Πότε περιμένουμε γιά νά μετανοήσουμε;

Ἡ ὥρα τοῦ θανάτου μέ φοβίζει τόν ἄθλιον·

διότι βλέπω τά ἔργα μου καί τρέμει ἡ ψυχή μου·

βλέπω τήν ἀμέλειά μου, καί φρίττουσι τά ὁστᾶ μου·

διότι ἡ ὥρα τοῦ χωρισμοῦ ἀπό τοῦ κόσμου τούτου

εἶναι πρό ὀφθαλμῶν μου,

καί τώρα ἐννοήσας αὐτήν ἐφοβήθην, σφόδρα.

Ἀντί νά χαρῶ, μᾶλλον ἐφοβήθην, διότι

δέν ἐποίησα ἔργα ἄξια πρός τήν χάριν τοῦ Κυρίου.

Εἶναι δέ φόβος μέγας ἐν καιρῷ τοῦ θανάτου εἰς πάντας ἁμαρτωλούς,

τούς ὁμοίους μου·

καί πάλιν εἶναι χαρά ἡ ὥρα τοῦ χωρισμοῦ

εἰς ἅπαντας τούς ἁγίους, καί εἰς πάντας τούς δικαίους,

καί εἰς πάντας τούς ἀσκητάς.

Πάλιν δέ εἶναι λύπη ἡ ὥρα τοῦ χωρισμοῦ

εἰς τούς τήν ἑαυτῶν ἀμέλειαν καί ἀδράνειαν

τοῦ παρελθόντος χρόνου τῆς ζωῆς αὐτῶν.

Καί τότε ἡ μεταμέλεια βασανίζει δεινῶς τήν καρδίαν τοῦ ἀνθρώπου,

ὅστις ἠμέλησεν ἐνταῦθα νά φροντίσῃ περί τῆς σωτηρίας αὐτοῦ. Μεγαλύτερος δέ τοῦ φόβου αὐτοῦ τοῦ θανάτου καί τοῦ χωρισμοῦ

εἶναι ὁ βασανισμός τῆς μεταμελείας αὐτοῦ.

Πάλιν δέ οἱ δίκαιοι, οἱ ἅγιοι καί οἱ ἀσκηταί

ἀγάλλονται κατά τήν ὥραν τοῦ θανάτου καί χωρισμοῦ,

ἔχοντες πρό ὀφθαλμῶν τόν μέγαν κόπον τῆς ἀσκήσεως αὐτῶν,

τῶν ἀγρυπνιῶν καί προσευχῶν, τῶν νηστειῶν καί δακρύων,

τῶν σκληραγωγιῶν καί σάκκων·

σκιρτᾶ ἡ ψυχή αὐτῶν,

διότι προετοιμάζεται νά ἐξέλθῃ ἐκ τοῦ ἰδίου σώματος εἰς ἀνάπαυσιν.

Φοβερά δέ εἶναι πάλιν ἡ παρουσία τοῦ θανάτου

εἰς τους ἁμαρτωλούς καί νωθρούς,

καί εἰς τούς μή φροντίζοντας σπουδαίως

νά πολιτεύωνται ἁγνῶς ἐν τῷ ματαίῳ βίῳ.

Καί ἡ ὥρα τοῦ χωρισμοῦ προξενεῖ

λύπην σφοδροτάτην εἰς τόν ἁμαρτωλόν ἄνθρωπον·

καί οὐδέ ἔχει καιρόν παντελῶς νά λαλήσῃ τι,

διότι τό πρόσταγμα τοῦ Θεοῦ κατά τήν ὥραν ἐκείνην

εἶναι πολύ φρικτόν καί τραχύ.

Οἴμοι, οἴμοι, ὦ ψυχή,

διατί ἄρα ἀμελεῖς περί τῆς σωτηρίας σου;

διατί διάγεις ἀστάτως κατά τάς ἡμέρας τοῦ ὅλου χρόνου τῆς ζωῆς σου; δέν γινώσκεις, ὅτι προσκαλεῖσαι αἰφνιδίως;

καί ἀφοῦ ἀμελῇς ἐνταῦθα,

τί θέλεις ποιήσει ἔμπροσθεν τοῦ βήματος τοῦ φοβεροῦ δικαστοῦ;

Ποίαν ἀπολογίαν ἔχῃς ν’ ἀποκριθῇς;

Δέν συναισθάνεσαι, ἄθλιε, πῶς σέ κλέπτει ὁ ἐχθρός;

καί ἀγνοεῖς, ἀλαζών, πῶς διαρπάζει καθ’ ἡμέραν τόν οὐράνιον θησαυρόν;

ἐξύπνησον, ἐξύπνησον ἐκ τοῦ ληθάργου,

ὦ ψυχή, ἐν ὥρᾳ τοῦ πολέμου!

Δεήθητι τοῦ Θεοῦ μετά δακρύων!

Βόησον πρός τόν Θεόν μετά πόνου καρδίας,

καί εὐθύς θέλει καταπέμψει εὔσπλαγχνον ἄγγελον εἰς βοήθειάν σου,

καί σέ ἐλευθερώσει ἐκ τοῦ πολέμου καί τῆς συγχύσεως αὐτοῦ τοῦ ἐχθροῦ.

Σπεῦσον

ἵνα μή ἐμπέσῃς κατά τήν ὥραν τοῦ χωρισμοῦ

εἰς λύπην καί στεναγμούς,

καί τότε θέλεις κλαύσει εἰς αἰῶνα αἰῶνος·

καί κατά τήν ὥραν ἐκείνην θέλουσιν ἔλθει τά πάντα εἰς τόν νοῦν σου,

καί θέλεις εἰπεῖ καθ’ ἑκάστην,

ὦ ψυχή, ὀδυρομένη δεινῶς·

ἐγώ πάντα ταῦτα ἐνθυμούμην πᾶσαν στιγμήν,

καί προέλεγον ἐν ἐμαυτᾢ,

θέλω διέλθει τάς ἡμέρας, κατά τάς ὁποίας εἶμαι ἐπί τῆς γῆς,

οὔτως ὥστε νά μή ἁμαρτήσω;

καί πάλιν ἄς μή ἐκπέσω ἀπό τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ,

ἀλλ’ ἄς πράξω πάντοτε

καί μετά πολλῆς προθυμίας

ὅσα εἶναι εὐάρεστα εἰς Αὐτόν!!!

Ὅσιος Ἐφραίμ ὁ Σύρος

( Ἀσκητικά: Περί Κατανύξεως )