Οί φτωχοί του μεσονυκτίου και οί κάδοι της Δημαρχίας…

Οί φτωχοί του μεσονυκτίου και οί κάδοι της Δημαρχίας…

Όσο δέν μιλάμε καί δέν διαμαρτυρόμαστε "πρός πάσαν κατεύθυνση" υπάρχει κίνδυνος νά πεινάσουμε όλοι...

-------------------

Υπάρχουν πολλές μαρτυρίες και ασθενικές από την ανέχεια και πείνα φωνές, πού περιγράφουν με τα σκοτεινότερα χρώματα την φουρτουνιασμένη εποχή πού ζούμε…
Άνθρωποι πού έχουν χάσει δουλειές, έχουν χάσει συγγενείς, φίλους, γνωστούς, έχουν χάσει την υγεία τους, το μέλλον τους, τα όνειρά τους και ενδεχομένως και τον κόσμο κάτω από τα πόδια τους…

-----------------------
Αυτή η απολυμένη καθαρίστρια πού δέν θά έχει σε λίγο να ταϊση τα παιδιά της σύρεται κατά γής από τόν ραβδούχο πού έχει πάρει εντολές να "εμπεδώσει" τήν τάξη...
------------------------------------------
Άλλοι λοιπόν παραμιλάνε, άλλοι είναι κλεισμένοι στα σπίτια τους με ζοφερές σκέψεις να τους περικυκλώνουν, άλλοι έχουν παιδιά πού δεν έχουνε τίποτα να τά ταϊσουν, πού περιμένουν σαν τα φτωχά σπουργιτάκια τά μεσημέρια τον κουρασμένο πατέρα και την ταλαίπωρη μητέρα μήπως τυχόν και φέρανε τίποτα απ΄ έξω για να φάνε…
Η Εκκλησία  είναι και πάλι το μεγάλο αποκούμπι του φτωχού λαού, αλλά η Εκκλησία δεν είναι Κρατική Μονάδα Πρόνοιας και «Ερυθρός  Σταυρός» για να σηκώσει όλο το κοινωνικό βάρος πού δημιούργησε η κυβέρνηση των μνημονίων, μια και η αποστολή τής Εκκλησίας είναι κυρίως  πνευματική και μετά υλική.

Καί εφ΄ όσον την τροφοδοτούνε, τροφοδοτεί, αν όχι στέρεψε κι΄ αυτή…

Χώρια πού τά έσοδά της έχουνε σήμερα περιοριστεί σέ κάτι χάλκινα 5άλεπτα  και 20λεπτα πού ούτε για κερί, και για να πληρωθεί ο ψάλτης και ο νεωκόρος  δεν φτάνουν…

Αυτά πού λένε κάποιοι εμπαθείς και αστοιχείωτοι ότι : «έχουνε οί παπάδες…», και  «να δώσουνε οί παπάδες…» φανερώνουν ότι οί άνθρωποι αυτοί έχουν βαθειά μεσάνυχτα πάνω στο θέμα νομίζοντας ότι έχουνε « οί παπάδες» κανένα τοίχο να κόβουνε χρήμα…

Ή ακόμη, παίρνοντας σαν βάση μια – δυό «πλούσιες» Ενορίες, από τις 100 πού πιθανόν νά υπάρχουν, νομίζουν ότι και όλες οί άλλες υπόλοιπες 98  φτωχές Ενορίες, είναι ίδιες με την μία την πλούσια !   

Αυτά είναι όμως αστεία πράγματα…

Άσε πού συνηθέστατα αυτοί πού τα λένε όλα αυτά, έχουνε οί ίδιοι καβούρια στην τσέπη τους και δεν δίνουνε όχι σε φτωχό αλλά ούτε στον Άγγελό τους νερό , τσιγγούνηδες και σπάγγοι στο έπακρο !

Από την άλλη πλευρά τώρα κάποιοι  περνάνε το ίδιο καλά όπως και πρώτα, και δεν δίνουν δεκάρα τσακιστή για την ανέχεια της φτωχολογιάς πού υπολογίζει ακόμη και τά 20 λεπτά του ευρώ να μη τα χαλάσει, παρά μόνο σε πολύ σοβαρή περίπτωση.

Κάποιοι γιατροί έχουνε ρίξει ακόμη και τις τιμές τους, το 50ντάρικο επίσκεψη το κάνανε 30άρι, ακόμη και 20άρι !....

Πηγή:  http://patrablog.blogspot.com  

Άλλοι πάλι, κάποιοι Πανεπιστημιακοί καθηγητές αυτοί, το 80άρι  το κρατήσανε  στα ίδια επίπεδα μεταφέροντας τις δουλειές τους στα έξω ιατρεία τους, μια καί το Νοσοκομείο του Ρίου ( προς τιμή του ) τους υποχρέωσε το 90άρι των απογευματινών ιατρείων πού παίρνανε να το ρίξουνε στα 72 ευρώ!

Αυτοί όμως, εκεί στό κασέ τους, ούτε 2ευρω παρακάτω !

Εδώ, ψάχνοντας στούς κάδους...

-------------------


Είναι όμως μόνο αυτά ;

Προχθές, περιμένοντας έξω από ένα γραφείο γιατρού στο ΠΕΔΥ άκουσα μια κυρία να διαμαρτύρεται για την νέα κατάσταση περίθαλψης πού έχουμε λέγοντας :

-- « δίναμε ένα 10άρικο και μας έγραφε ο γιατρός τα φάρμακά μας» ενώ η διπλανή φτωχοντυμένη κυρία τήν παρατήρησε λέγοντάς της:

--- « τι λέτε κυρία μου, ρωτάτε αν άλλοι έχουνε αυτό το 10άρικο πού για εσάς είναι τόσο ασήμαντο ;».

Κάποιοι άλλοι πάλι, μέσα σ΄ αυτήν την αναμπουμπούλα συμπεριφέρονται σαν αδίστακτοι  μαυραγορίτες και αυξάνουν τις τιμές αντί να τις ρίξουν…

Τά παπουτσάδικα , ειδικά τα γυναικεία, κρατάνε από καιρό τώρα υψηλές τιμές ζητώντας 250 με 300 ευρώ για δυό κορδόνια, δυό τακούνια, λίγη σόλα,και λίγο δέρμα.

Προτιμούνε να κλείσουνε, όπως έκλεισαν κάτι Αθηναϊκά μεγαλομάγαζα στην Πάτρα παρά να ρίξουν τις τιμές τους στα «υποδήματα υψηλής τέχνης τους».

Απορίας άξιον είναι : «υπάρχουν άραγε γυναίκες πού αγοράζουν σήμερα τόσο ακριβά παπούτσια;»

Δυστυχώς υπάρχουν κάτι αλλαζονικά ραμολιμέντα πού αγοράζουν μόνο ακριβές φίρμες, και κάποιες άλλες πού δεν τα πληρώνουν οί  ίδιες αλλά  οί γκόμενοι, και ο νοών νοείτω…

Τά μαγαζιά κλείνουνε το ένα μετά το άλλο θυμίζοντας καιρούς κατοχής, τότε πού πέθαιναν από την πείνα οί μαγαζάτορες και τά ρολά τα κατέβαζαν οί εναπομείναντες ζωντανοί  ιδιοκτήτες !

Μού έλεγε σχετικά ένας φίλος,

«Άνοιξε ένα σούπερ μάρκετ στην γειτονιά μου κι΄ έκλεισε ένα μανάβικο, ένα μπακάλικο, ένα κοτοπουλάδικο, μία αποθήκη χαρτικών, δυό μαγαζιά  με τυροκομικά, και ένα περίπτερο, ενώ σε δυό – τρείς ακόμη μαγαζάτορες τρέμει το φυλλοκάρδι τους μήπως έχουν κι΄ αυτοί σε λίγο την ίδια τύχη…

Άραγε, το σκέφθηκαν οί κυβερνήτες μας , ότι όλοι αυτοί πού κλείνουν τα μαγαζιά τους και χάνουν τις εργασίες τους, υπάλληλοι και ιδιοκτήτες μαζί, δεν είναι αριθμοί για τις στατιστικές τους αλλά είναι άνθρωποι  πού δεν θα έχουν αύριο να φάνε αυτοί και τα παιδιά τους !
Τι  θα κάνουν όλοι αυτοί;

Μήπως τους οδηγούν, μ΄αυτά και μ΄αυτά να γίνουν στο τέλος ληστές και εγκληματίες ;»

Σήμερα, κάθε κλειστό μαγαζί αναδίδει οσμή θανάτου μιάς κοινωνίας πού δεν πρόσεξε κάποια πράγματα, πού την παγίδευσαν με τά ελεύθερα δήθεν δάνεια, και πού τώρα οδεύει προς τον Γολγοθά της, μέρες του Πάσχα πού πλησιάζουνε…

Μια έρευνα πού έγινε τελευταία ανέδειξε κάποια κρυμμένα μυστικά πού ασφαλώς έχουν την αξία τους και θέλουνε την προσοχή μας, μια και η φωτιά στον περίγυρό μας ίσως να έλθει σε λίγο και στην αυλή μας…

 Μαρτυρίες για ανθρώπους «καθώς πρέπει», που αναζητούν στους κάδους τρόφιμα και αντικείμενα προς πώληση… 

================================ 

Γιά μιά σακούλα τρόφιμα...





«Το καλύτερο είναι τα άδεια μπουκάλια γιατί μπορούν να πουληθούν αμέσως, 14 λεπτά το ένα.
Μια φορά είχα μαζέψει περισσότερα από 50 μπουκάλια στο Πεδίον του  Αρεως, από κάποια παρέα που έτρωγαν κι έπιναν.
Αλλά ό,τι βρίσκει κανείς καλό είναι…

Εχω μαζέψει έπιπλα και μπαούλα που είχαν πεταχτεί και τα έδωσα σε έναν παλιατζή. Λίγα λεφτά, αλλά από το τίποτα. Φαγητά δεν μαζεύω, αυτά τα παίρνουν οι ξένοι. Περνάω δύο μέρες την εβδομάδα από ένα φούρνο και μου δίνει ψωμί και γλυκά που έχουν ξεμείνει. Εχω κάνει και συμφωνία με ένα σουβλατζή και μου πουλάει τυλιχτά με ένα ευρώ χωρίς απόδειξη».

Γιά ένα πιάτο ζεστό φαγητό...


---------------

Ο κ. Δημήτρης είναι συνταξιούχος ιδιωτικός υπάλληλος. Κάθε απόγευμα που βγαίνει «βόλτα», αντί για περαστικούς και αυτοκίνητα ψάχνει τους κάδους απορριμμάτων.

«Στην αρχή ντρεπόμουν, έσκυβα το κεφάλι. Αν κάποιος ερχόταν για να πετάξει σκουπίδια, έφευγα. Τώρα δεν με ενδιαφέρει. Ολα είναι θέμα συνήθειας».
Η οικογένεια και οι φίλοι του δεν γνωρίζουν για τις “βραδινές βόλτες” του, το κρατάει μυστικό «για να μη στενοχωρεθούν».

Ο ίδιος δεν παραπέμπει στην εικόνα που έχει κανείς για τα άτομα που αναζητούν στα σκουπίδια τα προς το ζην: σιδερωμένο παντελόνι, γυαλισμένα παπούτσια, ένας «καθώς πρέπει» αστός.

Ο κ. Δημήτρης αντιπροσωπεύει μια νέα «τάξη» κατοίκων της μεγαλούπολης, ανθρώπων που δεν έχουν χρήματα ούτε για βασικές ανάγκες –όπως τρόφιμα και φάρμακα– κάτι που κρύβουν επιμελώς από γνωστούς και φίλους. Είναι οι «κρυφόπτωχοι».

«Εχω δει πολλά δυσάρεστα πράγματα σε αυτήν την υπηρεσία, ωστόσο εξακολουθώ να ξαφνιάζομαι με τις περιπτώσεις που αντιμετωπίζουμε. Είναι χαρακτηριστικό ότι υπάρχουν κυρίες που έρχονται για να πάρουν τρόφιμα χωρίς να το ξέρει κανένας, ούτε γείτονες ούτε συγγενείς.

Μιλάμε για κατοίκους παραδοσιακά πλούσιων περιοχών, όπως η Κηφισιά, το Κολωνάκι και η Βούλα. 

Κάποιες από αυτές τις κυρίες, μάλιστα, λένε στους γνωστούς τους, όταν πηγαίνουν να πάρουν τρόφιμα, ότι αυτά προορίζονται για άλλους, καί γιά φιλανθρωπικό σκοπό.

Οτι, δηλαδή, παίρνουν τα τρόφιμα από τον δήμο όχι για τις ίδιες, αλλά για να τα μοιράσουν στους φτωχούς», λέει στην «Κ» ο έως πρότινος πρόεδρος του Ιδρύματος Αστέγων του Δήμου Αθηναίων Γιώργος Αποστολόπουλος.
Σύμφωνα με τον ίδιο, ανάμεσα στα άτομα που δέχονται βοήθεια από τον δήμο υπάρχουν αρκετοί πρώην επώνυμοι καλλιτέχνες.

«Η γειτόνισσά μου βγαίνει το μεσημέρι και ζητάει χρήματα από περαστικούς. Ξέρετε, όχι σαν να ζητιανεύει, αλλά σαν να ζητάει πραγματικά βοήθεια. Τους εξηγεί την κατάστασή της, λέει ότι ντρέπεται γι’ αυτό που κάνει, αλλά δεν έχει άλλο τρόπο για να επιβιώσει, καθώς η οικογένειά της δεν έχει χρήματα για να την στηρίξει. Το έμαθα τυχαία και προσφέρθηκα να την βοηθήσω. Εκείνη δέχθηκε, αλλά με παρακάλεσε μόνο για ένα πράγμα: να μην το πω σε κανένα», μας λέει η Μαρία Κ., ιδιοκτήτρια καταστήματος στο κέντρο της Αθήνας.

Αλληλεγγύη...

Την ίδια ώρα, παγιώνεται άλλη μια πράξη σιωπηλής αλληλεγγύης.
Είναι πολλοί αυτοί που κρεμούν σε σακούλες τρόφιμα έξω από τους κάδους απορριμμάτων προκειμένου να τα πάρουν άνθρωποι που τα έχουν ανάγκη.
Δεν τους ενδιαφέρει ποιος, αρκεί κάποιος άγνωστός τους να ξεγελάσει την πείνα του. Παρά το γεγονός ότι δήμος, ενορίες, αλλά και ΜΚΟ προσφέρουν γεύματα σε απόρους, ακόμα και η βασική ανάγκη μιας μερίδας φαγητού φαίνεται να μην καλύπτεται για πολλούς.

Χαρακτηριστική είναι η μαρτυρία που καταθέτει στην «Κ» ο κ. Ανδρέας Ανδριανάκης, ιδιοκτήτης ψητοπωλείου στην Κυψέλη.
«Κάναμε επεξεργασία του κρέατος για τον γύρο, βγάζοντας τα κόκαλα και τα ξίγκια.

Πετούσαμε τα κόκαλα και τα περισσεύματα κλεισμένα σε ειδικές μαύρες σακούλες στα σκουπίδια.
Την άλλη μέρα, βρίσκαμε πεταμένα κόκαλα στον δρόμο, με αποτέλεσμα να έχουμε πρόβλημα με τους γείτονες που θεώρησαν ότι εμείς τα σκορπούσαμε. Εκανα ολονύχτια παρακολούθηση διαπιστώνοντας ότι λίγη ώρα αφότου πετούσα τα σκουπίδια, μαζεύονταν αλλοδαποί οι οποίοι έβγαζαν έξω τις σακούλες, τις άνοιγαν και έπαιρναν κόκαλα και άχρηστα κομμάτια κρέατος»...

Φαγητό σε οικογένειες...

Ο ξενώνας του σωματείου «Είμαι Εδώ» που απευθύνεται σε μονογονεϊκές οικογένειες, προσφάτως, απέκτησε και άλλο ρόλο στη γειτονιά που βρίσκεται, στο κέντρο της Αθήνας. 

Μαθαίνοντας ότι μια ανθρωπιστική δομή έχει δημιουργηθεί κοντά στο σπίτι τους αρκετά άτομα, οικογενειάρχες που ζουν στην περιοχή, ζήτησαν βοήθεια σε τρόφιμα.

«Σε μια περίπτωση οικογένεια που ήξερε μια κοπέλα από την Αφρική -η οποία φιλοξενείται στον ξενώνα- της ζήτησε να μεσολαβήσει για να τη βοηθήσουμε με τρόφιμα και είδη πρώτης ανάγκης.
Το εντυπωσιακό είναι πως η ίδια οικογένεια βοηθούσε αυτή την κοπέλα λίγα χρόνια νωρίτερα, όταν η οικονομική κατάσταση ήταν διαφορετική για όλους μας» δηλώνει στην «Κ» η υπεύθυνη του ξενώνα Τίνα Σταΐκου.

«Σε άλλη περίπτωση είδα μια γυναίκα να μας κοιτάζει επίμονα την ώρα που δίναμε τρόφιμα σε άλλους.
Την ρώτησα αν ήθελε να της δίναμε και αυτής τρόφιμα. Για να μην αισθανθεί άσχημα της είπα να πάρει τρόφιμα προκειμένου να δοκιμάσει μια διαφορετική κουζίνα και να αλλάξει λίγο το μενού της. Εκείνη δέχθηκε και από τότε παίρνει τακτικά φαγητό.

Τουλάχιστον δέκα άτομα τα οποία έχουν σπίτια και οικογένειες παίρνουν τρόφιμα γιατί δυσκολεύονται να τα βγάλουν πέρα.
Κάποιοι τα βάζουν σε αδιαφανείς τσάντες για να μην φαίνεται τι κουβαλάνε» επισημαίνει η κ. Σταΐκου.

kathimerini - http://patrablog.blogspot.com  

ΠΗΓΗ:  ΚΛΙΚ