος καί νά ὑψωθεῖ, πρέπει νά μάθει φιλοσοφία, νά μάθει ἐπιστῆμες, νά γίνει σοφός, νά γίνει μεγάλος ἐπιστήμων˙ μόνον ἔτσι θά προκόψει. Καί πράγματι˙ γέμισε ἡ ἀνθρωπότητα ἀπό σοφούς, ἐπιστήμονες καί τεχνολόγους. Ὅμως, καλυτέρευσε ἡ κοινωνία μας; Δυστυχῶς, ὄχι. Διότι, χάθηκε ἡ ἁγιότητα. Πού εἶναι ἡ ἁγιότητα; Πού εἶναι οἱ ἅγιοι ἄνθρωποι; Ἡ ἁγιότητα ἄρχισε νά ἐμφανίζεται ἀπό τήν ἐποχή τοῦ Χριστοῦ, κατά τήν ὁποία ὁ Χριστός ἀπευθύνθηκε σέ ἀγραμμάτους ψαράδες, στόν ἁπλοϊκό κόσμο καί δίδαξε ὅτι, ὅποιος πράττει τό θέλημα τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ, «ὁ τηρῶν τάς ἐντολάς»[3], ὅποιος ἀκούει τό Εὐαγγέλιο καί ἐφαρμόζει τίς ἐντολές, αὐτός ἁγιάζεται καί φωτίζεται. Αὐτός μάλιστα ἀποκτᾶ μιά ἄλλη σοφία, μιά θεϊκή σοφία, τήν ὁποία δέν ἔχουν αὐτοί, πού ἔχουν πτυχία καί ἔχουν σπουδάσει. Ὅπου ὑπάρχουν Ὀρθόδοξοι, θαρραλέοι καί ὁμολογητές μοναχοί καί Ὀρθόδοξος μοναχισμός, ἐκεῖ βλέπει κανείς νά παράγεται καί κάποιος νέος ἄνθρωπος. Ἐνῶ ὅπου δέν ὑπάρχει ἡ δράση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἐκεῖ δέν ὑπάρχει κανένας νέος ἄνθρωπος.

Ἡ συγκρότησις τοῦ θεσμοῦ τῆς Ἐκκλησίας

Τό σημαντικότερο εἶναι ὅτι τό Ἅγιον Πνεῦμα εἶναι ἐκεῖνο, τό ὁποῖο συγκροτεῖ τήν διοίκηση τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας˙ «Ὅλον συγκροτεῖ τόν θεσμόν τῆς Ἐκκλησίας». Τίποτε δέν μπορεῖ νά γίνει χωρίς τήν παρουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. «Πάντα χορηγεῖ τό Πνεῦμα τό Ἅγιον˙ βρύει προφητείας˙ ἱερέας τελειοῖ˙ ἁλιεῖς θεολόγους ἀνέδειξε»[4], ἁπλούς ψαράδες, τούς ἔκανε θεολόγους, «ὅλον συγκροτεῖ τόν θεσμόν τῆς Ἐκκλησίας». Πῶς συγκροτεῖ τό Ἅγιον Πνεῦμα τόν θεσμό τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί πῶς εἶναι συγκροτημένος ὁ Παπισμός; Πῶς συνδέεται τό Ἅγιον Πνεῦμα μέ τήν διοίκηση τῆς Ἐκκλησίας καί ποιά εἶναι ἡ  ἐκτροπή τοῦ Παπισμοῦ; Ὑπάρχουν δύο σχήματα διοικήσεως. Τό πρῶτοσχῆμα διοικήσεως, τό ὁποῖο ἔχει ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία εἶναι : Χριστός (κεφαλή) - Ἅγιον Πνεῦμα (διάδοχος τοῦ Χριστοῦ) - Ἀπόστολοι στή συνέχεια. Χριστός – Ἅγιον Πνεῦμα. Ἀναλήφθηκε ὁ Χριστός στούς οὐρανούς καί Τόν διαδέχθηκε τό Ἅγιον Πνεῦμα μέσα στήν Ἐκκλησία. Τό Ἅγιον Πνεῦμα εἶναι ὁ διάδοχος τοῦ Χριστοῦ. Καί ὄργανα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἶναι οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι. Ὄχι μόνον ἕνας Ἀπόστολος,  π.χ. ὁ Ἀπ. Πέτρος, ἀλλά ὅλοι οἱ Ἀπόστολοι.

Ἀντιθέτως, ἀπό τήν ἄλλη μεριά, τό σχῆμα διοικήσεως τοῦ Παπισμοῦ εἶναι : Χριστός – Ἀπ. Πέτρος (λείπει τό Ἅγιον Πνεῦμα) - Πάπας. Ὁ Ἀπ. Πέτρος θεωρεῖται ὡς ὁ δῆθεν ἐκπρόσωπος τοῦ Χριστοῦ καί ὁ Πάπας ὡς δῆθεν διάδοχος τοῦ Ἀπ. Πέτρου. Τό Ἅγιον Πνεῦμα ἐξαφανίσθηκε. Στήν σημερινή ἑορτή της Πεντηκοστῆς ἀκούσαμε ὅτι δέν ὑπῆρξε ἐξαίρεση ἀνάμεσα στούς δώδεκα Ἀποστόλους. Κανένας ἀπό τούς δώδεκα Ἀποστόλους, οὔτε ὁ Ἀπ. Πέτρος, δέν πῆρε διαφορετική Χάρι. Μήπως κάθισε πάνω στό κεφάλι τοῦ Ἀπ. Πέτρου καμμιά μεγαλύτερη γλώσσα; Ὄχι. Ὅλοι οἱ Ἀπόστολοι πῆραν τήν ἴδια Χάρι καί ὅλοι οἱ Ἐπίσκοποι καί οἱ Ἱερεῖς ἔχουν τήν ἴδια Χάρι. Ὁ Πάπας, ὅμως, ὁ ὁποῖος θεωρεῖται ὡς ὁ δῆθεν διάδοχος τοῦ Ἀπ. Πέτρου, ἔχει ἐξοβελίσει τό Ἅγιον Πνεῦμα.

Τό αἱρετικό λατινικό δόγμα περί κτιστῆς Χάριτος

Τελευταία διαφορά ὡς πρός τό Ἅγιον Πνεῦμα εἶναι ὅτι ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι βιώνουμε ἀπό ἐδῶ καί τώρα, ἀπό τήν παροῦσα ζωή τήν Χάριν καί τήν παρουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἐνῶ οἱ αἱρετικοί Παπικοί ἔχουν μετατρέψει τήν βίωση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τήν θέωση, τόν ἁγιασμό καί τήν σωτηρία σέ εὐσεβισμό καί ἠθικισμό. Οἱ δέ αἱρετικοί Προτεστάντες ἔχουν μεταθέσει τήν θέωση ἀποκλειστικά καί μόνο μετά τόν θάνατο, στήν μετά θάνατον ζωή. Γιά μᾶς τούς Ὀρθοδόξους, ὅμως, ὑπάρχει ὁ ἀρραβώνας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Δέν ἔχουμε ἀκούσει πολλές φορές ἱερά λείψανα νά εὐωδιάζουν; Ἔχουμε ἐδῶ στήν Ἑλλάδα τά ἄφθαρτα λείψανα τοῦ ἁγίου Σπυρίδωνος, τοῦ ἁγίου Γερασίμου, τοῦ ἁγίου Νεκταρίου, τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Ρώσου κ.ἄ. ἁγίων. Ποῦ ὀφείλεται αὐτή ἡ ἀφθαρσία τῶν ἱερῶν λειψάνων τῶν ἁγίων; Ποῦ ὀφείλεται αὐτή ἡ μυροβλυσία καί τά θαύματα, τά ὁποία κάνουν τά ἱερά λείψανα καί οἱ ἅγιες εἰκόνες; Ὀφείλεται στήν παρουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Τό Ἅγιον Πνεῦμα, ἡ Χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος δέν εἶναι μόνον μία μελλοντική δωρεά, δέν περιμένουμε νά ἐνδυθοῦμε τό Ἅγιον Πνεῦμα μόνο στά ἔσχατα. Τό Ἅγιον Πνεῦμα ὡς ἀρραβώνας ὑπάρχει ἀπ’αὐτή τή ζωή. Στή μέλλουσα αἰώνια ζωή θά εἶναι ὁ γάμος. Ἐδῶ εἶναι ὁ ἀρραβώνας. Ἔτσι διδάσκει ὁ Ἀπ. Παῦλος[5]. Ἐδῶ εἴμαστε ἀρραβωνιασμένοι μέ τό Ἅγιον Πνεῦμα. Ἡ Ἐκκλησία διά τῶν μυστηρίων της μᾶς ἀρραβωνιάζει μέ τό Ἅγιον Πνεῦμα, μᾶς δίνει αὐτόν τόν ἀρραβώνα. Γι’αὐτό καί πολλοί ἄνθρωποι ἁγιάζουν. Ὑπάρχει μεγαλύτερη εὐλογία ἀπό τό νά συναντήσουμε ἕνα ἅγιο ἄνθρωπο; Ἐνῶ, λοιπόν, ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι πιστεύουμε ὅτι μετέχουμε τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τῆς ἀκτίστου Χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, οἱ Παπικοί καί οἱ Προτεστάντες λένε ὅτι δέν ὑπάρχει κἄν ἄκτιστη Χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Αὐτό τό ἔχουν καί ὡς δόγμα. Εἶναι τό δόγμα περί τῆς κτιστῆς Χάριτος.

Ἄν, ὅμως, δέν ὑπῆρχε τό Ἅγιον Πνεῦμα, πῶς θά δικαιολογούσαμε τούς μοναχούς; Πῶς ἀποφασίζουν πολλοί νέοι νά ἐγκαταλείψουν αὐτές τίς χαρές τῆς ζωῆς καί πηγαῖνουν στίς ἐρήμους, στά μοναστήρια, καί φεύγουν ἀπό τήν οἰκογένεια καί τήν κοινωνία; Τί εἶναι ἐκεῖνο, πού τούς ἑλκύει ν’ἀφήσουν τίς γοητεῖες τοῦ κόσμου; Εἶναι μέσα τους ἡ ἐπενέργεια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἔχουμε καί στήν ἐποχή μας ἁγίους. Γιατί ὁ γέρων Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης, ὁ ὅσιος Πορφύριος ὁ Καυσοκαλυβίτης, ὁ γέρων Ἰάκωβος ὁ Τσαλίκης καί τόσοι ἄλλοι ἄνθρωποι εἶχαν καί ἔχουν τόση ἐπίδραση σ’ ὅλους ἐμᾶς; Γιατί, ἡ Χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος δέν εἶναι συνέπεια μορφώσεως καί διπλωμάτων, εἶναι συνέπεια καθάρσεως. Ὅποιος καθαίρει τόν ἑαυτό του, θά πηγάσει ἀπό μέσα του, θά πλημμυρίσει ἀπό Ἅγιον Πνεῦμα. «Ποταμοί ἐκ τῆς κοιλίας αὐτοῦ ρεύσουσιν ὕδατος ζῶντος»[6]. Βγαίνει ἡ Χάρις ἀπό μέσα καί τήν νιώθουμε ὅλοι οἱ ἄνθρωποι.

Ἅγιος Συμεών Θεσσαλονίκης ὁ Μυσταγωγός  :                                                                                                                  Δέν ὑπάρχει  Ἅγιον Πνεῦμα στήν αἵρεση τοῦ Παπισμοῦ

Ὀφείλουμε νά τονίσουμε καί νά ὀμολογήσουμε ὅτι δέν ὑπάρχει Ἅγιον Πνεῦμα στήν αἵρεση τοῦ Παπισμοῦ. Δέν ἔχει τήν Χάριν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ὁ Πάπας. Γιά τό γεγονός αὐτό ἔχουμε μία μαρτυρία ἑνός πολύ μεγάλου ἁγίου τῆς Ἐκκλησίας μας, τοῦ ἁγίου Συμεών Θεσσαλονίκης τοῦ Μυσταγωγοῦ.  Λέει, λοιπόν, ὁ ἅγιος Συμεών Θεσσαλονίκης ὁ Μυσταγωγός στίς ἀρχές τοῦ 15^ου αἰώ. : «Βλασφημούσιν ἄρα οἱ καινοτόμοι (οἱ Παπικοί) καί πόρρω τοῦ Πνεύματος εἰσί». Εἶναι πολύ μακρυά ἀπό τό Ἅγιον Πνεῦμα. «Βλασφημοῦντες κατά τοῦ Πνεύματος». Βλασφημοῦν ἐναντίον τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. «Καί οὐκ ἔστιν ἐν ἀυτοίς ὅλως τό Πνεῦμα τό Ἅγιον».Καί δέν ὑπάρχει σ’αὐτούς καθόλου τό Ἅγιον Πνεῦμα. Καί συνεχίζει : «Διό καί αὐτῶν ἀχαρίτωτα πάντα». Δέν ἔχουν Χάριν, δέν ἔχουν χαρίσματα. Ὅλα εἶναι ἀχαρίτωτα. «Ὡς τήν χάριν τοῦ Πνεύματος ἀθετούντων καί ὑποβιβαζόντων αὐτό. Διό καί τό Πνεῦμα οὐκ ἐν ἀυτοίς τό ἅγιον καί οὐδέν πνευματικόν ἐν ἀυτοίς καί κενά πάντα καί ἐξηλλαγμένα πάντα τά παρ’ἑαυτοῖς».

Βλασφημοῦν ἐναντίον τοῦ Ἁγίου Πνεύματος οἱ Οἰκουμενιστές

Αὐτή, λοιπόν, ἡ Χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ὑπάρχει ἀποκλειστικά καί μόνο σ’ἐμᾶς, στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Μόνο ἐμεῖς εἴμαστε ἡ Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία. Στενοχωρούμαστε καί ἀγωνιοῦμε, γιατί, δυστυχῶς, οἱ Οικουμενιστές, παραμένοντας ἄγευστοι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, δέν τό τονίζουν αὐτό. Καί ἐνῶ ἔχουν φύγει μέσα ἀπό τούς κόλπους τῆς Ἐκκλησίας ὁ Πάπας καί οἱ Προτεστάντες, τώρα τελευταία διδάσκουν πώς ὅλοι τό ἴδιο εἴμαστε, «ἐκκλησία» εἶναι κι αὐτοί μέ ἀποστολική διαδοχή, πίστη, ἱερωσύνη, μυστήρια κ.ἄ. Μ’ αὐτόν, ὅμως, τόν Παπισμό, μ’ αὐτή τή δῆθεν «ἐκκλησία», μ’ αὐτούς τούς ἀνθρώπους, πού διέστρεψαν καί κατέστρεψαν τελείως τό Εὐαγγέλιο, μ’ αὐτούς δυστυχῶς οἱ Οικουμενιστές συναγελάζονται κι ἔχουν σχέσεις σήμερα, συμμετέχουν στό παμπροστεσταντικό λεγόμενο ‘Παγκόσμιο Συμβούλιο τῶν δῆθεν Ἐκκλησιῶν’ ἤ μᾶλλον αἱρέσεων, ἀποκαλοῦν καί ἀναγνωρίζουν τήν αἱρεση τοῦ Παπισμοῦ ὡς «ἐκκλησία», τόν αἱρεσιάρχη Πάπα ὡς «ἁγιώτατο ἀδελφό», συμπροσεύχονται  ἀντικανονικῶς, ὑπογράφουν κοινές δηλώσεις,  ὅπως ἔγινε πρόσφατα στά Ἱεροσόλυμα κ. ἄ. Στήν προσφάτως ὑπογραφεῖσα ‘Κοινή Δήλωση’ ἀπό τόν αἱρεσιάρχη Ἰησουΐτη Πάπα Φραγκίσκο καί τόν Οἰκουμενικό Πατριάρχη κ. Βαρθολομαῖο, στά Ἱεροσόλυμα στίς 25-5-2014, στήν παράγραφο 2 λέγεται ὅτι μόνον τό Ἅγιον Πνεῦμα δύναται νά τούς ὁδηγήσῃ εἰς τήν πορείαν πρός τήν ἑνότητα[7]. Ἡ τοποθέτηση, ὅμως, αὐτή Πάπα καί Πατριάρχη λογίζεται ὡς βλασφημία ἐναντίον τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, διότι τό Ἅγιον Πνεῦμα εἶναι ἀδυνατόν νά ὁδηγήσει στήν ψευδοένωση Ὀρθοδόξων καί Παπικῶν ἄνευ τῆς κοινῆς Ὀρθοδόξου πίστεως καί ἄνευ τῆς ἀποκηρύξεως τῶν αἱρέσεων ἐκ μέρους τῶν Παπικῶν. Ὡς ἀθέτηση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος λογίζεται, ἐπίσης, ἡ γι’ἀκόμη μία φορά ἀπό τίς ἀναρίθμητες ἀντικανονική συμμετοχή τοῦ Παναγιωτάτου Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου στήν οἰκουμενιστική συμπροσευχή, πού διοργανώνει ὁ αἱρεσιάρχης Ἰησουΐτης Πάπας Φραγκίσκος στό Βατικανό γιά τήν δῆθεν ἐπικράτηση τῆς εἰρήνης στή Μέση Ἀνατολή, καί μάλιστα τήν ἐρχομένη Κυριακή 8-6-2014, τήν ἁγία ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς, τῆς καθόδου τοῦ Παναγίου καί Τελεταρχικοῦ Πνεύματος[8]. Δυστυχῶς, δέν ὑπάρχει ἀντίσταση καί ἀντίδραση, δέν ὑπάρχει ἡ φλόγα καί ἡ τόλμη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, γιά νά εἰπωθεῖ ὅτι ὁ Πάπας εἶναι αἱρετικός. Παραλλήλως, προσβολή κατά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἀποτελεῖ καί ἡ πρόσφατη προσπάθεια ἀναθεωρήσεως τῶν Θείων καί Ἱερῶν Κανόνων τῶν ἀφορώντων τίς σχέσεις Ὀρθοδόξων, αἱρετικῶν καί ἀλλοθρήσκων, μέσω διεθνοῦς συνεδρίου στίς 8/11-5-2014, ἐκ μέρους τῆς οἰκουμενιστικῆς, μεταπατερικῆς καί πατρομαχικῆς, καί τώρα μετακανονικῆς καί κανονομαχικῆς Ἀκαδημίας Θεολογικῶν Σπουδῶν τοῦ Βόλου[9]. Τέλος, κατάφορη παρερμηνεία ἀποτελεῖ ἡ ἐκ μέρους τῶν Οἰκουμενιστῶν ἐπίκληση τοῦ ἁγιογραφικοῦ χωρίου ἐκ τοῦ κατά Ἰωάννην Ἁγίου Εὐαγγελίου «τό Πνεῦμα ὅπου θέλη πνεῖ»[10], πού ἔχει ὡς σκοπό νά δείξουν ὅτι τό Ἅγιον Πνεῦμα δέν ἔχει ὅρια, δέν ἔχει φραγμούς, διακατέχεται ἀπό μία παράξενη ἀσυδοσία καί ὅτι ἐνεργεῖ καί ἐκτός τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, δηλ. καί στούς αἱρετικούς καί στούς ἑτεροδόξους. Ὅτι δηλ. καί οἱ αἱρετικοί καί οἱ ἑτερόδοξοι ἔχουν Ἅγιον Πνεῦμα. Παρ’ὅλ’αὐτά, εἶναι ἀποκρυσταλλωμένη θέση τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ὅτι τό Ἅγιον Πνεῦμα ἐνεργεῖ ἐμπροϋπόθετα, μέ προϋποθέσεις, μέ ὅρια, μέ φραγμούς. Τό Ἴδιο τό Ἅγιον Πνεῦμα ἔθεσε αὐτά τά ὅρια καί τούς φραγμούς, τά ὁποῖα βεβαίως ταυτίζονται μέ τά ὅρια τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Καί αὐτές οἱ προϋποθέσεις δέν εἶναι ἄλλες ἀπό τήν Ὀρθόδοξη πίστη καί ζωή (Ὀρθοδοξία καί ὀρθοπραξία), τό Ὀρθόδοξο βάπτισμα, τή συμμετοχή στή μυστηριακή ζωή τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί μάλιστα στήν κορωνίδα τῶν μυστηρίων, τήν Θεία Εὐχαριστία, διά τῆς ἀξίας μεταλήψεως τοῦ Τιμίου Σώματος καί Αἵματος τοῦ Χριστοῦ, καί τήν ἐργασία τῆς τηρήσεως τοῦ θελήματος, τῶν ἐντολῶν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ[11].   

Πολύ φοβόμαστε, πώς ἄν δέν ὑπάρξει ἀποτίναξη τοῦ παναιρετικοῦ οἰκουμενιστικοῦ ζυγοῦ, ἄν δέν ὑπάρξει παγκόσμια μετάνοια καί ἐπιστροφή στόν Ἅγιο Τριαδικό Θεό καί στίς Χριστοκεντρικές, Ἁγιοπνευματικές, Ἀποστολικές, Ἁγιοπατερικές καί Ἱεροκανονικές ρίζες τῆς Ὀρθοδόξου Παραδόσεως, θά ἔλθει – ἄν δέν ἔχει ἔλθει ἤδη – ἡ ἐποχή κατά τήν ὁποία ὁ Θεός θά ἀφαιρέσει τήν Χάριν Του, τό Ἅγιον Πνεῦμα.

Σήμερα, λοιπόν, πού ἑορτάζουμε τήν Πεντηκοστή, τό πανηγύρι τῆς Πεντηκοστῆς, ἅς μᾶς γίνει συνείδηση ὅλων μας ὅτι ἔχουμε αὐτή τήν μεγάλη δωρεά καί τήν Χάριν νά ζοῦμε στήν Ὀρθοδοξία μας μέσα στό πανηγύρι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, μέσα σέ διαρκή Πεντηκοστή. Αὐτό τό πανηγύρι τῆς Πεντηκοστῆς ὀφείλουμε νά τό μεταφέρουμε καί στούς ἄλλους ἀνθρώπους. Νά μάθει καί ὁ Πάπας καί οἱ Προτεστάντες πώς, ἄν θέλουν νά ἀλλάξουν τήν Εὐρώπη, δέν θά τό κατορθώσουν μέ συντάγματα, νομοθεσίες καί μνημόνια καί νοθεία τῆς πίστεως. Ἡ Εὐρώπη θ’ ἀλλάξει, ἄν ἐνστερνισθεῖ τήν παρουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ὁ Θεός στέλνει τά χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί θά ἐξακολουθήσει νά τά στέλνει. Ὅμως, ἀλλοίμονό μας, ἄν ὀργισθεῖ ὁ Θεός. Καί ἄν ὀργισθεῖ ὁ Θεός, ὅπως ὀργίσθηκε μέ τον Παπισμό, τότε θά μᾶς ἀφαιρέσει τό Ἅγιον Πνεῦμα. Ἅς εὐχηθοῦμε, λοιπόν, σήμερα, ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς, νά ἐξακολουθήσει ὁ Θεός νά στέλνει τά χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, νά μήν ἀκολουθήσουμε αὐτόν τόν δρόμο τῆς καταστροφῆς τοῦ Παπισμοῦ, τοῦ Προτεσταντισμοῦ καί τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἀλλά ἡ ἁγία μας Ὀρθοδοξία νά λάμπει καί νά θριαμβεύει. Ἅς τελειώσουμε μέ τήν εὐχή, πού λέει ἕνας ὕμνος τῆς Ἐκκλησίας μας. «Τό Πνεῦμα Σου τό Ἅγιον μή ἀντανέλης ἀφ’ἡμῶν». Μή μᾶς παίρνεις, Κύριε, τό Ἅγιον Πνεῦμα. Ἄφησέ Το μέσα στήν ἁγία μας Ὀρθοδοξία, γιά νά μᾶς ἁγιάζει, νά μᾶς καθαρίζει καί νά μᾶς φωτίζει.

---

[1] ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΜΑΡΤΖΕΛΟΣ, Ἱστορία τῆς Ὀρθόδοξης Θεολογίας καί πνευματικότητος, σημειώσεις ἀπό τίς πανεπιστημιακές παραδόσεις, ἐκδ. Ὑπηρεσία Δημοσιευμάτων Α.Π.Θ., Θεσ/κη 2000-2001, σ. 41.

[2] Ἰω. 15, 26.

[3] Α΄ Ἰω. 3, 24.

[4] 3^Ο τροπάριο τοῦ Μεγάλου Ἑσπερινοῦ τῆς Πεντηκοστῆς.

[5] Β΄ Κορ. 1, 22,  5, 5 καί  Ἐφ. 1, 14.

[6] Ἰω. 7, 38.

[7] http://cdn.romfea.gr/images/stories/photos/2014/5/romfea-than/KOINH-DHLOSIS.pdf

[8]http://fanarion.blogspot.gr/2014/06/blog-post_9111.html

[9]http://www.acadimia.gr/content/view/528/1/lang,el/, http://www.acadimia.gr/images/stories/2014/kanon/xairetismos_sev_.pdf, http://www.acadimia.gr/images/stories/2014/kanon/kalaitzidis_inaugural_address_gr.pdf,http://www.acadimia.gr/images/stories/2014/kanon/booklet_progr_abstracts_cvs_2014_.pdf

[10] Ἰω. 3, 8

[11] ΣΕΒ. ΜΗΤΡ. ΠΕΙΡΑΙΩΣ κ. ΣΕΡΑΦΕΙΜ, Ἐπιστολή πρός τήν Α.Θ.Π., τόν Ἀρχιεπίσκοπον Κων/λεως, Νέας Ρώμης καί Οἰκουμενικόν Πατριάρχην κ.κ. Βαρθολομαῖον, 27-6-2013, σ. 60.

 

ΠΗΓΗ:   ΚΛΙΚ