ΓΡΑΜΜΑ ΣΕ ΕΝΑ ΑΝΑΡΧΙΚΟ

               Λεωνίδα Γ. Μαργαρίτη Επιτ. Δικηγόρου

                            Προέδρου Εταιρείας Λογοτεχνών

                 Παιδί μου, τα εβδομήντα   χρόνια μου, επιτρέπουν να σε αποκαλώ έτσι.  Χτές που περνούσα από την Πλατεία  Όλγας, ή άλλως   Εθνικής Αντίστασης χωρίς ποτέ κανείς  μας να την αναφέρει έτσι στις συναλλαγές  του, έστρεψα το βλέμμα μου στο  άγαλμα της Ελευθερίας που έστησαν οι γονείς μας θέλοντας να τιμήσουν  τους ανώνυμους  και αναρίθμητους  αγωνιστές  της Ελευθερίας μας .

 Με έκπληξη συνάμα και θλίψη είδα πως στη βάση του   θέλησες να γράψεις με μαύρη μπογιά μια  έκκληση για ελευθερία κάποιου συντρόφου σου συνοδεύοντας  το μήνυμα με ένα άλφα εντός κύκλου.  Πολλές φορές αποφάσιζα να σου γράψω δύο λόγια  για τη συνήθη αυτή τακτική σου  αλλά κάθε φορά  πάντοτε διάφορα άλλα γεγονότα με απέτρεπαν. Όμως αυτή τη φορά αποφάσισα να παραμερίσω άλλα θέματα και να σου γράψω λίγα λιτά και ελεύθερα λόγια αγάπης.

Παιδί μου, θέλησες να εξωτερικεύσεις τη ζωηρή επιθυμία σου, να δοθεί όπως γράφεις με τη μπογιά σου στη βάση του αγάλματος, λευτεριά σε κάποιο, συγγνώμη που δεν συγκράτησα το όνομα, αγωνιστή και μέχρι εδώ  σωστά σκέφθηκες. Αν δεν βοηθήσεις  το συναγωνιστή σου ποιόν αλήθεια θα βοηθήσεις; ; Oσον αφορά το χώρο που επέλεξες να διατυπώσεις αυτή σου  την επιθυμία σου  πρέπει να δεχθείς πως έκανες ένα μεγάλο λάθος. Μπορεί να σε παρέσυρε  και  το όνομα του αγάλματος που συμβολίζει την   ελευθερία. Όμως πρέπει να δεχθείς πως στη διάρκεια των αιώνων οι λαοί στην προσπάθειά τους να επικοινωνούν μεταξύ τους, ανακάλυπταν κάθε φορά και νέους τρόπους  γραφής και ανάγνωσης  αλλά και επιφάνειες πάνω στις οποίες αποτύπωναν τις σκέψεις του και τα μηνύματά τους. Πρώτα στον πηλό έπειτα στο μάρμαρο, κατόπιν στον πάπυρο, μετά στην περγαμηνή, ακολούθως στο χαρτί και τελευταία στην επιφάνεια των υπολογιστών .Αλήθεια θαθελα να μάθω σε ποια εποχή απ’ αυτές επιθυμείς να κατατάξεις τον εαυτό σου; Προσωπικά δεν θα σε κατέτασσα σε καμιά απ’ αυτές. Βέβαια θέλεις να αλλάξεις τα πάντα και δίκιο έχεις. Και εγώ μαζί σου σ’ αυτή τη σκέψη και  προσπάθεια, όμως δεν μπορείς να  με πείσεις με αυτές τις πράξεις σου που  προσβάλλουν την αισθητική μου, την ιστορία της πατρίδα μου, τα πιστεύω μου και  τα σύμβολά μου. Δεν μπορείς να πείσεις σχεδόν κανένα  να πράξει  το ίδιο που κάνεις εσύ γράφοντας πάνω στα αγάλματα της πόλης, στους τοίχους των δημοσίων κτιρίων αλλά και ιδιωτών. Μπορείς να αγωνίζεσαι για τη λευτεριά του συντρόφου σου και κάθε τρείς και λίγο να τρέχεις και να  φωνάζεις έξω από τα Δικαστήρια που δικάζεται για  πράξεις που η αστική μας δημοκρατία και κοινωνία μας  θεωρεί  παράνομες και καταδικαστέες.

 Ελάχιστοι ασπάζονται τις απόψεις σου ή και κανένας  με τον τρόπο  συμπεριφοράς  και της  δράσης σου.

 Και για να μη ξεστρατίσει η κουβέντα μας  ,θα ήθελα να σε ρωτήσω  εάν τιμάς και σέβεσαι τους γονείς και τους προγόνους σου. Αν ναι  τότε  έχει κάποιο νόημα η κουβέντα μας.

 Θα πρέπει όμως να δεχθείς πως με την πράξη σου αυτή τους πρόσβαλες. Και δεν πρόσβαλες μόνον αυτούς ,αλλά  και χιλιάδες άλλους προγόνους μας οι οποίοι αγωνίστηκαν και έπεσαν στο πεδίο των μαχών για να κυκλοφορούμε εμείς σήμερα ελεύθεροι.

 Όμως πρέπει να δεχθείς μια και σε θεωρώ σκεπτόμενο άνθρωπο, πως ελευθερία δεν είναι μια λέξη  χωρίς περιεχόμενο κι εσύ αυτό το περιεχόμενο το διεύρυνες για τον εαυτό του   πολύ πέραν των ορίων σου.

 Πρέπει να παραδεχτείς πως δεν κερδίσεις τίποτα με τη συμπεριφορά σου, χάνεις. Μέχρι τώρα δεν είδα κανένα  να γκρεμίζει  χωρίς να  έχει σκεφθεί  και να είναι σε θέση να οικοδομήσει κάτι στο ίδιο  χώρο. Εσύ και οι σύντροφοι σου   θέλετε  να τα γκρεμίσετε χωρίς  να προτείνετε τι και με ποιο τρόπο,  μέσα  και  δυνατότητες  θα οικοδομήσετε.  Καλό είναι να το ξανασκεφτείς.