Ο ΒΑΤΡΑΧΟΣ, Ο ΣΚΑΝΤΖΟΧΟΙΡΟΣ, Ο ΛΑΓΟΣ ΚΑΙ Η ΕΚΚΟΣΜΙΚΕΥΣΗ

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

===========

Ρώτησαν τον Γέροντα Παίσιο:

"Γέροντα, γιατί δεν καταλαβαίνουμε πόσο κακό κάνει το κοσμικό πνεύμα και παρασυρόμαστε από αυτό;"

"Γιατί το κοσμικό πνεύμα μπαίνει σιγά-σιγά, όπως ο σκαντζόχοιρος μπήκε στην φωλιά του λαγού. Στην αρχή ο σκαντζόχοιρος παρακάλεσε τον λαγό να βάλει λίγο το κεφάλι του μέσα στην φωλιά του, για να μη βρέχεται. Μετά έβαλε το ένα πόδι, μετά το άλλο, και τελικά μπήκε ολόκληρος, και με τα αγκάθια του έβγαλε τελείως έξω τον λαγό.

Έτσι και το κοσμικό φρόνημα μας ξεγελάει με μικρές παραχωρήσεις και σιγά-σιγά μας κυριεύει. Το κακό λίγο-λίγο προχωράει. Αν ερχόταν απότομα, δεν θα ξεγελιόμασταν. Βλέπεις, αν θέλεις να ζεματίσεις έναν βάτραχο, πρέπει να του ρίξεις λίγο-λίγο το ζεματιστό νερό. Αν το ρίξεις απότομα όλο μαζί, πετιέται και φεύγει και γλυτώνει. Ενώ, αν του ρίξεις λίγο καυτό νερό, στην αρχή θα το τινάξει λίγο, και σιγά-σιγά θα ζεματιστεί, χωρίς να το καταλάβει. «Βρε, βάτραχε, αφού σου έριξε λίγο καυτό νερό, σήκω και φύγε!» Δεν φεύγει. Φουσκώνει-φουσκώνει και μετά ζεματιέται. Έτσι κάνει και ο διάβολος μάς ζεματίζει λίγο-λίγο, και τελικά, χωρίς να το καταλάβουμε, βρισκόμαστε ζεματισμένοι!”

Ελπίζω η διδακτικότατη ιστορία του Γέροντος Παισίου να βοηθά όλους να αντιληφθούμε ότι στις μεγάλες αμαρτίες πέφτουμε επειδή ενδίδουμε πρώτα στις μικρές.

Αρχίζουμε με το λογισμό: “Δεν χαθηκε ο κόσμος αν κάνω την τάδε υποχώρηση”, χωρίς να αντιλαμβανόμαστε ότι όντως ο κόσμος δεν θα χαθεί με την τάδε υποχώρηση ή τον τάδε συμβιβασμό που θα κάνουμε, αλλά υπάρχει τεράστιος κίνδυνος να χαθεί η ψυχή μας.

Η εκκοσμίκευση κρούει την πόρτα της ψυχής μας και της Εκκλησίας με σταδιακά χτυπήματα συνεχώς.

Γι’ αυτό χρειάζεται να βρισκόμαστε σε συνεχή εγρήγορση και να αντιστεκόμαστε στον πειρασμό.

Ιδιαίτερη προσοχή χρειάζεται εκ μέρους των ποιμένων για να μη σκανδαλίζουν με το κοσμικό τους πνεύμα.

Ελεγε και πάλιν ο π. Παίσιος: “Τον κληρικό που δεν είναι φιλοχρήματος και δεν είναι λαίμαργος ο κόσμος τον έχει για Άγιο”.

Ο κόσμος ακούει πολύ λίγο αυτά που του λέμε. Προσέχει όμως και την τελευταία λεπτομέρεια της συμπεριφοράς μας και από αυτήν εμπνέεται ή σκανδαλίζεται.

Ενθυμούμαι πάντοτε με βαθύτατη κατάνυξη τη συνάντηση στην Πάρο στο μοναστήρι του π. Φιλόθεου Ζερβάκου.

Ο Αγιος Γέροντας Φιλόθεος ανήκε στους κληρικούς που κυριολεκτικά ωφελούσε τους πιστούς ακόμη και με τη θέα του προσώπου του. Τα λόγια τους ήταν καρπός σοφίας εν Αγίω Πνεύματι. Πάνω από όλα όμως ήταν το πνεύμα του Θεού που αναδυόταν από όλη την υπαρξή του που ενέπνεε τους ανθρώπους και τους οδηγούσε σε κατάνυξη και μετάνοια.

ΠΗΓΗ: panayiotistelevantos.blogspot.gr