Πού βρίσκονται οι ψυχές των αμαρτωλών που πέθαναν...
Αμέσως
μετά τον σωματικό θάνατο του ανθρώπου, είτε ενάρετου είτε αμαρτωλού, η
ψυχή του υφίσταται την λεγόμενη μερική-ατομική κρίση. Κρίνεται, δηλαδή,
σε μια πρώτη φάση από τον Θεό και στη συνέχεια τοποθετείται σ’ έναν
υπεραισθητό χώρο, όπου, περιμένοντας την τελική και καθολική Κρίση,
προγεύεται είτε την ευφροσύνη του παραδείσου, αν ήταν δίκαιη, είτε τον
βασανισμό της κολάσεως, αν ήταν αμαρτωλή και δεν μετανόησε έως την ώρα
της εξόδου της από το σώμα. Περιορισμένες, λοιπόν, σ’ αυτόν τον χώρο,
τον καθορισμένο από τον Κύριο και γνωστό μόνο σ’ Αυτόν, οι ψυχές των
αμετανόητων αμαρτωλών περιμένουν με τρόμο, φρίκη και οδύνη την στιγμή
της οριστικής τους καταδίκης.
Η στάση μας απέναντι στην ζωή και τον θάνατο.
Η
επιθυμία σας να ζήσετε είναι φυσική και δεν έχει τίποτε το εφάμαρτο.
Ωστόσο η χριστιανική στάση απέναντι στην ζωή και τον θάνατο είναι: «Το
θέλημα του Κυρίου γινέσθω» (Πράξ. 21:14).
Γιατί, όπως λέει ο απόστολος Παύλος, κανένας
μας δεν ζει για τον εαυτό του και κανένας μας δεν πεθαίνει για τον
εαυτό του. Όταν ζούμε, ζούμε για τον Κύριο. Και όταν πεθαίνουμε,
πεθαίνουμε για τον Κύριο. Είτε, λοιπόν, ζούμε είτε πεθαίνουμε, σ’
Εκείνον ανήκουμε (Ρωμ. 14:7-8).
Αυτήν
την διάθεση πρέπει να καλλιεργήσουμε μέσα μας, διώχνοντας κάθε φόβο και
κάθε ανησυχία. «Πώς να παρουσιαστώ στον Κύριο, όταν πεθάνω;»,
αναρωτιέστε. Να παρουσιαστείτε έχοντας καθαριστεί από τις αμαρτίες σας
με την μετάνοια και την Εξομολόγηση, έχοντας λάβει το εφόδιο της αιώνιας
ζωής, τα άχραντα Μυστήρια του Χριστού, έχοντας στον νου σας αγαθούς
λογισμούς και στην καρδιά σας άγια αισθήματα: πίστη, ελπίδα, ταπείνωση,
φόβο Θεού…
Τα αισθήματα αυτά αντικαθιστούν όλα τα καλά έργα, που η αρρώστια δεν σας επιτρέπει να κάνετε.
(Οσίου Θεοφάνους του Εγκλείστου, «Χειραγωγία στην πνευματική ζωή», Ι. Μ. Παρακλήτου)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου