Σάββατο 10 Μαΐου 2014

ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ π. ΕΠΙΦΑΝΙΕ !!!

ΠΕΡΙΣΥΛΛΟΓΗ, ΟΧΙ ΠΑΝΗΓΥΡΙΑ (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος) «ΔΗΜΟΣΙΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ καὶ ἐπικοινωνιακὰ τεχνάσματα = καπνώδεις θυμιάσεις»…!

Περισυλλογή, ὄχι πανηγύρια

Τοῦ Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

.           Οἱ μὲ ἐπίγνωση τοῦ ὑπουργήματος καὶ τῶν εὐθυνῶν τους Ἀρχιερεῖς δὲν τελοῦν πανηγυρικὲς ἐκδηλώσεις, μὲ πολὺ μάλιστα «θυμίαμα», γιὰ ἐπετείους (10, 15, 20, κλ.π. χρόνια…) ἀπὸ τῆς ἀρχιερατικῆς ἐκλογῆς τους. Διότι ἀκόμη καὶ γιὰ τοὺς ἁπλοὺς χριστιανοὺς ἐπέτειοι, ποὺ ἔχουν σχέση μὲ τὸν χρόνο, εἶναι εὐκαιρίες περισυλλογῆς, μετάνοιας καὶ ἐπίγνωσης τοῦ ποῦ ὑστέρησαν, ποῦ ἔσφαλλαν καὶ ποῦ ὀφείλουν νὰ διορθωθοῦν, γιὰ νὰ ἔχουν καλὴν ἀπολογία «ἐπὶ τοῦ φοβεροῦ βήματος». Συνήθως πανηγυρικὲς ἐκδηλώσεις γιὰ τοὺς ἑαυτούς τους προωθοῦν οἱ παλαιοκομματικοὶ πολιτικοί, τύπου Μαυρογιαλούρου, ποὺ διοργανώνουν καὶ ἐγκαίνια σὲ ἄδεια κτίρια. Ἐπίσης οἱ κοσμικοὶ ἡγεμόνες εἶναι ποὺ ἐπιζητοῦν κούφιους ἐπαίνους καὶ ἀναλίσκονται σὲ καυχησιολογίες. (Σημ. «ΧΡ. ΒΙΒΛ.»: βλ. σχετ. «λαμπρές ἑορτές, πολυαρχιερατικές “συνάξεις”, ἀνταλλαγὲς δώρων, λόγοι θυμιάματος καὶ λιβανισμοῦ καταγέλαστης φιέστας, φιλογενεῖς δεξιώσεις, προπόσεις καὶ πολλὰ ἄλλα τέτοια φαιδρά, ποὺ στοιχειοθετοῦν μία εἰκόνα ἀπερίγραπτης προκλήσεως, ὅταν ἡ οἰκονομικὴ καὶ ἠθικὴ κρίση τῆς χώρας μας ἔχει ἀνάγκη μετανοίας καί αὐτοκριτικῆς…» ΔΕΣΠΟΤΙΚΕΣ ΑΠΟΒΑΣΕΙΣΜΑΤΑΙΟΔΟΞΟ ΣΤΡΙΜΩΞΙΔΙ!ΤΑ ΠΡΩΤΟΤΟΚΙΑ (τῆς “Βασίλως”) ΑΝΤΙ ΠΙΝΑΚΙΟΥ (ἐπικοινωνιακῆς) ΦΑΚΗΣ!
.           Οἱ μὲ συναίσθηση τῶν πνευματικῶν εὐθυνῶν τους ἀρχιερεῖς ἔχουν πολλὲς αἰτίες νὰ μὴν πανηγυρίζουν ποὺ ὁ Θεὸς τοὺς ἐπέτρεψε νὰ ὑπηρετοῦν γιὰ χρόνια τὴν Ἐκκλησία καί, πέραν τῆς ἐκζητήσεως τοῦ ἐλέους Του, ἀγωνίζονται νυχθημερὸν καὶ μὲ ὅλες τους τὶς δυνάμεις, ὥστε νὰ παραδώσουν τὸ ποίμνιο τῆς Μητρόπολής του σὲ καλύτερη πνευματικὰ κατάσταση ἀπὸ αὐτὴν ποὺ τὸ βρῆκαν. Οἱ ἴδιοι αὐτοελέγχονται συνεχῶς καὶ ὄχι μόνο μὲ τὴν εὐκαιρία κάποιας ἐπετείου: Πόσα κηρύγματα ἔχουν κάνει; Πόσες χοροστασίες; Πόσες φορὲς ἔχουν περάσει καὶ διδάξει στὶς ἐνορίες τῆς Μητρόπολής τους; Πόσες οἰκογένειες γνωρίζουν πνευματικὰ καὶ ὄχι κοινωνικά; Πόσο κοντὰ εἶναι στὴ νεολαία; Πόσα παιδιὰ πήγαιναν στὰ κατηχητικὰ σχολεῖα ὅταν ἀνέλαβαν καὶ πόσα εἶναι σήμερα; Σὲ πόσες χειροτονίες ἀξίων κληρικῶν προέβησαν; Πόσοι εἶναι σήμερα οἱ θρησκευτικοὶ γάμοι καὶ πόσοι οἱ πολιτικοὶ στὴ Μητρόπολή τους, σὲ σχέση μὲ παλαιότερα; Ὑπάρχει ἡμέρα καὶ ὥρα τῆς ἡμέρας ποὺ δὲν «εὐαγγελίζονται»; Τελοῦν ὁπωσδήποτε κάθε Κυριακὴ καὶ σὲ κάθε εὐκαιρία τὴ Θεία Λειτουργία, τὶς ἀκολουθίες καὶ τὰ ἄλλα Μυστήρια, δίνοντας ἔτσι τὸ παράδειγμα τῆς εὐσεβείας στοὺς πιστούς; Εἶναι ἀνάργυροι; Ἀγωνίζονται γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία, μὴν ὑπολογίζοντας τὸ κόστος στὴ ζωή τους; Μήπως διὰ τῶν λόγων καὶ τῶν ἔργων τους σκανδαλίζουν καὶ ἀπομακρύνουν ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία πιστούς; Μήπως δὲν ἦσαν Θεόκλητοι ἢ Δημόκλητοι, ἀλλὰ αὐτόκλητοι, χωρὶς μάλιστα νὰ ἀξίζουν νὰ ἀναλάβουν τὸ τόσο μεγάλο πνευματικὸ φορτίο; Μήπως ξέχασαν τὸ δύσκολο ἀλλὰ θεάρεστο ὑπούργημά τους καὶ μόνιμα καὶ ἀποκλειστικὰ ἀπασχολοῦνται μὲ τὰ οἰκονομικά, μὲ κτίσματα, μὲ προγράμματα, μὲ ἐπιδοτήσεις ἑκατομμυρίων ἀπὸ τὶς δημόσιες ἐπενδύσεις, – τὴν ὥρα ποὺ ὁ λαὸς πένεται -, μὲ δημόσιες σχέσεις καὶ ἐπικοινωνιακὰ τεχνάσματα, μὲ κοσμικὸ κοινωνικὸ ἔργο διὰ «ξένων κολλύβων», ἀνταγωνιζόμενοι κοσμικὲς ὀργανώσεις; Ἀντιλαμβάνονται ὅτι οἱ ἐνασχολήσεις μὲ κτίσματα, ἡ ἔντονη οἰκονομικὴ δραστηριότητα καὶ οἱ στρεμματικὲς ἀποδόσεις ἀγροκτημάτων δὲν προσμετρῶνται στὴν πνευματικὴ καὶ ἐκκλησιαστικὴ ἀπόδοσή τους, οὔτε θά ᾽πρεπε νὰ εἶναι αἰτίες κομπασμῶν;
.           Τὰ ὅσα γράφονται γιὰ τὸν αὐτέλεγχο τῶν ἀρχιερέων εἶναι δανεικὲς σκέψεις ἀπὸ τὸν Ἅγιο Νικόδημο τὸν Ἁγιορείτη*. Ἐκεῖνος σημειώνει πὼς «Τὸ πάλαι οἱ Ἀρχιερεῖς δὲν ἐγίνοντο αὐτόκλητοι, ἀλλὰ ἢ Θεόκλητοι ἢ Δημόκλητοι», καὶ πὼς «Ὁ Ἀρχιερεὺς δὲν πρέπει νὰ ἐκτείνει τὰς χεῖρας εἰς δωροληψίας, πλεονεξίας, ἀδικίας, ἁρπαγὰς καὶ χειροτονίας τῶν ἀναξίων». Στὴ συνέχεια τονίζει: «…Τί ἄλλο εἶναι οἱ περίφημοι ἔπαινοι καὶ τὰ ἐγκώμια, παρὰ τόσαι καπνώδεις θυμιάσεις, αἵτινες ἐξέρχονται ἀπὸ στομάτων τοῦ δήμου, καὶ διαλύονται ἐς τὸν ἀέρα;…». Καὶ πάρα κάτω σημειώνει ὅτι οἱ ἀρχιερεῖς πρέπει νὰ διαβάζουν τὶς Γραφὲς καὶ τοὺς ἱεροὺς κανόνας καὶ νὰ τοὺς διδάσκουν στὸ ποίμνιό τους: (ΣΧ. «ΧΡ. ΒΙΒΛΙΟΓΡ.»: Τώρα δὲν διδάσκουν τοὺς Ἱ. Κανόνες, ἀλλὰ τοὺς ΚΑΤΑΡΓΟΥΝ λόγῳ “μετανεωτερικοῦ κοσμοειδώλου”…)
.           «Πρέπει προσέτι, ὦ Ἀρχιερεῦ, νὰ ἀναγιγνώσκης τὰς θείας Γραφὰς καὶ τοὺς ἱεροὺς Πατέρας, διὰ τὴν ὠφέλειαν τοῦ λογικοῦ σου ποιμνίου. Διότι καθὼς ὁ ποιμὴν βόσκει καὶ τρέφει τὰ ἄλογα πρόβατά του εἰς τὰς χλοηφόρους πεδιάδας καὶ τὰ λιβάδια, οὕτω καὶ ὁ ἀρχιερεὺς καὶ ποιμὴν χρεωστεῖ νὰ τρέφη τὰ λογικά του πρόβατα εἰς τὴν βοσκὴν τῶν θείων Γραφῶν, διδάσκων αὐτὰ πάντοτε διὰ τῶν ἱερῶν λογίων, ἢ τὸ ἐλάχιστον, διδάσκων αὐτὰ ἀνὰ πᾶσαν ἑορτὴν καὶ Κυριακήν, καθὼς εἶνε προστεταγμένος ὑπὸ τῆς ἁγίας καὶ οἰκουμενικῆς ϛ´ συνόδου, ἥτις ἐν τῷ ιθ´ κανόνι αὐτῆς οὕτω λέγει…». Καὶ ἀκολουθεῖ ὁ Κανόνας, τοῦ ὁποίου ἀπόσπασμα γράφεται σὲ μετάφραση: «Πρέπει οἱ πρόεδροι τῶν ἐκκλησιῶν κάθε μέρα καὶ ἰδιαίτερα τὶς Κυριακὲς νὰ διδάσκουν σ΄ ὅλο τὸν κλῆρο καὶ τὸ λαὸ μὲ λόγια εὐσεβείας, ἀνατρέχοντας στὰ νοήματα καὶ στὶς κρίσεις τῆς θείας Γραφῆς καὶ ἀκολουθώντας καὶ μὴ παραβαίνοντας τὰ δόγματα καὶ τὴν παράδοση τῶν θεοφόρων Πατέρων».
.           Σημειώνεται ὅτι ὁ 58ος Κανόνας τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων ἐπιβάλλει ἀφορισμὸ σὲ ὅποιον ἐπίσκοπο, ἢ πρεσβύτερο ἀμελεῖ τὸν εὐαγγελισμὸ τοῦ ποιμνίου του. «Ὁ ἐπίσκοπος ἢ ὁ πρεσβύτερος ποὺ παραμελεῖ τὸν κλῆρο καὶ τὸ λαὸ καὶ δὲν τοὺς διδάσκει τὴν εὐσέβεια, νὰ ἀφορίζεται. Καὶ ἂν ἐπιμένει στὴν ἀμέλεια καὶ στὴ ραθυμία του, νὰ καθαιρεῖται». Φυσικὰ πουθενὰ στοὺς Ἱεροὺς Κανόνες καὶ στὸν Ἅγιο Νικόδημο δὲν ἀξιολογοῦνται οἱ ἐπιδόσεις σὲ ἀγροτικὲς καὶ οἰκονομικὲς ἐνασχολήσεις.
.           Διερωτᾶται κανεὶς ἂν σήμερα καὶ ἐνῶ ἡ κοινωνία εἶναι ὡς μεθυσμένο κοπάδι καὶ ἀναζητεῖ ἐπειγόντως νάματα αἰώνιας ζωῆς, μπορεῖ νὰ ὑπάρχουν Ἀρχιερεῖς ποὺ δὲν τελοῦν τὴ Θεία Εὐχαριστία κάθε Κυριακή, δὲν κηρύττουν σὲ κάθε εὐκαιρία τὸ Θεῖο Λόγο, δὲν ἔχουν φωνὴ στὰ κοινά, δὲν προασπίζουν τὴν Ὀρθοδοξία, δὲν ἀσχολοῦνται μὲ τὴ νεολαία, καὶ ἀφήνουν χωρὶς πνευματικὴ γνώση τὸ λαό. Ἂν ὑπάρχουν καὶ μάλιστα χωρὶς αἰδὼ «πανηγυρίζουν» γιὰ τὴν ἄκαρπη πνευματικὰ παραμονή τους στὸ θρόνο, εἶναι τραγικὸ γιὰ τὴν Ἐκκλησία καὶ βεβαίως γιὰ τοὺς ἴδιους, γιατί προφανῶς δὲν πιστεύουν σὲ τίποτε, καί, ἑπομένως, δὲν συνειδητοποιοῦν τὴν ἔναντι τοῦ Θεοῦ τεράστια εὐθύνη τους.-

*Ἀπὸ τὸ «Συμβουλευτικὸν Ἐγχειρίδιον περὶ φυλακῆς τῶν πέντε αἰσθήσεων τῆς τε φαντασίας τοῦ νοὸς καὶ τῆς καρδίας…». Συντεθὲν καὶ ἐπιδιορθωθὲν παρὰ τοῦ ἀοιδίμου ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ, Ἁγιορείτου, ἐκδίδοται ἤδη ἐπεξειργασμένον τὸ δεύτερον ὑπὸ ΣΩΦΡΟΝΙΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ, ἐκ Ραιδεστοῦ Κεχαγιόγλου. Ἐν Ἀθήναις, Σπύρ. Κουσουλίνου Τυπογραφεῖον καὶ Βιβλιοπωλεῖον, Ὁδὸς Σταδίου ἐν τῷ περιβόλῳ τῆς Βουλῆς, 1885. Στὴν πρώτη σελίδα γράφεται: « Ὁδοὶ ἀφρόνων, ὀρθαὶ ἐνώπιον αὐτῶν. Εἰσακούει δὲ συμβουλίας σοφὸς» (Παροιμ. 12.16).        

ΠΗΓΗ:   ΚΛΙΚ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου