ΤΑ «ΧΟΥΈΛΙΑΣ» ΤΟῦ ’21 (Σαρ. Καργάκος) «Μὲς στὴν ἔρμη χώρα, ποιός μένει νὰ κρατήσει ἄσβηστο τὸν πυρσὸ τοῦ ’21;»

Τὰ «χουέλιας» τοῦ ’21

Τοῦ Σαρ. Καργάκου

.            Κάθε φορὰ ποὺ πλησιάζει μία ἐθνικὴ ἐπέτειος τρέμω γιὰ τοὺς… νεκρούς μας! Μὴν ἔλθουν ἀπὸ τὰ βάθη τοῦ Κάτω Κόσμου καί, βλέποντας τὰ χάλια τοῦ Πάνω Κόσμου μας, ζητήσουν ἀπὸ τὸ Χάρο νὰ τοὺς πάει στὰ τρίσβαθα κι ἀκόμη πιὸ βαθειά. Εἶναι θλιβερὸ σὲ κάθε ἐθνικὴ ἐπέτειο οἱ ἥρωες νεκροί μας νὰ διαπιστώνουν μελαγχολικά, πόσο δὲν μοιάζουνε μὲ μᾶς. Ἐκεῖνοι ἦσαν ἀπὸ ἄλλη «πάστα». Ἐμεῖς γίναμε πιὸ μαλακοὶ κι ἀπὸ ὀδοντόπαστα. Φοβόμαστε ἀκόμη καὶ τὴ σκιά μας! Οἱ μόνοι ποὺ λεβεντοπερπατοῦν εἶναι οἱ κακοποιοί. Οἱ πιὸ ἀδιάντροποι νοσφίζονται καὶ τὸ ’21. Κι ἦταν φυσικό, γιατί χάσαμε τὰ ἴχνη, χάσαμε τὸ βηματισμὸ ποὺ μᾶς ἔφερναν ὣς τὸ ’21.
.          Διάβασα πρὶν ἀπὸ καιρὸ κάτι ἐντυπωσιακό. Κοντὰ στὴν Ἀβάνα ὑπάρχει τὸ πιὸ σεβάσμιο μνημεῖο τῆς Κούβας: Μία σειρὰ ἀπὸ ἀχνάρια ποδιῶν πάνω στὸν πετρωμένο πηλὸ στὴν ὄχθη μίας λίμνης. Τὰ ἀχνάρια αὐτὰ εἶναι γνωστὰ μὲ τὴν ὀνομασία «Χουέλιας ντὲ Ἀκαχουλίνκα». Χουέλιας εἶναι τὰ ἀχνάρια καὶ Ἀκαχουλίνκα εἶναι τὸ ὄνομα τῆς λίμνης. Σ’ ἕναν ἀπρόσεκτο ἐπισκέπτη κάποιος ἀπὸ τοὺς γέροντες τῆς περιοχῆς ἔκανε μία παρατήρηση σοφή: «Πρόσεχε ποῦ πατᾶς, γιατί τ’ ἀχνάρια σου μπορεῖ νὰ ζήσουν περισσότερο ἀπὸ σένα»!
.               Δὲν νομίζω ὅτι ἔχει λεχθεῖ τίποτε σοφώτερο γιὰ τὴν ἱστορία. Λένε πὼς ἡ ἱστορία εἶναι μία ἐπιστήμη –καὶ τέχνη προσθέτω ἐγὼ– ποὺ μελετᾶ τὰ ἀχνάρια ποὺ ζοῦν περισσότερο ἀπό μᾶς. Τὰ ἴχνη ποὺ μᾶς δείχνουν ἀπὸ ποῦ προερχόμαστε, ὥστε νὰ ξέρουμε καὶ πρὸς τὰ ποῦ πρέπει νὰ πορευόμαστε. Βέβαια στὴν Κούβα ὑπάρχει καὶ κάτι ποὺ οἱ ἐντόπιοι ὀνομάζουν «μάτα πόλο», δίλεκτη φράση ποὺ μπορεῖ νὰ ἀποδοθεῖ μὲ τὸν ὅρο «δεντροφονιᾶς». Πρόκειται γιὰ φυτὰ τύπου κληματσίδας ποὺ ζοῦν παρασιτικά, ποὺ ἀναρριχῶνται καὶ στὰ πανύψηλα «μπάνιαν», τὰ στραγγίζουν, τὰ στραγγαλίζουν καὶ ζοῦν αὐτά, τὰ παράσιτα, ἐνῶ τὰ δέντρα ποὺ τὰ φιλοξένησαν πεθαίνουν.
.              Μὲ ὅλη αὐτὴ τὴν εἰσαγωγὴ θέλω νὰ πῶ ὅτι κάποιοι στὸν τόπο μας ἐδῶ καὶ καιρὸ προσπαθοῦν νὰ σβήσουν τὰ «χουέλιας» τοῦ ’21 κι ἔτσι νὰ μὴν ἰσχύει στὴ ζωή μας τὸ Κρητικό: «Τῶν μπροστινῶν πατήματα, τῶν πισινῶν γεφύρια». Νὰ μὴ βαδίζουμε, ὅπως βάδιζαν οἱ πρόγονοί μας, πού, ὅπως γράφει ὁ Μακρυγιάννης, ἔκαναν τὸν τόπο τοῦτο «νὰ ματαειπωθεῖ Ἑλλάς». Νὰ μὴν ξέρουμε ποῦ πατᾶμε καὶ πρὸς τὰ ποῦ τραβᾶμε καὶ ἀπυξίδωτοι νὰ βαδίζουμε ἀπροσδιόριστα στὸ σκοτάδι τοῦ μέλλοντος.
.             Αὐτοὶ οἱ «δεντροφονιάδες», ποὺ μὲ κομματικὲς πλάτες ἀνέβηκαν σὲ θώκους ψηλοὺς καὶ μὲ κάθε λογῆς παρεμβολὲς ἐλέγχουν τὴν ἐπίσημη διανόηση καὶ τὰ λεγόμενα «μήντια», προσπαθοῦν νὰ θανατώσουν τὴν Βασιλικὴν Δρῦν τῆς Ἱστορίας τοῦ ’21 καὶ οἱ νέοι μας ἀνιστόρητοι νὰ ἀκολουθοῦν τὸ «μονοπάτι τοῦ τυφλοῦ ἄνθρωπου», ὅπως λένε οἱ Ἰνδιάνοι τοῦ Μεξικοῦ. Παρὰ τὴν πολικὴ θερμοκρασία ποὺ τυλίγει ὅσους τολμοῦν νὰ μάχονται γιὰ νὰ μὴν ἐξαλειφθεῖ ἡ μνήμη τοῦ ’21, ὑπάρχουν ἀκόμη Ἀργοναῦτες τοῦ πνεύματος. Ἥρωες τῆς αὐταπαρνήσεως ποὺ μοχθοῦν νὰ μὴν ὁδηγηθεῖ ὁ λαός μας στὴ «Χώρα τῶν Τυφλῶν». Νὰ ἀποτραπεῖ ἡ πνευματικὴ καὶ ἐθνική μας τύφλωση.
.            Ἀλλ’ αὐτοὶ δὲν ἀρκοῦν καὶ φοβᾶμαι ὅτι ματαιοπονοῦν. Ὁ λαός μας –ἰδίως ὁ κόσμος τῆς νεολαίας– ἔχει μείνει παντελῶς ἄρριζος. Τὸ δέντρο τῆς παραδόσεως ἔχει κοπεῖ σύρριζα. Οἱ ρίζες, ποὺ φθάνουν ὣς τὶς φλέβες τοῦ ’21, ἔχουν σπάσει. Ὁ λαός μας νόμισε ὅτι ἀπογειώθηκε, ἐπειδὴ πῆγε ψηλὰ σὰν τὸν χαρταετό. Ἀλλὰ μὲ κομμένο σπάγκο! Τώρα κινδυνεύει νὰ χαθεῖ ἀπὸ τὸ μαῦρο του τὸ χάλι στὰ χάη τῆς ἱστορίας τοῦ μέλλοντος. Διότι καὶ τὸ μέλλον ἔχει τὴ δική του ἱστορία. Δυστυχῶς στοὺς καιρούς μας χάθηκαν οἱ Σίβυλλες καὶ τὰ μαντεῖα τῶν ἀρχαίων χρόνων ποὺ μέσῳ τῶν χρησμῶν ἐξεμαίευαν ἀπὸ τοὺς θεοὺς τὰ σκοτεινὰ νήματα τῆς μοίρας. Καὶ ἡ χριστιανικότητά μας ἔχει ἀρχίσει νὰ χάνει τὰ διαισθητικά της χαρακτηριστικά. Τὸ πολὺ νὰ λειτουργεῖ σὰν μία παρηγορητικὴ δύναμη· ὄχι σὰν ὁδοδείκτης. Δὲν πιστεύουμε εἰλικρινὰ στὸ δρόμο ποὺ μᾶς δείχνει. Ἀσκοῦμε ὑποκρισία θρησκευτικότητας. Ὁ Γολγοθὰς ἔχει πολὺ ἀνήφορο…
.           Ἡ δική μου γενιὰ ποὺ γαλουχήθηκε μὲ πολὺ ’21 ἀπέρχεται. Ἡ παλαιότερη jam transiit. Ἔχει ἤδη ἀπέλθει. Μὲς στὴν ἔρμη χώρα,ποιός μένει νὰ κρατήσει ἄσβηστο τὸν πυρσὸ τοῦ ’21; Πόσοι ἀπὸ τοὺς λεγόμενους σοφούς, ποὺ κατὰ καιροὺς καλοῦν οἱ κυβερνῆτες μας νὰ τοὺς δώσουν φῶς, μποροῦν νὰ ἀποκρυπτογραφήσουν τὴν ἀπόκρυφη γλώσσα τῆς μοίρας; Δὲν ἀερολογῶ καὶ οὔτε μοῦ ἀρέσει νὰ παραπέμπω σὲ μεταφυσικοῦ τύπου λύσεις. Ὡστόσο, ἀκράδαντα πιστεύω ὅτι τὸ μέλλον τῶν νέων εἶναι κρεμασμένο μὲ μία κλωστὴ ἀπὸ οὐράνιο φῶς.
.                Κι αὐτὸ τὸ φῶς μᾶς τὸ προσφέρει ἄπλετα ἡ μελέτη τοῦ ’21. Ἂς σκύψουν οἱ νέοι στὶς πρωτογενεῖς πηγές. Τί εἶναι ἡ δική μας κατάσταση μπρὸς στὰ ζοφερὰ χρόνια τῆς σκλαβιᾶς; Λέγει ὁ Γέρος τοῦ Μοριᾶ στὰ «Ἀπομνημονεύματα» ποὺ ὑπαγόρευσε στὸν Γ. Τερτσέτη: «Ἀφοῦ χαλιώντας ἡ Κωνσταντινούπολις ἐπυκνώθη ὁλοῦθε τὸ σκοτάδι τῆς δουλείας, συνέβη εἰς τὴν ἑλληνικὴν φυλήν ὅ,τι συμβαίνει τὴν νύχτα εἰς τὸν κόσμον, ποὺ ἡ ὥρα ἡ πλέον σκοτεινή, ἡ πλέον θαμπή τῆς νυχτὸς εἶναι ἡ ὥρα ποὺ σιμώνει τὸ φῶς τῆς ἡμέρας».

.             Ἀλλὰ τὸ φῶς τοῦ γλιτωμοῦ δὲν ἔρχεται μόνο του. Πρέπει νὰ τὸ ζητήσουμε καὶ νὰ μοχθήσουμε νὰ τὸ φέρουμε στὴν ψυχὴ καὶ τὸ πνεῦμα μας. Χρειάζεται ἐπίπονη καὶ ἐπίμονη προσπάθεια γιὰ νὰ ἀναστήσουμε μέσα μας τὸ ’21. Ὅπως γράφω σὲ τελευταία μελέτη μου, τὸ ’21 ἔχει πολὺ πληγωθεῖ. Πρέπει νὰ κλείσουμε τὶς δικές του, γιὰ νὰ κλείσουν καὶ οἱ δικές μας πληγές. Πληγώνοντας τὸ παρελθόν, πληγώνουμε τὸ παρὸν καὶ τὸ μέλλον.

ΠΗΓΗ: sarantoskargakos.gr

ΠΗΓΗ:   ΚΛΙΚ