Η ΑΡΓΙΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ...

Πέμπτη, 24 Ιανουάριος 2013 11:32 από την εφημερίδα της Κύπρου "ΠΟΛΙΤΗΣ"

 

του θεολόγου Ανδρέα Ν. Παπαβασιλείου
Αφορμή για τη συγγραφή του παρόντος άρθρου μάς έδωσε η δήλωση του Υπουργού Ανάπτυξης της Ελλάδος Κωνσταντίνου Χατζηδάκη,
ο οποίος, ανταποκρινόμενος σε σχετική παράκληση της Ομοσπονδίας Επαγγελματικών και Βιο-μηχανικών Σωματείων του Πειραιά για συμπαράσταση και ανάληψη πρωτοβουλίας προς νομοθετική ρύθμιση της λειτουργίας των καταστημάτων και κατά τις Κυριακές, ανέφερε, αρχές του περασμένου Δεκεμβρίου, ότι: «Η Κυβέρνηση (της Ελλάδος)… δεν θα αφήσει εκείνους που απλά και μόνο φοβούνται το καινούργιο, πολλές φορές χωρίς κανένα λόγο, να κρατήσουν τη χώρα στο παρελθόν. Η Ελλάδα πρέπει να προχωρήσει μπροστά …»! 

Επειδή φοβούμαστε, ότι υπάρχουν και άλλοι, τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Κύπρο, οι οποίοι κατέχουν επιτελικές θέσεις και διακατέχονται από παρόμοιες αντιλήψεις για το παρελθόν, το οποίο τάχα εμποδίζει το παρόν να πάει μπροστά και ότι σ’ αυτό οφείλεται η μη προσδόκιμη κοινωνική και οικονομική πρόοδος του λαού, γι’ αυτό και ασχολούμαστε σήμερα με το θέμα της αργίας της Κυριακής.

Οι αντιλήψεις αυτές είναι απότοκες της σύγχρονης κοσμικής νοοτροπίας, η οποία ως βάση έχει την εμπορική και οικονομική πλευρά της ζωής. Σύμφωνα με τη νοοτροπία αυτή, ο υλικός πλούτος είναι ο σημαντικότερος παράγοντας για την ευτυχία του ανθρώπου και την κυριαρχία του στον κόσμο. Είναι δηλ. ο υλικός πλούτος η κορυφαία αξία στην κλίμακα των επίγειων στόχων. Μόνο τα χρήματα και τα άλλα υλικά αγαθά εξασφαλίζουν πρωτίστως την «ευυποληψία » και την από κάθε άποψη ισχύ! Για να φτάσει δε κανείς σ’ αυτή την κατάσταση, σε προσωπικό ή κρατικό επίπεδο, θα πρέπει να αξιοποιεί όλους τους παράγοντες, που προάγουν την οικονομική κερδοφορία. Κι ένας τέτοιος παράγοντας είναι η «αξιοποίηση» όλου του χρόνου και των επτά ημερών της εβδομάδας, αδιαφορώντας για τους αγώνες που διεξήχθησαν για την καθιέρωση της Κυριακής, ως ημέρας αργίας, όπως και για την εισαγωγή του θεσμού της «πενθήμερης εβδομάδας». Το ερώτημα είναι, αν με την κατάργηση της αργίας της Κυριακής θα προχωρήσουν μπροστά η Ελλάδα και η Κύπρος; Η σημερινή οικονομική κρίση, στην οποία περιήλθαν και οι δύο χώρες, οφείλεται μήπως στο γεγονός, ότι μέχρι τώρα δεν «αξιοποιούσαν» εργασιακά την Κυριακή, και άρα θα πρέπει να καταργηθεί η αργία της ημέρας αυτής, κυρίως κατά τις γιορτές των Χριστουγέννων, της Πρωτοχρονιάς και του Πάσχα; Διερωτώμαστε δε, αν είναι ποτέ δυνατόν, οι έμποροι και οι επιχειρηματίες να ικανοποιηθούν με όσα κερδίζουν και να δώσουν έτσι την ευκαιρία στους εργαζόμενους να ξαποστάσουν σωματικά και να ανασάνουν ψυχικά κατά τις μεγάλες αυτές γιορτές, ή μήπως με αυτήν τη νοο- τροπία ανάγουν την κατανάλωση κάθε υλικού αγαθού σε ύψιστη αξία της ζωής, που έχει, δυστυχώς, καταστεί το «trade mark» της σύγχρονης κοινωνίας ;

Η αντίληψη αυτή παραγνωρίζει και την κοινωνική διάσταση του ανθρώπινου βίου, ο οποίος απαιτεί, όχι μόνο την ανάπαυση και την αναψυχή, αλλά και την ανάπτυξη της κοινωνικής πλευράς της ζωής, η οποία προάγεται με την αναστροφή με τα άλλα μέλη της οικογένειας και την επαφή με τους συνανθρώπους, μέσα στα πλαίσια της ευρύτερης κοινωνίας. Ο κάθε άνθρωπος έχει ανάγκη της οικογενειακής θαλπωρής και της συμπαράστασης από τους άλλους ανθρώπους. Αλίμονο, αν ο βίος μας περιοριστεί σε μία βιοτεχνική ή βιομηχανική αναπαραγωγή υλικών αγαθών. Αν αυτό συμβεί, τότε η ζωή θα καταστεί ανυπόφορη και αδιέξοδη. 'Οπου «ο βίος είναι ανεόρταστος», αναπόφευκτα θα καταστεί και μία «μακρά οδός απανδόκευτος». Η αντίληψη αυτή βρίσκεται ακόμη και σε αντίθεση προς βασική θρησκευτική μας υποχρέωση, η οποία περιελήφθη στον Δεκάλογο και υιοθετήθηκε από τον Ηθικό Κώδικα του Χριστιανισμού, σύμφωνα με τον οποίο: «Πρόσεξε, ώστε την ημέρα του Σαββάτου να την αφιερώνεις ως αργία στον Θεό, όπως σε διέταξε Κύριος ο θεός σου. ΄Εξι ημέρες θα εργάζεσαι και σ’ αυτές θα κάνεις όλα τα έργα σου. Κατά δε την εβδόμη ημέρα θα έχεις Σάββατο, ανάπαυση και αγιασμό, ημέρα αφιερωμένη στον Κύριο τον Θεό σου. Κανένα έργο δεν θα κάνεις κατά την ημέρα αυτή …» ( Δευτ. 5, 12 – 14 ). Δεν χρειάζεται να επεξηγήσουμε, ότι η ημέρα του Σαββάτου αντικαταστάθηκε από την Εκκλησία με την Κυριακή, ως ημέρα αφιερωμένη στον Κύριο και στην Ανάστασή του. Προσθέτως θα πρέπει να λεχθεί, ότι δεν υπάρχει θρησκεία, η οποία να μην προνοεί την αργία μιας ημέρας της εβδομάδας, για προσωπική ανάπαυση και λατρεία του Θεού.

Με ποιο λοιπόν ηθικό έρεισμα μπορεί να απαιτήσει κανείς την κατάργηση της αργίας της Κυριακής, ως «αναχρονιστικού θεσμού» και «αντιπαραγωγικού μέτρου», αγνοώντας ότι η αργία της ημέρας αυτής θεσμοθετήθηκε από τον Μεγα Κωνσταντίνο, τον 321 μ. Χ., ο οποίος και εξέδωσε τον πρώτο σχετικό νόμο για την αποχή από τα βασικά βιοτικά έργα, με εξαίρεση τους αγρότες, σε περίπτωση ανάγκης. Ο θεσμός αυτός έχει μία παράδοση δεκαέξι αιώνων. Επομένως δεν μπορεί κανείς να καταργήσει τώρα ένα «κεκτημένο» για κάθε χριστιανό νομικό και θρησκευτικό δικαίωμα. Ακόμη και αυτοί οι αλλόθρησκοι κατακτητές, μηδέ αυτών των μουσουλμάνων εξαιρουμένων, σεβάστηκαν διαχρονικά τον θεσμό της αργίας της Κυριακής, όπως και τις λατρευτικές συνάξεις των χριστιανών κατά την ημέρα αυτή. Μπορεί να υπάρχουν σήμερα άνθρωποι, και υπάρχουν  αρκετοί, οι οποίοι να ισχυρίζονται ότι είναι άθρησκοι και να αισθάνονται τον πλούτο, τις κοινωνικές θέσεις και τις υλικές απολαύσεις ως το ύψιστο αγαθό της ζωής (πρβλ. « φάγωμεν, πίωμεν, αύριον γαρ αποθνήσκομεν, πέραν δε του τά-φου ουδέν»), όμως δεν έχουν το δικαίωμα, έστω κι αν έχουν την εξουσία, να αγνοούν τους πολλούς και να θεσμοθετούν σε βάρος τους. Η Κυριακή είναι η αρχαιότερη γιορτή στον Χριστιανισμό και θα πρέπει να τυγχάνει σεβασμού πρωτίστως από αυτούς που φέρουν χριστιανικά ονόματα. 

ΠΗΓΗ:    http://www.agioritikovima.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=15412:i-argia-tis-kur&catid=288:eipan&Itemid=787