Ο Αντιπαπικός Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς και το Φιλοπαπικό παραλήρημα των οικουμενιστών

Ο ΑΝΤΙΠΑΠΙΚΟΣ ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΠΑΛΑΜΑΣΚΑΙ ΤΟ ΦΙΛΟΠΑΠΙΚΟ ΠΑΡΑΛΗΡΗΜΑ ΤΩΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΩΝ

Εν Πειραιεί   26-3-2013     

Πρωτοπρεσβ. π. Άγγελος Αγγελακόπουλος εφημέριος Ι. Ν. Αγίας Παρασκευής Καλλιπόλεως Πειραιώς

Πολύ εύστοχα και θεόπνευστα η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική, Ορθόδοξος Εκκλησία μας προβάλει την Β΄ Κυριακή των Νηστειών, για δεύτερη φορά την μορφή του εν αγίοις Πατρός ημών Γρηγορίου του Παλαμά αρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης, του κήρυκος της Χάριτος και θεατού του ακτίστου Φωτός. Πρώτη φορά η μνήμη του, η κοίμησή του εορτάζεται στις 14 Νοεμβρίου. Την τοποθέτησε, μάλιστα, μετά την Κυριακή της Ορθοδοξίας, γιατί, κατά κάποιο τρόπο, αυτή η Κυριακή είναι η δεύτερη Κυριακή της Ορθοδοξίας.

Και εάν θέλαμε πολύ περιληπτικά να διευκρινίσουμε για ποιόν λόγο η Εκκλησία μας τοποθέτησε αυτή την δεύτερη Κυριακή της Ορθοδοξίας, μπορούμε να πούμε ότι την προηγουμένη Κυριακή, την Κυριακή της Ορθοδοξίας, η Εκκλησία μας απέφυγε τον κίνδυνο του εξανατολισμού, δηλ. των αιρέσεων από την Ανατολή, από ιουδαϊκές και ισλαμικές επιρροές. Είναι γνωστό ότι η αίρεση της εικονομαχίας είχε τις ρίζες της στον Ισλαμισμό και τον Ιουδαϊσμό, οι οποίες είναι ανεικονικές θρησκείες, δηλ. δεν έχουν εικόνες. Και αυτή τη μανία τους εναντίον των αγίων εικόνων προσπάθησαν να την περάσουν και μέσα στην πίστη μας, την αγία Ορθοδοξία. Όμως, οι άγιοι Πατέρες, αγωνιζόμενοι εναντίον των χριστιανοκατηγόρων εικονομάχων, το απέτρεψαν αυτό και έτσι αποφεύχθηκε ο εξανατολισμός της Ορθοδοξίας, δηλ. το να μας παρασύρει η Ανατολή, οι Μουσουλμάνοι και οι Εβραίοι.

Με την δεύτερη Κυριακή της Ορθοδοξίας και με τους ησυχαστικές συνόδους του αγίου Γρηγορίου του Παλαμά τον 14ο αιώ., οι οποίες αποτελούν την Θ΄ Οικουμενική Σύνοδο, αποφεύχθηκε τώρα όχι ο εξανατολισμός, αλλά ο εκδυτικισμός, ο εκλατινισμός, η φραγκοποίηση της Ορθοδοξίας, τον οποίο εκπροσωπούσε ο εκ της Δύσεως ερχόμενος, επηρμένος, υπερήφανος, αιρετικός και αναθεματισμένος από την Εκκλησία μας, διά του Συνοδικού της Ορθοδοξίας, Βαρλαάμ ο Καλαβρός.

Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, ο οποίος μαζί με τον Μ. Φώτιο Κων/λεως και τον άγιο Μάρκο Εφέσου τον Ευγενικό αποτελούν τους νέους τρεις Ιεράρχες, τους ονομαζομένους αντίπαπες και παπομάστιγες, ήλεγξε σφοδρότατα και αυστηρότατα στο πρόσωπο του Βαρλαάμ την παναίρεση του Παπισμού και όλες τις καινοτομίες, τους νεωτερισμούς, τις παραχαράξεις, τις διαστρεβλώσεις και αιρέσεις της Δύσεως επί της άπαξ παραδοθείσης πίστεως. Γι’αυτό καί μέχρι τις ημέρες μας οι αιρετικοί Λατίνοι αποστρέφονται και μισούν τον άγιο Γρηγόριο˙ δεν τον θεωρούν άγιο, αλλά αντιθέτως «αιρετικό»!!! Φρίττουν και τρέμουν μόνο στο άκουσμα του αγίου ονόματός του!

Στο έργο του «Λόγος αποδεικτικός περί της εκπορεύσεως του Αγίου Πνεύματος» λέει ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς˙ «Πάλιν ο δεινός και αρχέκακος όφις την εαυτού κεφαλήν καθ’ημών διαίρων, υποψυθιρίζει τα της αληθείας αντίθετα»[1]. «Πάλι ο πρωταίτιος του κακού όφις, ο  διάβολος, σηκώνοντας την κεφαλή του εναντίον μας, υποψυθιρίζει τα αντίθετα προς την αλήθεία». Και παρακάτω, αφού λέει ότι αυτός ο διάβολος είναι, που παρεκίνησε τους Αρείους, τους Απολλιναρίους, τους Ευνομοίους και Μακεδονίους και πολλούς ετέρους αιρετικούς, «ούτος τοίνυν ο νοητός και διά τούτο μάλλον επάρατος όφις, το πρώτον και μέσον και τελευταίον κακόν», «αυτός, λοιπόν, ο νοερός και γι’αυτό περισσότερο καταραμένος διάβολος, που είναι το πρώτο και μεσαίο και το τελευταίο κακό», «μηδαμώς επιλελησμένος της οικείας κακοτεχνίας», «δεν ξέχασε καθόλου την κακοτεχνία του, το κακό έργο του», «διά των αυτώ πειθηνίων Λατίνων, περί Θεου καινάς εισφέρει φωνάς»[2], «με τους λατίνους, που είναι πειθήνια όργανά του, εισαγάγει καινούργιες φωνές σχετικά με τον Θεό». Ήδη ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς λέει αυτό, που αργότερα θα πει ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, ότι ο πάπας είναι αντίχριστος. «Τον πάπα να καταράσθε, γιατί αυτός θα είναι η αιτία όλων των κακών (της Ορθοδόξου πίστεως)».

Στη συνέχεια ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, αναφερόμενος στην βλάσφημη διδασκαλία του Παπισμού περί της και εκ του Υιού εκπορεύσεως του Αγίου Πνεύματος, του Filioque, λέει˙  «Ην ουν άρα των διακιοτάτων μηδέ λόγου αξιούν υμάς, ει μη του προστιθέναι τω ιερώ συμβόλω παύσησθε˙ της δε παρ’ημών προσθήκης παρ’ υμών εκβεβλημένης πρότερον, έπειτα ζητείν, ει και εκ του Υιού ή ουχί και εκ του Υιού το Πνεύμα το Άγιον, και το αναφανέν τοις θεοφόροις συνδοκούν κυρούν»[3]. «Δικαιότατο βεβαίως θα ήταν να μην σας αξιώσουμε ούτε συζητήσεως, αν δεν σταματήσετε να προσθέτετε στο ιερό σύμβολο. Όταν η προσθήκη σας αφαιρεθεί πρώτα από’σας, έπειτα να συζητήσουμε, εάν το Άγιον Πνεύμα προέρχεται και εκ του Υιού ή όχι και εκ του Υιού, και να επικυρώσουμε ό,τι φανεί ότι συμφωνεί με την γνώμη των θεοφόρων πατέρων». Ποτέ, λοιπόν, δεν θα σας δεχθούμε σε κοινωνία τους λατίνους, τούς παπικούς, μέχρις ότου σταματήσετε να λέτε ότι το Άγιον Πνεύμα εκπορεύεται και εκ του Υιού. Μέχρις ότου εξακολουθείτε να έχετε το Filioque, να λέτε δηλ. ότι το Άγιον Πνεύμα εκπορεύεται και εκ του Υιού, και να έχετε αλλοιώσει την διδασκαλία του Χριστού και των αγίων και Οικουμενικών Συνόδων, δεν θα σας δεχθούμε σε εκκλησιαστική κοινωνία. Κατά τον άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά, λοιπόν, προϋπόθεση του διαλόγου με τους λατίνους είναι η αφαίρεση εκ μέρους τους της παράνομης προσθήκης του Filioque από το Σύμβολο της Πίστεως. Σε άλλο σημείο ξεκαθαρίζει ο άγιος Γρηγόριος ότι πίσω από την προσθήκη Filioque, κρύβεται μια καινή εκκλησιολογική αρχή, δηλ. «η του περιόντος πάπα περιωπή»[4], δηλ. το εωσφορικό πρωτείο και το αλάθητο, το να νομοθετεί αυτός μόνος σαν άλλος θεός επί γης ό,τι αυτός κρίνει σωστό, διαστρεβλώνοντας, διαστρέφοντας, παραμελώντας και περιθωριοποιώντας ακόμη και τα ίδια τα λόγια του Χριστού.  
Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς καταδίκασε, με την Θ΄ Οικουμενική Σύνοδο[5], τις παπικές αιρέσεις περί κτιστών ενεργειών του Θεού και περί κτιστού Θαβωρίου Φωτός, διδάσκοντας ότι ο Θεός έχει ουσία και ενέργειες, οι οποίες είναι και οι δύο άκτιστες. Η άκτιστη ουσία του Θεού είναι αμέθεκτη, ενώ οι άκτιστες ενέργειές Του είναι μεθεκτές. Παραλλήλως, το Θαβώριον Φως, το Φως της Μεταμορφώσεως είναι Φως της Θεότητος και συνεπώς άκτιστο.

Πολύ χαρακτηριστικός είναι ο λόγος του αγίου Γρηγορίου, ο οποίος στην «προς τον ευλαβέστατον μοναχόν κυρ Διονύσιον»[6] επιστολή του γράφει ότι το τρίτο είδος της αθεΐας είναι η σιωπή περί των δογμάτων, απορρίπτοντας έτσι κάθε είδος εφησυχασμού και σιωπής εν καιρώ κινδυνευούσης της πίστεως.

Και ενώ θα περίμενε κανείς οι ταγοί της Ορθοδόξου Εκκλησίας να εκμεταλλευθούν αυτόν τον αντιαιρετικό πατερικό θησαυρό και να αποδοθούν σε ομοίους αγώνες, ακολουθώντας ταπεινά τα βήματα, που χάραξαν οι άγιοι πατέρες, όπως ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, και να οδηγήσουν τους αιρετικούς σε μετάνοια, επιστροφή και εγκεντρισμό στην αγία Ορθοδοξία, δυστυχώς μια αθεολόγητη ομάδα πατριαρχών, αρχιεπισκόπων, αρχιερέων και λαϊκών «θεολόγων» όχι μόνο μεριμνά και τυρβάζει περί πολλά άλλα, αλλά πράττει τα εκ διαμέτρου αντίθετα προς όσα εντέλλεται ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός, οι άγιοι Απόστολοι, οι άγιοι Πατέρες, η Αγία Γραφή, οι Ιεροί Κανόνες και γενικά η ιερά παράδοση της Εκκλησίας μας. Όλοι μας έχουμε καταστεί μάρτυρες αυτής της αποστασίας των τελευταίων ετών, παρακολουθώντας τις συνεχώς πυκνούμενες επισκέψεις μεταξύ αιρετικών και Ορθοδόξων, τους εναγκαλισμούς, τις συμπροσευχές, την αναγνώριση των αιρέσεων ως δήθεν «Εκκλησιών», την υπογραφή κοινών αντορθοδόξων κειμένων και άλλες παρόμοιες αντορθόδοξες ενέργειες, με αποκορύφωση το απαράμιλλο φιλοπαπικό παραλήρημα των οικουμενιστών πατριαρχών, αρχιεπισκόπων και αρχιερέων με αφορμή την εκλογή και «ενθρόνιση» του νέου πάπα Φραγκίσκου στις 19 Μαρτίου του 2013.

Καθόλου τυχαίο δεν φαίνεται να είναι το γεγονός ότι ο νυν Πάπας επέλεξε το όνομα του «αγίου», κατά τους παπικούς και όχι κατά τους Ορθοδόξους, Φραγκίσκου της Ασίζης. Για όσους γνωρίζουν, η Ασίζη είναι ο τόπος όπου γίνονται οι πανθρησκειακές συναντήσεις. Ο πάπας Ιωάννης Παύλος Β' τόλμησε να συγκαλέσει την Α' εν Ασίζη πανθρησκειακή σύνοδο (1986), όπου συμπροσευχήθηκαν στον ίδιο ψεύτικο Θεό όλοι οι εκεί συμπαραστάντες ετερόθρησκοι και ετερόδοξοι. Το Βατικανό και τον πάπα ακολούθησαν στη συνέχεια το λεγόμενο «Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών» και δικοί μας εκκλησιαστικοί ηγέτες. Η πιο πρόσφατη ήταν η πανθρησκειακή συνάντηση της Ασίζης τον Οκτώβριο του 2010, που συνεκάλεσε ο πρώην πάπας Βενέδικτος ΙΣΤ΄, στην οποία συμμετείχε συμπροσευχόμενος και ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος. Επομένως, και ο νυν πάπας Φραγκίσκος τάσσεται υπέρ του διαχριστιανικού και διαθρησκειακού Οικουμενισμού και της Πανθρησκείας. 

Ὅπως ἀπεκάλυψε ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Πειραιῶς κ. Σεραφείμ, «ὁ καταληψίας τοῦ πρεσβυγενοῦς Θρόνου τῆς παλαιᾶς Ρώμης κ. Φραγκίσκος εἷναι ἐκλεκτός τοῦ ἀξιοτίμου κ. Ντέϊβιντ Ροκφέλερ, ἱδρυτοῦ τοῦ Μουσείου Ροκφέλερ τοῦ Τέλ-Ἀβίβ, πού κατ’ ἔτος «δωρίζει» εἰς ἡμᾶς τά κατασκευασμένα ντοκυμαντέρς μέ τά χαλκευμένα καί ψευδῆ στοιχεῖα περί τοῦ Θεανθρωπίνου προσώπου τοῦ ἀληθοῦς Μεσσίου Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ καί ἱδρυτοῦ τῆς τριμεροῦς ἐπιτροπῆς, εἰς τόν ὁποῖον ἐπεδόθη καί τό «δακτύλιον τοῦ ἁλιέως» ὡς δῆθεν διαδόχου τοῦ δῆθεν «πρίγκηπος» τοῦ κολεγίου τῶν Ἀποστόλων, Ἀποστόλου Πέτρου»[7]. Δηλ. ο «ταπεινός, απλός, υπηρέτης των πτωχῶν και κοινωνικός» κ. Φραγκίσκος δέχεται ότι είναι διάδοχος του Απ. Πέτρου και επιμένει αμετανοήτως στο εωσφορικό πρωτείο του. Επίσης, ο κ. Φραγκίσκος το 2012 στο Μπουένος Άιρες (Αργεντινή) ως ο τότε Παπικός Αρχιεπίσκοπος Χόρχε Μάριο Μπεργκόλιο συμμετείχε στον εορτασμό του Χανουκά (Hanukkah)[8].

Αὐτό, τό ὁποῖο πρέπει νά ἐπισημανθεῖ, εἶναι ὅτι οὐσιαστικῶς ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία δέν συνεχάρη τόν νέο πάπα Φραγκίσκο ἐπί τῆ ἐκλογῆ του, οὔτε ἐκπροσωπήθηκε στήν «ἐνθρόνισή» του, ἀπό πλευρᾶς κυρίως τῶν ἐπιλεγέντων ἐκπροσώπων. Παρ’ όλο που εστάλησαν επιστολές συγχαρητηρίων για την εκλογή του (Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος, Πατριάρχης Αλεξανδρείας κ. Θεόδωρος, Πατριάρχης Αντιοχείας κ. Ιωάννης, Πατριάρχης Μόσχας κ. Κύριλλος, Πατριάρχης Σερβίας κ. Ειρηναίος, Πατριάρχης Ρουμανίας κ. Δανιήλ, Μακ. Αρχιεπίσκοπος Κύπρου κ. Χρυσόστομος, Μακ. Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμος Β΄)[9], μέσω των οποίων όλως διόλου αθεολογήτως εκλήθη ο αιρεσιάρχης πάπας «αγαπητός αδελφός και αγιώτατος επίσκοπος Ρώμης», στον οποίο εδόθη ο «άγιος ασπασμός εν Χριστώ», η εκπεσούσα Ρώμη εκλήθη «Αποστολική Έδρα και αποστολικός θρόνος», η αίρεση του Παπισμού εκλήθη «Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία και αδελφή εκκλησία», με την οποία θα πρέπει να υπάρξει «κοινή χριστιανική μαρτυρία στον κόσμο» και «προαγωγή του διαλόγου υπέρ της ενώσεως των δύο Εκκλησιών». Παρ’όλο που στην «ενθρόνιση» παρέστη σέ ἐπίπεδο ἐπισκόπων ἡ γνωστή ὁμάδα τῶν σχεδόν αμετανοήτων οικουμενιστῶν ἱεραρχῶν (Οικουμενικός Πατριάρχης κ.Βαρθολομαῖος, ο οποίος παρεκτράπη για μια ακόμη φορά σε θέματα πίστεως, σημειώνοντας μια ακόμη θλιβερότατη πρωτειά, διότι για πρώτη φορά στην ιστορία μετά το σχίσμα του 1054 παραβρέθηκε Οικουμενικός Πατριάρχης σε «ενθρόνιση» πάπα[10], και ο οποίος συμμετείχε συμπροσευχόμενος στην παπική «λειτουργία», έδωσε τον λειτουργικό ασπασμό της αγάπης στον πάπα, ανεχόμενος και σιωπώντας στην απροκάλυπτη παρουσία Ουνίτου διακόνου, ο οποίος διάβασε το Ευαγγέλιο στα ελληνικά, Σεβ. Μητρ. Περγάμου κ. Ἰωάννης Ζηζιούλας, ο οποίος ασπάσθηκε το χέρι του πάπα Φραγκίσκου[11], παίρνοντας την «ευλογία» του ή μάλλον την αλογία του, για να συνεχίσει να επιτελεί το οικουμενιστικό του έργο, Σεβ. Μητρ. Μπουένος Άιρες κ. Ταράσιος, Σεβ. Μητρ. Ιταλίας κ. Γεννάδιος Σεβ. Μητρ. Γαλλίας κ. Εμμανουήλ, Σεβ. Μητρ. Ζιμπάμπουε και Αγκόλας κ. Σεραφείμ (Πατριαρχείο Αλεξανδρείας), Σεβ. Μητρ. Βολοκολάμσκ κ. Ιλαρίων Αλφέγιεφ (Πατριαρχείο Μόσχας), Σεβ. Μητρ. Μαυροβουνίου και Παραθαλασσίας κ. Αμφιλόχιος (Πατριαρχείο Σερβίας), Σεβ. Μητρ. Κόρτσεν Ιωάννης (Εκκλησία της Αλβανίας), Σεβ. Μητρ. Μπορίσπολ κ. Αντώνιος, (Καγκελάριος της Ουκρανικής Ορθοδόξου Εκκλησίας), Σεβ. Μητρ. Θεοδοσίας και Κερτς κ. Πλάτων, Σεβ. Μητρ. Κύκκου κ. Νικηφόρος, Σεβ. Μητρ. Ταμασού κ. Ησαΐας (Εκκλησία Κύπρου), Σεβ. Μητρ. Κορίνθου κ. Διονύσιος (Εκκλησία της Ελλάδος) )[12], οι οποίοι του προσέφεραν δώρα και ασπασμούς και χειροφιλήματα και υποκλίσεις και καλά λόγια, εντούτοις η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Ορθόδοξος Εκκλησία του Χριστού δεν ήταν παρούσα, αλλά απουσίαζε, δεν συνεχάρη, αλλά λυπήθηκε. Κι αυτό, γιατί τό κοινό γνώρισμα ὅλων των παραπάνω πατριαρχών, αρχιεπισκόπων και αρχιερέων είναι ὅτι είναι ὑποστηρικτές καί στυλοβάτες τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Εἶναι, λοιπόν, δυνατόν νά ἐμφανίζεται αὐτή ἡ ὁμάδα τῶν πατριαρχών, αρχιεπισκόπων και αρχιερέων ὅτι ἐκπροσωπεῖ τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, τήν Ἐκκλησία τῶν Ἁγίων Πατέρων, τούς ὁποίους ἀσεβῶς καί γυμνῇ τῇ κεφαλῇ καταργοῦν με τήν μεταπατερική αἵρεση καί μέ τόν διαχριστιανικό καί διαθρησκειακό συγκρητιστικό Οικουμενισμό[13];

Επιπροσθέτως, ποιός ἐξουσιοδότησε τους ανωτέρω πατριάρχες, αρχιεπισκόπους και αρχιερείς να μεταβούν στη Ρώμη και να προβούν στις παραπάνω απαράδεκτες ενέργειες; Ποιά πανορθόδοξη σύνοδος ενέκρινε την προσευχητική συμμετοχή τους στον πανθρησκειακό συρφετό του Βατικανού; Βεβαίως καμμία. Μήπως είχαν την συγκατάθεση του πληρώματος της Εκκλησίας, του πιστού και δογματικά ευαίσθητου λαού του Θεού; Βεβαίως όχι. Επομένως, όλα τα ανωτέρω έγιναν αντικανονικώς και μονομερώς, διότι δεν ήταν έκφραση βουλήσεως όλων των Πατριαρχείων και των Αυτοκεφάλων Εκκλησιών ούτε του λαού του Θεού. Πολύ δε περισσότερο δεν ήταν έκφραση βουλήσεως των Ιεραρχιών των κατά τόπους Συνόδων των Πατριαρχείων και Αυτοκεφάλων Εκκλησιών. Αλλά, και αυτή ακόμη η βούληση των Ιεραρχιών των κατά τόπους Συνόδων δεν πρέπει να είναι αυθαίρετη. Θα έπρεπε οι Ιεραρχίες των Εκκλησιών, πριν πάρουν μια τέτοια απόφαση, να εξετάσουν, εάν ήρθησαν τα αίτια, που καθιστούν τον Παπισμό αιρετική παρασυναγωγή και τον Πάπα αιρεσιάρχη. Εάν δηλαδή οι αιρετικοί παπικοί αποκήρυξαν τις αιρετικές τους διδασκαλίες, ιδίως το Filioque, το πρωτείο εξουσίας, το αλάθητο του Πάπα και την δαιμονική και επάρατη Ουνία, και επανήλθαν στην Ορθόδοξο πίστη, πράγμα που δεν συμβαίνει. Τέλος, μια τέτοια απόφαση θα έπρεπε να είναι κατά πάντα σύμφωνη με την εν γένει Ιεροκανονική και Αγιοπατερική παράδοση της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Εάν ίσχυαν οι παραπάνω προϋποθέσεις, τότε και μόνον τότε ας είχαν κοινωνία με τον πάπα Ρώμης.

Το ενσυνείδητο ορθόδοξο πλήρωμα της Εκκλησίας μας λυπάται βαθύτατα, αγωνιά και οργίζεται για την καταστρατήγηση της Ορθοδόξου διδασκαλίας και θεολογίας εκ μέρους των οικουμενιστών.

Σε όλους αυτούς τους σχεδόν αμετανοήτους Οικουμενιστές απευθύνεται ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, όπως απευθύνθηκε άλλοτε εν ζωή με γράμμα του προς τον πατριάρχη Αντιοχείας κυρό Ιγνάτιο, και τους απαντά : «Οι της του Χριστού Εκκλησίας, της αληθείας εισί˙ και οι μη της αληθείας όντες, ουδέ της του Χριστού Εκκλησίας εισί»[14], δηλ. «αυτοί που είναι με την Εκκλησία του Χριστού, αυτοί είναι με την αλήθεια˙ και αυτοί που δεν είναι με την αλήθεια, δεν είναι ούτε με την Εκκλησία του Χριστού». Οι Οικουμενιστές δεν είναι με την αλήθεια ούτε με την Εκκλησία του Χριστού. Παραλλήλως, το Συνοδικό της Ορθοδοξίας, μέσω των κατά Βαρλαάμ και Ακινδύνου κεφαλαίων, απευθύνεται σ΄αυτούς με ιδιαίτερη αυστηρή και σκληρή γλώσσα :  
- Βαρλαάμ Καλαβρώ, Γρηγορίω Ακινδύνω, Προχώρω Κυδώνι, Νικηφόρω Γρηγορά, Γεωργίω Λαπίθη και τοις οπαδοίς και διαδόχοις αυτών, ανάθεμα (γ΄).

- Τω κανονικώς ανυποστάτω και εκπεσόντι αιρεσιάρχη Πάπα και Πατριάρχη Παλαιάς Ρώμης Φραγκίσκω τω Α΄ και τοις αυτώ κοινωνούσι, ανάθεμα (γ΄).

Θα μπορούσαμε ποτέ να διανοηθούμε τον αντιπαπικό άγιο Γρηγόριο Παλαμά, αλλά και τους άλλους αντιπαπικούς αγίους της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας, να συγχαίρουν τον αιρεσιάρχη πάπα επί τη εκλογή του, να παρίστανται στην «ενθρόνισή» του, να του προσφέρουν δώρα, να συμπροσεύχονται, να ανταλλάσουν λειτουργικό ασπασμό, να ασπάζονται το χέρι του, να τον φιλοφρονούν και να του υποκλίνονται; Ας επιλέξουμε με ποιόν θα πάμε και ποιους θα ακολουθήσουμε. Με το θηρίον ή με το εσφαγμένον Αρνίον; Με τον αντίχριστο αιρεσιάρχη πάπα και τους σχεδόν αμετανοήτους οικουμενιστές ή με τον Χριστό και τους Αγίους;


[1] ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΠΑΛΑΜΑΣ, Λόγος αποδεικτικός περί της εκπορεύσεως του Αγίου Πνεύματος Α΄, εκδ. Γρηγόριος Παλαμάς, Θεσ/κη 1981, ΕΠΕ 1 Πρόλογος 3-4, σ. 68.
[2] Ό. π., Πρόλογος 20-26, σ. 68.
[3] Ό. π., 4, 19-24, σ. 84.
[4] Ό. π., 4, 32, σ. 86.
[5] ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ ΧΡΣΤΟΦΟΡΙΔΗΣ, Οι ησυχαστικές έριδες κατά τον 14ο αιώ., Β΄ έκδ. Παρατηρητής, Θες/κη 1993.
[6] ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΠΑΛΑΜΑΣ, Επιστολή προς τον ευλαβέστατον μοναχόν κυρ Διονύσιον, ΕΠΕ 4,  404.
[7] imp.gr,  Ανακοινωθέν περί της Καταλήψεως του πρεσβυγενούς Θρόνου της Παλαιάς Ρώμης, εν Πειραιεῖ  τῇ 19ῃ Μαρτίου 2013 και Ανακοινωθέν Οι σχέσεις του Πάπα με την Δικτατορία της Αργεντινής εν Πειραιεῖ  τῇ 22α Μαρτίου 2013
[8] http://aktines.blogspot.gr/2013/03/hanukkah.html
[9] http://www.romfea.gr/patriarxeia/patriarxeia/patriarxeio-mosxas/16010-2013-03-14-19-49-26
 http://www.romfea.gr/patriarxeia/tapatriarxeia/patriarxeio-servias/16016-2013-03-15-01-07-56
  http://www.romfea.gr/ekklisies/ekklisia-tis-ellados/16023-2013-03-15-10-21-16
 http://www.romfea.gr/patriarxeia/patriarxeia/patriarxeio-antioxeias/16039-2013-03-16-11-32-10                                                         
  http://www.amen.gr/article12848    http://www.amen.gr/article12861  http://www.amen.gr/article12993
[10] http://www.romfea.gr/epikairotita/16029-oikoumenikos-sxisma
[11] http://thriskeftika.blogspot.gr/2013/03/blog-post_6926.html
[12] http://www.romfea.gr/patriarxeia/patriarxeia/patriarxeio-mosxas/16077-2013-03-19-09-47-00
  http://aktines.blogspot.gr/2013/03/blog-post_538.html
  http://www.romfea.gr/oikoumeniko-patriarxeio/oikoumeniko-patriarxeio/16065-2013-03-18-14-53-03
  http://www.romfea.gr/ekklisies/ekklisia-tis-kiproy/16107-2013-03-21-07-33-13
[13] http://thriskeftika.blogspot.gr/2013/02/blog-post_7767.html
[14] ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΠΑΛΑΜΑΣ, Γράμμα προς τον Πατριάρχην Αντιοχείας Ιγνάτιον, ΕΠΕ

ΠΗΓΗ:   http://www.impantokratoros.gr/8E20E575.el.aspx