Ανασκευή αθεϊστικού και μηδενιστικού δημοσιεύματος από την Ι.Μ Πειραιώς

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 15η Μαΐου 2014.

ΕΙΝΑΙ Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΙΣΤΗ ΜΑΣ «ΕΞΕΛΙΚΤΙΚΟ ΑΤΥΧΗΜΑ», Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΘΕΟΥ;

Ανασκευή αθεϊστικού και μηδενιστικού δημοσιεύματος.

Άγιες ημέρες διαλέγουν κάποιοι «αγνωστικιστές» για να κλονίσουν την Ορθόδοξη πίστη της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού της πατρίδος μας. Στις 12-4-2014 δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα των Αθηνών «Η ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ

ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ» άρθρο του κ. Σπύρου Μανουσέλη με τίτλο: «Εκ φύσεως εύπιστοι και πεπλανημένοι», με το οποίο ο αρθρογράφος ισχυρίζεται πως ο «Θεός δεν κατοικεί πλέον στο υπερπέραν, ίσως να κρύβεται μέσα μας, στο λαβύρινθο του εγκεφάλου μας». Αν και θεωρούμε ότι δεν μας λέει τίποτε περισσότερο από τον κοινότατο ισχυρισμό όλων των αθέων και αγνωστικιστών, ότι δήθεν ο Θεός είναι «δημιούργημα του μυαλού μας», εν τούτοις θα προσπαθήσουμε για πολλοστή φορά να δώσουμε μια περιεκτική απάντηση στο άρθρο του.  

Ούτε λίγο, ούτε πολύ ο κ. Σ. Μανουσέλης αρχίζει με τον αφοριστικό του δογματισμό, ότι η θρησκευτική πίστη είναι αποτέλεσμα της «βιολογικής εξέλιξης»! Γράφει: «οφείλουμε, ωστόσο, εξαρχής να σταθούμε σε μια πολύ διαδεδομένη παρανόηση: να θεωρήσουμε τον εγκέφαλό μας ως μια τέλεια νοητική μηχανή, σχεδιασμένη από την εξέλιξη ή από τον Θεό. Στην πραγματικότητα, ο πολύπλοκος ανθρώπινος εγκέφαλος είναι μια εξαιρετικά αποτελεσματική αλλά όχι τέλεια μηχανή. Όπως κάθε άλλη βιολογική μηχανή, ο εγκέφαλός μας είναι το προϊόν της δράσης της φυσικής επιλογής: εξελίσσεται συνεχώς ώστε να εγγυάται την καλύτερη επιβίωση και την αναπαραγωγή μας». Φτάνει μάλιστα στο σημείο να αποδίδει το φαινόμενο της πίστης στο Θεό σε «εξελικτικό ατύχημα», αν κατανοούμε σωστά το συλλογισμό του, ως ένα «εξελικτικό λάθος»! 

Ο αρθρογράφος «βαπτίζει» την πίστη ως «ευπιστία», την αναγάγει σε «εγκεφαλικούς γνωσιακούς μηχανισμούς» και ορίζει ότι «υπάρχει σαφής αιτιακή σχέση ανάμεσα στο επίπεδο μόρφωσης ενός ατόμου και το βαθμό ευπιστίας που επιδεικνύει». Με άλλα λόγια προσπαθεί να εξηγήσει το γεγονός της πίστης στο Θεό σε άγνωστους εγκεφαλικούς μηχανισμούς και στο μορφωτικό επίπεδο του ανθρώπου! Η πίστη είναι αποτέλεσμα κάποιου εγκεφαλικού «μπλοκαρίσματος» και της αμάθειας! Το λέει ξεκάθαρα στη συνέχεια του άρθρου του: «ας σημειωθεί ότι η “αντίστροφη ευπιστία” είναι το ακριβώς αντίθετο του “κριτικού πνεύματος”, αφού συνιστά άρνηση κάθε νέας αντίληψης ή γνώσης στο όνομα αυθαίρετων, αλλά παγιωμένων πεποιθήσεων. Τυπικά παραδείγματα είναι η απόλυτη άρνηση των θεωριών της βιολογικής εξέλιξης από τους πιστούς των μονοθεϊστικών θρησκειών, οι ρατσιστικές κοινωνικές προκαταλήψεις και οι ιδεολογικοπολιτικές εμμονές»! Μέσα στο αντιφατικό παραλήρημά του ο αρθρογράφος κάνει λόγο για «νευροθεολογία», για να «ερμηνεύσει» την πίστη ως αποτέλεσμα «βιοψυχολογικών και νευροχημικών προϋποθέσεων». Εκφράζει χωρίς ενδοιασμούς την αναπόδεικτη εδώ και αιώνες θεωρία των αθεϊστών, ότι δήθεν η πίστη στο Θεό είναι ψυχονευρωτική κατάσταση. Δεν είναι μακριά η εποχή που τα αθεϊστικά μαρξιστικά καθεστώτα έστελναν στα ψυχιατρεία τους ανθρώπους, οι οποίοι εκδήλωναν δημόσια την πίστη τους στο Θεό!   

Θεωρούμε ανώφελο να ανοίξουμε διάλογο με τον εν λόγω αρθρογράφο, διότι είναι πασιφανές ότι ανήκει στην κατηγορία, όχι απλά των αγνωστικιστών, αλλά στην κατηγορία όλων εκείνων, οι οποίοι είναι στρατευμένοι να εξαφανίσουν την πίστη στο Θεό και κάθε ίχνος θρησκευτικότητας, ως «φαινόμενα νοσηρά για την κοινωνική πρόοδο». Θεωρούμε όμως σκόπιμο να διαφωτίσουμε τους πιστούς μας, οι οποίοι διαβάζοντας παρόμοια δημοσιεύματα είναι δυνατόν να εισέλθουν σπέρματα αμφιβολίας στις ψυχές τους και να κλονιστεί η πίστη τους από την αληθοφάνειά τους.  

Κατ’ αρχήν το εγκεφαλικό «μπλοκάρισμα» και το «εξελικτικό ατύχημα» θα πρέπει αναντιρρήτως να τα αναζητήσωμε στην απιστία, την αναζητούσα την δημιουργία του σύμπαντος και του ανθρώπου στους ασυνειδήτως και μηχανιστικώς λειτουργούντας νόμους της φύσεως, στην τυχαιότητα, ή σε μια άλογη  φυσική επιλογή, και όχι στην πίστη σε δημιουργό, πάνσοφο και παντοδύναμο Θεό. Όπως ευστοχώτατα παρατηρεί σε πρόσφατη άριστη μελέτη του ο Σεβ. Μητροπολίτης Πειραιώς: «το έκπαγλον τούτο υλικόν σύμπαν με τους αναριθμήτους εισέτι γαλαξίας ύλης και αντιΰλης και τα αναρίθμητα ωσαύτως εισέτι είδη και γένη των επί του ημετέρου πλανήτου πολυειδών και πολυμόρφων ενοργάνων όντων, εν οις από των φωσφοριζόντων βυθών των ωκεανών μέχρι των απροσπελάστων ουρανίων εκτάσεων εξαστράπτει η υπερκόσμιος σφραγίς μιας υπερόχου ‘σκοπιμότητος’ και απείρου προνοίας, σοφίας και δυνάμεως», δεν είναι δυνατόν να αποδοθεί στους παρά πάνω υπό των απίστων προβαλλομένους λόγους, (αυτό τουλάχιστον υπαγορεύει η κοινή λογική, όταν βέβαια αυτή δεν είναι «μπλοκαρισμένη» από την νόσο της απιστίας), αλλά απεναντίας «είναι η τρανοτέρα και μεγαλειωδεστέρα αναντιρρήτως απόδειξις της υπάρξεως του Απείρου Δημιουργού Τρισυποστάτου Θεού» (1).  Και όπως διακηρύσσει ο ψαλμωδός «Οι ουρανοί διηγούνται δόξαν Θεού, ποίησιν δε χειρών αυτού αναγγέλλει το στερέωμα» (Ψαλ.18,1). Σε άλλο σημείο της ιδίας μελέτης του παρατηρεί: «Δόγμα δε της επιστήμης είναι ότι ‘παν κινούμενον έχει την αιτίαν της κινήσεώς του εκτός εαυτού’. Κινουμένη συνεπώς η ύλη αενάως και τρεπομένη, αλλοιουμένη, μετασχηματιζομένη κ.λ.π. διηνεκώς εξαγγέλλει και διά μόνης της απαύστου κινήσεως και των μεταβολών της, ότι την αιτίαν της τε κινήσεως και των τροπών και μεταμορφώσεώς της, αλλά και του εαυτής είναι, έχει εκτός εαυτής» (2).  Τι έχει να πει πάνω στις σοφότατες αυτές διαπιστώσεις ο υπό «κριτικού πνεύματος» εμφορούμενος και τα πορίσματα μόνον της επιστήμης αποδεχόμενος αρθρογράφος; Πως τόσον άκριτα και επιπόλαια είναι έτοιμος να αποδώσει την πίστη στην «ευπιστία» και στην αμάθεια των πιστών, ή σε «βιοψυχολογικές και νευροχημικές προϋποθέσεις», όταν αυτή έχει συνηγορούσα υπέρ εαυτής και αυτήν ακόμη την κοινή λογική και την επιστήμη; Πέραν αυτών τα όσα παραθέτει ο αρθρογράφος για την ερμηνεία της πίστης στο Θεό, ως  δήθεν «επιστημονικά πορίσματα», δεν είναι τίποτε περισσότερο από αστήρικτες θεωρίες αθέων και μηδενιστών μελετητών. Τίποτε δεν έχει αποδειχτεί «εργαστηριακά», για να θεωρηθεί αληθινό «επιστημονικό πόρισμα». Μπορεί μήπως με κτιστό τρόπο να ερμηνευθεί ο άνθρωπος, το συνειδέναι και η ελευθερία της βουλήσεως; Πως να αποδειχτεί εργαστηριακά, αφού πρόκειται για ψυχική – πνευματική λειτουργία, τη στιγμή που οι άθεοι και οι μηδενιστές ενασχολούμενοι με τα θέματα αυτά, δεν πιστεύουν στην  ύπαρξη της ψυχής!  

Κάνει επίσης το «λάθος» να «τσουβαλιάζει» την Ορθόδοξη πίστη μας με τις πίστεις των διαφόρων θρησκειών του κόσμου, με το να τη βαπτίζει «θρησκευτική πίστη» και «θρησκευτικό συναίσθημα». Αδυνατεί να εννοήσει ότι η Ορθόδοξη πίστη μας δεν εδράζεται σε εγκεφαλικές διεργασίες, «ρατσιστικές κοινωνικές προκαταλήψεις και ιδεολογικοπολιτικές εμμονές», αλλά στο αναντίρρητα και από πολλούς αυτόπτες μάρτυρες, βεβαιούμενο ιστορικό γεγονός της αναστάσεως του Χριστού. Είναι η πίστη σε εκείνο «ό ακηκόαμεν, ο εωράκαμεν τοις οφθαλμοίς ημών, ο εθεασάμεθα και αι χείραις ημών εψηλάφισαν» (Α΄Ιωάν.1,1). Είναι εμπιστοσύνη στους πλέον αξιόπιστους μάρτυρες της αναστάσεως, τους Αγίους Αποστόλους, οι οποίοι έχυσαν το αίμα τους και έδωσαν τη ζωή τους για να μεταφέρουν στον κόσμο το μόνο χαρμόσυνο γεγονός, το γεγονός των γεγονότων, την ανάσταση του Χριστού. Αλλά, ας μη λησμονούμε το γεγονός ότι το «τσουβάλιασμα» αυτό βολεύει τους εχθρούς της Εκκλησίας μας. Πατώντας επάνω στα τερατώδη τρωτά των αιρετικών και των αλλοθρήσκων χτυπούν την Ορθόδοξη Εκκλησία μας.   

Σε αντίθεση με την Ορθόδοξη πίστη μας, όλες ανεξαιρέτως, οι θρησκείες του κόσμου, είναι ανθρώπινα κατασκευάσματα, για την ικανοποίηση της απουσίας του Θεού από την ανθρώπινη ψυχή, δημιουργία ψευδαίσθησης κοινωνίας με το Θεό. Η θρησκευτικότητα αυτή είναι η ίδια η κραυγή της απουσίας του Θεού, η αγωνιώδης προσπάθεια του ανθρώπου να γεμίσει το κενό αυτό με ψυχολογικής φύσεως υποκατάστατα, τα οποία κατά κανόνα περιέχουν το παράλογο και τη νοσηρότητα. Θρησκευτικότητα έξω από την Εκκλησία είναι η απέλπιδα προσπάθεια του ανθρώπου να αναχθεί στο Θεό με τις δικές του δυνάμεις. Υπό αυτή την έννοια θα μπορούσαμε να δικαιολογήσουμε τις θεωρίες του αρθρογράφου. Την «ευπιστία» λοιπόν  ας την αναζητήσει στον αθεϊσμό και στον μηδενισμό, όπου υιοθετούνται οι πλέον ακραίες μορφές «ευπιστίας», προκειμένου να απορριφθεί η πίστη στον Τριαδικό Θεό!
 

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών

Ο υπεύθυνος
Αρχιμ. Παύλος Δημητρακόπουλος

Ο Γραμματέας
Λάμπρος Σκόντζος, Θεολόγος

ΠΗΓΗ:   ΚΛΙΚ