ΕΚΘΕΣΗ ΠΛΑΝΩΝ KAI ΣΦΑΛΜΑΤΩΝ ΣΕ ΣΧΕΣΗ ME THN ΠΙΣΤΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΘΕΝΗ ΛΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

ΕΚΘΕΣΗ ΠΛΑΝΩΝ KAI ΣΦΑΛΜΑΤΩΝ

ΣΕ ΣΧΕΣΗ ME THN ΠΙΣΤΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΑΡΑΔΟΣΗ

ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΘΕΝΗ ΛΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ 

Πρεσβύτερος Πέτρος Πανταζής

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ «ΘΕΟΔΡΟΜΙΑ»

ΕΤΟΣ ΙΑ΄, ΤΕΥΧΟΣ 1 (Ιαν.-Μάρτιος 2009) 105-134.

 ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ: Αντιαιρετικόν Εγκόλπιον

Α)   Ανασκευή βιβλίου Ελοχίμ της τρίτομης σειράς Γιατί και πως ζουν ανάμεσά μας, εκδόσεις EA.

Ήδη από την αρχή του ανά χείρας βιβλίου (σ. 7), ο συγγραφεύς κ. Δημοσθένης Λιακόπουλος (εφ’ εξής Δ.Λ), θέτει εν αμφιβόλω την πίστη και την εμπιστοσύνη του αναγνώστη στην πνευματική παρακαταθήκη της Χριστιανικής Ορθόδοξης Εκκλησίας και επικαλείται μία «άλλη» παράδοση «μετάδοσης Γνώσης» που πρέπει να ανακαλύψουμε ώστε να μην «παραποιείται η Ιστορία από την αρχή της Δημιουργίας έως σήμερα» (Η πλάγια γραμματοσειρά, κανονική η έντονη, όπου εμφανίζε­ται μέσα σε εισαγωγικά, σημαίνει αποσπάσματα του βιβλίου του Δ.Λ., με τα οποία δεν συμφωνούμε).

Στην Εισαγωγή εκτίθεται υπό μορφή ρητορικών ερωτήσεων μία βασική θέση του βιβλίου, η αμφισβήτησή του ότι η Παλαιά Διαθήκη είναι ιερό κείμενο. Την αναφέρει ως «ιερή», ενώ ταυτόχρονα δηλούται ότι «άλλα πολύ παλαιότερα ελληνικά κείμενα είναι ιερά». Αυτή η πονη­ρή αντιστροφή του νοήματος της λέξεως «ιερός» επισφραγίζεται με τον γνωστό τρόπο των αποκρυφιστών συγγραφέων, να φαίνεται ότι αποδέχονται φραστικώς, ακριβώς την θέση που ουσιαστικά πολεμούν. Για να το επιτύχουν, επικαλούνται μία γενική, αόριστη και αφηρημένη ιδέα: εν προκειμένω, ο Δ.Λ επιστρατεύει την «Αγάπη τού Χριστού»(;), η οποία σε «τίποτε απολύτως δεν θα άλλαζε», αν θα θεωρούσαμε την Παλαιά Διαθήκη μη ιερό βιβλίο ασπαζόμενοι τις Νεοειδωλολατρικές και στην ουσία Καμπαλιστικές και Θεοσοφικές θέσεις του βιβλίου του.

Στη σ. 9 («Σκέψεις»), παρουσιάζει την αποκρυφιστική  πίστη του, ότι οι «Φωτεινοί υπηρέτες του Θεού (Ελοχίμ)» είναι αυτοί που παίζουν τον καθοριστικό και κυρίαρχο ρόλο στον Κόσμο μας, μια θέση όμως που εμφορείται από την διδασκαλία της Εβραϊκής Καμπάλας, η οποία δογματίζει συγκεκριμένα ότι «Ελοχίμ» είναι «εκπορεύσεις-απορροές» του «Θεού», ως Απολύτου Απρόσωπης Αρχής, που ανήκουν στο 6^ο κοσμικό επίπεδο υπερσυνειδητότητας, τού 10βαθμου συμπαντικού ενεργειακού συστήματος πλανητικών σφαιρών Sephirot.

Oι ιδέες του βιβλίου επηρεάζονται επίσης και από την θεοσοφική πλάνη περί υπάρξεως των «Φωτεινών Διδασκάλων της Παγκόσμιας Λευκής Αδελφότητας της Κοίλης Γης» που καθοδηγούν τα πεπρωμένα του Πλανήτου μας.

Όλες αυτές οι τοποθετήσεις επιδρούν στον αναγνώστη ανεξάρτητα από το ότι ο ίδιος ο Δ.Λ, όλως αντιφατικώς και μάλλον σκοπίμως, αντιμάχεται και αρνείται, χρησιμοποιώντας την κατάλληλη ρητορική, σε διάφορα σημεία της σειράς των βιβλίων του «Ζουν ανάμεσά μας», αυτές ακριβώς τις θεοσοφικές και καμπαλιστικές ιδέες και απόψεις, τις οποίες υποστηρίζει και προωθεί στα άλλα βιβλία του.

Η αντίφαση αυτή χαρακτηρίζει ποικίλες άλλες θρησκευτικές, πολι­τικές και ιδεολογικές θέσεις των βιβλίων του, οι οποίες στηρίζουν τα γραφόμενά του, και τις οποίες παρά το ότι τις διατυπώνει, ύστερα, σε άλλα κείμενά του ή σε εκπομπές του, τις χαρακτηρίζει ως δήθεν δαιμο­νικές επιρροές (εκπορευόμενες από τον Εωσφόρο - Διάβολο - Σαμαέλ). Μερικές φορές θολώνει ακόμη περισσότερο τα νερά, όταν ισχυρίζεται ότι οι θέσεις του είναι απλά διαφορετικές «απόψεις», τις οποίες ελεύθερα ο αναγνώστης μπορεί να δεχθή ή να απορρίψη, όπως φυσικά και ο ίδιος ο Δ.Λ μπορεί να πιστεύει ή να απορρίπτει χωρίς καμμία δέσμευση.

Εν τω μεταξύ, στις εκπομπές του αλλά και σε βιβλία του, εκτοξεύει συνεχώς «μελάνι» σωρείας παραπλανητικών εκφράσεων, υποτιθεμένου ορθοδόξου ήθους, με τις οποίες καμουφλάρει τις αποκρυφιστικές  και νεοειδωλολατρικές ιδέες και αντιλήψεις του πίσω από ένα Ορθόδοξο Χριστιανικό προσωπείο!

Οι εκφράσεις αυτές είναι συνήθως δανεισμένες από Ορθοδόξους Αγίους και Γέροντες Μοναχούς, βαλμένες στα κατάλληλα σημεία, ώστε μεθοδικά να θολώνουν τα καμπαλιστικά και δωδεκαθεϊστικά πιστεύω του. Ο προφανής στόχος είναι, σε ενδεχόμενη κριτική εναντίον του, να «κόψει και να ράψει» παρουσιάζοντας ό,τι τσιτάτα από τα βι­βλία του και αποσπάσματα  από τις τηλεοπτικές εκπομπές του τον βο­λεύουν. Έτσι νομίζει ότι θα αποδείξει ότι είναι γνήσιος Ορθόδοξος Χριστιανός, και θα «ξεσηκώσει κουρνιαχτό» ότι τον αδικούν, τον πα­ρερμηνεύουν και τον καταδιώκουν τα ...ντόπια όργανα των «κρόνιων» γενών και των «λαμόγιων Νεφελίμ τού Σαμαέλ» (εκφράσεις δικές του, από τις καταιγιστικής συχνότητας τηλεοπτικές εκπομπές του)!

Θεωρούμε αδύνατο, όχι μόνο ο Δ.Λ, αλλά και οιοσδήποτε άλλος, να είναι πράγματι (συνειδητός) ορθόδοξος χριστιανός, και συγχρόνως να προπαγανδίζει τις ανωτέρω αποκρυφιστικές  αντιλήψεις και... «απόψεις».

Ήδη έχει προετοιμάσει... κατάλληλα το πεδίο της αντιπαραθέσεως χαρακτηρίζοντας δηλητηριωδώς ορισμένους «θεολόγους» ως «θολολόγους» και «δήθεν ειδικούς γιαχβιστές της Π.Δ». Ο χαρακτηρι­σμός «θολολόγοι» ειπώθηκε από τον γνωστό στο πανελλήνιο μακαριστό Γέροντα Παΐσιο και χρησιμοποιείται παραχαραγμένος και με εντελώς διαφορετικό νόημα και πλαίσιο για να συκοφαντηθούν θεολογικές θέ­σεις και απόψεις που δεν βολεύουν τον Δ.Λ. Προφανώς διότι αισθάνεται ότι κάποια στιγμή θα ξεσηκωθεί εναντίον του κατακραυγή, λόγω της ευρύτατης διαστρεβλώσεως και παρερμηνείας της Παλαιάς Διαθήκης και της ασύστολης και αισθητικώς χυδαίας «Ελοχο-Νεφελιμικής υστε­ρίας» που έχει εξαπολύσει.

Ξεκαθαρίζουμε λοιπόν ότι τέτοιου είδους «Ορθόδοξες» αφοριστικές εκφράσεις απομονώνει ο κ. Δ.Λ, καπηλευόμενος σκανδαλωδώς και αναμασώντας λόγια και φράσεις αγίων γερόντων, όπως ο μακαριστός Γέρων Παΐσιος, που τις έλεγαν με άλλο νόημα και σε εντελώς διαφορετι­κές καταστάσεις, όπως και ολόκληρα κείμενα και μαρτυρίες άλλων  ιερωμένων, όπως του Αρχιμανδρίτου Σάββα Αχιλλέως, του οποίου κεί­μενο έχει ως εισαγωγή στο βιβλίο του, «Το κουτί της Πανδώρας», ενώ γενικά χρησιμοποιεί κείμενά του και βιντεοεικόνες του, ίσως εν άγνοια του, για να συμπληρώσει (ο Δ.Λ) το προσωπείο του πιστού χριστιανού μέσω του οποίου πλασάρει τις εξω-ορθόδοξες τοποθετήσεις του. Επίσης χρησιμοποιεί στα βιβλία του, εκφράσεις λοιπών Ορθοδόξων, όπως του καθηγητού Θεολογίας του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης κ. Στέργιου Σάκκου, και εξιστορήσεις θαυμάτων αγίων, όπως ο αγ. Γεώργιος Χοζεβίτης του Τραχωνίου της Κύπρου, καθώς και σε εκπομπές του εκφράσεις του Γέροντος Ιωσήφ Βατοπεδινού. 

Τέτοιες φράσεις των συγκεκριμένων  γερόντων, αν ελέχθησαν, πιθα­νόν να αποτελούσαν κριτική για την εκκοσμίκευση της Εκκλησίας και τους εκπροσώπους μιας διανοητικής Θεολογίας, φορείς οικουμενιστικών ή και πανθρησκειακών αντιλήψεων , χωρίς την απαραίτητη ορθοπραξία και το πατερικό-φιλοκαλικό βίωμα.

Οι ίδιοι αυτοί Γέροντες οπωσδήποτε θα καταδίκαζαν, αν ενημερώ­νονταν, τις φρικτές αιρετικές παρεκκλίσεις και ανήκουστες νεοπαγανιστικές προτιμήσεις του συγγραφέα του σχολιαζομένου βιβλίου.

Οι άγιοι Πατέρες μας (τους οποίους λοιδορεί σκαιότατα και ασεβέστατα από τα μέσα που διαθέτει ο Δ.Λ -λέει στις εκπομπές του, κουβέν­τες όπως, «τι άγιοι πατέρες, ποιοι πατέρες, μπορώ εγώ να σάς πω άγι­ους πατέρες που έχουν πει λάθος πράγματα»!), έχουν στηλιτεύσει τον στείρο διανοητικισμό στη Θεολογία με πρώτο τον αγ. Γρηγόριο τον Θεολόγο και τους Κατά Ευνομιανών λόγους του, εκ των οποίων παρα­θέτομε πιο κάτω επικριτικό εδάφιο, που ταιριάζει όμως «Γάντι» και στον Δ.Λ και μάλιστα... λίγο είναι αναφορικά με τις απίστευτες τερατο­λογίες του!

Στο Λ' κεφάλαιο προβάλλει κάτι που θεωρεί δεδομένο, αυτονόητο και πολύ... εξυψωτικό για τον ίδιο: Τους...Εξωγήινους! Μας προτείνει να γίνουμε επαναστάτες στην σκέψη ασπαζόμενοι τις ψευδείς θεωρίες και ισχυρισμούς του φαιδρού «προφήτη» της δεκαετίας του ’70 Έριχ φόν Νταίνικεν, τις ανοησίες του οποίου έχει υιοθετήσει ο Δ.Λ σχεδόν κατά γράμμα.

Με τον τρόπο αυτό, αποδεχόμενος ο Δ.Λ το πνεύμα του Νταίνικεν ορίζει δια του προσδιοριστικού «εξωγήινοι», οποιασδήποτε φύσεως όντα συμπίπτουν με τις έωλες ψευτοεπιστημονικές αντιλήψεις και τους ψευτοθρησκευτικούς ισχυρισμούς του. Αρνείται παρελκυστικά, φραστικώς δηλαδή και μόνον, την ύπαρξη των εξωγήινων προερχομένων από άλλους πλανήτες με UFO, αλλά θεωρεί ότι η δράση των δικής του εμπνεύσεως («λιακοπούλειων») εξωγήινων εκτυλίσσεται μέσα στα έγκατα της «Κοίλης Γης», υιοθετεί δε κατά τα λοιπά πλήρως το γενικότε­ρο περίγραμμα της παράλογης, αντιεπιστημονικής σκέψης και ερμηνευ­τικής του Νταίνικεν. Αυτή η αντίληψη περί Κοίλης Γης, είναι καθα­ρά αποκρυφιστική  και έχει καταστή μόνιμο μοτίβο της σκέψης και των ιδεών που προωθεί ο Δ.Λ

Αναίρεση όσων ισχυριζόταν ο Ελβετός σερβιτόρος Ερρίκος Φον Νταίνικεν και έχουν σχέση με τα μυθεύματα των βιβλίων της σειράς «Ζουν ανάμεσά μας» θα παρουσιάσουμε σε επόμενο άρθρο.

Η ενσυνείδητη επίκληση του «Παράλογου», «Εξωτικού» και «Απί­θανου», είναι η κύρια «τεχνική» χειραγώγησης των αδαών αναγνωστών και οπαδών του Δ.ΕΛ, όπως αποδεικνύουν οι σημειώσεις και παραπομ­πές με κόκκινα γράμματα, στο δεξί ή αριστερό περιθώριο του βιβλίου, ώστε να γίνει πράξη μια ιδιότυπη διανοητική χειραγώγηση που επιχειρείται μέσω των βιβλίων της σειράς «Ζουν ανάμεσά μας», εκμεταλλευό­μενος την όποια πνευματική σύγχυση των αναγνωστών και την τρικυ­μία εν κρανίω, που δημιουργούν οι αλλοπρόσαλλες, αντιφατικές, ψευδο- επιστημονικές αναλύσεις και «θρησκευτικές» αποκαλύψεις του. Οι εν λόγω σημειώσεις και παραπομπές αντιφάσκουν ή παρερμηνεύουν το περιεχόμενο των κειμένων, και τούτο δεν γίνεται εύκολα αντιληπτό από αναγνώστες που πριν προμηθευθούν τα βιβλία του, έχουν υποστεί πλύση εγκεφάλου από τις εκπομπές του.

Οι εκπομπές του, για όσους γνωρίζουν τα πράγματα και είναι καλ­λιεργημένοι σε επιστήμες, θεωρίες συνομωσίας κ.λπ., είναι σύνολο ασυνάρτητων και αστήρικτων θεωριών, με επίμονη, «βάναυση» και ναρκισσι­στική διαφήμιση των βιβλίων του (φορολογούμενη με ΦΠΑ;), παρασύρουν όμως τους απλούς ανθρώπους που μπερδεύουν το αισθητικώς χυδαίο και «άμεσο» με το απλό και γνήσιο.

Το υλικό όλων των βιβλίων και DVD, εκδόσεων «ΕΛ», αποτελείται από αναμάσημα και επανατυπώσεις ξένων εκδόσεων της χαμηλότερης ποιότητας, είναι γεμάτα παραποιήσεις χιλιοειπωμένων πραγμάτων, ιδεών, θεωριών, θεωρήσεων, υποθέσεων έως και φωτογραφιών, σκίτσων και χαρτών που προέρχονται από τις πλέον κοινότυπες καταστάσεις, όπως το ελληνικό ή διεθνές οικονομικοπολιτικό, επιστημονικό, οικο- γεωγραφικό, περιηγητικό, δημοσιογραφικό, ιστορικό και κοινωνικοπολιτικό σκηνικό. Π.χ., χρησιμοποιούνται αποσπάσματα από βιογραφίες και απόψεις διάσημων επιστημόνων και θεωρητικών (παρμένες το πι­θανότερο από κάποιες εγκυκλοπαίδειες), οι οποίες επίσης διαστρεβλώνον­ται «κατά το δοκούν», και απλώς γεμίζουν σελίδες των βιβλίων του.

Το μεγάλο κακό προκαλείται βεβαίως, ένεκα και του οποίου εξεγείρε­ται και επαναστατεί η ιερατική μας συνείδηση ως υπευθύνων ποιμέ­νων της Ορθοδόξου Εκκλησίας, όταν η διαστροφή αυτή αγγίζει τα πλέον παραδοσιακά σεβάσματα και εθνικά πνευματικά μας ερείσματα, όπως π.χ. η Ορθόδοξη Χριστιανική Παράδοση και η Αγία Γραφή, οι οποίες στην κυριολεξία κακοποιούνται. Η παραχάραξη αυτή συντελείται δήθεν για το καλό του Χριστιανισμού με αντιφατικά και, το χει­ρότερο, ψευδή επιχειρήματα «βουτηγμένα» μέσα σε ένα αποκρυφιστικό κυκεώνα «καμπαλισμού», «θεοσοφισμού», νεοειδωλολατρίας και κυρίως μεγίστης καπηλείας αρχαίων ελληνικών, εβραϊκών και άλλων αποκρύφων και μη κειμένων.

Ειδικότερα, η συγγραφική «χρήση» και η τηλεοπτική «διαχείριση» του υλικού του Δ.ΕΛ γίνεται με άξονα την ψευδοπληροφόρηση, από-πληροφόρηση και χειραγώγηση της γνώμης του μέσου Έλληνα, μέσω ψυχολογικών παραμέτρων Διανοητικού Χειρισμού, με τη χρήση προ- επεξεργασμένων «πληροφοριών», οι οποίες είναι σχεδόν στο σύνολό τους «κλεμμένες», κολοβωμένες και παραποιημένες «κατάλληλα», για να «περάσουν» τα «φούμαρα» της φοβερής και τρομερής «γνώσης και πληροφόρησης» που δήθεν κομίζουν και η οποία φαίνεται να έχει κί­νητρα πιο ύποπτα και σκοτεινά, από έναν απλό Αθέμιτο Προσηλυτισμό στον αποκρυφιστικό Νεοειδωλολατρικό Δωδεκαθεϊσμό και στην νεωτερική κωμική και ανερμάτιστη Αρχαιολατρία, όπως φαίνεται με μία πρώτη πρόχειρη ματιά! Τους ισχυρισμούς μας τους στηρίζουμε στα εξής:

1.  Στο B' κεφάλαιο του βιβλίου αποπειράται μία δήθεν ιστορική και εκμυθευτική ερμηνεία της ... Γένεσης, του πρώτου βιβλίου της Χριστιανικής Βίβλου, ενός προεχόντως θρησκευτικού και όχι απλώς ιστορικού κειμένου, αφού πρώτα «ξορκίζονται», κατά τον μόνιμο τρόπο των νεοεποχιτών συγγραφέων με αποκρυφιστική-νεοπαγανιστική συνείδηση και αντιεκκλησιαστικό φρόνημα, όσοι εκ του «θρησκευτικού και επιστημονικού κατεστημένου» (sic) αντιδράσουν στην ««προωθημένη γνώση»(!!), του συγγραφέα των βιβλίων που σχολιάζουμε. Μάλλον ο κ. Δ.Λ θεωρεί όλους σε όσους απευθύνεται χαϊβάνια, αφού εκλαϊκεύει, όπως ισχυρίζεται, ...υψηλές «συμπαντικές» γνώσεις, αλλά χρησιμοποι­εί ως αποδείξεις των απίθανων ισχυρισμών του, καταγέλαστα εφευ­ρήματα όπως τα «Χάλκινα βιβλία» του - Χαλδαϊκά ή Κουμρανικά ή δικής του επινοήσεως, Θεός ξέρει.

Στη σελίδα 21 επιχειρείται να τεθεί επί «...επιστημονικής βάσεως» η σπουδαιότερη αποκρυφιστική -θεοσοφική και νεοειδωλολατρική έννοια: της... Συμπαντικής Ενέργειας. Σε αυτή μας εισάγει μέσω της αρχαιοελληνικής αντιλήψεως περί του αϊδίου ή αενάου Χρόνου, «μοστράροντας» στο περιθώριο του βιβλίου και στο... υποσυνείδητο του αναγνώστου τα αρχέτυπα της ερειπιώδους «γνώσης» που προσφέρει: Τα ερείπια του Μαντείου των Δελφών και το προσωπείο του ανδριάντα του «Θεού» Φοίβου Απόλλωνα Ακερσεκόμη! Δηλαδή εκεί που πρέ­πει να εφαρμοστεί επιστημονική σκέψη ο Δ.Λ επιστρατεύει θρησκευτικές αντιλήψεις και πίστεις, μάλιστα ιστορικά ξεπερασμένες. Ενώ, όταν κατακρίνει βιβλία προφητών και δικαίων της Παλαιάς Διαθήκης, χρη­σιμοποιεί δήθεν επιστημονική ερευνητική σκέψη, ανακατεμένη με ψήγματα μεταμοντέρνου σκεπτικισμού. Φαίνεται ότι μερικά ιδεολογικά και θρησκευτικά «πιστεύω» του (Αρχαιολατρία - Νεοειδωλολατρία), δεν κρύβονται. Ίσως όμως αποκρύπτουν και καμουφλάρουν εντέχνως, αφ’ ενός ότι η, δίκην κομήτου, εμφάνιση του Δ.ΕΛ στο τηλεοπτικό και εκδοτικό προσκήνιο περνά από ένα crash test (δυνατό τεστ αντοχής) τα ανακλαστικά της σύγχρονης ελληνικής («τηλε-φερόμενης και τη- λε-αγόμενης») κοινωνίας, ούτως ώστε να μετρηθεί η αντίδρασή της στον καταιγιστικό ενδογματισμό της με παράδοξες όσο και απίστευτες μυθοπλασίες.

Προβάλλονται τεχνηέντως, με έναν αγοραίο και ειρωνικά χιουμο­ριστικό τρόπο τηλεοπτικής ρητορικής, αντιλήψεις που στην ουσία εξευτελίζουν και λοιδορούν όποια Πολιτική Εξουσία και Παράδοση έχει κάποια σχέση με την Ορθοδοξία, όπως π.χ. ο Ρώσσος Πρόεδρος Βλαδίμηρος Πούτιν! Αφ’ ετέρου, οι αντιλήψεις αυτές καμουφλάρουν το αναδυόμενο «Αποκαλυπτικό πολυκέφαλο τέρας» που λέγεται «Ασύ­δοτη Χειραγώγηση μέσω M.M.E» και τροφοδοτούν μερικούς «Βασι­κούς Μετόχους»... «ουράνιων» και «επίγειων» καναλιών, με πειθήνιους τηλεθεατές: «ανοιγμένα» μυαλά έτοιμα να αποδεχτούν παθητικά ή και να πιστέψουν, αύριο, τα τερατώδη μυθεύματα του κάθε «τηλεκράχτη». 

Σε λίγο θα μας πουν, προχωρώντας στον δρόμο «...πληροφορήσεως» που χαράζει ο κ. Λιακόπουλος, ότι κάτω από την Ακρόπολη υπάρ­χει υπόγεια... βάση των ΕΛ απ’ όπου αναχώρησε ο Πολέμαρχος (Δίας) για το άστρο Σείριος, απ’ όπου θα επιστρέψει για να εκδικηθεί όσους δεν επιστρέψουν τα μάρμαρα του Παρθενώνα. Ακόμα χειρότερα, τι θα συμβή εάν ο ίδιος ο Δ.ΕΛ αλλάξει εντελώς «τροπάριο» και θελήση να μας πείση ότι «ο...Κολοκοτρώνης ήταν πολεμιστής ΕΛ, ο Κανάρης... βομβιστής Ελοχίμ και ο Καραμανλής, ο Παπανδρέου ή ο όποιος πρωθυπουργός μας... κακός Νεφελίμ»;(δηλαδή τερατόμορφο και κακόβουλο ον από τα έγκατα της Κοίλης Γης)!

Όλα αυτά μέσα σ’ ένα αμπαλάζ τηλεοπτικού προϊόντος χυδαίας ποιότητος, ώστε να περάσει απαρατήρητο το πρόβλημα στο οποίο αναφερόμαστε. Οι «δοκούντες στύλοι είναι» εκκλησιαστικοί ή πολιτιστικοί ειδήμονες και θεσμικά υπεύθυνοι φορείς προστασίας του τηλεοπτικού και αναγνωστικού κοινού, φυσικά τω λόγω δεν καταδέχονται να ασχοληθούν σοβαρά με τέτοια φαινομενικά ανάξια λόγου θέματα. Εν τούτοις, τα ανωτέρω καταδεικνύουν πόσο «τοξικά», «δηλητηριώδη» και επιβλαβή είναι όσα προωθούνται με τα σχολιαζόμενα βιβλία.

Ποιος καταλαβαίνει ότι κάτι «διαφορετικό» επιχειρείται μέσω αυτού του είδους προώθησης απίθανων παραθρησκευτικών τερατολογιών και συνωμοσιολογικών αντιλήψεων ;

Εκτός των άλλων  κακών προκαλείται υποβάθμιση της διανοητικής αντιστάσεως και κριτικής σκέψεως του κοινού στην εισδοχή, παραδοχή και αποδοχή παράλογα δυσβάστακτων οικονομικών ή πολιτικών μέτρων και το κυριώτερο απαράδεκτων ηθικοκοινωνικών «θεσμικών αλλαγών»: γάμοι ομοφυλοφίλων, «ελεύθερες» συμβιώσεις, σεξουαλικές ενημερώσεις στα Δημοτικά Σχολεία -γιατί όχι και σε νήπια!!- καταλήστευση της εκκλησιαστικής περιουσίας, υπό το πρόσχημα «χωρισμού Εκκλη­σίας και Κράτους», χυδαιοποίηση και άρα αποδυνάμωση των σχέσεων μεταξύ Ορθοδόξων χριστιανικών λαών, θέματα στα οποία βεβαίως ο Δ.Λ παρουσιάζεται ως λαύρος «ελληνάρας» τιμητής, ενώ αποκομίζει τα κέρδη της τηλεπωλήσεως και τηλεδιαφημίσεως βιβλίων, δια των οποίων ουσιαστικά κατεδαφίζεται η ορθόδοξη Πίστη και καταρρακώνεται η υγιής Ορθόδοξη Πνευματικότητα.

Ας δεχθούμε ότι ο κάθε καναλάρχης, που βγάζει τον Δ.ΕΛ, συμφωνεί ιδεολογικά με αυτόν. Όμως σίγουρα για την προώθηση των βιβλίων του Δ.Λ χρειάζεται, πληρωτέος πανάκριβα, τηλεοπτικός χρόνος. Πως καλύπτεται φορολογικώς αυτός ο τηλεοπτικός χρόνος, δηλαδή πως ξέρουμε εάν παρακρατεί και καταβάλλει τους αναλογούντες φόρους και εισφορές το κανάλι, για να βγαίνει ο κ. Δ.ΕΛ και να διαφημίζει τις προσηλυτιστικές ιδέες του και τα κερδοφόρα βιβλία του;

Εξ άλλου είναι δημοσιογράφος ο κ. Λιακόπουλος; Δεν είναι υποχρεω­τικό, αφού εμφανίζεται τόσο συχνά στην τηλεόραση, να τηρή κάποια στοιχειώδη έστω «Δημοσιογραφική δεοντολογία»; Πως ξαφνικά ανέ­βηκε στο τηλεοπτικό στερέωμα που απαιτεί, κατά κανόνα, πακτωλό χρημάτων ή γερές πλάτες; Τι θα απαντούσε άραγε η ΕΣΗΕΑ; Πως έβγαζε το ψωμί του, πριν επιδοθή στο τηλε-εμπόριο βιβλίων; Αν αλη­θεύει ότι είναι καθηγητής φυσικής, όπως ισχυρίζεται, ποιο είναι το αληθινό επάγγελμά του; Η δια βίου συνωμοσιολογική εκπαίδευση... των άλλων; Απορίες μας εκφράζουμε.

Συνεχίζουμε την ανασκευή του επίμαχου βιβλίου, διότι αυτό μας ενδιαφέρει κύρια και πρώτιστα ως υπευθύνων εκκλησιαστικών ποιμένων. O πρώτος στίχος, μάλιστα, του βιβλίου της Γενέσεως αλλά και το σύνολο του πρώτου αυτού βιβλίου της Αγίας Γραφής, είναι πολύ σημαντικός για την Ορθόδοξη χριστιανική Πίστη. Για το λόγο αυτό ξεκαθαρί­ζουμε ευθύς εξ αρχής ότι όχι μόνο δεν είναι αποδεκτή από την Εκκλη­σία η παρερμηνεία αυτή που εισάγει το βιβλίο «Ελοχίμ» της σειράς «Ζουν ανάμεσά μας», αλλά πρόκειται για μεγάλη πλάνη, διότι ισοδυναμεί με απόρριψη του χριστιανικού αξιώματος, αν θέλετε και κάθε χριστιανικού δόγματος πίστεως περί Θεού, Ανθρώπου και Κόσμου.

2. Στο Γ' κεφάλαιο, μετά την δήθεν επιστημονική ψευτογνώση, κοινό γνώρισμα του περιεχομένου των παραπλανητικών βιβλίων του, μας μυεί στην παλαιοδιαθηκική ερμηνευτική του αρχικού εδαφίου της Βί­βλου: Γένεσις 1, 1: «Εν αρχή εποίησεν ο Θεός, τον ουρανόν και την γην». Ο Δ.Λ παραφράζει: «Εν άρχη εποίησεν Ελοχίμ Ουρανόν και Γην», εννοώντας, όπως θα δούμε παρακάτω, ότι... ο Θεός εποίησεν τους Ελοχίμ (!!!), τον ουρανό και την γη, διότι δήθεν η λέξη «Θεός», στο ανώτερο αρκτικό χωρίο όλης της Αγίας Γραφής, «εννοείται και δεν γράφεται, επειδή δεν την πρόφεραν οι Εβραίοι». Κακοποιεί δε έτι περαιτέρω το περιεχόμενο του κειμένου, αφού «σύμφωνα μ’ όλους τους αναλυτές και τις κατά καιρούς δοξασίες» το «Ουρανός», «αποδίδει τον κόσμο των εξωγήινων και κυρίως των Αγγέλων», ενώ η «Γη» «αποδίδει τον καθημερινό κόσμο ή ακόμα και όλο το υλικό σύμπαν».

Από καθαρά ερμηνευτική σκοπιά η λέξη «Ουρανός» μπορεί να γί­νει στόχος εικασιών, όχι όμως και η λέξη «Γη», διότι επεξηγείται στον αμέσως επόμενο, 2^ο στίχο, «η δε Γη ην αόρατος και ακατασκεύαστος». Πρόκειται για τη Γη μας που ξέρουμε, ούτε για «καθημερινό κόσμο», ούτε «υλικό σύμπαν». Το να εμπιστευθούμε την ερμηνευτική του Δ.Λ για την Αγία Γραφή είναι το ίδιο σαν να εμπιστευόμαστε εγχείρηση καρδιάς σε ... φαναρτζή αυτοκινήτων! Όπως φαίνεται, αγνοεί ο Δ.Λ, την βασικότατη διάκριση των πηγών των παλαιοδιαθηκικών κειμένων σε Γιαχβικές, Ιερατικές και Ελοχιμικές, αναλόγως της χρήσεως επιθετικών προσδιορισμών ή και υποκατάστατων του θείου Ονόματος, δηλαδή του Ονόματος «Γιαχβέχ», στα Ελληνικά «ο Ων» ή «Κύριος» (Έξοδ. δ', 4). Το όνομα του Αληθινού Θεού ήταν πράγματι ανεκφώνητο, προφορικά, από τους Εβραίους, αλλά φυσικά όχι άγραφο, αφού πάντο­τε γράφονται τα σύμφωνα του Θείου Ονόματος Γ.Χ.Β.Χ και ποτέ δεν εννοούνται. Στη θέση του τετραγράμματου Θείου Ονόματος, προεφέρετο η λέξη Αδωνάϊ. Μιλάμε πάντα για τα χειρόγραφα τα προερχόμενα από τις Γιαχβικές και τις Ιερατικές πηγές, διότι για τις Ελοχιμικές δεν τίθεται θέμα, διότι η λέξη Θεός (Ελοχίμ ή Ελ) γράφεται και προφέρεται και δεν παραλείπεται ποτέ¹.

Εδώ έχουμε άλλη μία πλάνη του Δ.ΕΛ, η οποία οδηγεί στην εξαπά­τηση του αδαούς και μη ειδικού αναγνώστου του, αφού το χωρίο Γεν. 1, 1 είναι ελοχιμικός κώδικας και δεν αναφέρει άρα ούτε αναγράφει το Θείο τετραγράμματο Όνομα Γ.Χ.Β.Χ. (ώστε να υπάρχει πιθανότης να είναι άγραφο) παρά μόνο τη λέξη «Θεός» (Ελ ή Ελοχίμ), η οποία δεν παραλείπεται. Συνεπώς, δεν είναι θεμιτό να ερμηνεύεται το προαναφερθέν χωρίο, ως εάν είχε παραλειφθή η λέξις «Θεός=Ελοχίμ», και να μετατρέπεται από υποκείμενο του ρήματος «εποίησεν» σε αντικείμενο, δηλαδή ποίημα - κτίσμα του Θεού. Δεν εποίησε (ο Θεός) τους Ελοχίμ τον ουρανό και την γη, κατά το Γέν. 1,1, αλλά ο Θεός εποίησε μόνο τον ουρανό και την γη.

Η λέξη Θεός (Ελ ή Ελοχίμ) παραλείπεται όλως εξαιρετικώς μόνο σε ποιητικά κείμενα, όπως π.χ. στο προφητικό ψαλμικό Δαβιτικό χωρίο: «Ο ποιων τους Αγγέλους Αυτού πνεύματα και τους λειτουργούς Αυτού πυρός φλόγα» (Ψαλμ. ργ', 4 κατά Ο', ρδ', 4 κατά την Εβραϊκή Βίβλο), του γνωστού Προοιμιακού Ψαλμού της ακολουθίας του Εσπε­ρινού, όπου το όνομα του Θεού αναφέρεται μόνο στον πρώτο στίχο του ψαλμού: «Ευλόγει η ψυχή μου τον Κύριον, Κύριε ο Θεός μου εμεγαλύνθης σφόδρα...» και στους επόμενους 15 στίχους εννοείται. Ειδικώτερα, αντί των λέξεων Γιαχβέ, Ελοχίμ, αναγράφονται και προφέρονται οι λέξεις «ποιών...», «θεμελιών...», κ.λπ (μετοχές ενεστώτος αρσενικού γέ­νους) επειδή παρατίθενται κατά παράταξιν τα ποιήματα και κτίσματά Του (του ποιούντος, του θεμελιούντος Κυρίου και Θεού).

Χρησιμοποιείται δε στον εν λόγω ψαλμό το γνωστό και χαρακτηριστικό φαινόμενο της Εβραϊκής Ποιήσεως, ο λεγόμενος συνωνυμικός παραλ­ληλισμός, κατά τον οποίο επαναλαμβάνεται στο δεύτερο ημιστίχιο τού κάθε στίχου η ίδια έννοια με το πρώτο ημιστίχιο (διαφοροποιούμενη φραστικά και ποτέ νοηματικά). Έτσι «Άγγελοι» και «Λειτουργοί» σημαίνουν το ίδιο πράγμα και ταυτίζονται για τους Ορθοδόξους ερμη­νευτές του ψαλμού, όπως φυσικά η Καινή Διαθήκη και η υπόλοιπη Χριστιανική Παράδοση συνάδει, αφού θέλει τους Αγγέλους ««Λειτουρ­γικά πνεύματα εις διακονίαν αποστελλόμενα» (Εβρ. β', 6). Μόνον ο κ. Δ.Λ βλέπει στον στίχο αυτό οντολογική διαφοροποίηση «Αγγέλων και Λειτουργών» και «βαπτίζει» τους παλαιοδιαθηκικούς Λειτουργούς, «Ελοχίμ» με «πύρινα σώματα».

Φυσικά στα κεφάλαια τα προερχόμενα από Ελοχιμικές πηγές γίνε­ται χρήση της παράδοξης ποιητικής έκφρασης «Ο Ελοχίμ», ενώ γραμ­ματικά θα έπρεπε να είναι «Ο Ελ», «Οι Ελοχίμ», επειδή η λέξη χρη­σιμοποιείται και αναφέρεται αποκλειστικά στον Ένα Αληθινό Τριαδι­κό Θεό της Χριστιανικής Παραδόσεως και όχι στους πολλούς «ου θε­ούς» των Ειδωλολατρών, γι’ αυτό δεν είναι απλός πληθυντικός ή αττι­κή σύνταξη.

Το βασικό νόημα όλης της Παλαιάς Διαθήκης συμπυκνούται στο γεγονός ότι ο «Γιαχβέ» είναι ο μόνος αυθεντικός «Ελοχίμ» δηλαδή «Κύριος» (εκ τού ρήματος κυρόω-ω): ο μόνος έγκυρος, ο μόνος αυθεντικώς υπάρχων, ο μόνος έχων αφ’ Εαυτού την ύπαρξη, κατά την όντως τέλεια και θεόπνευστη μετάφραση των εβδομήκοντα (Ο'). Οι εβδομήκοντα (Ο'), τους οποίους θεωρεί ο κ. Λιακόπουλος «αμόρφωτους εβραίους», και μόνο από την μετάφραση της λέξης Γιαχβέ ως «Κύριος» αποδεικνύουν την τέλεια γνώση και της Ελληνικής γλώσσης αλλά και της Εβραϊκής παραδόσεως.

Στην Παλαιά Διαθήκη, ενώ ο όρος «Ελοχίμ» που είναι πληθυντικός, σημαίνει τους θεούς, άλλοτε δηλαδή τον Τριαδικό Θεό, άλλοτε τους θεούς των εθνών, εν τούτοις μόνο ένας είναι ο «Γιαχβέ-Ελοχίμ» (Κύριος και Θεός).«Γιαχβέ-Ελοχίμ» σημαίνει το ανεπανάληπτο Υπερβατικό Ον, την Μία Άκτιστη, Μοναδική και Αποκλειστική θεϊκή φύση (δη­λαδή δεν την «μοιράζεται» με τα κτίσματά του), κοινή σε τρεις ενιαίες υποστάσεις. Αυτός είναι ο Αγαθός Δημιουργός πάντων των όντων του πνευματικού και υλικού κόσμου και είναι μεν Θεός ελευθερίας και αγάπης (ο Οποίος επιβραβεύει τα επιτεύγματα των κτισμάτων Του), αλλά είναι και Θεός Νόμου και Δικαιοσύνης, αφού τιμωρεί το έγκλη­μα και την αποστασία (πρβλ. B' Πέτρ. β', 1-4-22, όπου δηλώνεται ξε­κάθαρα ότι ο Θεός έκλεισε στα Τάρταρα αμαρτήσαντες Αγγέλους και όχι Τερατονεφελίμ όπως ίσχυρίζεται ο Δ.Λ!).

Στη σελίδα 28, ο Δ.Λ αποφαίνεται τελεσίδικα: «Ποιοι είναι λοιπόν οι Ελοχίμ; Σίγουρα δεν είναι ο Τριαδικός Θεός»! «Γι αυτή την “πα­ραχάραξη" της ιστορίας φταίνε “σίγουρα" οι αλλοπρόσαλλες μεταφρά­σεις των O', της λέξεως Ελοχίμ, που οδήγησε στην αποδοχή και τον σεβασμό της Παλαιάς Διαθήκης, που είναι υπεύθυνη για το σημερινό διασυρμό “τού Χριστιανισμού που βάλλεται από τους εχθρούς του"»!

Περαιτέρω ο Δ.Λ ισχυρίζεται, ότι οι Ελοχίμ, όντα ανύπαρκτα (επι­νοημένα μόνο από την φαντασία του ή από την αποκρυφιστική  του θρησκευτική πίστη), είναι ούτε λίγο ούτε πολύ οι «Δημιουργοί των ανθρώπων!!». Έτσι ο Δ.Λ δεν σέβεται ούτε αυτό τούτο το Σύμβολο της Πίστεως, το «Πιστεύω». Μάλιστα αναφέρει ο Δ.Λ ότι στο Πιστεύω «δεν γίνεται λόγος για το ποίος έπλασε τους ανθρώπους» (σελίδα 32), πράγμα όλως ανακριβές. Βάσει τού Συμβόλου της Πίστεως, της επί­σημης εκφράσεως της Χριστιανικής Πίστεως: «Ποιητής Ουρανού και Γης» όπως και όλων άνεξαιρέτως των κτισμάτων, «ορατών τε πάντων και άοράτων», είναι αποκλειστικά ο Άχρονος Θεός Πατήρ, το πρώτο πρόσωπο-υπόσταση της Αγίας Τριάδος.

Ο «τρόπος Δημιουργίας» όλων των κτισμάτων είναι ο Λόγος τού Πατρός, ο οποίος είναι, με επίσης αποκλειστικό τρόπο, ο Κατασκευαστής μας, Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, «δι’ Ου τα πάντα εγένετο», ο Μονο­γενής Υιός τού Θεού Πατρός, το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος που είναι «Υιός προ πάντων των αιώνων», δηλαδή επίσης Ομοούσιος και Άχρονος, όπως ο Πατήρ, και όχι «κτίσμα» ή «απορροή» τού Πατρός, ως «Αρχής της Θεότητος». Ο Υιός «Σαρκώθηκε», δηλαδή προσέλαβε, πήρε στην υπόστασή Του, με αχώριστο, αδιαίρετο, άτρεπτο, ασύγχυτο τρόπο την ανθρώπινη φύση, την οποία είχε ήδη κατα­σκευάσει, μέσα σ’ ένα Κόσμο με Χρόνο, ακολουθώντας την έμπνευση, δηλαδή τον σχεδιασμό τού Θεού Πατρός με την βοήθεια και επιστα­σία τού Αγίου Πνεύματος, τού τρίτου Ομοουσίου προσώπου της Αγίας Τριάδος, το οποίο μαζί με τον Υιό λειτουργούν ως τα «χέρια» τού Θεού Πατρός. Ο Υιός και Λόγος «κατασκευάζει» και το Άγιο Πνεύμα «τελειοποιεί», ό,τι ο Πατήρ «σχεδιάζει».

Ο Τριαδικός Θεός, λοιπόν, ο Γιαχβέ-Ελοχίμ, κατά την αρχαία εβραϊκή, είναι ο αποκλειστικός Δημιουργός μας, μέσα από την συν-ενέργεια και των τριών θείων υποστάσεων-προσώπων, τα οποία προσ­διορίζονται εξίσου από ένα κοινό Θείο Όνομα (πρβλ. το τέλος τού Κατά Ματθαίον Ευαγγελίου κη' 19), χωρίς να χρειάζονται κανενός είδους «μεσάζοντες» κατασκευαστές, κατωτέρου είδους, δηλαδή, κτιστής φύσεως (ουσίας με θεολογική γλώσσα), όπως οι ανύπαρκτοι «ελοχίμ» τού ΔΛ, η φύσεως απορρεούσης από κάποια απρόσωπη θεϊκή αρχή, όπως οι ανύπαρκτοι «ελοχίμ» της Καμπάλα.

Η λέξη Θεός στο συγκεκριμένο αρχικό χωρίο της Γενέσεως αποδίδε­ται με τον ιδιάζοντα ποιητικό τύπο Ελοχίμ, ο οποίος δεν είναι ακριβώς πληθυντικός, με την έννοια της πολλαπλότητος, αλλά χρησιμοποιείται τυπολογικώς, δηλαδή παραδόξως και συνεσκιασμένως, ακριβώς επειδή η πλήρης θεολογική αποκάλυψη της υπερβατικής και εξώκοσμης φύ­σεως τού Γιαχβέ Ελοχίμ, ο οποίος είναι μαζί Τρία και Ένα, γίνεται αποκλειστικά στην Καινή Διαθήκη.

Η πλάνη τού κ. Λιακόπουλου έγκειται εν προκειμένω στο ότι την λέξη Θεός, «Ελ» στα αρχαία εβραϊκά, την χρησιμοποιεί αμετάφραστη λέξη με τον ποιητικό της τύπο «Ελοχίμ» για να μας πείση ότι υπάρ­χουν τα όντα (της φαντασίας του και της Καμπάλας) «Ελοχίμ»

Η αλλοπρόσαλλη και αστήρικτη, από πάσης απόψεως, ερμηνευτι­κή του Δ.Λ «απογειώνεται», όταν αποφαίνεται για την γραμματική σημασία και την περαιτέρω θεολογική ερμηνεία της λέξεως «Ελοχίμ». Κατά τον Δ.ΕΛ, λοιπόν, ο πληθυντικός «ελοχίμ» έχει ενικό τον τύπο «ελοχά, όπως συμφωνούν όλοι οι διεθνούς κύρους μελετητές»!! Από τους ίδιους, προφανώς, μελετητές θα έμαθε ο Δ.ΕΛ, ότι οι Ο' μετα­φραστές της Παλαιάς Διαθήκης, από την αρχαία Εβραϊκή στην απλή Αλεξανδρινή Ελληνιστική διάλεκτο, ήταν κατ’ επίφασιν σοφοί («σο­φοί»), όπως γράφει στο βιβλίο «ελοχίμ», επειδή δεν ήταν Έλληνες αλλά...Εβραίοι, ώστε να αποφαίνεται... «ιστορικώς και επιστημο­νικός», ότι στην πραγματικότητα «παραποίησαν τις κύριες ιστορικές αλήθειες που υπήρχαν στην Παλαιά διαθήκη».

Το όλο θέμα θυμίζει την παραποιημένη Μετάφραση του Νέου Κό­σμου (New World Translation) της Αγίας Γραφής, των Αμερικανών Μαρτύρων του Ιεχωβά, που την μετέφρασαν χωρίς να γνωρίζουν... αρχαία Εβραϊκά και ίσως και... αρχαία Ελληνικά, πιθανότατα βάσει κάποιας παλαιότερης Αγγλικής μετάφρασης, μόνο και μόνο για να «κατοχυρώσουν» τις αιρετικές κακοδοξίες τους! Δηλαδή ο Δ.ΕΛ θέ­λει να μας κάνει να πιστέψουμε ότι οι Ο' ήταν αγύρτες και παραχα­ράκτες ιστορικών κειμένων.

Το ερώτημα, λοιπόν, που απευθύνεται στον κ. Λιακόπουλο είναι: ποιος θα μπορούσε, εκατό και πλέον χρόνια προ Χριστού, να μεταφράσει αυθεντικά, τα αρχαία Εβραϊκά κείμενα δίχως να είναι τουλάχιστον Εβραίος; Το στοιχείο που αποκρύπτει, συσκοτίζει ο Δ.Λ είναι ότι οι O' ήταν Ελληνιστές της Εβραϊκής Διασποράς στην Αιγυπτιακή Αλε­ξάνδρεια, άριστοι γνώστες της ελληνικής γλώσσας και Φιλοσοφίας, οι οποίοι μάλιστα δημιούργησαν ολόκληρη ερμηνευτικο-φιλοσοφική και ιστοριογραφική παράδοση από την οποία προήλθαν σημαντικές μορφές διανοητών της ελληνιστικής περιόδου, όπως ο Φίλων, ο εισηγητής της Αλληγορικής ερμηνευτικής μεθόδου, την οποία ως επί το πλείστον ασπάστηκε η Αλεξανδρινή ερμηνευτική Σχολή της Παλαιάς Διαθήκης (Κλήμης Αλεξανδρείας, Πάνταινος, Ωριγένης, Δίδυμος ο Τυφλός) και ο Ιώσηπος.

Αναπάντητο θα μείνει μάλλον το ερώτημά μας, όπως και πολλά άλλα εξωτικά παράλογα από το αντιεπιστημονικό ή μάλλον προπαγανδιστι­κό υλικό τού βιβλίου. Διότι δυστυχώς ο Δ.ΕΛ δεν είναι, προφανώς, σε θέση ν’ απαντήσει σοβαρά, αν κρίνουμε από το επίπεδο και τη χαοτική λογική που χρησιμοποιεί, όταν εκθέτει τα σαθρά επιχειρήματα των αρχαιολατρικών ισχυρισμών του, δίχως να δίνει σημασία σε κανόνες λογικής και επιστημολογίας.

Ο κ. Λιακόπουλος επιχειρεί να μας κάνη να πιστέψουμε ότι η λέ­ξη Ελοχίμ είναι παμπάλαια ελληνική, όπως επιβάλλει η ιδεολογική αρχαιολατρική μονομανία του και ο καμπαλιστικός ιδεασμός του. Πάν­τως «όλοι οι διεθνούς κύρους μελετητές» τους οποίους επικαλείται έπρεπε να είχαν κάποια ιδέα τι προελεύσεως είναι η επίμαχη λέξη Ελοχίμ. Γιατί δεν τους παραθέτει έστω εμμέσως και ακροθιγώς; Πλήρης έλλειψη παράθεσης έστω και μίας σοβαρής μελέτης ή μελετητού!

Για παράδειγμα, ένας σοβαρός μελετητής, αιρετικών γενικά απόψεων, αλλά τουλάχιστον συνεπής στις θέσεις του και με κάποια επιστημολογική σοβαρότητα, τουλάχιστον στην επιστημονική μέθοδο έρευνας και στη συγγραφή σχετικών εργασιών και μονογραφιών, ο Gary Greenberg, πρό­εδρος της Βιβλικής Αρχαιολογικής Εταιρείας N. Υόρκης και Αιγυ­πτιολόγος στο βιβλίο του Το Μυστήριο τού Μωυσή - Ο μύθος της Βί­βλου, αναφέρει την πιθανή αιγυπτιακή προέλευση των ονομάτων τού Εβραϊκού Θεού. Μία θέση του είναι ότι οι καταλήξεις -ον των θείων ονομάτων στην εβραϊκή Βίβλο προέρχονται από την Ύψιστη Ενοθεϊστική θεότητα Aton, που επέβαλε η θρησκευτική μεταρρύθμιση τού Φαραώ Ακενατόν, για τον οποίο ισχυρίζεται ότι είναι στην πραγμα­τικότητα ο «Αιγύπτιος Μωυσής» που εκδιώχθηκε από το πολυθεϊστικό ιερατικό κατεστημένο της φαραωνικής Αιγύπτου και οδήγησε όσους οπαδούς του τον ακολούθησαν, στο να αποτελέσουν την εθνότητα που ονομάζουμε σήμερα «Ισραηλιτικό Λαό». Όμως για τη λέξη El και τον ποιητικό της τύπο Elohim πιστεύει ότι είναι απλά η λέξη «Θεός» στα αρχαία εβραϊκά, όχι κάποιο όνομα, επίθετο ή επιθετικός προσδιορισμός τού Θεού. ’Επίσης, ο Greenberg στο βιβλίο: 101 Myths of the Bible, μας πληροφορεί ότι η έκφραση «γιοι τού Θεού», τού εδαφίου Γένεσις στ' 6 (την οποία ο Δ.Λ ανάγει, όχι μόνο σε... πανίσχυρο επιχείρημα υπέρ των απόψεών του, αλλά κυριολεκτικά θεμελιώνει επάνω της τον φα­νταστικό και αιρετικό ισχυρισμό του περί των «Υιών του Θεού» -Ελοχίμ και των υιών τους με γυναίκες - Νεφελίμ), σημαίνει ετυμολογικά «αυτούς που προέρχονται από πατέρα θεό και έχουν την ίδια φύση με αυτόν». Άρα, πάντα κατά τον Greenberg, οι «Γιοι του Θεού - Μπενέ Ελοχίμ στα εβραϊκά» δεν ήταν τίποτε άλλο παρά πρίγκιπες - γιοι τού Φαραώ, ο οποίος εθεωρείτο, από την πολυθεϊστική αρχαιοαιγυπτιακή παράδοση προσωποποίηση τού Θεού Ώρου, παντρεύτηκαν γυναίκες από με βασιλική γενιά, θυγατέρες κοινών ανθρώπων. Πρόκειται για μία λογική άποψη και ίσως εν τινι μέτρω ανταποκρίνεται στη λογική τού εδαφίου της Γενέσεως στ' 6 και πάντως δεν αποτελεί βάναυσο τερατολόγημα, όπως αυτά που επινοεί η εμπορική και παραθρησκευτική φαντασία τού Δ.Λ.

Έτερο «λογικό» παράλογο τού Δ.Λ είναι ότι τη γνώμη του για τη σημασία τού όρου Ελοχίμ τη στηρίζει και σε γνώμες...Εβραίων Ραβίνων, «με τους οποίους συζήτησε και τού απεκάλυψαν τις σημασίες του όρου ελοχίμ, αλλά έστω μερικά, ονόματα αυτών των ραβίνων δεν ...μπορεί να αποκαλύψει, διότι είτε δεν έχει νόημα είτε δεν ...κατάλα­βε τους λόγους που οι ίδιοι απέκρυψαν την ταυτότητά τους»! Δηλαδή μπροστά στον...φοβερό Δ.Λ οι εβραίοι ραβίνοι «έσπασαν» και τα είπαν όλα και μάλιστα ότι: Ελοχίμ είναι «οι φωτεινοί υπηρέτες τού Θεού», περιγραφή που παραδοσιακά ανήκει στην φύση των Αγγέλων.

Ένα ερώτημα, περίπου συμβατό με την παράλογη ή μάλλον «στη­μένη» και ύποπτη συλλογιστική τού Δ.Λ, είναι: Θα πρέπει να πιστέ­ψουμε... Εβραίους; Αν μάλιστα αυτοί, κρίνοντας εμμέσως από ό,τι αναφέρει ο Δ.Λ, μάλλον είναι αποκρυφιστές Καμπαλιστές, οπαδοί δη­λαδή της βασικότερης εβραϊκής αποκρυφιστικής κοσμοθεωρίας, της Qabalah, η οποία στην ουσία σε τίποτε δεν διαφέρει από τα μαγικοειδωλολατρικά Ανατολικά θρησκεύματα και από τις Δυτικού τύπου θεσοφικές, ανθρωποσοφικές, νεοπαγανιστικές αντιλήψεις, σαν κι αυτές που πιστεύει ο Δ.Λ, παρά μόνο στην ορολογία και τη λειτουργικότητα των διαφόρων «επιπέδων και καταστάσεων υπερσυνειδητότητας», οι οποίες αρδεύουν τα ιδιότυπα εκδοτικά και τηλεοπτικά κόμικς του.

Η Qabalah προβλέπει ξεκάθαρα στα δόγματά της, όπως αναφέραμε παραπάνω, την ύπαρξη πολλών «Ελοχίμ» της λεγομένης «Ομάδος των Αγίων Πνευματικών Ιδιοτήτων» που συνδέονται με την έκτη Sephirah Timereth κατά τον Γ. Γουέσκοτ. Κατά τους Καμπαλιστές αυτούς, ένας εκ των Ελοχίμ, δηλαδή «θεούς», είναι και ο Χριστός, όπως άλλωστε και ο Ασκληπιός² και ο Μίθρας!³.

Αν έτσι έχουν τα πράγματα, τότε σε τι και με ποιούς ακριβώς «Εβραίους» διαφωνεί ο κ. Δ.Λ;

Τέλος, αναφέρει και κάποια «άσχετα» ονόματα «ερευνητών», χωρίς να αναφέρει τι ακριβώς υποστηρίζουν επί τού θέματος, το γνωστότερο από τα οποία ονόματα είναι τού γνωστού άθεου τού 19^ου αιώνα. Ε. Ρενάν! Επίσης αναφέρει και το όνομα τού διάσημου καινοδιαθηκολόγου Νεστλέ, συντάκτου τού καλύτερου κριτικού κειμένου της Καινής Δια­θήκης, για την οποία, Καινή Διαθήκη, ο κ. Λιακόπουλος δεν χαραμίζει ούτε λέξη, αν και είναι βασική πίστη της Χριστιανικής Εκκλησίας ότι μόνο η Καινή Διαθήκη ερμηνεύει αυθεντικά την Παλαιά Διαθήκη, που είναι τύπος αυτής!

Μάλλον το θέμα υπερβαίνει τις θεωρητικές δυνατότητες τού Δ.Λ, ώστε να μην μπορεί να διακρίνει ότι το Όνομα του Θεού αποτελεί την βασική συνιστώσα τού Ισραηλίτικου μονοθεϊστικού εθνικισμού ο οποί­ος μόνιμα προβάλλει, από καθαρά κοινωνιολογική και ιστορική και όχι μόνο θρησκευτική άποψη, τον «Παντοκράτορα Απελευθερωτή», «Ύψιστο Θεό Γιαχβέ»: El Elyon-El Saddayi -Yahweh Elohim (βλ. Έξοδ. δ' 13-14 και κυρίως στ' 2-3, Ψαλμ. ξη' 4 και 18 σε συσχετισμό με Πράξ. α' 7), δίπλα στον Οποίο δεν χωράει καμιά άλλη ισότιμη ή υποτελής θεότητα.

Ο Γερμανός παλαιοδιαθηκολόγος Walther Zimmerli αναλύει την πα­ραπάνω θέση προτάσσοντας την πολεμικού χαρακτήρα ομολογία: «Το όνομα τού Θεού είναι Γιαχβέ! (Ψαλμός ξη', 8). Με την διακήρυξη αυτή ο αρχαίος Ισραηλίτης βλέπει από τη δική του πλευρά τη δόξα της Δη­μιουργίας με εικόνες που παρέλαβε από τον ειδωλολατρικό κόσμο της Χαναάν, της Βαβυλώνας και της Αιγύπτου, χωρίς να παραλαμβάνει οποιονδήποτε θεωρητικό Μονοθεϊσμό, επειδή οι κόσμοι από τους οποί­ους προέρχεται ο Ισραήλ, ως φυλή, είναι Πολυθεϊστικοί και Ειδωλολατρικοί». Και συνεχίζει ο W. Zimmerli: «Δεν απέκρουε τις ξένες θεϊκές δυνάμεις η πίστη στον απελευθερωτή Γιαχβέ, όσο και αν δεν δεχόταν καμιά άλλη θεότητα παρά μόνο τον Γιαχβέ. Πρόκειται για μονοθεϊσμό στην πράξη, όχι απλά για μία διαφορετική θρησκευτική επιλογή από τις γειτονικές πολυθεϊστικές πίστεις. Πάντα λαβαίνει ύπ’ όψη του ότι στους άλλους λαούς υπάρχουν πολλοί “θεοί” και πολλές φορές παρα­σύρεται στην ευκολότερη και ηδονικότερη λατρεία τους ξεχνώντας και προδίδοντας τον Θεό των Πατέρων του. Το πρόβλημα λυνόταν με την αποδοχή, πως χωρίζοντας ο Αληθινός Θεός τους ανθρώπους κατά περιοχές το έκαμε κατά τον αριθμό των Υιών τού Θεού» (Δευτ. 32, 8).

«Υιοί τού Θεού» λοιπόν είναι προφανώς οι βασιλείς-εξουσιαστές και ήρωες των διαφόρων λαών και εθνών, οι δήθεν απόγονοι των «θεών» που ανάγονται στις μυθολογικές θεϊκές και βασιλικές γενεα­λογίες, οι προερχόμενοι κατά την ειδωλολατρική αντίληψη από επι­μιξίες επιφανών και ευγενών γυναικών με τους ανύπαρκτους θεούς τους -οι οποίοι δεν παύουν να ονομάζονται μεν στα εβραϊκά «ελοχίμ», δηλαδή «θεοί» αλλά να χαρακτηρίζονται: «δαιμόνια» (Ψαλμ. ε', 6). Στην γλώσσα της Βίβλου οι «καρποί», τα «σπέρματα» τέτοιων γάμων, ονομάζονται σε πανανθρώπινο επίπεδο: «άνθρωποι», μερικές φορές «ισχυροί» ή «ονομαστοί», αλλά πάντως άνθρωποι (Γέν. στ' 8, κ.λπ.).

Έτσι σύμφωνα με την βιβλική γενεαλογία «Νεφιλίμ» που σημαί­νει «πεπτωκότες άνθρωποι», είναι προσδιορισμός που αφορά και πά­λι ανθρώπους, απογόνους τού αδελφοκτόνου Κάιν, σημαίνοντας τους ισχυρούς και μεγαλόσωμους ένοπλους πολεμιστές, όπως ο κυνηγός Νεμρώδ και ο Φιλιστιείμ (ο εκ Φιλισταίων) Γολιάθ που τον «κατάφερε» ο μικρός Δαβίδ και όχι ο... «Κεραυνορίχτης Πολέμαρχος Δίας», ο οποίος «αναστήθηκε» από τον κ. Λιακόπουλο μέσα από τις σκονισμένες Μυθολογίες για να τιτανομαχήσει «ξανά» με τις τερατοφιγούρες των Νεομυθολογικών «κόμικς» του.

Οι Ο' μεταφράζουν τον όρο Νεφιλίμ ως Γίγαντες, διότι στα Ελλη­νικά η Προελληνική-Πελασγική λέξη «Γίγας» σημαίνει τον σωματώδη ή γιγαντόσωμο ένοπλο πολεμιστή! Και το κύριο χαρακτηριστικό και ιδανικό των πεπτωφκότων προκατακλυσμιαίων ανθρώπων ήταν η αχαλίνωτη βία και η άκρατη φιλοσαρκία και πολυγαμία! Χαρακτηριστική η παλαιοδιαθηκική έκφραση από άλλη συνάφεια: «Ο Ισραήλ ήμαρτεν και εδουλώθη, διότι αι γυναίκες αυτού επόθησαν τους υιούς Αιγυπτίων, τους μεγαλοσάρκους»!

Αυτή η αδυναμία τού συγγραφέα των βιβλίων της σειράς «...Ζουν ανάμεσά μας...» να αντιληφθή το ανυπέρβλητο «τείχος» που χωρίζει την Ισραηλιτική Μονοθεΐα από την Ειδωλολατρική Πολυθεΐα και φυ­σικά να συνεκτιμήσει την Χριστιανική Τριαδολογική Θεολογική Πα­ράδοση των Οικουμενικών Συνόδων, που ερμηνεύει αυθεντικά την Παλαιά Διαθήκη και υπερβαίνει κάθε θρησκειολογικού τύπου Μο­νοθεϊσμό, Ενοθεϊσμό ή φυσικά Πολυθεϊσμό, οφείλεται στην Νέο-Εθνική συνείδηση την οποία έχει αναγάγει σε ρατσιστική αυτόχθονη ιδε­ολογία των φανταστικών «ΕΛ», απογόνων των ανύπαρκτων «Ελοχίμ» από τις επιμιξίες τους με επιφανείς γυναίκες της αρχαιότητος ή και της Μυθολογίας από τους οποίους προέρχεται το «Ελληνικό Γέ­νος», το μόνο άξιο να φέρει τον τίτλο «άνθρωπος», βάσει τού αρχαιολατρικού φρονήματος τού κ. Λιακόπουλου, που εδράζεται στον βα­θύτερο επηρεασμό του από τον Νεοεποχιακό Αποκρυφισμό⁴.

Για τον Δ.Λ τα πράγματα έγιναν ως εξής: όσοι εκ των απογόνων των Τιτάνων-Ελοχίμ είχαν το σωστό DNA, έγιναν «ΕΛ» και έπειτα Έλληνες, όλοι οι άλλοι έγιναν τα «Κρόνια γένη» - σχεδόν υπάνθρω­ποι ή τέρατα Νεφελίμ που ζουν... μέσα στα Τάρταρα της Κοίλης Γης!!!

Αντιλαμβάνεσθε ότι οποιοδήποτε θρησκευτικό αξίωμα ή θρη­σκευτική ιδέα γεννιέται από μία τέτοια συνείδηση και πίστη, είναι εκ προοιμίου ασύμβατη και ασυμβίβαστη με την Ορθόδοξη Πίστη, αλλά και το γνήσιο Ρωμαίικο φιλότιμο, και συμβαδίζει μάλλον με την «Κρό­νια» βαρβαρότητα και δολιότητα που διεκτραγωδεί στις νεοειδωλολατρικές μυθοπλασίες του ο Δ.Λ.

Η δική μας γνώμη είναι ότι ο Δ.Λ παλεύει ανεπιτυχώς στα βιβλία της σειράς «Ζουν ανάμεσά μας», να εκμεταλλευτεί την ριζική αντίφα­ση μεταξύ δύο αντίθετων αντιλήψεων:

α) Της Χριστιανικής Βιβλικής και Πατερικής Παρακαταθήκης, την οποία, μέσω της παραπλανητικής ερμηνείας της εκκλησιαστικής ορο­λογίας και της ελληνορθοδόξου Παραδόσεως, χρησιμοποιεί παρελ­κυστικά και αμαθέστατα.

β) Της Νεοειδωλολατρικής μυθευτικής και μυθοπλαστικής, ψευδοεπιστημονικής ιδεολογίας που πιστεύει.

Χαρακτηρίζουμε το εγχείρημα τού κ. ΔΛ «ανεπιτυχές» επιστρατεύοντες κάθε ικμάδα καλής θελήσεως εκ μέρους μας για να τον αντιμετωπίσουμε ως πηγή κάποιων ιδεών με κάποια σοβαρότητα. Δυστυχώς όμως οι δύο αυτές αντιλήψεις είναι αλληλοαναιρούμενες και ασύμβατες. Όταν ένα και το αυτό πρόσωπο ισχυρίζεται ότι «μετέχει» και στις δύο, όπως ο Δ.Λ, τότε αναγκαστικά μία εκ των δύο λειτουργεί ως προσωπείο! 

Δυοίν θάτερον! Ή είναι αγύρτης Ορθόδοξος και συνειδητός Νεο- ειδωλολάτρης αποκρυφιστής ή πιστός Έλληνας Ορθόδοξος Χρι­στιανός που κοροϊδεύει την Αρχαιολατρική Νεοεποχίτικη πλάνη.

Αυτό το αντιφατικό προσωπείο είναι το κλειδί τού αδίστακτου χρηματοβόρου συγγραφικού και εκδοτικού «παραληρήματος» των εκδόσεων «ΕΛ», διότι σε κάθε περίπτωση χρειάζονται χρήματα και πονηρές «μεθοδείες», για να διατηρήσουν πιστευτό το ψευδές προσωπείο. Έτσι δεν ορρωδούν προ οιουδήποτε βαθμού επιστημολογικής, θρησκευτικής και λογικής διαστροφής, προκειμένου να πλασάρουν τα γεμάτα μυθολογι­κές τερατολογίες και νεοειδωλολατρική πλάνη έντυπα και ηλεκτρονικά προϊόντα τους!

Οι ανωτέρω ιδεολογικές θεωρήσεις είναι αλληλοαναιρούμενες, επει­δή η πρώτη από αυτές, η Χριστιανική, έχει ως χαρακτηριστικό φιλοσοφικο-κοινωνικό και ανθρωπολογικό στοιχείο την Απομύθευση, ως απόρριψη τού Μυθικού και τού Ανύπαρκτου (informative factor) και την Ιστορικότητα, ως εγκατάσταση τού Υπερβατικού στην Πραγματικότητα (performative factor), ακριβώς επειδή δεν είναι δυνατόν κανείς να αποξενώσει την Θεολογία από την Ιστορία. Όπως έγραφε ο διάσημος Ορθόδοξος Ρωσοαμερικανός θεολόγος π. Γεώργιος Φλφρόφσκυ: «Η Χριστιανι­κή Εκκλησία αναγνωρίζει και ελέγχει τις δογματικές της αλήθειες ως πραγματικά γεγονότα Ιστορίας και μόνο στο καθαρά Λατρευτικό τμήμα της Παραδόσεώς της δέχεται κάτι που μοιάζει με Συμβολισμό, ενώ είναι στην πραγματικότητα Ρεαλισμός, δηλαδή την Κηρυγματική διαχρονική ερμηνεία της Βιβλικής διήγησης, καθώς και τον ευρύτε­ρο Ορθόδοξο πολιτισμό (Εικονογραφία, Ναοδομία, Υμνολογία κ.λπ.)».

Αντίθετα η δεύτερη, η Νεοειδωλολατρική, ενώ είναι όχι μόνο ξε­κάθαρος Συμβολικός μύθος, αλλά ρέπει προς την χυδαία, σκαιή και βάναυση μυθοπλαστική παραχάραξη της σύγχρονης πραγματικότητας, σχεδόν σε κάθε λέξη, πλασσάρεται ως «γνήσια» και αληθής επιστημονική γνώση που επιδιώκει να ανακαλύψει και να αφορίσει «εκείνους που παραποίησαν την ιστορία από την αρχή της δημιουργίας έως σήμερα»!!

Απόδειξη τού γεγονότος αυτού είναι η παράθεση, σε μήκος μεγαλύ­τερο των 2/3 τού βιβλίου «Ελοχίμ, Ζουν ανάμεσά μας», σελ. 106 έως 310, εκτενών αποσπασμάτων τού Τίμαιου τού Πλάτωνος και της μυ­θολογικής Θεογονίας τού Ησίοδου, ως... ιστορικών και επιστημο­νικών εγχειριδίων.

Ως αυτό το σημείο τού βιβλίου, 6^ο κεφάλαιο, τα σχόλια τού συγ­γραφέα για την Παλαιά Διαθήκη, χαρακτηρίζονται επιεικέστατα από πικρόχολα έως και δηλητηριώδη!

Ξαφνικά όλα αλλάζουν. Αρχίζει ακόμα και «έξω» από το βιβλίο να στάζει...μέλι!! Αυτό συμβαίνει διότι: «Πάμε να δούμε τι λέει ο Πλά­τωνας στον Τίμαιο: από το κείμενο αυτό δεν παίρνουμε απλά πληρο­φορίες για τη δημιουργία τού κόσμου, αλλά και για την ύπαρξη των Ολυμπίων Ελ και των Ελοχίμ και βέβαια για το ότι πριν το 10000 π.Χ., υπήρχε ανεπτυγμένος πολιτισμός και όχι μόνο γιδοβοσκοί της στέπας». Εδώ ο Δ.Λ μήπως υπονοεί υποτιμητικά τους Σημίτες Εβραί­ους Νομάδες; Αν ναι, τότε γιατί τους υποτιμά τόσο;

Ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, στον λόγο του Κατά Ευνομιανών τους οποίους επιτιμά, στηλιτεύων αυτών την αμέτριαν, το ασεβές και το άκαιρον της «θεολογίας τους», όπως και στην περίπτωση τού Δ.Λ, λέγει ότι «η μέλιτος πλησμονή και κόρος έμετον κατεργάζεται». Σχο­λιάζει λοιπόν ως εξής ο Δ.Λ. την παράθεση αποσπασμάτων από τον Τίμαιο τού Πλάτωνος, πριν αναφερθή στην Θεογονία τού Ησιόδου: «...ο Πλάτωνας με σαφήνεια ορίζει, χρησιμοποιώντας γραφές παλαιότερες από την εποχή του ότι ο Θεός έκανε τους πρώτους θεούς (με μικρό θήτα)-Ελοχίμ και τον υλικό κόσμο. “Έβαλε κατόπιν τους Ελοχίμ να κάνουν τον άνθρωπο, ενώ ο ίδιος έκανε τους Αγγέλους. Έπει­τα οι Ελοχίμ και οι Άνθρωποι έκαναν τους Γίγαντες-Νεφελίμ, κά­ποιοι από τους οποίους ήταν φιλάνθρωποι και ονομάσθηκαν Ελ και ήταν, βέβαια, και αυτοί θεοί!” Κλείνοντας την ενότητα τού Πλάτωνα θα καλέσω όλους εκείνους που “κολλάνε” στα ονόματα, να μη σοκάρονται με τη χρήση τού όρου “θεός” με μικρό θήτα: τον χρησιμοποιώ, επειδή τα όντα αυτά, που δεν ήταν γεννήματα της φαντασίας των ανθρώπων, αλλά υπαρκτά, θεούς τα αποκαλούσαν, κι έτσι τα αποκαλούμε και εμείς για να συνεννοούμαστε. Να πούμε επίσης ότι οι αρχαίοι λαοί έφτιαχναν αγάλματα από όντα που έβλεπαν με την ελπίδα να βοηθηθούν από αυτά ή να μην πάθουν κακό και προσπαθούσαν διαρκώς να τα εξευμενίσουν με προσφορές -θυσίες να θέλετε- ρουσφέτια όπως λέμε σήμερα. Είναι δηλαδή πολύ πιθανό, ακόμη και αν κάποιοι είχαν την αίσθηση τού Θεού-Δημιουργού των ψευτοθεών τους, να μην απευ­θύνονταν ανοιχτά με ναούς σ’ Αυτόν, διότι ή δεν γνώριζαν πως ή επει­δή δεν είχαν ναούς και θυσιαστήρια στο όνομά Του. Στον αρχαίο ελλη­νικό κόσμο ο ένας και μοναδικός Δημιουργός Θεός-το θήτα κεφαλαίο- αναφέρεται απ’ όλους τους σοφούς της κλασσικής και ελληνιστικής περιόδου, αλλά δεν υπήρχαν ναοί στο όνομά Του, επειδή τον θεω­ρούσαν απόμακρο, αφού αυτοί ήταν ανάξιοι να τον πλησιάσουν. Οι ναοί στους Ολυμπίους-Ελ ήταν μνημεία ευγνωμοσύνης για την νίκη των Ελ εναντίον των υπολοίπων μισανθρώπων Νεφελίμ, που ήταν στην κυριολεξία ανθρωποφάγοι, γι’ αυτό και τους έκλεισαν στα Τάρταρα! Εκτός από την ευγνωμοσύνη που έδειχναν στις τελετές, ζη­τούσαν βοήθεια συλλογικά ή ατομικά, αφού παμπάλαια παράδοση έλεγε ότι οι Ελ πολλά δίδαξαν τους ανθρώπους και πολλά και καλά αγαθά τους προσέφεραν. Βέβαια η βοήθεια αυτή ποτέ δεν μπορούσε να έλθει, αφού οι Ελ δεν άκουγαν ποτέ τις ικεσίες τους, αποκομμένοι από τον κόσμο χιλιάδες χρόνια πριν. Το πως και γιατί οι νικητές των Τιτάνων-Νεφελίμ, δηλαδή οι Ελ, απομακρύνθηκαν απ’ τον κόσμο θα το δούμε αργότερα».

Η συνέχεια λοιπόν, κατά τον Δ.Λ, δίδεται στο βιβλίο «ΕΛ», μαζί με το βιβλίο «Ελοχίμ» και το βιβλίο ««Νεφελίμ». Tό τελευταίο, περιέχει μόνο σκίτσα δαιμόνων και φωτογραφίες αιγυπτιακών και βαβυλωνιακών αγαλμάτων ειδωλικών θεοτήτων, καθώς και καμπαλιστικά- χαλδαϊκά και σολωμονικά μαγικά σύμβολα δαιμόνων, τα οποία δήθεν παριστάνουν τους «νεφελίμ» συν κάτι DVD, - «όλα μόνο 29 Ευρώ!»

Και τελειώνει τα σχόλια ο Δ.Λ με τα εξής καταπληκτικά: «Καταλήγοντας πρέπει να πούμε ότι ο όρος ειδωλολάτρης ίσως να μην είναι ορθός, αφού οι λαοί δεν πίστευαν, αν και ορθότερα θα έπρεπε να λέ­με φοβόντουσαν, κάτι το ανύπαρκτο, αλλά κάτι που υπήρχε(!!!)... Είδαμε ότι ο Πλάτωνας δε θέλει να μιλήσει ο ίδιος για τη δημιουργία τού κόσμου και των ζώντων όντων, αλλ’ αφήνει να μιλήσουν οι παλαιότεροι που τα έζησαν και είναι απόγονοι των Ολυμπίων-Ελ»!!!

Το μόνο σχόλιο που μπορούμε να κάνουμε, έστω προκαλώντας την θυμηδία των αναγνωστών είναι: ...«το λύκο εκουρεύανε, πούθε παν τα γίδια έλεγε»! Και μόνο η αντιφατικότητα των ανωτέρω είναι αρκετή για να βάλει σε υποψίες κάθε ορθώς σκεπτόμενο άνθρωπο.

Συνεχίζει ο κ. Δ.Λ με αποσπάσματα  από το βιβλίο της Θεογονίας: «Αυτά που οι παλιότεροι έλεγαν διάσωσε για όλους εμάς ο Ησίοδος στη Θεογονία του, ένα αριστούργημα ποιητικό, γραμμένο με ύφος εντελώς διαφορετικό από τού Πλάτωνα, αλλά και της Παλαιάς Διαθή­κης. Το ύφος τού Πλάτωνα είναι πιο επιστημονικό, πιο ψυχρό, πιο μα­θηματικό! Το ύφος της Παλαιάς Διαθήκης είναι πολύ πεζό και απλοϊκό. Το ύφος ενός βιοπαλαιστή κτηνοτρόφου θα έλεγε κανείς!!! Όπως και να χει το πράγμα σε τέτοιας αξίας έργα εκείνο που πρέπει να κοιτάμε δεν είναι η λογοτεχνική τους αξία, αλλά οι γνώσεις που μας προσφέρονται, μόνο που στην περίπτωση της Παλαιάς Διαθήκης είναι σίγουρα παραποιημένες από τους Εβδομήκοντα δύο Εβραίους μεταφραστές...»!!

Νομίζουμε βασίμως ότι δεν χρειάζονται σχόλια!

Ας ρίξουμε και εμείς μία ματιά στο κατά Δ.Λ «ιερό» κείμενο τού Ησίοδου και θα δούμε ότι πέρα από «ποιητικό», το κείμενο είναι «μυητικό», με την έννοια πως ό,τι περιγράφει ο Ησίοδος το «άκουσε» από τις Ελικωνιάδες Μούσες, όταν αυτές τον «έμαθαν τραγουδώντας του για τις μεγάλες αλήθειες των Ολυμπίων, γνωστών σαν Ελ” (κατά τον κ. Λιακόπουλο!», όταν ο Ησίοδος, νεαρό βοσκόπουλο σαλαγούσε στις παρυφές τού Ελικώνα.

Τραγουδούσαν λοιπόν οι Ελικφνιάδες: «Βοσκόπουλο, αγαπημένο, μέσα από τους άλλους χωρικούς διαλεγμένο, αλλά το ίδιο σαν κι αυτούς πονηρή ύπαρξη, κοιλιόδουλε, σε διαλέξαμε γιατί γνωρίζουμε τέλεια την τέχνη τού ψεύδους, ώστε να φαίνεται αληθινό. Επίσης κατέχουμε, όταν συνάδει στην επιθυμία μας, και την τέχνη της αλήθειας. Και μου χάρισαν ραβδί κομμένο από δάφνη καρπερή, πλουμιστό και φύσηξαν στα σώψυχά μου μελωδία θεϊκής έμπνευσης, με τα ανεξάντλητα λαρύγ­για τους εκτόξευσαν φωνή αθάνατη αρχίζοντας να εξυμνούν των αθανάτων θεών την πρώτη γενιά!».

Πιστεύω δεν μένει καμία αμφιβολία για το ποια όντα μυούν τον νεαρό Ησίοδο στην ...«θεογονία» του. Πάντως όχι οι «Ελοχίμ» τού κ. Δ.Λ. Εάν το απόσπασμα έχει αποδοθή ορθώς από τον κ. Λιακόπουλο, πρόκειται για πονηρούς δαίμονες.

Και συνεχίζει να σχολιάζει τον Ησίοδο, ο Δ.Λ: «Οι αθάνατοι θεοί γεννήθηκαν από τη Γη (γυναίκες) και από τον Ουρανό (Ελοχίμ), όταν λέει “των ανθρώπων” προφανώς εννοεί των Ελλήνων!!! Όσο για την έκφραση “γενάρχης των θεών” δεν ευσταθεί ούτε βιολογικά, ούτε ιστορικά αφού ο ίδιος ο Ησίοδος μας λέει ότι πριν τον Δία ζούσαν άλλοι θεοί! Ο θρύλος πράγματι μιλούσε για κτίρια στον Όλυμπο. Αυτό θα μπορούσε να είναι μύθος, αλλά και πραγματικότητα». Αυτό είναι η... σχιζοφρένεια ή θρασύτατη και ξεδιάντροπη κοροϊδία!

Ακολούθως ο Ησίοδος, κατά Δ.Λ, υμνεί τις εννιά Μούσες που προήλθαν από σαρκική ένωση τού Δία με την τιτανίδα Μνημοσύνη... και ξεχωρίζει την Καλλιόπη η οποία «ευθύς ως τιμήσει με την εύνοιά του κάποιον ηγεμόνα ο Δίας και τον διαλέξει για να κυβερνά, τότε αυτή τοποθετεί στη γλώσσα του γλυκές δροσοσταλίδες και ρέουν άφθονα σοφά λόγια, ώστε να πείσει τους θνητούς υπηκόους του, να αναζητούν σ’ αυτόν με αγωνιώδεις ματιές σωτηρία και να υποτάσσονται στις αποφάσεις του για τις νομικές και άλλες αντιγνωμίες τους».

Καταπληκτική περιγραφή όχι βέβαια όσων θέλει να αποδείξει ο Δ.Λ, για ελοχίμ, νεφελίμ και σαρκικές μίξεις ανθρώπων με όντα «άλλης φύσεως», αλλά τού τρόπου που εγκαθιστούσαν οι πονηροί Δαίμονες τις ειδωλολατρικές εξουσίες, Βασιλικές και Τυραννικές, μετά την έξοδο τού Αδάμ και της Εύας από τον Παράδεισο. Όχι βέβαια ότι μπορούσαν να «γονιμοποιήσουν» τις γυναίκες και τις κόρες των ειδωλο­λατρών αρχόντων στην πραγματικότητα, αλλά οπωσδήποτε μπορούσαν, καλύτερα από τον καθένα, να επηρεάσουν τον πεπτωκότα νου τού αρχαίου ανθρώπου και από «ηγεμόνα» να τον μετατρέψουν σε δουλικό όργανο παραγωγής πονηρών, αισχρών και το κυριώτερο, φανταστικών και φαντασιακών λογισμών και προλήψεων!

Με τις Μούσες Θάλεια και Μελπομένη συνευρέθη επίσης ο σαϊτιστής Απόλλωνας - «Ακερσεκόμης» κατά Δ.Λ, και από αυτόν κατά­γονται όσοι είναι ραψωδοί και λυράρηδες! Με ένα λόγο «Πρώτα γεννήθηκαν οι θεοί (Ελοχίμ) και η Γη (το υλικό σύμπαν), κι ο Ουρανός (ο κόσμος των πνευμάτων). Έπειτα κάποιοι «οι Ολύμπιοι-Ελ και οι Τιτάνες-Νεφελίμ γεννήθηκαν από τους θεούς (Ελοχίμ), που δώρισαν στους ανθρώπους κάθε αγαθό».

Σχόλιο Δ.Λ: «Εδώ έχουμε πλήρη ταύτιση, Ησιόδου, Παλαιάς Δια­θήκης και Ενώχ»!!! 

Αντιφάσκων ο Δ.Λ, συνοψίζει: «Πρώτα γεννήθηκε το Χάος (όχι οι θεοί Ελοχίμ!!), μετά η ωραιόστηθη Γη που περιλάμβανε και τα Τάρταρα και μετά ο Έρωτας ο κάλλιστος ανάμεσα στους Θεούς. Το Χάος γέννησε το Έρεβος και τη Νύχτα που συνευρέθηκαν ερωτικά και γέν­νησαν την Ημέρα και τον Αιθέρα. Η Γη γέννησε τον Ουρανό, και τον αφρισμένο Πόντο, χωρίς ερωτικό πάθος! Μετά όμως η Γη ενώθηκε πα­θιασμένα με τον Ουρανό και γέννησε τον Ωκεανό και τον Υπερίωνα, τον Κρόνο, τη Ρέα και τα αδέλφια τους υπόλοιπους «Τιτάνες», δηλαδή «θεούς» στην προελληνική Πελασγική διάλεκτο, τους οποίους η Τηθύς (κόρη τού Πόντου) προκαλούσε με ερωτικά καλέσματα!

«Απ’ εδώ, σχολιάζει ο Δ.Λ, αρχίζει η περιγραφή της ένωσης των Ελοχίμ με τις γυναίκες της Γης. Έπειτα εκδηλώθηκε η αντίθεση τού Κρόνου με τους εκπεσόντες “γιούς τού Θεού” (Ελοχίμ) που τον οδήγησε στην ηγετική θέση μεταξύ των “γιών τού Ουρανού και της Γης”. (σελ. 215).

Η Θεογονία έχει κινητήριο μοχλό τον Σαρκικό έρωτα, την «ιερά» Πορνεία και τη Μοιχεία και αποτέλεσμα τη Βία, τον Φόνο (ανθρωποθυσίες) και την Καταστροφή! Σε θαυμαστή συνεργασία: Η ανθρωποφάγος εξουσία της αιμοσταγούς Θυματοποίησης («φαρμακοί» αποδιοπομπαίοι τράγοι) και η ειδωλολατρική θρησκεία της ψευδούς Θεοποίησης (προσωποποίηση φυσικών δυνάμεων και ανθρωπίνων παθών)!

Ο άγιος Γρηγόριος Θεολόγος, άριστος γνώστης της αρχαίας Ελλη­νικής Ποιήσεως και ποιητής ο ίδιος, απαλλαγμένος όμως, λόγω της ενοικούσης αυτώ Θείας Χάριτος, της επηρείας των... Μουσών, τουλάχι­στον κατά τον τρόπο που επηρεάστηκε ο νεαρός Ησίοδος... επιφυλάσ­σει σκληρά λόγια για όσα υπερήφανα πνεύματα τολμούν να χρησιμο­ποιήσουν λόγια και αλήθειες της Αγ. Γραφής, συνταυτίζοντάς τα με υπαρκτά ή ανύπαρκτα ειδωλολατρικά κείμενα, κινούμενοι από τους λογισμούς των αιμοβόρων και πορνικών επιθυμιών και παθών τους:

«Εί δε τις θηρίον εστί πονηρόν και ανήμερον και ανεπίδεκτον πάντη λόγων θεωρίας και Θεολογίας, μη εμφωλευέτω ταις ύλαις κακούργως και κακοηθώς, ίνα τινός λάβηται δόγματος ή ρήματος, αθρόως προσπηδησαν, και σπαράξη τους υγιαίνοντας λόγους ταις επηρείας, άλλ’ έτι πόρρωθεν στηκέτω και αποχωρείτω τού όρους ή λιθοβοληθήσεται και συντριβήσεται και απολείται κακώς κακός· λίθοι γαρ τοις θηριώδεσιν οι αληθείς λόγοι και στερροί. Είτε πάρδαλις είη, συναποθνησκέτω τοις ποικίλμασιν.... είτε τι άλλο των ωμοβόρων και αποβλήτων τω νόμω και ου καθαρών εις βρώσιν τε και απόλαυσιν...»⁵.

Όπερ σημαίνει: «Αν κάποιος είναι εμπαθής και πανούργος σαν ανθρωπόμορφο “θηρίο”, παντελώς ανεπίδεκτος πνευματικής εμπειρίας και θεολογικής γνώσεως, να μην ψάχνει παράνομα και ξεδιάντροπα το υλικό των θεόπνευστων Γραφών και των γνησίων ερμηνευτών τους, για να αρπάξει κάποια δογματική αλήθεια ή φράση και αφού συσπειρω­θεί πίσω της, παραχαράσσοντάς την, «κόψει» την υπερβατική πραγματικό­τητα στα μέτρα του. Αλλά να μείνει μακριά από την υποκριτική αναζήτηση και γνώση τού Αληθινού Θεού, αλλιώς τα αλλοιωμένα θεία και ιερά παραδοσιακά λόγια θα γίνουν πέτρες εναντίον του και θα απολεσθεί κακήν κακώς! Ακόμα και αν πονηρά σκεπτόμενος, άλλα λέει και άλλα πιστεύει, θα αφανισθεί από τις αντιφάσεις του. Τα ίδια και χειρότερα βεβαίως, αν αποδειχθεί ευθέως αντίχριστος και αιρετικός και άρα ακατάλληλος για να δώσει και πνευματική τροφή και Ορθόδοξο εκκλησιαστικό βίωμα..».

Β) Θρησκειολογικό σχόλιο

Η Βίβλος, παρουσιάζεται, από ορισμένους παλαιούς και σύγχρονους νεοπαγανιστές, όπως ο Δ.Λ, απλοϊκή και παραχαραγμένη έως χυδαία και ανήθικη, επειδή δεν διστάζει να χρησιμοποιήσει όλη τη γκάμα λέξεων, εικόνων και εκφράσεων της ανθρώπινης μεταπτωτικής ιστορικής εμπειρίας, για να ξεσκεπάσει τον Μύθο και τα Είδωλα της αλήθειας και της πραγματικότητας, που το ιδεομυθευτικό Ειδωλολατρικό Παρά­δειγμα προωθεί με εξωραϊστικό έως και Ρομαντικό ποιητικό τρόπο.

Π.χ. η Αγία Γραφή, δεν διστάζει να αποκαλέσει την ανθρώπινη ασθένεια ως «μαλακία» και να απομυθεύσει (όχι απλώς να «αποσυμβολίσει», όπως κάνουν οι σύγχρονοι κήρυκες της Αρχαιολατρικής - γρά­φε νεοαποκρυφιστικής διανόησης), τις «αναφανδόν πορνείες και μοι­χείες» που διδάσκουν τα «ιερά» αρχαιοελληνικά κείμενα⁶, χρησιμοποιών­τας εκφράσεις τύπου «γαμούσιν και εκγαμίζονται» (Ματθ. κβ' 45-46) προκειμένου να «κατεδαφίσει» ακόμη και Ιουδαϊκές θρησκευτικές προλήψεις. Πολλώ μάλλον όταν αποϊεροποιεί και γελοιοποιεί όλους τους παγανιστικούς μυθικούς συμβολικούς κώδικες και μυθολογικές γενεαλογίες των διαφόρων παγανιστικών θεοτήτων που προέρχονται από τις θρησκευτικές αντιλήψεις περί των «ιερών» μίξεων και «γάμων» των ψευδών θεών -δηλαδή των ειδωλολατρικών «θεών» και δη τού κο­ρυφαίου των Διός και των βαρβάρων «ομολόγων του». Αυτοί οι «Βασιλικοί κατάλογοι ή κώδικες γενεαλογίας» εμφανίζονται με κάθε έκφανση τού πανανθρώπινου θρησκευτικού φαινομένου. Από τον «αρχέγονο» φυσιολατρικό Ανιμισμό και την χυδαιότερη Σαμανιστική Μαγεία, την βαρβαρική Χαλδαϊκή και Περσική Αστρομαντεία, Πυρολατρία και Δαιμονολογία έως την Δυτική «Υπερβόρεια» Δρυϊδική και Ρουνική Μυθολογία και φυσικά την εκλεπτυσμένη αρχαία Ελληνική ή και την σύγχρονη Ινδοσινική Ειδωλολατρία. Διότι όλοι οι ήρωες σωτήρες, εθνικοί και θρησκευτικοί αναμορφωτές, στρατηλάτες και κατακτητές, σύνολης της ανθρωπότητος, αναφέρονται ως «γιοι θεών». Το φαινόμενο αυτό μπορεί επίσης να ταυτιστεί θεολογικά, με το καινοδιαθηκικό «καθ’ ημών χειρόγραφο» που αναφέρει ο Απόστολος Παύλος στην προς Κολοσσαείς Επιστολή του, το οποίο εξήλειψε ο Κύριός μας Ιη­σούς Χριστός, ο οποίος επίσης με την Σάρκωσή Του εκ Παρθένου, πέρασε από αυτό τον ίδιο δρόμο με τους άλλους σπουδαίους ανθρώπους, ως Υιός Θεού αλλά και Υιός ανθρώπου. Μόνο που ο Χριστός, αντίθετα από όλους τους άλλους δεν εξήσκησε την θεϊκή, βασιλική και προφη­τική του εξουσία εγκοσμίως, σε κατορθώματα, άθλους και επιτεύγματα ανθρώπινης δόξας αλλά την θυσίασε «προσηλώσας τα Σταυρώ». Δηλα­δή κάρφωσε επάνω στο «Πανάγιο Ξύλο τού Σταυρού», μαζί με το Θεαν­θρώπινο Σώμα Του, το «χειρόγραφο», σα να λέμε την απόδειξη της ψευδούς «θεϊκής» εξουσίας τού Άρχοντα του κόσμου τούτου, δηλαδή τις Μυθολογικές Βασιλικές Γενεαλογίες που ισχυρίζονταν ότι οι άνθρω­ποι «καταγόμαστε» από ψευδείς θεούς, με πρώτο τον Διάβολο, Αρχαίο Όφι και Σατανά. Έτσι ο Χριστός τις καταδίκασε καρφώνοντάς τες στο Σταυρό και τις εξαφάνισε, όταν με το καινό δοξασμένο και μετα­μορφωμένο Θεανδρικό Σώμα Του Ανέστη!

Αυτές, λοιπόν, οι φανταστικές ειδωλολατρικές δήθεν θεϊκές γενε­αλογίες έμειναν στον Άδη μαζί με τον Διάβολο, ο οποίος εκεί στον προπτωτικό Παράδεισο τις ενέπνευσε στον πρωτόπλαστο, με την φι­δίσια πρότασή του, το δαιμονικό ευαγγέλιο «έσεσθε ως θεοί».

Ιστορικά και ανθρωπολογικά, βεβαίως, αυτούς τους σατανικούς μυθικούς ειδωλολατρικούς κώδικες της δήθεν θεϊκής καταγωγής των ανθρώπων από προϋπάρχοντες «θεούς», μετέτρεψαν σε Γενικούς (Γέ­νους) εννοιολογικούς κώδικες και φιλοσοφικές Ιδέες, δηλαδή σε προ­σιτή στον ανθρώπινο νου, σχετική και όχι απόλυτη, όπως διαφημίσθηκε διαχρονικά, «Γνώση», οι Αρχαιοελληνικές Θεογονίες και δη ο Πλατωνι­σμός, δια της εκλογικευτικής, αλλά δυστυχώς όχι και απομυθευτικής, διαδικασίας της Δογματιστικής Μεταφυσικής διευρύνοντας την μεταπτωτική φθορά της φύσης μας. Έτσι μετατράπηκαν οι Μυθολογικές αρχαϊκές αναμνήσεις της ανθρώπινης πτώσεως και αποστασίας από την αληθή γνώση και συνάφεια με τον αληθινό τριαδικό Θεό και Δη­μιουργό μας, σε φιλοσοφικά Αξιώματα περί Κόσμου»!

Μια τέτοια φιλοσοφική τοποθέτηση, όπως η Πλατωνική, μεταφέρει τους σεξουαλικούς συμβολισμούς των θεϊκών γάμων και μίξεων ακό­μη και στις απαρχές της Δημιουργίας, στη δομή και κίνηση τού ορατού κόσμου, των αστέρων και πλανητών μέσω της χρήσεως της Μουσικής Κοσμικής κλίμακας, στον Τίμαιο όπου οι μίξεις των κοσμικών Τόνων και υπό- και μιξο-τόνων της Ουράνιας αρμονίας (Γενική Ιδέα) συμβολί­ζουν τα παραγόμενα κοσμικά επίπεδα υπάρξεως, αφού ταυτίζονται με μυθικά όντα που προκύπτουν από τις γαμικές συνευρέσεις ανώτερων και κατώτερων θεών και θεαινών με τα διάφορα μυθικά γένη ημίθεων και θνητών!⁷.

Ιδού οι αρχές και οι απαρχές αφ’ ενός της «υπερσύγχρονης, μα­γικής και δημοφιλοΰς επιστήμης» της ’Αστρολογίας και αφ’ ετέρου της «επαναστατικής και αποκαλυπτικής» σκέψης τού σύγχρονου «διανοητή, συγγραφέα και επιστήμονα» Δ.Λ!

Όμως το «κατόρθωμα» αυτό μπόρεσε να ολοκληρωθεί και να γί­νει μοντέρνα Νεοεποχιακή ηή αν θέλετε, Νεοταξική πράξη και πρα­κτική, μόνο με τη βοήθεια που τού πρόσφερε ο μεταχριστιανικός Νε­οπλατωνικός Ερμητισμός, ο οποίος τροφοδότησε, μαζί με τον επίσης μεταχριστιανικό Ιουδαϊκό Καμπαλικό Αποκρυφισμό και τη Γνωστική παραχάραξη τού Χριστιανισμού, κάθε Αιρετική, Αποκρυφιστική και Νεοειδωλολατρική ιδεολογική ή και θρησκευτική κίνηση της λεγομένης Νέας Εποχής με κορυφαία την Θεοσοφική Μύηση της Blavatsky και τις Ανατολικές Γκουρουϊστικές διαλογιστικές και νεοσατανιστικές τεχνικές Αυτοεξέλιξης.

Εξ ου η θεοσοφική - αποκρυφιστική  ριζική διάκριση των εκπεσόντων Αγγέλων, που επινόησε ή «κατηχήθηκε» και απλώς δημοσίευσε ο Δ.ΕΛ σε: «Εωσφορικούς» - ελοχίμ και «Σατανικούς» - δαίμονες που επινόησε ή «κατηχήθηκε» και απλώς δημοσίευσε ο Δ.Λ στα «έπη» του.

Ερμηνεύεται η μυθοποιητική αυτή τάση επίσης, με ένα άλλο χα­ρακτηριστικότατο στοιχείο της Γνωστικής-Θεοσοφικής σκέψης: Την εξελικτιστική κοσμοαντίληψη. Αυτή έχει σαν αποτέλεσμα την διαρκή επινόηση ενδιαμέσων «όντων» ή και απροσώπων «επιπέδων», «καναλιών», «καταστάσεων ύπαρξης» και κοσμικής συνειδητότητας. Έτσι, προβλέπονται: εξωανθρώπινα «Υπερόντα», όπως οι «Φωτισμένοι Δι­δάσκαλοι της Θεοσοφικής Παγκόσμιας Ιεραρχίας της Λευκής Αδελ­φότητος» που κατοικούν στις Μυστικές υπόγειες πόλεις «Αγκάρθα» και «Σαμπάλα» της «Κοίλης» ή «Μέσης» Γης, καθοδηγώντας τους μύ­στες στα διάφορα επίπεδα «συνειδητότητας και αυτογνωσίας», γιατί κατέχουν τα κωδικά «τονικά» κλειδιά των διαφόρων συμπαντικών επι­πέδων, με τα οποία πρέπει να συντονιστεί διαλογιζόμενος ο μύστης, ώστε να «περάσει» από το ένα κοσμικό επίπεδο στο επόμενο, «ρυθμί­ζοντας» ανάλογα τα διάφορα «ενεργειακά κέντρα» τού σώματός του.

Η «ρύθμιση» γίνεται ανάλογα πάλι σε ποιο σύστημα διαλογιστικής Ενέργειας υποτάσσεται και υπηρετεί ο κάθε μύστης: π.χ. Το θεοσοφικό σύστημα των ινδουιστικών-βουδιστικών «επτά Chakras» ή το Καμπαλιστικό σύστημα των «δέκα Zephirot».

Ο a priori μυθοπλαστικός αυτός τρόπος σκέψης οδηγεί νομοτελεια­κά στην επινόηση των «νεφελίμ», ενδιαμέσων όντων με κακή φύση, μεταξύ ανθρώπων και «ελοχίμ». Στο «αιώνιο» παιχνίδι, δηλαδή, «Καλών- Κακών», που κανείς δεν μπορεί να κάνει χωρίς τον άλλο.

Εκεί, δηλαδή στη διαιώνιση τού βασικότερου ανθρώπινου προ­βλήματος, «Της προελεύσεως και υπάρξεως τού κακού στον κόσμο» οδηγεί η διαστρεβλωτική ερμηνεία της Αγίας Γραφής και η δογμα­τική παρέκκλιση από την Ορθόδοξη εκκλησιαστική ερμηνεία, η οποία γνωρίζει μόνο μία «κτίση» υπεράνθρωπων όντων, την Αγγελική, η οποία διαιρέθηκε μερικώς και όχι οντολογικώς, σε Αγγέλους και Δαί­μονες, με την Πτώση τού Άρχοντος Αρχαγγέλου Εωσφόρου, ο οποίος στα βιβλία τού Δ.Λ περιορίζεται σε ρόλο αποκλειστικά σκιώδη, ενώ τα υπόλοιπα Αγγελικά Τάγματα «εξαφανίζονται» εμπρός στην «επέ­λαση των Ελοχονεφελίμ».

Βεβαίως όλη αυτή η φρενοβλαβής παραχάραξη προκαλείται από το πασιφανές και διάχυτο, στα βιβλία τού Δ.Λ, «ΕΛ, ΕΛΟΧΊΜ, ΝΕΦΕΛΙΜ», Νεοειδωλολατρικό-Αρχαιολατρικό φρόνημα, το οποίο «σώνει και κα­λά» θέλει, «Κλείνοντας» - έτσι καλεί τον επίλογο τού βιβλίου-ιλαροτραγωδία «Ελοχίμ - Γιατί και πως ζουν ανάμεσά μας», να προωθήσει τους «Ελοχίμ» και τους «Ελ» ως τους «κατεδαφισμένους και ξεχασμένους» Ολύμπιους Θεούς.

Περαιτέρω είναι σαφές ότι τα ανωτέρω δεδομένα που συνθέτουν τον σαφώς εξωορθόδοξο χαρακτήρα τού «πιστεύω» τού κ. Δημοσθέ­νη Λιακόπουλου, όχι μόνο δεν αποτελούν θετική πρόβλεψη για το πο­λιτικό βάρος της Ορθοδοξίας στο μέλλον, αλλά μάλλον είναι αντιλή­ψεις και απόψεις που στόχο έχουν να κινήσουν τους εχθρούς τού Ορθο­δόξου Ελληνισμού εν γένει (και μόνο η εξευτελιστική παρουσίαση και τηλεοπτική χρήση της εικόνας τού Βλαδίμηρου Πούτιν αρκεί!). Το ζήτημα γιατί ο κ. Λιακόπουλος «μεγαλύνει» την Ορθοδοξία και τον Ελληνισμό, ενώ αντικειμενικά υπονομεύει και τα δύο, πρέπει σί­γουρα να απασχολήσει σοβαρά τους αρμοδίους.

Εμείς ως υπεύθυνοι ποιμένες της Ορθόδοξης Εκκλησίας προσδοκούμε ταπεινά την μετάνοιά του και την απαλλαγή από τις πλάνες του, για τα οποία ευχόμεθα εγκαρδίως.

---

1. Πρβλ. Αθ. Χαστούπη, Μορφολογικές προϋποθέσεις κατανοήσεως της Γραμμα­τείας της Π. Διαθήκης, Αθήνα 1981.

2. Βλ. το βιβλίο τού Δ. Λ, Οι Ελ, σ. 67.

3. Πρβλ. Μοναχοί Αρσενίου Βλιαγκόφτη, Ωριγένης και Αποκρυφισμός, εκδόσεις Πα­ρακαταθήκη, σελ. 26.

4. Βλ. σελ. 179, όπου πληροφορούμεθα μέσω «γνωστής του Βιολόγου» ότι το DNA των Ελλήνων, το φέρουν 70.000.000 άτομα και είναι διαφορετικό από των άλλων ανθρώπων της Μεσογείου!

5. Λόγος Κατά Ευνομιανών.

6. Μ. Βασιλείου, Προς τους νέους, όπως αν εξ Ελληνικών ωφελοίντο λόγων.

7. Βλ. John McNeil, The Myth of Invariance.

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ «ΘΕΟΔΡΟΜΙΑ»

ΕΤΟΣ ΙΑ΄, ΤΕΥΧΟΣ 1 (Ιαν.-Μάρτιος 2009) 105-134.

ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ:

Αντιαιρετικόν Εγκόλπιον     www.egolpion.com

30  ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ  2012