ΣΥΝΟΠΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ «ΘΕΟΚΡΑΤΙΑΣ» ΤΟΥ ΜΠΡΟΥΚΛΙΝ Ή ΤΗΣ «ΛΑΤΡΕΙΑΣ ΤΗΣ ΣΚΟΠΙΑΣ»

ΣΥΝΟΠΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ

«ΘΕΟΚΡΑΤΙΑΣ» ΤΟΥ ΜΠΡΟΥΚΛΙΝ

Ή ΤΗΣ «ΛΑΤΡΕΙΑΣ ΤΗΣ ΣΚΟΠΙΑΣ»

+ π. ΑΝΤΩΝΙΟΥ ΑΛΕΒΙΖΟΠΟΥΛΟΥ

 Από το βιβλίο:

Η ΛΑΤΡΕΙΑ ΤΗΣ ΣΚΟΠΙΑΣ Α’

   Η εταιρεία «Σκοπιά» παρουσιάζει σήμερα (1993) την ιστορία της ως ενιαία. Στο βιβλίο «Οι μάρτυρες του Ιε­χωβά - Διαγγελείς της βασιλείας του Θεού» (σ. 42) υπο­στηρίζει πως σε όλη την ιστορική της πορεία, από το 1870 μέχρι σήμερα, υπάρχει ταυτότητα διδαχής και φρο­νήματος. Όμως στο βιβλίο αυτό αποδεικνύουμε πως ο ισχυρισμός αυτός είναι αβάσιμος και εντελώς αυθαίρετος.

Η «Σκοπιά» υποστηρίζει πως η χριστιανική Εκκλη­σία έπεσε σε αποστασία αμέσως μετά το θάνατο των απο­στόλων και πως η χριστιανική πίστη αναστηλώθηκε με τον ιδρυτή της «Σκοπιάς», τον Κάρολο Ρώσσελ και τους οπαδούς της.

Όμως όπως αποδεικνύουμε, ολόκληρο το οικοδόμη­μα της «Σκοπιάς» θεμελιώνεται στις δοξασίες των αντβεντιστών τού ΙΘ' αιώνα. Ο Κάρολος Ρώσσελ πήρε όλες τις κακοδοξίες του από τους αντβεντιστές, ιδιαίτερα το λεγό­μενο «ευαγγέλιο της βασιλείας» και την όλη «τεχνική» υπολογισμού των χρονολογιών. Τόσο η «αλήθεια» της οργάνωσης τού Ρώσσελ, όσο και το «δρέπανο» της αλη­θείας, ήταν διδαχές έξω από την εταιρεία «Σκοπιά». Ο Ρώσσελ, ο Ρόδερφορδ, ο Νόρρ, ο Φρανς, ο Χένσελ, κα­νένας από τους προέδρους της εταιρείας δεν μπορεί να διεκδικήσει την πατρότητα της λεγόμενης «παρούσης α­λήθειας» της «Σκοπιάς» από το 1870 μέχρι σήμερα.

Η εταιρεία «Σκοπιά» λογίζεται ως ο μεγαλύτερος ψευδοπροφήτης από την εποχή του Χριστού μέχρι σήμε­ρα. Υιοθέτησε τις χρονολογίες των αντβεντιστών, το σύ­στημα υπολογισμού των και διακήρυξε κατά καιρούς και κατά διάφορο τρόπο το έτος της έναρξης των «εσχάτων καιρών», της δευτέρας παρουσίας τού Χριστού, το τέλος της «άνω κλήσεως», της «αρπαγής των εκλεκτών», της πρώτης ανάστασης, της «καταστροφής της Βαβυλώνος», τού τέλους τού Αρμαγεδώνα, της ανάστασης των «αριστέων της Παλαιάς Διαθήκης» για να κυβερνήσουν τη γη, της «ίδρυσης της βασιλείας» στους ουρανούς, της ε­πικράτησης της στη γη, με ταυτόχρονο εξαφανισμό των πολιτικών κυβερνήσεων...

Μερικές από τις χρονολογίες αυτές είναι: 1799, 1874, 1875, 1878, 1881, 1914, 1918, 1925...

Ο Κάρολος Ρώσσελ δεν είχε την απαραίτητη υποδο­μή να γίνει «σπουδαστής των Γραφών». Επισκέφθηκε το σχολείο μόλις 3-4 χρόνια και ύστερα ασχολήθηκε με τις εμπορικές επιχειρήσεις τού πατέρα του. Απόκτησε ου­σιαστική υποδομή για οικονομικές και εμπορικές δρα­στηριότητες˙ όχι όμως για μια βαθύτερη μελέτη της αγίας Γραφής.

Αντίθετα, η γυναίκα του, που ήταν δημοσιογράφος, είχε κάποιο μορφωτικό επίπεδο και πάντως οι προϋποθέ­σεις της για μελέτη και συγγραφή ήσαν ανώτερες από ε­κείνες τού συζύγου της.

Ο Ρώσσελ δεν εγκατέλειψε ποτέ τις εμπορικές δρα­στηριότητες. Πούλησε βέβαια τις επιχειρήσεις τού πατέ­ρα του, αλλά δημιούργησε καινούργιες. Ίδρυσε δεκάδες επιχειρήσεων και εταιρειών. Μία από αυτές ήταν και η εταιρεία «Σκοπιά» ιδιωτική εμπορική επιχείρηση. Η επι­χείρηση αυτή μεταβλήθηκε σε μετοχική εταιρεία, χωρίς κανένα θρησκευτικό χρωματισμό. Βέβαια αντικείμενο εμπορίου ήσαν οι θρησκευτικές δοξασίες του Ρώσσελ και ιδιαίτερα της γυναίκας του. Όμως για να γινόταν κανείς μέτοχος σ' αυτή την εταιρεία δεν χρειαζόταν να συμμε­ρίζεται τις θρησκευτικές δοξασίες τού ισόβιου προέδρου της. Αρκούσε να αγοράσει μετοχές. Στο καταστατικό της εταιρείας προσδιορίζετο η τιμή της κάθε μετοχής δέ­κα δολλάρια.

Αλλά ο Ρώσσελ δεν στηρίχθηκε μόνο στο μετοχικό του κεφάλαιο. Δύο άλλοι παράγοντες συνετέλεσαν ου­σιαστικά στην επιτυχία των δραστηριοτήτων του: Το α­μερικανικό πεντάγωνο και οι σκοτεινές οργανώσεις στις οποίες μετείχε.

Κατά τον ΙΘ' αιώνα η Αμερική διεκδικούσε κυρίαρ­χη θέση στην παγκόσμια πολιτική σκηνή. Όμως δεν είχε μια πολύ βασική προϋπόθεση γι' αυτό: της έλλειπε η ιστορία και η πνευματική θεμελίωση της θέσεως που διεκδικούσε. Όλα, λοιπόν, τα θρησκευτικά κινήματα τού περασμένου αιώνα, που ζητούσαν να επεκταθούν σ' όλο τον κόσμο, με παγκόσμιο κέντρο την Αμερική, εναρμονί­ζονταν μ' αυτή την επιδίωξη της νέας Ηπείρου. Μεταξύ αυτών ήταν και η κίνηση τού ζεύγους Ρώσσελ.

Έτσι βλέπουμε τον δημιουργό της «Σκοπιάς» να ι­δρύει επταμελή επιτροπή (βλ. φωτογραφία στο βιβλίο «Διαγγελείς», σ. 420), προκειμένου να οργανωθεί και να πραγματοποιηθεί με επιτυχία η «περιοδεία ανά τον κό­σμο» κατά τα έτη 1911-1912. Σ' αυτό τον σκληρό πυρήνα της εταιρείας άνηκε και ο στρατηγός Hall, ανώτατο στέ­λεχος τού αμερικανικού Πενταγώνου, ο οποίος είχε και τον κύριο λόγο στην οργάνωση των εκδηλώσεων ανά τον κόσμο. Παρόμοια υποστήριξη από μέρους των ΗΠΑ βλέπουμε και σε άλλες, δύσκολες περιόδους, της ιστο­ρίας και της δραστηριότητας της «Σκοπιάς», ειδικώτερα στην Ευρώπη κατά τον Β' παγκόσμιο πόλεμο και μετά από τη λήξη του.

Το άλλο στήριγμα του Ρώσσελ ήταν χωρίς αμφιβολία η μασονία και, προφανώς, άλλες σκοτεινές οργανώσεις.

Ο ίδιος ήταν στέλεχος της μασονίας, την οποία εναρμό­νιζε απόλυτα με τις δοξασίες του και το «ευαγγέλιο» που εκήρυττε. Δεν δίσταζε να διακηρύξει πως ο ίδιος ο Χρι­στός ήταν μασόνος και ιδρυτής μασονικού τάγματος.

Οι αποκρυφιστικές δοξασίες του Ρώσσελ αποδει­κνύονται και από τη βασική διδαχή του για τον «λίθινο προφήτη τού Θεού», τη μεγάλη πυραμίδα της Αιγύπτου. Οι πυραμίδες γενικώτερα, αλλά και ιδιαίτερα αυτή η πυ­ραμίδα, έχουν κεντρική σημασία σε πολλές αποκρυφιστικές ομάδες και τάσεις.

Οι μασονικές διασυνδέσεις και αντιλήψεις τού Ρώσ­σελ σχετίζονται ιδιαίτερα με εβραϊκές μασονικές τάσεις. Ο Ρώσσελ δεν ήταν Εβραίος. Ήταν όμως σιωνιστής. Κήρυττε το σιωνισμό στο όνομα τού Θεού, ως κεντρικό κομμάτι τού «ευαγγελίου της βασιλείας», ή, όπως έλεγε, «της παρούσης αλήθειας». Με αυτό τον τρόπο ήταν γι' αυτόν ανοικτές πολλές πόρτες.

Ο Ρώσσελ είχε την αυτοσυνειδησία τού «πιστού και φρόνιμου δούλου τού Θεού», τού «οικονόμου» η διαχειριστού όλων των «υπαρχόντων» τού Θεού, τού «αγγελιο­φόρου της Εκκλησίας της Λαοδικείας», τού τελευταίου «προφήτη» τού Θεού πριν από τη συντέλεια τού κόσμου.

Αυτή η κεντρική διδαχή, την οποία η εταιρεία «Σκο­πιά» διατήρησε μέχρι σήμερα με διάφορες παραλλαγές, είναι πνευματική ιδιοκτησία της κυρίας Ρώσσελ, την ο­ποία ο ίδιος ο ιδρυτής της «Σκοπιάς» αποδέχθηκε. Γι’ αυτό και φρόντισε να αναπτύξει το «φρόνημα τού δού­λου». Όμως η γυναίκα τού Ρώσσελ υποστήριξε πως οι δύο σύζυγοι αποτελούσαν «ένα» και συνεπώς ο «Δούλος» αποτελείται και από τους δύο συζύγους. Κατά τη μαρτυ­ρία τού ίδιου τού Ρώσσελ, η κυρία Ρώσσελ διαπίστωσε βασικές ελλείψεις στο σύζυγό της, με αποτέλεσμα να α­ναγνωρίσει πως σύμφωνα με το Ματθ. κδ' 48-51 ο σύζυ­γός της εξελίχθηκε σε «κακό δούλο» και γι' αυτό έπρεπε εκείνη να αναλάβει το έργο τού «δούλου».

Αλλά οι διαφορές ανάμεσα στο ζευγάρι δεν ήταν α­ποκλειστικά και μόνο θρησκευτικής τάξεως. Η περί «δούλου» θεωρία, η άποψη δηλαδή πως η κυρία Ρώσσελ ήθελε να ιδιοποιηθεί αυτή, μόνη της και όχι σε «ενότη­τα» με το σύζυγό της, το αξίωμα τού «δούλου», δεν απο­δεικνύεται από άλλες πηγές. Αντίθετα, υπάρχουν άλλα σημεία σ' αυτή τη διένεξη, που έχουν αποδειχθεί.

Ο Κάρολος Ρώσσελ ήταν ευαίσθητος σε οικονομικά ζητήματα. Φαίνεται λοιπόν πως υπήρχαν στην ευρύτερη οικογένεια Ρώσσελ οικονομικές διαφορές.

Ο πατέρας τού Ρώσσελ παντρεύτηκε την αδελφή της γυναίκας τού γιου του. Έτσι δημιουργήθηκαν πολύ παρά­ξενες ταυτόχρονες συγγένειες ανάμεσα σ' αυτά τα δύο ζευ­γάρια. Φαίνεται ακόμη πως και η ηθική συμπεριφορά τού Καρόλου Ρώσσελ δεν ήταν άψογη, ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά τις σχέσεις του με τη νεαρή Rose Ball και με άλλες γυναί­κες. Η εταιρεία «Σκοπιά» νοθεύει μέχρι σήμερα την ιστο­ρία της και αποκρύπτει το γεγονός ότι ο Κάρολος Ρώσσελ κατέστησε τη νεαρή αυτή, όχι μόνο μέτοχο της εταιρείας, αλλά και μέλος τού «Συμβουλίου Διευθυντών», δηλαδή, με τη σημερινή κατανόηση των πραγμάτων στην εται­ρεία, μέλος τού «Κυβερνώντος Σώματος» τού «πιστού και φρόνιμου δούλου».

Μετά το διαζύγιο, ο Ρώσσελ αρνήθηκε να καταβάλει στη σύζυγό του διατροφή και υποστήριξε πως την πε­ριουσία του τη δώρισε στην εταιρεία και είναι πάμπτω­χος. Όμως στο δικαστήριο αποδείχθηκε πως είχε στον έλεγχο του πολλές επιχειρήσεις.

Η μεγάλη συμβολή τού Ρώσσελ στην ιστορία της «Σκοπιάς» είναι το ότι έστησε μια μετοχική εταιρεία που εμπορευόταν θρησκευτική φιλολογία και οργάνωσε τους αναγνώστες των εκδόσεων της σε κλειστό θρησκευτικό σύστημα με ιδιαίτερες κοινότητες και λατρευτικές εκδη­λώσεις. Όπως ο ίδιος ανέφερε, πρόθεσή του ήταν να αφήσει όλη αυτή την «κληρονομιά» στη γυναίκα του, η οποία θα λειτουργούσε ως ο νέος «αγωγός» και «δούλος τού Ιεχωβά».

Όμως οι συζυγικές διενέξεις και το διαζύγιο δεν επέ­τρεψαν σ' αυτόν να πραγματοποιήσει την πρόθεση του αυτή και άλλαξε το κείμενο της διαθήκης του. Όρισε ως κληρονόμους όλων των δικαιωμάτων του στην εταιρεία πέντε άλλες «αδελφές». Αφού αυτές ήσαν έξω από την «ενότητα» («οι δύο ένας», δηλαδή ο Ρώσσελ και η γυναί­κα του), δεν μπορούσαν να ονομαστούν «δούλος» του «Ιεχωβά».

Αλλά, σύμφωνα με τη διαθήκη τού Ρώσσελ, μετά το θάνατό του δεν θα μπορούσε κανένας άλλος να λάβει ένα τέτοιο χαρακτηρισμό, γιατί ο ίδιος προσωπικά ήταν ο «αγγελιοφόρος της Εκκλησίας της Λαοδικείας», της τε­λευταίας δηλαδή περιόδου της Εκκλησίας πριν από τον «ενδοξασμό» της. Γι' αυτό και ο «πιστός δούλος» όρισε στη Διαθήκη του να μη δημοσιεύονται στη «Σκοπιά» νέα άρθρα. Να τυπώνονται μόνο δικά του άρθρα που δεν πρό­φθασαν να δημοσιευθούν ή άλλα, που έχουν ξανά δημο­σιευθεί στη «Σκοπιά». Ο «πιστός δούλος» όρισε ακόμη να μη εκδοθεί άλλο περιοδικό και κανένα άλλο νέο βιβλίο.

Η πρώτη περίοδος της ιστορίας της «Σκοπιάς» δεν ήταν εντελώς ειρηνική. Εσωτερικές διαμάχες συγκλόνι­ζαν τον «αποκατεστημένο παράδεισο» της εταιρείας και ο λεγόμενος «ναός τού Ιεχωβά» είχε μεγάλη ακαθαρσία. Η ίδια η εταιρεία παραδέχεται πως ο «Ιεχωβά» αναγκά­στηκε πολλές φορές να «καθαρίσει» το «ναό του», που προφανώς μένει ακόμα ακάθαρτος, μια και η συνεχής ε­πέμβαση τού «Ιεχωβά» κρίνεται απαραίτητη ακόμη και σήμερα.

Μετά το θάνατο του Ρώσσελ οι διαμάχες πήραν τη μορφή αλληλοεξοντώσεως. Κορυφαίος πρωταγωνιστής αναδείχθηκε ο δεύτερος πρόεδρος της εταιρείας, ο «δικαστής» Ιωσήφ Ρόδερφορδ. Ο Ρώσσελ τον είχε ορίσει ε­κτελεστή της διαθήκης του. Όμως εκείνος, με νομικά κόλπα την ακύρωσε στα πιο «ευαίσθητα» σημεία: Δεν πα­ρέδωσε τις μετοχές της εταιρείας στις πέντε "αδελφές" και δεν σεβάστηκε την επιθυμία τού Ρώσσελ να μη δημο­σιεύονται άλλα άρθρα στη «Σκοπιά» και να μη εκδοθεί κα­νένα άλλο βιβλίο.

Οι αντίπαλοι του, ή μάλλον τα θύματα, δεν κατέφυγαν δυστυχώς στη δικαιοσύνη και δεν χρησιμοποίησαν τα στοιχεία που διέθεταν για να εμποδίσουν το Ρόδερφορδ να πραγματοποιήσει τα σχέδιά του, να πάρει εκείνος τη θέση τού «δούλου» και να καταλάβει την εξουσία στην εταιρεία. Θεώρησαν πως ο «Ιεχωβά» θα διευθετήσει το πράγμα και δεν χρειάζεται να καταφύγει κανείς στα κο­σμικά δικαστήρια.

Οι αντίπαλοι, τους οποίους έπρεπε ο Ρόδερφορδ να ε­ξουδετερώσει, δεν ήταν ασήμαντοι. Μεταξύ αυτών ήσαν τέσσερα μέλη του Συμβουλίου Διευθυντών της Εταιρείας, δηλαδή η πλειοψηφία της διοικήσεως της «Σκοπιάς». Ο Ρόδερφορδ, με τις μεθοδεύσεις του, κατάφερε κυριολεκτι­κά «να πετάξει έξω τους αντάρτες» και να γίνει ο μόνος κύριος της επιχειρήσεως του Ρώσσελ.

Οι 4 εκδιωχθέντες «Διευθυντές» είχαν εκλεγεί από τον ίδιο το Ρώσσελ, ο οποίος στον Ζ' τόμο των «Γραφικών Μελετών», που ήταν η «πέτρα τού σκανδάλου», χαρακτη­ρίζεται «πιστός και φρόνιμος δούλος». Έτσι, σύμφωνα μ' αυτή την αντίληψη, μπορούμε να πούμε ότι εξελέγη­σαν «θεοκρατικά», μέσω τού «αγωγού-Ρώσσελ».

Ο Ρόδερφορδ δεν σεβάστηκε αυτή τη «θεοκρατική ε­κλογή» και χρησιμοποίησε εντελώς κοσμικά μέσα για να απομακρύνει τους «ταραχοποιούς». Ο Ρώσσελ παρέλει­ψε να επικυρώσει την εκλογή τους κατά την επόμενη συ­νέλευση των μετόχων της εταιρείας και έτσι υπήρχε κά­ποιο νομικό κενό, με βάση το «δημοκρατικό κανόνα». Αυτό το κενό χρησιμοποίησε ο «δικαστής Ρόδερφορδ» για να διαλύσει το Συμβούλιο Διευθυντών τού Ρώσσελ. Μ' αυτόν τον τρόπο, απέρριψε τον «θεοκρατικό κανόνα» και προτίμησε το σύστημα που συνηθίζεται, όπως η ίδια η εταιρεία ισχυρίζεται, στην «οργάνωση του Διαβόλου», δη­λαδή το «δημοκρατικό σύστημα».

Εκτός από αυτό, για όλες τις εκκαθαρίσεις που ακο­λούθησαν, χρειάστηκαν ασφαλώς και πολλά χρήματα. Ο Ρόδερφορδ χρησιμοποίησε γι’ αυτόν τον σκοπό τα χρήματα που ο Ρώσσελ είχε κρύψει στο μυστικό χρημα­τοκιβώτιο και είχαν παραδοθεί στο νέο πρόεδρο της εται­ρείας.

Πρέπει να υποθέσουμε πως ο «δικαστής Ρόδερφορδ» χρησιμοποίησε για την επικράτησή του και όλες τις δια­συνδέσεις που διέθετε, με τους στρατιωτικούς παράγον­τες, με τη μασονική στοά τού Μπρούκλιν, όπου ήταν ομι­λητής, με τους ισχυρούς οικονομικούς και πολιτικούς παράγοντες της εταιρείας Draffen and Wright στην οποία εργαζόταν. Σίγουρα αυτή τον προώθησε στην κορυφή της ιεραρχίας της «Σκοπιάς».

Οι οπαδοί τού Ρώσσελ, οι «Σπουδαστές των Γραφών», ήσαν συναισθηματικά δεμένοι με τον «Άγγελο της εκ­κλησίας της Λαοδικείας», τον «πιστό και φρόνιμο δούλο» της τελευταίας περιόδου της ιστορίας της Εκκλησίας, δηλαδή με τον Κάρολο Ρώσσελ. Έτσι οι κινήσεις τού πα­νούργου Ιωσήφ Ρόδερφορδ έπρεπε να είναι πολύ προσεγ­μένες.

Κατ' αρχήν εξέδωκε Ζ' τόμο των «Γραφικών Μελε­τών» και υποστήριξε πως η ενέργεια αυτή δεν ήταν αντί­θετη με την επιθυμία τού Ρώσσελ, να μη εκδοθούν νέα βι­βλία από την Εταιρεία, μετά το θάνατό του. Ο Ρόδερ­φορδ υποστήριζε πως η έκδοση τού νέου βιβλίου ήταν πέρα για πέρα στο πνεύμα τού «πιστού δούλου» Ρώσσελ δεν ήταν κάτι καινούργιο, αλλά ένα κείμενο που περιέχει τη διδαχή τού Ρώσσελ, όπως περιλαμβάνεται σε όλα τα έργα του^˙ ένα έργο τού «δούλου», που δημοσιεύεται μετά το θάνατό του. Εκτός από αυτό, βασική διδαχή τού Ζ τόμου ήταν πως ο Ρώσσελ προσωπικά και κανένας άλλος ήταν ο «πιστός και φρόνιμος δοϋλος».

Σύντομα όμως ο Ρόδερφορδ προχώρησε στην έκδοση ενός δεύτερου περιοδικού, που σήμερα έχει τον τίτλο «Ξύ­πνα!» και μιας ολόκληρης σειράς βιβλίων δικών του, όχι κάποιου «συλλογικού δούλου». Αυτά τα κείμενα λογίζον­ταν πλέον «τροφή εν καιρώ», που προέρχονταν από τον «δούλο». Έτσι μπορούσε να διακηρύξει τον Κάρολο Ρώσ­σελ πρόδρομό του, να ισχυριστεί πως τώρα πλέον οι «α­λήθειες» είναι πιο «καθαρές» και πως ο «Ιεχωβά» συνε­τέλεσε το έργο τού «καθαρισμού του ναού» από πολλές διαβολικές διδασκαλίες.

Μία από αυτές, όπως διακήρυξε αργότερα ο Ρόδερ­φορδ, ήταν η δοξασία μερικών οπαδών να τιμούν ένα «νε­κρό άνδρα» και να θεωρούν πως αυτός συνεχίζει να είναι ο «πιστός και φρόνιμος δούλος» και όχι ο δικαστής Ρό­δερφορδ και η νέα ηγεσία της εταιρείας.

Αλλά ο Ρόδερφορδ δεν «εκθρόνισε» απλώς το Ρώσ­σελ· ακύρωσε και τις πιο βασικές δοξασίες του, τις οποίες διακήρυξε διαβολικές. Το «χαράς ευαγγέλιο» τού Ρώσσελ εστηρίζετο στην πίστη πως υπάρχουν ουσιαστικά τρεις οικονομίες: Η πρώτη της Παλιάς Διαθήκης, η δεύτερη τού ευαγγελικού αιώνα και η τρίτη της «αποκατάστασης» ή της «βασιλείας». Στη «βασιλεία» κεντρική θέση θα έ­χουν οι δίκαιοι της Παλαιάς Διαθήκης, όπως ο Αβραάμ, ο Ισαάκ, ο Ιακώβ και οι Εβραίοι, που θα κυβερνήσουν τη γη.

Το μήνυμα, στη διάρκεια τού ευαγγελικού αιώνα, α­πευθύνεται μόνο στους 144.000 εκλεκτούς. Όμως στην εποχή της αποκαταστάσεως, στη χιλιετία, θα αρχίσει η «οικονομία» για όλα τα έθνη. Όλοι οι άνθρωποι θα λά­βουν μια νέα ευκαιρία. Κανένας δεν καταδικάζεται σήμε­ρα αμετάκλητα.

Βασικό μέλημα των «σπουδαστών της Γραφής», δηλαδή των «εκλεκτών τού ευαγγελικού αιώνα», ήταν κατά τη διδαχή του Ρώσσελ η διαμόρφωση τού χαρακτήρα τού Χριστού.

Ο Ρόδερφορδ αντικατέστησε αυτό το «ευαγγέλιο» με αντίθετες δοξασίες. Όμως αυτό έγινε βαθμιαία.

Κατ' αρχήν έμεινε πιστός στη διδαχή τού Ρώσσελ και κήρυξε τη σιωνιστική «βασιλεία» με πρωθυπουργό τον Αβραάμ. Δεν δίστασε μάλιστα να οικοδομήσει για τους «άρχοντες» της Παλαιάς Διαθήκης μία Βίλλα, το Μπαίθ Σαρίμ, στο Σαν Ντιέγγο της Καλιφόρνιας. Όμως αργό­τερα διακήρυξε πως η Γραφή δεν μιλάει για τους κατά γράμμα Εβραίους, αλλά για τους πνευματικούς Ισραη­λίτες, δηλαδή για τους οπαδούς της εταιρείας· αυτοί θα κυβερνήσουν τη γη! Αργότερα, μετά το θάνατο τού Ρό­δερφορδ, το σιωνιστικό «ευαγγέλιο» χαρακτηρίστηκε από την «Σκοπιά» διαβολικό^˙ ο σατανάς οδηγεί τους Ε­βραίους στην Παλαιστίνη και όχι ο «Ιεχωβά». Ο διάβο­λος επλάνησε τους ανθρώπους να πιστεύουν πως ο σιωνι­σμός προέρχεται από τον Θεό, τόνισε αργότερα η «Σκο­πιά».

Ο Ρόδερφορδ δεν δίστασε να αλλάξει και άλλη κεν­τρική διδασκαλία του Ρώσσελ, την προσπάθεια τού κάθε πιστού, με σκοπό να διαμορφώσει το χαρακτήρα του Χρι­στού. Αυτή η αντίληψη, διακήρυξε ο Ρόδερφορδ, προέρ­χεται από τον ίδιο το Σατανά, που θέλει να αποσπάσει τους «σπουδαστές της Γραφής» από το έργο για τη δι­καίωση του ονόματος τού Ιεχωβά.

Ο Θεός, έλεγε, έχει μόνο ένα όνομα, το «Ιεχωβά» και κύριο μέλημα των πιστών είναι να γίνουν μάρτυρές του, να δικαιώσουν το όνομα αυτό. Γι' αυτό και έδωσε στους «σπουδαστές της Γραφής» ένα νέο όνομα, όχι το όνομα «χριστιανοί», αλλά «μάρτυρες του Ιεχωβά». Το νέο όνομα προσδιορίζει και το νέο έργο, το σκοπό της ζωής κάθε «μάρτυρα του Ιεχωβά», να πηγαίνει από σπίτι σε σπίτι να διαδίδει τα έντυπα της εταιρείας, να μιλάει με τους ανθρώπους και να τους καλεί να αναπτύξουν προβατοειδείς ιδιότητες, να υπηρετεί τους «αδελφούς τού Κυ­ρίου», τους 144.000, που συνιστούν τον «πιστό και φρόνιμο δούλο», τον «διαχειριστή» όλων των υπαρχόντων τού «Ιεχωβά» στη γη.

Ο νέος πρόεδρος της εταιρείας κατάργησε τους «κατ’ εκλογήν πρεσβυτέρους» στις συναθροίσεις των οπαδών της «Σκοπιάς» και βαθμιαία τις μετέβαλλε σε «υπηρεσια­κές οργανώσεις» της εταιρείας με σκοπό την προώθηση των συμφερόντων της μέσω τού από σπίτι σε σπίτι έργου. Διαβολοποίησε τις δημοκρατικές διαδικασίες που είχε ει­σαγάγει ο Κάρολος Ρώσσελ στις επί μέρους κοινότητες των «σπουδαστών της Γραφής» και το 1938 κήρυξε επί­σημα την ίδρυση της «Θεοκρατίας», δηλαδή της δικτατο­ρίας του Μπρούκλιν. Υποχρέωσε όλες τις συναθροίσεις των «μαρτύρων του Ιεχωβά» να υπογράψουν δήλωση νο­μιμοφροσύνης και όρκο πίστεως στην εταιρεία, να την α­ποδεχτούν ως «ορατό εκπρόσωπο τού Κυρίου πάνω στη γη» και ως μόνη νόμιμη κυβερνητική εξουσία.

Για να επιβάλει τη «θεοκρατία» σ' όλες τις συναθροί­σεις, ο Ρόδερφορδ δεν εδίστασε να χρησιμοποιεί κάθε μέσο. Διαίρεσε ή διέλυσε τις κοινότητες εκείνες που δεν δέχθηκαν να υπογράψουν δήλωση νομιμοφροσύνης και όρκο πίστεως στην εταιρεία και στη θέση τους ίδρυσε νέες, κάτω από την ηγεσία των αξιωματούχων της με «θεοκρατικό διορισμό».

Ο ίδιος ο Ρόδερφορδ δεν πρέπει να πίστευε σε καμμία «θεοκρατία». Γι' αυτό και δεν δίστασε, όπου το απαιτού­σαν οι συνθήκες και το συμφέρον της εταιρείας, να ακο­λουθήσει καιροσκοπική πολιτική, εντελώς αντίθετη με το «θεοκρατικό κανόνα» και τη δοξασία περί «μόνης νόμι­μης κυβέρνησης» και περί «διαβολικού θηρίου», το ο­ποίο συνιστούν δήθεν οι κυβερνήσεις που δεν παραδί­δουν την εξουσία στην «Θεοκρατία» τού Μπροΰκλιν.

Με την έκδοση τού Ζ' τόμου των «Γραφικών Μελετών», όπου εκηρύττετο ο σιωνισμός ως μεγάλη ευλογία για ολόκληρη την ανθρωπότητα, δημιουργήθηκαν προ­βλήματα με την κυβέρνηση των ΗΠΑ. Και σ' άλλα έντυ­πα ο Ρόδερφορδ επιτίθετο με σφοδρότητα και με χυδαίο τρόπο εναντίον της Πολιτείας και μάλιστα σε περίοδο πολέμου. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να φυλακιστεί ολό­κληρη η ηγεσία της «Σκοπιάς».

Όμως στη δεκαετία τού 1930 ο Ρόδερφορδ εγκατέλει­ψε το σιωνισμό και προσπάθησε να προσεταιριστεί τον Αδόλφο Χίτλερ και το ναζιστικό καθεστώς τού Τρίτου Ράϊχ. Προκειμένου να το επιτύχει αυτό, σε ειδική Δήλω­ση νομιμοφροσύνης δεν εδίστασε να υπογραμμίσει πως τα ιδανικά τού γερμανικού εθνικοσοσιαλισμού ταυτίζονται με τα ιδανικά της εταιρείας «Σκοπιά».

Όμως δεν βρήκε ανταπόκριση από το ναζιστικό κα­θεστώς, το οποίο έδιωξε τους οπαδούς της εταιρείας και απαγόρευσε την κυκλοφορία της «Σκοπιάς». Πολλοί «μάρτυρες τού Ιεχωβά» έμειναν πιστοί στον όρκο τους α­πέναντι στην εταιρεία και υπέστησαν ακόμη και βασανι­στήρια, όχι επειδή επιθυμούσαν να μελετήσουν την αγία Γραφή, αλλά επειδή κυκλοφορούσαν παράνομα τη «Σκο­πιά», πιστεύοντας τη θέση της εταιρείας, πως χωρίς τη «Σκοπιά» δεν μπορεί κανείς να τραφεί πνευματικά και ο­δηγείται σε πνευματική λιμοκτονία. Με αυτόν τον τρόπο η ηγεσία της εταιρείας έγινε ένοχη τού αίματος πολλών α­θώων ανθρώπων.

Ήδη πριν από την λήξη του Β' παγκοσμίου πολέμου οι σχέσεις μεταξύ «Σκοπιάς» και Αμερικανικού Πενταγώνου αποκαταστάθηκαν.

Ο Νάθαν Νόρρ, τρίτος πρόεδρος της «Σκοπιάς» τρο­ποποίησε το καταστατικό της εταιρείας και την μετέτρεψε σε καθαρά βορειοαμερικανική εταιρεία. Με αμερικανικό διαβατήριο και κάτω από την αμερικανική σημαία ο Νόρρ μαζί με ολόκληρη την ηγεσία της «Σκοπιάς» ήταν οι πρώτοι επισκέπτες στη μεταπολεμική Γερμανία. Έφτασαν με στρατιωτικό αεροπλάνο, φιλοξενούμενοι και προστατευόμενοι από την αμερικανική στρατιωτική κυ­βέρνηση στη Γερμανία. 

Το νομικό καθεστώς και τα πολλά προνόμια της εται­ρείας ρυθμίστηκαν με βάση τις εμπορικές συνθήκες της νικήτριας δύναμης με τις κυβερνήσεις των διαφόρων χω­ρών σ' ολόκληρο τον κόσμο. Έτσι η «Σκοπιά», «ιππεύου­σα» στο βορειοαμερικανικό «θηρίο», με τη βοήθεια αφο­σιωμένων σκλάβων, προσπάθησε να επεκτείνει την δρα­στηριότητά της σ' ολόκληρο τον κόσμο. Το «πάντρεμα» της «Σκοπιάς» με το βορειοαμερικανι­κό «θηρίο» είναι πράγματι η μεγαλύτερη συμβολή τού Νάθαν Νόρρ στην προώθηση των συμφερόντων της «Σκο­πιάς».

Από την εποχή τού Νόρρ οι εκδόσεις της εταιρείας έπαυσαν να αναφέρουν το όνομα τού συγγραφέως. Εξάλλου άρχισε ένα συστηματικό εκπαιδευτικό έργο σε όλα τα επίπεδα της ιεραρχίας, μέχρι την «κοινοτική» βάση. Πέντε εβδομαδιαίες εκπαιδευτικές συναθροίσεις, το από σπίτι σε σπίτι έργο και όλες οι λοιπές «υποχρεώσεις» των οπαδών απέναντι στην εταιρεία έγινε τρόπος ζωής για κάθε «μάρτυρα τού Ιεχωβά». Ο Νάθαν Νόρρ συστημα­τοποίησε τη θρησκεία τού «αγοράζειν και πωλείν», δηλα­δή τη «Λατρεία της Σκοπιάς».

Αυτά είναι τα κυριώτερα ιστορικά βήματα της «Σκο­πιάς» από μία καθαρά ιδιωτική εμπορική επιχείρηση με­ταβλήθηκε σε μετοχική εταιρεία και εξελίχθηκε σε «θεο­κρατία», με αυστηρές ιεραρχικές δομές και απόλυτη α­παίτηση στη ζωή των σκλάβων. Τα πάντα στη ζωή τους ρυθμίζονται πλέον με «θεοκρατικές διευθετήσεις». Δεν χρειάζεται να υποβάλλονται στον κόπο να σκέπτονται ή να αποφασίζουν για οποιοδήποτε ζήτημα στη ζωή τους. Αυτό το κάνει για χάρη τους η εταιρεία.

Οι «μάρτυρες τού Ιεχωβά» πιστεύουν σ' αυτή τη θεο­κρατία. Η εταιρεία κάνει ό,τι μπορεί για να νοθεύσει ή να πλαστογραφήσει την ιστορία της και να κρατήσει τους οπαδούς της σε «θεοκρατική υποταγή». Όμως η «αλυσίδα της θεοκρατίας» διακόπτεται ακριβώς στη αρχή της. Η εταιρία υποστηρίζει πως ήταν από την αρχή το όργανο τού «αγωγού τού Ιεχωβά» και όχι μετοχική εται­ρεία ή ιδιωτική επιχείρηση.

Όμως είναι ιστορικό γεγονός, το οποίο αποδεικνύε­ται σ' αυτό το βιβλίο, πως όχι μόνο ο Κάρολος Ρώσσελ, και ο Ρόδερφορδ, αλλά και ο Νάθαν Νόρρ εκλέχθηκαν πρόεδροι της εταιρείας από τους μετόχους της ή από τους νόμιμους εκπροσώπους των˙ δέκα δολλάρια τού μετοχι­κού κεφαλαίου αντιστοιχούσε με μία ψήφο. Δεν εκλέχθη­καν από ανθρώπους που συμμερίζοντο τις θρησκευτικές πεποιθήσεις των «μαρτύρων τού Ιεχωβά», αλλά από τους μετόχους, που ασφαλώς ενδιαφέροντο για την προστασία των οικονομικών τους συμφερόντων στην εταιρεία.

Για να αποδεχθεί λοιπόν κανείς το «θεοκρατικό κα­νόνα», πρέπει προηγουμένως να αποδεχθεί την άποψη πως ο Θεός πολιτεύεται με τους ανθρώπους βάση μετο­χών και εκλέγει το «κυβερνών σώμα», που μέχρι τη δε­καετία τού 1970 εταυτίζετο με το Συμβούλιο Διευθυντών της Εταιρείας, λαμβάνοντας υπόψη ποιοι έχουν τις πε­ρισσότερες μετοχές στην βορειοαμερικανική εταιρεία.

Με την τροποποίηση τού καταστατικού της εται­ρείας, που έγινε μετά την εκλογή τού Νάθαν Νόρρ, οι μέτοχοι δεν επιτρέπεται να ξεπεράσουν τους 500 ή να γί­νουν λιγώτεροι από 300. Όλοι όμως πρέπει να είναι Βορειοαμερικάνοι, ισάριθμοι από κάθε Κοινοπολιτεία.

Από την εποχή εκείνη η «Βιβλική και Φυλλαδική Ε­ταιρεία Σκοπιά» της Πενσυλβανίας έπαυσε να είναι μετο­χική εταιρεία (Inc). Όμως τη θέση της πήρε η «Βιβλική και Φυλλαδική Εταιρεία Σκοπιά της Νέας Υόρκης — Inc». Έτσι οι μέτοχοι της εταιρείας μπορούσαν να μετα­φέρουν τις μετοχές τους στην εταιρεία Inc, που χρησιμο­ποιεί την Εταιρεία της Πενσυλβανίας με το λεγόμενο «κυβερνών σώμα» για την προώθηση των συμφερόντων της σ' όλη τη γη. Το «Συμβούλιο Διευθυντών» και για τις δύο εταιρείες είναι κοινό. Αυτό είναι και ο σκληρός πυρή­νας τού λεγόμενου «Κυβερνώντος Σώματος», που σήμερα είναι διευρυμένο. Όμως με βάση το επίσημο καταστατι­κό, ο λεγόμενος «δούλος» (Servant) είναι η ίδια η εταιρεία και το «Συμβούλιο Διευθυντών» της.

Σύμφωνα με το «θεοκρατικό κανόνα» της εταιρείας, τα μέλη τού «Συμβουλίου Διευθυντών» και οι αξιωματούχοι της εταιρείας πρέπει να προέρχονται από την τάξη των 144.000 «κεχρισμένων». Όμως στο επιτελείο τού Μπρούκλιν υπάρχουν μόνο «υπέργηροι» αυτής της τά­ξεως. Ποιο θα είναι το μέλλον της διοικήσεως της εται­ρείας; Όλα δείχνουν πως στο μέλλον οι όροι θα αντιστραφούν δεν θα δίνει πλέον την «τροφή» στα «πρόβα­τα» τού «πολλού όχλου», η τάξη τού «δούλου» αλλά, αν­τίστροφα: Μέλη αυτής της τάξεως των άλλοτε ξυλοκόπων και νεροκουβαλητών θα αναλάβουν το έργο της δια­νομής της «τροφής εν καιρώ» και σ' αυτούς ο «Ιεχωβά» θα εμπιστευθεί όλα τα «υπάρχοντά του». Με αυτό τον τρόπο ακυρώνεται ολόκληρο το «θεοκρατικό οικοδόμη­μα» τού Ιωσήφ Ρόδερφορδ και η «θεοκρατία» χάνει τη θεωρητική της θεμελίωση.

Ήδη στο Μπρούκλιν, από το Μάϊο τού 1992 σχηματί­σθηκε μια νέα «ειδική θρησκευτική τάξη», οι «Μπεθελίτες» ή Νεθινείμ. Οι διάφορες επιτροπές τού «Κυβερνών­τος Σώματος», δηλαδή οι τάξεις των αξιωματούχων της εταιρείας, πλαισιώνονται από τη νέα αυτή ειδική θρη­σκευτική τάξη. Ο «Ιεχωβά» φαίνεται πως στέλνει μέσω τού Μπρούκλιν «νέο φως», σύμφωνα με το οποίο η τάξη τού «πολλού όχλου» αντικαθιστά τους «κεχρισμένους» στην τάξη τού «δούλου» και αναλαμβάνει την ηγεσία στη νέα μορφή της «θεοκρατίας».

Βέβαια τίποτε δεν αλλάζει σε ό,τι αφορά τη στυγνή δι­κτατορία τού Μπρούκλιν και την απόλυτη απαίτηση της ηγεσίας πάνω στη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων, που δεν υποπτεύονται την απάτη. Όμως σύντομα το «φως» θα γίνει πιο «ζωηρό» και κάποια νέα θεωρία περί «δούλου» θα αντικαταστήσει την παλιά, ώστε η Νεθινείμ να εδραιωθούν στο θρόνο του Ρώσσελ, του Ρόδερφοντρ του Νορ, του Φρανς, του Χένσελ. Η εξουσία του γηραιού Χένσελ φαίνεται πως προσδιορίζει μια μεταβατική περίοδο.

Με όσα αναφέραμε σχεδιάσαμε με συντομία ολόκληρη την ιστορία της «θεοκρατίας» του Μπρούκλιν ή της λατρείας της Σκοπιάς με βάση γνωστές και άγνωστες πηγές. Πρόκειται για ένα σύστημα ή ένα καθεστώς αδίστακτων ανθρώπων που καπηλεύονται το όνομα του Θεού για δικούς τους, εντελώς κοσμικούς σκοπούς. Ποια σχέση μπορούν να έχουν όλα αυτά με τη θρησκεία και την πνευματική ζωή; Με τέτοιες μεθοδεύσεις το Μπρούκλιν πέτυχε να θέσει κάτω από τον απόλυτο έλεγχό του εκατομμύρια ανθρώπους και να τους μεταβάλλει σε ολοκληρωτικά ρομπότ έτοιμα να εκτελέσουν οποιαδήποτε εντολή με θρησκευτικό φανατισμό. Ο καθένας που θα έχει πέσει στα δίχτυα αυτής της αδίστακτης οργάνωσης χάνει ότι πολύτιμο έχει στη ζωή του: την ίδια την προσωπικότητά του και δέχεται κάθε είδους εξευτελισμό στην περίπτωση που σε οποιοδήποτε ζήτημα θα αρνηθεί να υποταγεί την εταιρία, ακόμη κι αν πρόκειται για υπόθεση που αφορά τη ζωή του, την αξιοπρέπειά του, την τιμή του.

Στην περίπτωση που η λεγόμενη «θεοκρατία του Μπρούκλιν» κυριαρχούσε στην κοινωνία μας όλα αυτά, που εμείς ονομάζουμε ανθρώπινα δικαιώματα θα αξιολογούντο αρνητικά, θα διαβολοποιούντο, και οι «θεοκρατικοί κανόνες» της «σκοπιάς» θα επεβάλλοντο με πνευματική βία και φρικτή τρομοκρατία, με μεθοδεύσεις κατασκοπίας ακόμη και μεταξύ των ποιο στενών συγγενών και αναρίθμητα «θεοκρατικά» δικαστήρια».

Για αγορά του βιβλίου με αντικαταβολή απευθυνθείτε στην Π.Ε.Γ στο τηλέφωνο 210 6396665

ΑΝΤΙΑΙΡΕΤΙΚΟΝ ΕΓΚΟΛΠΙΟΝ   www.egolpion.com

20  ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ  2012

ΠΗΓΗ:   ΚΛΙΚ