Σύνοδος οὐρανοῦ καί γῆς. Ἱερομόναχος Σάββας Ἁγιορείτης

Σύνοδος οὐρανοῦ και γῆς. 

Ἱερομόναχος Σάββας Ἁγιορείτης

Ἡ Θεία Λειτουργία εἶναι ἡ μυστηριακή παρουσία τοῦ Χριστού. Ὁ Χριστός εἶναι ὁ Δημιουργός και Βασιλεύς τῶν ὅλων. Εἶναι «ὁ πᾶσαν ἐκκλησιάζων τήν κτίσιν». Ἡ παρουσία Του συγκαλεί, συνάγει τά πάντα. Τά «ἐνδιασφίγγει και μεταξύ τους και μέ τόν ἑαυτό Του προνοητικῶς», ὅπως λέει ὁ ἅγιος Γρηγόριος Νύσσης και ὁ ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής¹. Σέ κάθε Θεία Λειτουργία μαζί μέ τόν Χριστό εἶναι παροῦσα καί ὅλη ἡ Ἐκκλησία (ἡ ἐπίγεια ἤ στρατευομένη και ἡ Οὐράνια ἤ θρίαμβευουσα), ἀλλά και ὅλη ἡ κτίση. Γι' αὐτό και ὁ ἱερός Χρυσόστομος και ἄλλοι Πατέρες ὀνομάζουν τή Θεία Λειτουργία σύν-οδο, ἐπειδή ὅλοι μαζί ἑνωμένοι συν-πορευόμαστε προς τόν Θεό.

Ἡ Θεία Λειτουργία ὡς σύνοδος και οἱ πιστοί ὡς «συν-οδοί».

  Ἡ λέξη Σύνοδος στην ἀρχική της σημασία ἀποτελεῖται ἀπὸ τὶς ἐπὶ μέρους λέξεις σὺν και ὁδός, πού σημαίνει συνοδοιπορία, συμπόρευση. Αὐτό ἀκριβῶς εἶναι ἡ Θεία Λειτουργία: ἡ ἐπί το αὐτό Σύναξη τοῦ σύμπαντος και ἡ πορεία του προς τη Βασιλεία τοῦ Τριαδικού Θεού. Ἡ Θεία Λειτουργία εἶναι ὁ Ἐκκλησιασμός τοῦ Σύμπαντος και ἡ συμπόρευση ὅλων τῶν στοιχείων του προς τον Κύριον τῶν πάντων. 
Εἶναι ἡ συγκέντρωση ὅλων σ’ ἕνα σῶμα, το Σῶμα τοῦ Χριστού.

Ὁ ἅγιος Ἱγνάτιος ὁ θεοφόρος λέγει ὅτι οἱ χριστιανοί εἴμαστε ὅλοι «σύνοδοι», συνοδοιπόροι, «θεοφόροι και ναοφόροι͵ χριστοφόροι͵ ἁγιοφόροι στολισμένοι πλήρως, με τις ἐντολές τοῦ Ἰησοῦ Χριστού». 

Συνοδοιποροῦμε φέροντας μέσα μας τον Θεό, τόν Χριστό, τό Ἅγιο Πνεῦμα, τόν Ναό τοῦ Ἁγίου Τριαδικού Θεού Μας, πού εἶναι ἡ καρδία μας. Εἴμαστε λίθοι τοῦ Ναοῦ πού ἀνήκει στον Πατέρα και ἀναβαίνουμε στα ὕψη με την μηχανή τοῦ Ἰησοῦ Χριστού, πού εἶναι ὁ Τίμιος Σταυρός, χρησιμοποιώντας σαν σχοινί το Ἅγιο Πνεύμα. Ἡ πίστη μας εἶναι ὁ ἀναγωγέας μας (αὐτό πού μᾶς ἀνεβάζει προς τον Θεό), ἐνῶ ἡ ἀγάπη εἶναι ὁ κοινός μας δρόμος, πού μᾶς φέρνει προς τα ἄνω, προς τον Θεό.

Ἡ ἀγάπη μᾶς καθιστά συν-οδοιπόρους.

 Χωρίς ἀγάπη δεν ὑπάρχει σύνδεσμος μεταξύ μας, δεν ὑπάρχει σύνοδος, συνοδοιπορία πνευματική, δεν ὑπάρχει ἐκκλησιασμός, ἐκκλησιαστικοποίηση τῶν μελῶν τοῦ ποιμνίου· χωρίς ἀγάπη δεν ὑπάρχει ἑνότης, Θεία Εὐχαριστία και Θεία Λειτουργία.

Χωρίς ἀγάπη δεν ὑπάρχει Ἐκκλησία, οὔτε εἶναι δυνατόν να εἶναι κάποιος μέλος τῆς Ἐκκλησίας, ἄν δεν βαδίζει στο δρόμο τῆς ἐν Χριστώ ἀγάπης. Συνοδοιποροῦμε ἐπίσης, ὄχι μόνο με την ἐπίγεια, ἀλλά και με την ἐν οὐρανοῖς Ἐκκλησία και τούς ἀμώμους ἁγίους μας.

Στην Θεία Λειτουργία ποτέ δεν πρέπει να ξεχνάμε ὅτι εἴμαστε ὅλοι μαζί. Δεν εἴμαστε μόνοι μας, οὔτε κάνουμε ἐκεῖ ἀτομική ἤ ἰδιωτική προσευχή. Στην Ἐκκλησία ἄλλωστε, ποτέ δεν εἴμαστε ἄτομα, και ποτέ δεν κάνουμε ἀτομική προσευχή. 

Ἡ κατά μονάς προσευχή, πού κάνει ὁ καθένας μας δεν εἶναι ἀτομική, ἀλλά γεγονός πού ἀφορᾶ σ’ ὅλην την Ἐκκλησία, διότι ὁ πιστός εἶναι πάντα ἑνωμένος με ὅλους τούς πιστούς, με ὅλην την Ἐκκλησία. Ἀκόμη και ἄν εἶναι ἀσκητής ἀπομονωμένος, δεν παύει να νιώθει «ἕνα» με ὅλους τούς πιστούς. 

Κατ’ ἐξοχήν ὀφείλουμε να νιώθουμε «ἕνα» με ὅλους, ὅταν βρισκόμεθα μέσα στην Θεία Λατρεία. Συλλειτουργοῦμε καί συλλειτουργούμαστε. Γιά νά γίνουμε ἄλλωστε «ἕνα», προσευχήθηκε ὁ Χριστός Μας. Γιά νά γίνουμε «ἕνα», ἦλθε στή γῆ. Γιά νά γίνουμε «ἕνα», διά τοῦ Παρακλήτου Πνεύματος ἔφυγε στούς οὐρανούς. Γιά νά γίνουμε «ἕνα», θά ἔλθει καί πάλιν κατά την ἔνδοξον Δευτέρα Του Παρουσία.

Ὁ Χριστιανός ποτέ δέν νιώθει μόνος, διότι πάντα βιώνει τήν ἐν Χριστώ ἑνότητητα μέ ὅλους. Οἱ καϋμοί, οἱ θλίψεις, οἱ χαρές ὅλων εἶναι και δικά του βιώματα. Ὅταν γίνουμε «ἕνα» μέ ὅλους, διά τῆς ἐν Χριστῷ ἑνοποιοῦ ἀγάπης, τότε εἴμαστε μέσα στην Ἐκκλησία.

 Ὅταν ζήσουμε αὐτήν την ἑνότητα μέ ὅλους, τηρώντας τίς Κυριακές ἐντολές, τότε εἰσαγόμαστε καί παραμένουμε μέσα στήν Ἐκκλησία. Γινόμαστε τότε ἕνα σῶμα, τό Σῶμα τοῦ Χριστού καί πραγματώνεται τό τοῦ Ἀποστόλου Παύλου: «Ὑμεῖς δε ἐστέ σῶμα Χριστού και μέλη ἐκ μέρους» .

Ὁ Γέροντας Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης βίωνε αὐτήν την ἑνότητα με ὅλους και γι’ αὐτό ἔλεγε:
«Εἴμαστε ὅλοι ἕνα, γιατί ὁ Θεός εἶναι Πατέρας μας κι’ εἶναι παντού» . Ὑπάρχει ἡ κοινότητα τῆς φύσεως, τῆς οὐσίας. Ἔχουμε ὅλοι την ἴδια ἀνθρώπινη φύση. 

Πρέπει νά ὑπάρξει και ἡ ἑνότητα τοῦ θελήματος· και αὐτό γίνεται μόνο διά τῆς ὑπακοῆς ὅλων στον Χριστό. Ὅταν εἴμαστε μέσα στην Ἐκκλησία ἔχουμε ὅλοι το ἴδιο θέλημα, το θέλημα τοῦ Χριστού,ὁπότε πράγματι μόνο «μέσα στην Ἐκκλησία γινόμαστε ἕνα με κάθε δυστυχισμένο και πονεμένο κι ἁμαρτωλό», «ἕνα» με ὅλους.

Ἐκκλησία σημαίνει σύνοδος

Σύνοδος και Ἐκκλησία εἶναι ταυτόσημες ἔννοιες, διότι ἡ Ἐκκλησία εἶναι σύνοδος οὐρανοῦ καὶ γῆς, ἀγγέλων και ἀνθρώπων, ζώντων και κεκοιμημένων. Ὅλοι οἱ Χριστιανοί εἴμεθα συνοδίτες, συνοδοιπόροι. Πορευόμαστε διά τοῦ Χριστού, πρός τόν Θεό Πατέρα. Ὁ Κύριος εἶναι ὁ Δρόμος, ἡ Ὁδός πάνω στήν ὁποία βαδίζουμε και διά τῆς ὁποίας φθάνουμε στον προορισμό μας. Μαζί μας εἶναι ὅλη ἡ Ἐκκλησία.

Εἴμαστε συνοδοιπόροι, ὄχι μόνο με τούς ἄλλους ἐν Χριστώ ἀδελφούς, ἀλλά και μέ τόν Ἴδιο τόν Χριστό. Ὁ Κύριος εἶναι μαζί μας ἐπάνω στον Σταυρό κι ἐμεῖς, ὅπως ὁ ἐκ δεξιῶν Του ληστής κραυγάζουμε: «Μνήσθητι ἡμῶν Κύριε ἐν τῇ Βασιλείᾳ Σου». Ὁ Χριστός μας ἀνταποκρινόμενος, μᾶς χαρίζει τόν ἑαυτό Του, τήν Θεία Κοινωνία, πού εἶναι ὁ Παράδεισος, ἐπαναλαμβάνοντας αὐτό, πού εἶπε στον ἅγιο Ληστή: «Σήμερον μετ’ ἐμοῦ ἔσῃ ἐν τῷ Παραδείσῳ».

«Ἡ Ἐκκλησία», λέει ὁ ἱερός Χρυσόστομος, «ἱδρύθηκε ὄχι για να εἴμαστε διαιρεμένοι ὅσοι μαζευόμαστε, ἀλλά γιά νά φθάσουμε στην ἑνότητα, ὅσοι εἴμασταν διαιρεμένοι. Και αὐτό φανερώνει ἡ Εὐχαριστιακή σύνοδος». 

Ὀνόμαζει ὁ ἱερός Χρυσόστομος την Θεία Λειτουργία: εὐχαριστιακή σύνοδο. Μέ τήν συμμετοχή μας σ’ αὐτήν, δείχνουμε ὅτι βαδίζουμε ὅλοι ἑνωμένοι πάνω στήν ἴδια Ὁδό, πού εἶναι ὁ Χριστός Μας. Συμβαδίζουμε και συν-ερχόμεθα...Ἐρχόμαστε μαζί καί φθάνουμε, συγκροτούντες μία ἁγία συν-έλευση.Ἔστω καί ἄν εἶναι δύο ἤ τρεῖς οἱ μετέχοντες στήν Θεία Λειτουργία, ὅμως αὐτοί συν-οδεύουν καί συνοδοιποροῦν μέ ὅλην τήν Ἐκκλησία, πρός τήν Ἁγία Τριάδα. Οἱ δύο ἤ τρεῖς λαϊκοί, πού μαζί μέ τόν ἱερέα λειτουργό- τήν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ- προσφέρουν τήν ἀναίμακτη θυσία δέν εἶναι μόνοι τους, ξεκομμένοι ἀπό τούς ἄλλους· εἶναι «ὁλόκληρο τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, τό ὁποῖο μέ μιά ψυχή καί μέ μιά φωνή ἀναπέμπει την δέηση του στον Θεό... Κι ἄν ἀκόμα ὅλοι σιγοψάλλουν, ἡ φωνή βγαίνει σαν ἀπό ἕνα στόμα» . Ἡ Θεία Λειτουργία εἶναι μία ἁγία συν-οδός, ἁγία συν-έλευση τῶν πάντων, ἕνας ἔρχομος, μία πορεία ἀλλά και ἕνα φτάσιμο, μία ἄφιξη ὅλων στο ἅγιο Τέρμα, πού εἶναι ὁ Θεός.  

Πάνω στο Ἅγιο Δισκάριο εἴμαστε ὅλοι

Πάνω στό Ἅγιο Δισκάριο στήν Ἁγία Πρόθεση βγαίνουν μερίδες γιά ὅλη τήν Ἐκκλησία. Στό κέντρο ὁ Ἀμνός, τό Ἀρνίον, ὁ Χριστός. Δεξιά Του ἡ μερίδα τῆς Ὑπερευλογημένης Θεοτόκου καί ἀριστερά οἱ μερίδες τῶν ἀγγέλων καί πάντων τῶν ἁγίων. Κάτω ἀπό τόν Κύριο οἱ μερίδες ὅλων μας, ζώντων και κεκοιμη­μέ­νων.Πριν ἀκόμη ὁ Χριστός παραθέσει τό Δεῖπνο Του, μέσα στην Παναγία ἱερουρ­γή­θηκε -τῇ δυνάμει τοῦ Ἁγίου Πνεύμα­τος- τό μυστήριο τῆς σωτηρίας μας: «Ἔγινε ἡ κοι­λία σου ἁγία Τράπεζα, ἔχουσα τόν οὐράνιο Ἄρτο», λέει ἕνα τροπάριο τοῦ ὄρθρου τῆς Μεσοπεντηκοστῆς. Στή Θεία Λειτουργία, ἡ Βασίλισσα τῶν οὐρανῶν βρίσκεται στα δε­ξιά τοῦ Βασιλέως. «Διότι ὅπου ὁ Χρι­στός... ἐκεῖ στέκεται καί αὐτή... διότι ἀληθι­νά εἶναι θρόνος Του· ὅπου κάθεται ὁ βασιλεύς, ἐκεῖ στέκεται και ὁ θρόνος», σημειώνει καί ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς².Ὁ ἀγγελικός κόσμος εἶναι ἡ δορυφορία τοῦ Χριστοῦ. 

Ὁ Κύριος προχωρεῖ πρός τό Γολγοθᾶ καί οἱ ἅγιοι ἄγγελοι παρατηροῦν μέ δέος καί συνοδεύουν. Ὁ Κύριος «ταῖς ἀγγελικαῖς ἀοράτως δορυφορού­μενος τάξεσιν», πορεύεται γιά νά θυσιαστεῖ. Καί τήν ὥρα τῆς προσφο­ρᾶς οἱ ἄγγελοι συλλειτουργοῦν μέ μᾶς και συνδοξολογούν τη Θεία Ἀγαθότητα.Αὐτός εἶναι ὁ μεγάλος καρπός τῆς Θείας Λειτουργίας: «Ὤ τά δῶρα τοῦ Χριστοῦ. Στόν Οὐρανό οἱ στρατιές τῶν ἀγγέλων δοξολογοῦν· κάτω, στίς ἐκκλησίες οἱ ἄνθρωποι χοροστατοῦν καί μιμοῦνται τήν ἴδια με ἐκείνους (τούς ἀγγέλους) δοξολογία. Ἄνω τά Σεραφείμ ἀναβοοῦν τον τρισάγιο ὕμνο· κάτω τον ἴδιο ὕμνο ἀναπέμπει το πλήθος τῶν ἀνθρώπων. Μία κοινή πανήγυρις συγκροτεῖται ἀπό τά ἐπίγεια καί τά ἐπουράνια· μία εὐχαριστία, ἕνα ἀγαλλίαμα, μία εὐφρόσυνη χοροστασία. Αὐτήν τήν συγκρότησε ἡ ἄφατη συγκατάβαση τοῦ Δεσπότη, αὐτήν τήν συνέπλεξε τό Ἅγιο Πνεῦμα· τήν ἁρμονία τῶν φθόγγων της τήν συνήρμοσε ἡ Πατρική εὐδοκία, ἔτσι ὥστε ἀπό ἄνω νά ἔχει τήν εὐρυθμία τῶν μελῶν καί ἀπό τήν Ἁγία Τριάδα, σάν ἀπό κάποιο πλῆκτρο κινούμενη νά ἀντηχεῖ τό εὐχάριστο καί μακάριο μέλος, τό ἀγγελικό ἄσμα, τήν χωρίς τέλος συμφωνία. 

Αὐτό εἶναι τό ἀποτέλεσμα τῆς ἐδῶ προθυμίας, αὐτός εἶναι ὁ καρπός τῆς συνέλευσής μας». Ἡ λειτουργική σύναξις μας, ἡ προσέλευσις ἐπί «τό αὐτό» τῶν πιστῶν, μᾶς φέρνει σέ κοινωνία καί ἑνότητα μέ τόν οὐράνιο κόσμο. Ἀξιωνόμαστε νά συλλειτουργοῦμε, νά εἰσ-οδεύουμε, νά συν-ευχαριστοῦμε, νά συμψάλλουμε μέ τίς ἀγαθότατες Οὐράνιες ἀγγελικές δυνάμεις. Τί ὑπέροχη δωρεά! Συν-όδος Ἀγγέλων και ἀνθρώπων ἡ κάθε Θεία Λειτουργία...Μαζί μέ τίς ἀγγελικές δυνάμεις στη Θεία Εὐχαριστία, συμμετέχει «τῶν Ἁγίων ὁ χορός». Ἡ εὐχαριστιακή Σύναξη εἶναι ἡ γιορτή τῆς νίκης τοῦ Χριστοῦ. Καί ὅσοι συμπορεύ­θηκαν μέ τόν Χριστό καί νίκησαν μαζί Του, συμπαρίστα­νται τήν ὥρα αὐτή.Στή Θεία Λειτουργία εἶναι παρόντες καί οἱ κεκοιμη­μένοι ἀδελφοί μας. Ζητᾶμε καί γι' αὐτούς τό ἔλεος τοῦ Θεού. Ἡ μνημόνευσή τους στη Θεία Λειτουργία φέρνει στίς ψυχές τους «πολύ κέρδος και μεγάλη ὠφέλεια»³, λέει ὁ ἱερός Χρυσόστομος. Οὐρανός και γῆ, ἄγγελοι και ἄνθρω­ποι, ζῶντες και κεκοιμημένοι, τό σύμπαν ὁλόκληρο, συνεορτάζουν και συν ευχαριστούν τόν Κύριο γιά τήν ἀγάπη Του. 

Σύνοδος γνωμών, θελημάτων, πίστεων, συναισθημάτων και ταύτιση με τα τοῦ Χριστού

Ἡ σύν-οδος δέν εἶναι μόνο τοπική, σ’ ἕναν ὁρισμένο τόπο και χρόνο ἀλλά και συν-οδός γνωμών, θελημάτων, διαθέσεων, ἐπιθυμιῶν, καρδιακών σκιρτημάτων.Ὅλοι πρέπει νά ἔχουμε τό ἴδιο πνεῦμα, τό πνεῦμα τοῦ Χριστοῦ γιά νά εἶναι ἡ Εὐχαριστιακή σύνοδος ὄντως σύν-οδος ἐπί τό αὐτό, «εἰς τό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ». Πρέπει τα θελήματα και οἱ ἐνέργειες ὅλων να ταυτίζονται με το θέλημα και την ἐνέργεια τοῦ Χριστού Μας. Τότε εἴμαστε συγκεντρωμένοι στο ὄνομά Του.Τότε ἐκπληρώνονται καί τά αἰτήματά μας σύμφωνα μέ τόν λόγο Του: «Πάλιν λέγω ὑμῖν ὅτι ἐὰν δύο συμφωνήσωσιν ἐξ ὑμῶν ἐπὶ τῆς γῆς περὶ παντὸς πράγματος, οὗ ἐὰν αἰτήσωνται͵ γενήσεται αὐτοῖς παρὰ τοῦ Πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς. Οὗ γάρ εἰσιν δύο ἢ τρεῖς συνηγμένοι εἰς τὸ ἐμὸν ὄνομα͵ ἐκεῖ εἰμι ἐν μέσῳ αὐτῶν» . Πολλές φορές συμβαίνει ἄν καί συγκεντρωνόμαστε φαινομενικά στό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ, νά ζητοῦμε κάτι ἀπό τήν ἀγάπη Του καί νά μήν παίρνουμε ἀπάντηση στήν παράκλησή μας. Ἡ ἐξήγηση εἶναι, ὅπως μᾶς διδάσκει ὁ ἱερός Χρυσόστομος, ὅτι ὁ Χριστός μας δέν ἐπιζητεῖ ἁπλῶς καί μόνον τήν συγκέντρωση, τήν σύναξή μας, ἀλλά συγχρόνως και το να ἀγωνιζόμαστε για την ἀρετή. 

Θά πρέπει, λέει ὁ ἅγιος, νά ζητᾶμε ἀπό τόν Θεό-Πατέρα Μας, τά συμφέροντα γιά τίς ψυχές μας, νά μήν προσευχόμαστε ἐναντίον ἐκείνων, πού μᾶς λύπησαν καί νά μετανοοῦμε συνεχῶς γιά τίς ἁμαρτίες μας. Ἄν, λέγει ὁ ἅγιος Ἰωάννης, ζητᾶς «αὐτά πού σέ συμφέρουν καί κάνεις αὐτό, πού ἐξαρτᾶται ἀπό σένα καί ζεῖς ζωή ἀποστολική καί ἔχεις ὁμόνοια καί ἀγάπη πρός τόν πλησίον σου, θα εἰσακουσθοῦν οἱ παρακλήσεις σου· γιατί ὁ Κύριος εἶναι φιλάνθρωπος

Ὁ Κύριος εἶναι το Α και το Ω, το θεμέλιο και ὁ ἑνοποιός.

 Δεν μπορούμε να ἔχουμε ἀληθινή ἀγάπη προς τον πλησίον, ἐάν δεν ἔχουμε ἀληθινή ἀγάπη προς τον Κύριο.«Ὅποιος στην φιλία με τον πλησίον βάζει πρῶτα θεμέλιο Ἐμένα, θά βρίσκομαι μαζί του». Για να εἴμαστε συνοδοιπόροι μέ τόν Χριστό θά πρέπει κάθε ἀγάπη προς ὁποιονδήποτε ἄνθρωπο, να τήν ἔχουμε θεμελιωμένη πάνω στην μεγαλύτερη και πρώτη μας ἀγάπη: την ἀγάπη προς τον Κύριο. Τότε ὁ Κύριος θα εἶναι συνοδοιπόρος μας. Ὁ Κύριος εἶναι τό Α και τό Ω, ἡ ἀρχή και το τέλος κάθε καλοῦ. Ὅταν ἐνεργοῦμε μέ θεμέλιο, αἰτία, σκοπό ἀλλά και τέλος τον Κύριο, τότε συνοδεύουμε, συνοδοιπορούμε, ἑνωνόμαστε μαζί Του, ἀλλά και με ὅλους, ὅσους εἶναι ἑνωμένοι μαζί Του. Στην Θ. Λειτουργία γινόμαστε ἀληθινά ἕνα με ὅλους ὅταν ὅλοι ἔχουμε αὐτήν την πρώτη και μεγάλη, την μοναδική ἀγάπη-θεμέλιο: την ἀγάπη προς το πρόσωπο τοῦ Κυρίου Ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστού. Αὐτή ἡ ἀγάπη μᾶς συσφίγγει και μᾶς κάνει να συγκροτοῦμε πράγματι μία ἁγία λατρευτική συν-οδό. Τότε ὁ Κύριος μᾶς εὐλογεῖ καί σκηνώνει μέσα μας και ἐμεῖς μέσα Του.

Ὁ Κύριος εἶναι ἡ πέτρα πού «ἀποδοκίμασαν οἱ οἰκοδομοῦντες Ἰουδαῖοι»· αὐτή ὅμως ἔγινε το ἀγκωνάρι πού συνδέει και συσφίγγει την οἰκοδομή τῆς Ἐκκλησίας. Εἶναι ἡ πέτρα ἀπό τήν ὁποία ἀναβλύζει τό ὕδωρ τό ζῶν καί μᾶς χαρίζει την αἰώνια Ζωή. Ὅταν κάνουμε τα πάντα ἔχοντας σαν κίνητρο Αὐτόν, σαν σκοπό το να εὐαρεστήσουμε σ’ Αὐτόν και σαν τέλος νά δοξάσουμε Αὐτόν, τότε ὅλα εἶναι σίγουρα, σταθερά, ἀνεξάλειπτα. Τότε και ἡ μεταξύ μας ἕνωση εἶναι βέβαιη, σταθερή και ἀνεξίτηλη. «Διότι ἡ ἀγάπη, πού ἔχει ὡς θεμέλιο τον Χριστό εἶναι σταθερή, δεν ραγίζει ποτέ και δεν ἐκπίπτει ποτέ».

Ὁ Χριστός μᾶς καθιστᾶ συνοδοιπόρους καί ἀδελφούς.

  Στή Θεία Λειτουργία εἶναι παρών, Ἱερουργῶν και Ἱερουργούμενος ὁ Κύριος. Αὐτός εἶναι «ὁ ἐνεργών τα πάντα ἐν πᾶσι». Αὐτός εἶναι, πού μᾶς καθιστά τελικά συν-οδίτες καί συν-οδοιπόρους μεταξύ μας καί μαζί Του, χαρίζοντας μας τήν ἑνότητα τοῦ Πνεύματος. Αὐτός μᾶς χαρίζει μία ψυχή και μία καρδιά, δωρίζοντας μας τον Ἑαυτό Του. Αὐτός μᾶς χορηγεῖ τίς ὁμόθυμες προσευχές. Αὐτός εἶναι καί τό Καινό Ἄσμα πού ψάλλουμε. Αὐτός πάλι εἶναι καί ὁ Καρπός τοῦ ἄσματος. Ἔτσι γινόμαστε ὅλοι ἕνα· οὐρανός και γῆ, Θεός καί ἄγγελοι καί ἄνθρωποι, Κτίστης και κτίση σύμπασα.

«Μέσα στήν ὁμόνοια σας καί τήν σύμφωνο ἀγάπη σας, ὁ Ἰησοῦς Χριστός ψάλλεται· καί ὁ καθένας σας γίνεσθε μέλος τῆς χορωδίας, ἔτσι ὥστε γινόμενοι σύμφωνοι λόγῳ τῆς ὁμόνοιας, ἀφοῦ πάρετε τό χρῶμα τοῦ Θεοῦ (δηλ. τήν Θεία Χάρη, τό Ἅγιο Πνεῦμα) , μέ ἑνότητα νά ψάλλετε μέ μία φωνή διά τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ τόν Πατέρα... ἔτσι ὥστε πάντοτε νά μετέχετε τοῦ Θεοῦ». Ἀπό τήν σύν-οδο τῶν πιστῶν Χάρις στόν Χριστό προσφέρεται «μία προσευχή, μία δέηση, ἕνας νοῦς, μία ἐλπίδα μέσα στήν ἀγάπη καί στή χαρά τήν ἄμωμη, πού εἶναι ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ἀπό τόν Ὁποῖον τίποτε καλλίτερο δέν ὑπάρχει». 

Ἡ Θεία Λειτουργία μᾶς συνοδο-ποιεῖ,μᾶς ἑνοποιεῖ.

Ἡ Θεία Λειτουργία εἶναι ἡ ἑνοποιός διαδικασία πού μᾶς ἑνώνει ὅλους, με την ἐν Χριστῷ ἀγάπη. 

Εἶναι ἡ γῆ πού καρποφορεί την ἑνότητα ὅλων και την ἀληθινή ἀγάπη. Χωρίς την Θεία Λειτουργία δεν μποροῦμε ἀληθινά νά γίνουμε ἀδελφοί, συνοδίτες, συνοδοιπόροι, σύψυχοι, ἑνιαῖο σῶμα, Σῶμα Χριστού. Ὁ πιστός πού μένει μακρυά ἀπό τον Κυριακάτικο ἐκκλησιασμό⁴ αὐτοκαταδικάζεται σε ὑπαρξιακή μοναξιά. Λιμοκτονεί πνευματικά. «Ἐάν κάποιος δεν εἶναι ἐντός τοῦ θυσιαστηρίου, στερεῖται τοῦ ἄρτου τοῦ Θεοῦ», λέγει ὁ ἱερός Ἱγνάτιος ὁ Θεοφόρος.

Ἄς προσπαθοῦμε λοιπόν συνεχῶς νά ἔχουμε τήν ἀληθινή ἐν Χριστώ ἀγάπη, πού μᾶς κάνει συνεπείς συνοδίτες καί λατρευτές τοῦ Κυρίου.Ἄς προσπαθήσουμε μέ ὅλη μας τήν προθυμία «να συνδεθοῦμε σέ μία ἀγάπη...Προσφέροντας ἔργα ἀγάπης ὁ ἕνας στόν ἄλλο, ὅσο μποροῦμε, ἄς ἀναζητήσουμε τήν ἑνότητα, ἐπιζητώντας τήν ἀγαθή μονάδα, τόν Θεό. Ἡ ἕνωση πολλών διαφορετικῶν ἀνθρώπων, δέχεται μιά θεϊκή ἁρμονία καί ἀπό πολυφωνία και διάσπαση γίνεται συμφωνία μία, πού ἀκολουθεῖ τόν Ἕνα χορηγό καί διδάσκαλο, τό Λόγο· ἀναπαύεται πάνω στην ἴδια την ἀλήθεια και λέει «ἀββᾶ ὁ Πατήρ». Αὐτήν τή φωνή, τήν ἀληθινή, τήν ἀγαπάει ὁ Θεός, ὅταν τήν ἀκούει να βγαίνει πρώτη ἀπό τά στόματα τῶν παιδιών Του». 

Ὁ ναός: ἡ σκηνή τοῦ Θεού και τῶν ἀνθρώπων 

Ὁ χῶρος ὅπου ἱερουργεῖται ἡ ἁγία Ἀναφορά και ἐντός τοῦ ὁποίου συν- οδεύουν οἱ πιστοί, γίνεται ἡ σκηνή, ὅπου σκηνώνει ὁ Θεός με τούς ἀνθρώπους. Μαζί με τούς πιστούς ὁλόκληρη ἡ Κτίση συνδοξολογεί τον Κτίστη. Ὁλόκληρο το Σύμπαν ἔμψυχο και ἄψυχο, λογικό και ἄλογο, συνάγεται «στο θυσιαστήριο, πού βρίσκεται ἐνώπιον τοῦ θρόνου» τοῦ Θεού.    

Το Θεϊκό κάλλος μᾶς συγκαλεί  

Ὁ Θεός εἶναι αὐτός, ὁ Ὁποῖος συγκαλεῖ καί συνάγει τά πάντα. Τα προσκαλεί να συν-οδεύσουν, νά συν-οδοιπορήσουν πρός Αὐτόν. Γράφει ὁ ἅγιος Διονύσιος ὁ Ἀρεοπαγίτης, ὅτι ὁ Θεός πού εἶναι «τό ὑπερούσιο καλό, ὀνομάζεται κάλλος, δηλ. ὀμορφιά... διότι καλεί τα πάντα προς τόν Ἑαυτό Του... καί διότι ὅλα (και αὐτά) πού βρίσκονται μέσα σε ὅλα τα συνάγει σε ἕνα». Ὅλη ἡ Δημιουργία συνάγεται, συν-οδεύει και συν-ευχαριστεί το Θεό.

 
Ἀπαραίτητος ὁ προσωπικός πνευματικός ἀγώνας γιά νά γίνουμε σύν-οδοι. Συγκεντρούμενοι καί συμπορευόμενοι γιά τήν Θεία Λειτουργία, κοινωνόντας τόν Χριστό, θά πρέπει να ἀφήνουμε πίσω μας τα πάθη μας, τήν κακία, την ἁμαρτία.

«Κανένας ἀπό αὐτούς πού τρώγουν αὐτό τό Πάσχα (τῆς Εὐχαριστίας), ἄς μήν βλέπει πρός τήν Αἴγυπτο, ἀλλά πρός τόν οὐρανό, πρός τήν ἄνω Ἱερουσαλήμ. Γιαυτό ζωσμένος, γιαυτό ὑποδεδεμένος τρῶς· γιά νά μάθεις ὅτι ἀπό τήν στιγμή, πού ἀρχίζεις νά τρώγεις τό Πάσχα, ὀφείλεις νά ἀποδημεῖς καί νά ὁδεύεις»⁵ . Ὁ πιστός ὀφείλει νά νεκρωθεῖ ὡς πρός τόν κόσμο, τά πάθη καί τόν παλαιό ἄνθρωπο. Ὁ Χριστιανός εἶναι συσταυρωμένος μέ τόν Χριστό. Δέν φοβᾶται τόν θάνατο. Εἶναι ἀποφασισμένος νά πεθάνει γιά Χάρη τοῦ Χριστοῦ. Δέν ζεῖ γιά τόν ἑαυτό του, ἀλλά γιά τόν Χριστό καί τούς ἀδελφούς τοῦ Χριστοῦ, πού εἶναι καί δικοί του.Ὁ Χριστός εἶναι παρών στήν Θεία Λειτουργία. Γύρω Του συγκεντρώνει ὅλο τό σύμπαν. Μέ τήν Θεία Του Πρόνοια καί ἀγάπη μᾶς συσφίγγει μεταξύ μας καί μαζί Του σέ μία ἄρρηκτη ἑνότητα. Εἶναι ὁ Βασιλεύς τῶν ὅλωντό ἀταιριαστό, τίποτε τό ἐμπαθές, τίποτε τό ἀκάθαρτο δέν μποροῦμε νά φέρουμε μπροστά στό Βασιλέα, καί συνάμα τόσο εὔσπλαχνο Κύριο. Ἡ Αἴγυπτος τῶν παθῶν ὀφείλει νά εἶναι πλέον πολύ μακρυά μας... 

Ἡ Θεία Λειτουργία εἶναι Σύνοδος θεραπευτική.

Ἡ σύνοδος ὅλων στην Ἐκκλησία εἶναι μία θεραπευτική σύνοδος: ἀσκεῖ θεραπεία στίς ψυχές ὅλων τῶν συγκροτούν των την ἁγίαν αὐτήν ὁμότροπο συναγωγή. Διαφυλάσσει την πνευματική ὑγεία τῶν ὑγειῶν και θεραπεύει τούς ἁμαρτωλούς. Λέγει ὁ ἱερός Χρυσόστομος: «Ἄν, αὐτός πού πορνεύεται και ὁ ἀλαζόνας και αὐτός πού ἔχει ὁποιοδήποτε ἐλάττωμα, συνεχώς εἰσέρχονται στην Ἐκκλησία, σύντομα θα το ἀποβάλλουν και θα ἐπανέλθουν στην κατάσταση τῆς πνευματικῆς ὑγείας, ἀφοῦ συνεχώς θά ἀπολαμβάνουν τήν (σωτήρια) διδασκαλία. Ἐκεῖνος ὅμως, πού ξεχώρισε τον ἑαυτό του ἀπό τήν σύνοδο αὐτή καί τόν στέρησε ἀπό την διδασκαλία τῶν πατέρων, και ἐγκατέλειψε το ἰατρεῖο, ἀκόμη και ἄν νομίζει ὅτι εἶναι ὑγιής, σύντομα θα ἀσθενήσει πνευματικά»⁶.

1Ἅγ. Γρηγόριος Νύσσης Μ 44, 649
-ἅγ. Μάξιμος Ὁμολογητής, Μυσταγωγία 106.
2 Ἅγ. Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, ὁμιλίαι ΚΒ', ἔκδοση Σοφ. Οἰκονόμου, Ἀθήνα 1861, σελ. 157.
3 Μ 62, 204.
4Σύμφωνα μέ τούς ἱερούς Κανόνες τῆς Ἐκκλησίας μας, ὁ Χριστιανός πρέπει νά λειτουργεῖται τουλάχιστον τίς Κυριακές καί τίς μεγάλες ἑορτές. Ἐάν κάποιος χωρίς εὔλογη αἰτία ἀπουσιάσει γιά τρεῖς συνεχόμενες Κυριακές ἀπό τήν Θεία Λειτουργία, ἀφορίζεται. Δηλαδή νεκρώνεται πνευματικά, ὄχι διότι ἡ Ἐκκλησία τόν τιμωρεῖ, ἀλλά διότι ἐκεῖνος στέρησε τήν ψυχή του ἀπό τήν ἀναγκαία γιά τή συντήρησή της τροφή , πού εἶναι ὁ Χριστός, ἡ Θεία Χάρις.
5 Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, Μ 62, 166.
6 Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, TLG, Work #021 48.864.15 to Work #021 48.864.22 «Ὁ πορνεύων ἂν συνεχῶς εἰς τὴν ἐκκλησίαν εἰσίῃ͵ καὶ ὁ ἀλαζὼν͵ καὶ ὁ ὁτιοῦν ἔχων ἐλάττωμα͵ ταχέως αὐτὸ συνεχοῦς ἀπολαύων διδασκαλίας ἀπωθήσεται͵ καὶ πρὸς τὴν ὑγίειαν ἐπανήξει· ὁ μέντοι τῆς συνόδου ταύτης ἑαυτὸν ἀποῤῥήξας͵ καὶ τῆς τῶν πατέρων διδασκαλίας ὑπεξαγαγὼν͵ καὶ τὸ ἰατρεῖον φυγὼν͵ κἂν ὑγιαίνειν δοκῇ͵ ταχέως εἰς ἀῤῥωστίαν πεσεῖται».

Προδημοσίευση στό διαδίκτυο Γ΄ἔκδοσης (ἐπηυξημένης) τοῦ βιβλίου: (Ἱερομονάχου Σάββα Ἁγιορείτου)-Τί εἶναι ἡ Θεία Λειτουργία καί πῶς θά τή ζήσουμε
Σχῆμα μικρό ,Σελίδες: 162, Τιμή:5€, Παραγγελίες στό τηλέφωνο 6944577885 ἤ στό e- mail: hristospanagia@yahoo.gr 

πηγη
ΠΗΓΗ: http://www.pentapostagma.gr/2013/07/sunodos-ouranou-kai-ghs.html#ixzz2bZo4Ojrq