Αποσπάσματα,σύγχρονα,αληθινά περιστατικά σχετικά με τον ομολογιακό χαρακτήρα των ημερών μας,από το βιβλίο του π.Στεφάνου Αναγνωστόπουλου " ΟΙ ΑΝΑΒΑΘΜΟΙ ΣΤΗΝ ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΠΟΡΕΙΑ ".


 1)  Στην Καμπότζη μερικοί χριστιανοί είχαν συγκεντρωθεί  σ' ένα ναό υποτυπώδη, για να προσευχηθούν.Δεν πρόλαβαν καλά καλά να αρχίσουν,και ο ναός βρέθηκε περικυκλωμένος από μουσουλμάνους στρατιώτες.Προχώρησαν μέσα στο ναό και ξεκρέμασαν από τον τοίχο μια εικόνα του Χριστού,την οποία πέταξαν με περιφρόνηση κάπου κοντά στην είσοδό του.
   Μια δυνατή φωνή αντήχησε στον ιερό εκείνο χώρο,που σκόρπιζε τον τρόμο:

   -Όποιος θέλει να βγει ζωντανός από δω μέσα,μόνο ένας τρόπος υπάρχει: να αρνηθεί τον Χριστό και να φτύσει την εικόνα Του.Διαφορετικά θα τουφεκιστεί την ίδια στιγμή.
   Το δίλημμα ήταν τρομερό και περιθώρια εκλογής δεν υπήρχαν.Και η άθεη εξουσία δεν αστειευόταν.Συχνά είχε δείξει το αποτρόπαιο πρόσωπό της.Αλλά και ο συμβιβασμός είναι πάντα ελκυστικός και ο πειρασμός μεγάλος.Τι θα κάνουν;Θα ομολογήσουν ή θα αρνηθούν τον Χριστό;
   Ο ένας ήταν αρραβωνιασμένος και σε λίγες ημέρες επρόκειτο να παντρευτεί.Αξίζει να θυσιαστεί και να σβήσουν τα όνειρά του και οι όμορφες προσδοκίες του;Ο δεύτερος σκεπτόταν το σπίτι του,την οικογένειά του,την γυναίκα του ,τα παιδιά του....Ο τρίτος,ο τέταρτος,ο πέμπτος,όλοι κάτι και κάποιον είχαν να σκεφθούν.Κέρινες καρδιές που άρχισαν κιόλας να λιώνουν μέσα στο καμίνι της δοκιμασίας.Τα λόγια του Κυρίου: "ο φιλών ...υπέρ εμέ ουκ έστι μου άξιος" ,είχαν κιόλας ατονίσει μέσα τους.
   Έτσι,ένας-ένας προχώρησε με σκυμμένο το κεφάλι και πιο πολύ με σκυμμένη και ντροπιασμένη την ψυχή.Δεν ήταν πορεία μελλοθανάτων,ήταν νεκρική πομπή αρνητών,που επορεύετο με στιγματισμένο μέτωπο,για να θάψει την νεκρή της πίστη.Έφτασαν στην εικόνα του Χριστού,την έφτυσαν και βγήκαν έξω ζωντανοί.Ζωντανοί,αλλά νεκροί.
                                               " Όνομα  έχουν ότι ζουν και νεκροί είναι ",
κατά το θεόπνευστο βιβλίο της Αποκαλύψεως.Γιατί ποια ζωή μπορεί να ζήσει ο αρνητής και ο προδότης;
   Και τελευταία έμεινε μια νεαρή κοπέλλα δεκαπέντε-δεκαέξι ετών,που η αγάπη της για τον Χριστό της έφερε στην μνήμη τα λόγια του Αποστόλου Παύλου: " Τις ημάς χωρίσει από της αγάπης του Χριστού; Θλίψις ή στενοχωρία ή διωγμός ή λιμός ή γυμνότης ή κίνδυνος ή μάχαιρα; " Τίποτε απολύτως.
   Οι στρατιώτες δεν είχαν καμμία αμφιβολία."Και αυτή το ίδιο θα κάνει",εσκέφθηκαν."Λύγησαν οι μεγάλοι,δεν θα λυγήσει η μικρή;" Κι όμως έμειναν κατάπληκτοι από τη στάση της.Ατάραχη εκείνη επλησίασε την εικόνα.Τα μάτια της βούρκωσαν,όταν ατένισε τον Αρχηγό της πίστεώς της με τα φτυσίματα της προδοσίας των δειλών.Γονάτισε.Πήρε την εικόνα στα χέρια της.Τη σκούπισε,την ασπάστηκε ευλαβικά,ενώ τα χείλη της ψιθύριζαν:
                                                 -ΔΕΝ ΘΑ ΣΕ ΑΡΝΗΘΩ,ΧΡΙΣΤΕ ΜΟΥ!
   Οι στρατιώτες πρόταξαν τα όπλα.Μια ομοβροντία ήλθε να αιματοκυλίσει το γενναίο κορίτσι και να το προσθέσει στη χορεία των Μαρτύρων.Στολισμένη τώρα πια με το αμαράντινο στεφάνι του μαρτυρίου προβάλλει ενώπιόν μας.Εμείς άραγε,θα κάναμε το ίδιο στη θέση της;


2)  Στις μέρες μας γίνεται πολύς λόγος για το Ρώσο Νεομάρτυρα Ευγένιο Ροντιόνωφ.Ένα δεκαπεντάχρονο παλλικάρι,του οποίου οι μουσουλμάνοι έκοψαν το κεφάλι,γιατί αρνήθηκε να βγάλει το σταυρό που φορούσε στο λαιμό του και να γίνει μουσουλμάνος.
   Ο Ευγένιος έγινε  ο Μεγαλομάρτυρας των ημερών μας,για το μαρτύριο του οποίου μιλάει σήμερα όλη η Ρωσία και που το Διαδίκτυο έχει πολλά να διηγηθεί.Ήδη κυκλοφορούν ιερές εικόνες του,η δε Ρωσική Εκκλησία ετοιμάζεται να τον ανακηρύξει και επίσημα άγιο.
   Ο Ευγένιος Ροντιόνωφ γεννήθηκε το 1977 στο χωριό Κουρίλοβο κοντά στη Μόσχα.Ήταν το μοναδικό παιδί της οικογενείας και βαπτίσθηκε χριστιανός στην παιδική του ηλικία.Στα δώδεκά του χρόνια,το 1989,η γιαγιά του τον πήγε για να εξομολογηθεί για πρώτη φορά και να κοινωνήσει των Αχράντων Μυστηρίων.Ακόμα και όταν η μητέρα του Λιουμπόβ,(που σημαίνει Αγάπη),του έλεγε να βγάζει κάποτε το σταυρό του,για να μην τον ειρωνεύονται οι συμμαθητές του,δεν απαντούσε,αλλά και δεν υπάκουε σε τούτη τη συμβουλή.Ο σταυρός ήταν ό,τι πιο πολύτιμο στη ζωή του Ευγένιου.Ποτέ δεν τον έβγαλε από την ημέρα της βαπτίσεώς του.
   Και ήρθε η στιγμή της ομολογίας του σταυρού και φυσικά και του Εσταυρωμένου Ιησού.Μετά τη στρατιωτική του εκπαίδευση,αρχές του 1996,τοποθετήθηκε στα συνοριακά φυλάκια της Τσετσενίας.Τον Φεβρουάριο τον συλλαμβάνουν οι Τσετσένοι και παραμένει για εκατό περίπου μέρες αιχμάλωτος.Οι μουσουλμάνοι Τσετσένοι τον έχουν στα χέρια τους.
   Πλησίασε η στιγμή του μαρτυρίου.Ο Χαϊχοροέβ,ο Τσετσένος δήμιος,τον είχε διατάξει δεκαέξι φορές να βγάλει τον σταυρό του και να γίνει μουσουλμάνος,αλλ' ο Ευγένιος αρνήθηκε να τον βγάλει και τότε,καθώς ομολόγησε ο ίδιος ο δήμιός του,"του έκοψα το κεφάλι "!..Παρά τις υποσχέσεις,τους ξυλοδαρμούς και τα συνεχή βασανιστήρια,ο Ευγένιος,ούτε λύγισε,ούτε αρνήθηκε τον Χριστό.
   Τελικά η μητέρα του,ύστερα από εννέα μήνες,με πολλές περιπέτειες που πέρασε και πολλά χρήματα που πλήρωσε τους μουσουλμάνους,πέτυχε να της δώσουν το λείψανο του παιδιού της.Και το μεν σώμα το είχε αναγνωρίσει απ' τις μπότες που φορούσε,το δε κεφάλι,που βρισκόταν σε άλλο σημείο από το υπόλοιπο σώμα,το αναγνώρισε απ'το σταυρό που είχε πάνω του.
   Ο Ευγένιος αποκεφαλίστηκε στις 23 Μαϊου 1996,την ημέρα που γινόταν δέκα εννιά ετών.
   Ο πατέρας του πέθανε από συγκοπή καρδιάς στον τάφο του παιδιού του,η δε μητέρα του έγινε πια γνωστή σ'ολόκληρη τη Ρωσία.Ο Κύριος της έχει επιφυλάξει τόσο μεγάλη τιμή,ώστε να λέγεται και να είναι μητέρα Μάρτυρος Χριστού.Άλλωστε,πούλησε το διαμέρισμά της και ό,τι άλλο είχε-μέχρι και τα ρούχα της-για να μπορέσει και τα λύτρα να δώσει,αλλά και ν'ανταπεξέλθει στα έξοδα της εκταφής του Ευγένιου,της κατασκευής ειδικού φερέτρου και της μεταφοράς του στο χωριό του,όπου και ετάφη.
   Το θαυμαστό όμως είναι πως σε διάφορες περιοχές της Ρωσίας ο άγιος Μάρτυρας Ευγένιος άρχισε να εμφανίζεται σε διάφορα πρόσωπα και να θαυματουργεί.Επίσης οι άγιες εικόνες του Μάρτυρα ευωδιάζουν.
   Ευγένιε,πολύαθλε,σύγχρονε Μάρτυρα και σταυροφόρε Χριστού,πρέσβευε υπέρ ημών και στήριζε όλους μας,ιδιαίτερα τους νέους,στη πίστη του Χριστού.