Ανοικτή Επιστολή σε εσάς με τα «Απλωμένα Χέρια Για Μία Τσάντα Τρόφιμα»
1. Γιατί τους επιτρέψατε να σας καταντήσουν έτσι οι ισχυροί και οι δοσίλογοι του τόπου και του όποιου κράτους δικαίου είχαμε, που τα ξεπουλάνε τώρα στις Ιδιωτικές Αγορές με ταχύτατες διαδικασίες; Μια ζωή πέσατε στην παγίδα τους, (γραβάτες, λούσα, πτυχία, ωραία λόγια, χαμόγελα, χειραψίες, ρουσφέτια) ότι αυτοί είναι (δήθεν) αξιόπιστοι, αξιοπρεπείς, με ηθικές αρχές, με μπέσα, και.....
τους ψηφίζετε να σας εκπροσωπήσουν δήθεν, και να σας ικανοποιήσουν τις ανάγκες σας.
2.Μια ζωή σας κοροϊδεύουν, και εσείς έχοντας κάνει την κρίση σας λάστιχο, και σημαία σας την έλλειψη εμπιστοσύνης στον εαυτό σας, κάνετε κούνια-μπέλα, από το ένα κόμμα στο άλλο, και ποτέ δεν είπατε ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ. Γιατί το επιτρέπετε αυτό στον εαυτό σας; Απάντησε το αυτό στον εαυτό σου εσύ, και εσύ, και εσύ και εσύ…..
Η εμμονή σας σε άπειρες φρούδες ελπίδες, και οι όποιες τσάντες τρόφιμα, δεν μπορούν να σας διασφαλίσουν την ασφάλεια και την αξιοπρέπεια στην ζωή σας με έναν αειφόρο τρόπο. Δικαιούσθε να ελπίζετε βάσιμα, μόνο όταν αναπτύσσεται τις δράσεις που κρίνεται ως κατάλληλες για να σας οδηγήσουν στην συνεχή εκπλήρωση των αναγκών και τα ονείρων σας. Ελπίδα χωρίς την δράση, είναι μόνο άλλοθι, για να βουλιάζετε στην αδράνεια, στους υποσυνείδητους τεράστιους φόβους σας που δεν σας αφήνουν να γίνετε υπερασπιστές του δίκιου σας και της αλήθειας, άλλοθι για να βουλιάζετε στην λατρεία των καταναλωτικών ¨παιχνιδιών¨ σας, στο βόλεμα της δήθεν προσωπικής σας ευδαιμονίας του φαίνεσθε και όχι του είσθε, που μπορεί να σας την διαλύσει όποτε θέλει ο παρανοϊκά άπληστος ισχυρός, ελέω της δικής σας σύμπραξης ή και ανοχής .
Αγωνιάτε να σας τύχει μια τσάντα τρόφιμα - σιγά τα αυγά – αλλά έστω και έτσι - μόλις την παίρνετε την τσάντα, θα ήταν εύλογο, συνεπές, απόλυτα φυσιολογικό, και υπέροχο, να σχηματίζατε όλοι μαζί την πορεία σας στο Σύνταγμα να διαδηλώσετε την αγανάκτησή σας για την ανοδικά εξελίξιμη εξαθλίωση που σας φέρνουν με τα Μνημόνια και τις Δανειακές Συμβάσεις τους, οι ντόπιοι και ξένοι ¨αφέντες¨, η πολιτική ορντινάντσα τους, και τα πάνοπλα σώματα ασφαλείας τους, Εκεί στον συμβολικό τόπο των πολιτικών και ανθρώπινων δικαιωμάτων σας, στο Σύνταγμα, αλληλέγγυοι να φωνάξετε και να χτυπήσετε με πάθος και οργή τις άδειες κατσαρόλες σας κάθε Κυριακή – για αρχή – να γίνετε η ΚΡΑΥΓΗ ΤΟΥ ΔΙΚΙΟΥ ΣΑΣ, αντί να γλιστρούν όλο και πιο πολλοί από εσάς στην ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ της ΑΔΙΚΙΑΣ , της ΑΠΑΝΘΡΩΠΙΑΣ, του μακελάρη των λαών, του Φασισμού. Αυτό οφείλετε στον εαυτό σας: Να γίνετε εσείς οι ίδιοι λεβέντες και λεβέντισσες – τσαμπουκάδες/υπερασπιστές του δίκιου σας - αντί να κάνετε πάλι τα προηγούμενα λάθη σας. Ε, όχι και πάλι αλλού να ακουμπήσετε, και δη στους ψευτολεβέντες και ανθρωποφάγους φασίστες, που θα ξεχάσουν τάχιστα τα αντιμνημονιακά τους συνθήματα, όπως έκανε και το μητρικό τους ¨κώμα¨ το ΛΑΟΣ, από το οποίο πήραν την σκυτάλη της ξεδιάντροπης και βίαιης κοινοβουλευτικής εμφάνισής τους, στην πολύπαθη χώρα-θύμα της φασιστικής αλλά και της νυν Γερμανίας.
Στο Σύνταγμα, ή εκεί, στην όποια κεντρική σας πλατεία, ή έξω από το σπίτι του Υπουργού, που είναι υπό-το-έργον, του να μας εξαθλιώσει, να βρεθούμε δίπλα – δίπλα, Συνταξιούχοι, (φτάνει πια το ¨σάπισμα¨ στις καρέκλες, στο τάβλι, στην τηλεόραση, τα ΚΑΠΗ να γίνουν κύτταρα αντίστασης και διαμαρτυρίας, για να προλάβετε να σταθείτε πια περήφανοι μπροστά στα παιδιά και στα εγγόνια μας, πριν το μεγάλο το ταξίδι), Άνεργοι, πολύτεκνοι, όλοι οι ματαιωμένοι και φοβισμένοι, ¨να βάλουμε πλάτη¨ ο ένας στον άλλον και όλοι για όλους, ο καθένας να γράψει στο δικό του χαρτόνι ότι τον εκφράζει, ΝΑ ΦΩΝΑΞΟΥΜΕ, όλη την μέρα εκεί, και να απαιτούμε και την αλλαγή/τήρηση των άρθρων του Συντάγματος. Όταν ενοχλείσαι πρέπει να το λες, όταν πονάς πρέπει να φωνάξεις, αλλά και όταν πεινάς ή όταν δεν ξέρεις πια πως αλλιώς να τα φέρεις βόλτα πρέπει να φωνάξεις. Η ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ ΕΙΝΑΙ ΙΔΙΟΝ ΤΟΥ ΖΩΝΤΑΝΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ. Μεγαλειώδης σκοπός της Κυριακής θα είναι να επικοινωνήσουμε και για να βρούμε –χωρίς ¨καπελώματα¨ - τους τρόπους για να προστατέψουμε τον χαρακτήρα της διαμαρτυρίας μας από ύποπτους μεταμφιεσμένους σε υπερ-αγανακτισμένους που βρίζουν σκαιά μητέρες, γυναίκες και παιδιά των ΜΑΤ, ή και θερμόαιμους νέους που ξεκινούν με πέτρες και μολότωφ και που προκαλούν πρώτοι την επίθεση των ΜΑΤ και έτσι η κυβέρνηση θολώνει τα νερά για να μην χρεωθεί ακέραιη την ευθύνη της καταστολής, για να οργανωθούμε και για να ανακαλύψουμε για πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας, με ποιους τρόπους θα αμυνθούμε αρχικά και θα επιτεθούμε για να πάρουμε την ζωή μας στα τίμια και κουρασμένα χέρια μας, και πως θα διασφαλισθούμε ότι δεν θα την ξανά εκχωρήσουμε σε κανέναν άλλο εκόντα – άκοντα δημοκόπο. Να κατακτήσουμε την άμεση ανάκληση των εκπροσώπων όταν κάνουν λάθη που έχουν κόστος σε εμάς. Δεν είμαστε πειραματόζωα, (μάθανε όλοι ελαφρά τη καρδία και καλυμμένοι στην ατιμωρησία τους να λένε το ¨mea culpa¨ - λάθος μου) ενώ ικανοί και τίμιοι άνθρωποι υπάρχουν αρκετοί, απλά σιωπούν και παρατηρούν. Μόνο αν κρατάς την φωνή σου, την αλληλεγγύη σου, και την μαζικότητά σου, μένεις ζωντανός/ενεργός και κρατάς τις προοπτικές σου ανοικτές για μια ασφαλή ζωή, για ικανοποίηση των ιεραρχικά καίριων αναγκών μας για Οξυγόνο, Νερό ( έ κόμματα, κινήματα, συνδικάτα, τι θα κάνετε;! ξεπουλούν την ΕΥΔΑΠ και σε λίγο θα είναι τόσο ακριβό το νερό νεράκι, που θα απλώνουμε χέρια με κανάτες, ή θα κουβαλάμε το νερό πάλι με τους ντενεκέδες από την βρύση του εκάστοτε ¨φιλάνθρωπου¨ φορέα), για Ειρήνη, Φυσική Τροφή, Οικία, Υγεία, Μόρφωση, Εργασία, Εισόδημα, Χαρά, Αξιοπρέπεια, Αλήθεια, Δικαιοσύνη, Ισότητα…..
Εσείς που απλώσατε τα χέρια για μια τσάντα τρόφιμα, προχθές στην πλατεία Βάθης, εσείς που θα τα απλώσετε σε λίγο ή περισσότερο καιρό, εμείς όλοι λοιπόν, αντί να οδεύουμε προς τα αδιέξοδα της απανθρωπιάς των ισχυρών και παρανοϊκά άπληστων της Γής με σημαία μας αυτήν που γράφει επάνω της ¨Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών που κάνουν το σκατό τους παξιμάδι¨, να πάρουμε την σημαία της καρδιάς μας και του δίκιου μας, και κάθε Κυριακή να φωνάξουμε και να κτυπήσουμε τα άδεια κατσαρολικά μας, να κοιταχτούμε και να τραγουδήσουμε το πείσμα μας, την ζωντάνια μας, την ευφυΐα μας για την Ζωή και την επίγεια ειρήνη.
Άκου Ανθρωπάκο Αλήθειες
Μάνος Θ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου