Ο π. ΓΕΡΒΑΣΙΟΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΕΣ

π. Γερβάσιος Παρασκευόπουλος  (+ 30 Ιουνίου 1964)

π. ΓΕΡΒΑΣΙΟΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΣ

ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΕΣ:

«ΟΙ ΗΓΕΤΕΣ ΤΟΥ ΣΧΙΣΜΑΤΟΣ, ΠΟΥ ΑΠΟ ΕΛΑΤΗΡΙΟ ΠΡΟΣΩΠΙΚΩΝ ΦΙΛΟΔΟΞΙΩΝ ΠΑΡΕΣΥΡΑΝ ΤΟΣΑ ΠΛΗΘΗ ΑΠΛΟΪΚΩΝ ΑΔΕΛΦΩΝ ΣΕ ΠΑΡΑΣΥΝΑΓΩΓΕΣ»

 «…ου μόνον άκυρα θεωρούσι (τα μυστήρια) αλλά δυστυχώς προβαίνουν και εις πράξεις αι οποίαι εάν κριθούν Κανονικώς είναι πράξεις αιρέσεως»

  

   ΚΑΘΕ Xριστιανός πρέπει να αισθάνεται πολύ θλίψη για το ημερολογιακό σχίσμα στους κόλπους της αγίας Εκκλησίας μας και μαζί με τις άλλες φροντίδες του για το κοινό καλό θα πρέπει να συμβάλλει, κατά δύναμη, για την άρση του θλιβερού αυτού φαινομένου, έστω και μόνη την προσευχή.

Εάν ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός στην πιο κρίσιμη ώρα της επιγείας ζωής Του παρεκάλεσε τον ουράνιο Πατέρα Του για την εν αγάπη και αληθεία ενότητα των τέκνων Του - "ίνα ώσιν εν"- αντιλαμβάνεται κανείς πόσο μεγάλη αμαρτία είναι η διάσπαση της ενότητος και το σχίσμα.

Τίποτα το άτοπο δεν υπάρχει στο άλμα των 13 ημερών παρά μόνον ο άστοχος τρόπος. Στην ουσία τίποτε δεν μετεβλήθη στην Ορθοδοξία. Γι’ αυτό «μείζων κρίμα λήψονται» οι ηγέτες του σχίσματος, που από ελατήριο προσωπικών φιλοδοξιών παρέσυραν τόσα πλήθη απλοϊκών αδελφών σε παρασυναγωγές.

Ήδη παριστάμεθα μάρτυρες άφωνοι της έριδος μεταξύ των σχισματικών επισκόπων τους για πρωτοκαθεδρίες, από ταπεινά πάθη και από την σύντροφον άγνοια που έχουν για το πολίτευμα της Εκκλησίας. Μια τελευταία είδηση που μετέδωσε ο Τύπος είναι οι αθρόες αλληλοκαθαιρέσεις της μιας μόνο αποχρώσεως. Γιατί αλληλοκαθαιρέσεις μεταξύ διαφόρου χρώματος ομάδων έχουν γίνει προ χρόνων.

Η είδηση αναφέρει σε δέκα νέες χειροτονίες σε επισκόπους, πράγμα που προκάλεσε την μήνιν της ομάδος του αρχιεπισκόπου των και ακολούθησαν οι αλληλοκαθαιρέσεις.  Κατά μετριωτάτους λοιπόν υπολογισμούς ο αριθμός των ψευδεπισκόπων ανέρχεται τώρα σε …σαράντα! Πλην των τριών αρχιεπισκόπων Αθηνών και πάσης Ελλάδος!

Τυφλωμένοι οι δυστυχείς από φανατισμό και παχυλή αμάθεια, άνθρωποι του δημοτικού σχολείου, ασκούντες προηγουμένως «βάναυσα» επαγγέλματα, ασχημονούν εις βάρος της απλοϊκής ευσέβειας γινόμενοι αθεόφοβα επίσκοποι και αρχιεπίσκοποι. Σαράντα τον αριθμό σε ένα λαό που ακολουθεί το Παλαιό σ’ όλη την Ελλάδα που δεν υπερβαίνει τις 50.000, και η Ελλαδική Εκκλησία για να καλύψει ποιμαντικά τα 9.000.000 πιστών έχει μονάχα 75 Επισκόπους. Έτσι αποδεικνύεται ότι δεν αρκούνται μόνο στον «πορισμό από την ευσέβεια» αλλά η ευσέβεια γίνεται και πηγή εγκοσμίου μεγαλείου, για να διακωμωδείται έτσι η αρχιερωσύνη.

Τα δε περί ακριβείας στην πίστη και περί εκτροπής της Ορθοδοξίας, αν δεν είναι προπέτασμα καπνού, αποτελεί παχυλή αγνωσία ανθρώπων αθεοφόβων, που σχίζουν την Εκκλησία «ταπεινού κέρδους χάριν». Πότε έλειψαν οι αφελείς και οι αλαζόνες από την Εκκλησία; Ήδη στη Ρωσία από αιώνες υπάρχουν επάνω από τριάντα ορθοδοξογενείς αιρέσεις σχίσματα και παρασυναγωγές, που ισχυρίζονται κάθε μια ότι αυτή είναι η αληθινή Εκκλησία! Αλλά ευτυχώς ότι εξασθενούν. Έχουμε ξαναγράψει , στηριζόμενοι σε θετικές πληροφορίες ότι οι εμφανισθέντες ως παλαιοημερολογίτες τρεις επίσκοποι το 1935 δεν είχον αγνά ελατήρια, αλλ΄αντιδικία με τον τότε αρχιεπίσκοπο Χρυσόστομο. Παραθέτω μια επιστολή του μακαριστού Γερβασίου Παρασκευοπούλου, με την οποία βεβεούται του λόγου το ασφαλές.

Όσοι παλαιοημερολογίτες, που ανήκουν στις διάφορες φατριές διατηρούν λίγο φως διακρίσεως, ας προβληματισθούν και μη παίζουν με την αιώνια σωτηρία τους. Το σχίσμα αφού θα κάμει τον κύκλο του, όπως οι λοιμώδεις νόσοι, θα εξαφανισθεί, όπως συνέβη με όλες τις μορφές των σχισμάτων. Γι’ αυτό, «πάσα φυτεία ην ουκ εφύτυσεν ο πατήρ μου ο ουράνιος, εκριζωθήσεται» (Ματθ.ιε’,13).

  θ.μ.δ  Θεόκλητος μοναχός Διονυσιάτης

Πάτραι τη 6/7/57 Περισπούδαστε εν Χριστώ αδελφέ και τιμιώτατέ μοι Πάτερ Θεόκλητε.     Επίτρεψόν μοι ν’απασχολήσω την λογιωτάτην αγάπην σου επί του βαθυνουστάτου άρθρου σου «Ημερολογιακών παραλειπόμενα». Πριν ή όμως εισέλθω εις τα καθέκαστα, οφείλω να προσεπιδηλώσω τη αγάπη σου ότι είμαι ίσως ο μόνος κατώτερος κληρικός - ως θέλουν να μας ονομάζουν οι άγιοι αρχιερείς - όστις, ότε μετά την εισαγωγήν του Νέου Ημερολογίου, το μεν εν δημοσίω θείω Κηρύγματι από του άμβωνος του Ιερού ναού αγ. Δημητρίου Πατρών διεκήρυξα ότι, υποτάσσομαι μεν εις την απόφασιν της Ιεραρχίας της Ελλαδικής Εκκλησίας, ίνα μη σχίσωμεν τον άρραφον χιτώνα του Κυρίου μας, θεωρώ όμως την πράξιν της Ιεραρχίας μας ως βεβιασμένην. Το δε, ότε μετά τινα χρόνον από της εφαρμογής του νέου Ημερολογίου ηδυνήθην να ίδω προσωπικώς τον τότε Αρχιεπίσκοπον Αθηνών κυρόν Χρυσόστομον δεν εδίστασα να είπω προς αυτόν σεμνώς και ταπεινώς ότι εβιάσθη η Εκκλησία κλπ. Η απάντησίς του εξυπακούεται. Κατ΄ακολουθίαν θεωρώ την πράξιν της Ελλαδικής Εκκλησίας ως μη στοιχούσαν προς την ιεράν Παράδοσιν τοσούτω μάλλον όσον αυτή δεν ήτο πανορθόδοξος απόφασις.     Τούτων ούτως εχόντων συμπίπτει η πίστις μου προς την της υμετέρας αγάπης ως προς το ημερολογιακόν ζήτημα. Διίσταμαι όμως απολύτως προς όσα συνετέλεσαν εις το διανοιγέν ρήγμα ή σχίσμα, τας βαρυτέρας των ευθυνών επιρρίπτων εις τους λεγομένους παλαιοημερολογίτας. Και επιρρίπτω τας βαρυτέρας των ευθυνών διότι οι ηγηθέντες της κινήσεως ταύτης ουχί εκ λόγων σεβασμού προς την ιεράν παράδοσιν ωρμήθησαν, αλλά εξ ελατηρίων ταπεινών.    Γνωρίζω τους λόγους καλώς δι’ ους εγένετο παλαιοημερολογίτης -επιτραπήτω η φράσις- ο τότε επίσκοπος Βόλου Γερμανός ως και ο Ζακύνθου Χρυσόστομος καθώς και ο Φλωρίνης. Εάν δε εις τούτους προσθέσω και πλειάδα των κατόπιν χειροτονηθέντων υπ’ αυτών, πιστεύω ότι ουχί λόγοι πίστεως ήγαγον αυτούς κ.τ.λ, άλλως τε και η μετά ταύτα μεταπήδησις εξ αυτών εις τον νεοημερολογιτισμόν υπό τον όρον της αναγνωρίσεως εις αυτούς του Επισκοπικού αξιώματος με άγει εις το ασφαλές συμπέρασμα ότι πάντες ούτοι ως υπαίτιοι βαρυτάτου σχίσματος είναι υπόδικοι ενώπιον των ιερών Κανόνων.     Επίσης τιμιώτατέ μοι Πάτερ, αδυνατώ ν’αναγνωρίσω ως γνήσια τέκνα της αγιωτάτης ημών Πίστεως κληρικούς ή και λαϊκούς οι οποίοι τα μυστήρια της «μήπω» καταδικασθείσης Ελλαδικής Εκκλησίας αλλά αδελφής περισπουδάστου θεωρουμένης, οι εμμένοντες εις το παλαιόν εορτολόγιον ου μόνον άκυρα θεωρούσι αλλά δυστυχώς προβαίνουν και εις πράξεις αι οποίαι εάν κριθούν Κανονικώς είναι πράξεις αιρέσεως π.χ εις του αναβαπτισμού κτλ. Επίσης αδυνατώ δια τους αυτούς λόγους να δεχθώ ότι υπείκοντες ούτοι εις θέμα «σχετιζόμενον με την θρησκευτικήν των συνείδησιν» εμμένουν εις ό,τι εφαρμόζουν εν τη πράξει.     Και συνοψίζων τα ανωτέρω, υιμιώτατέ μοι πάτερ, ζητώ από την υμετέραν αγάπην τον αυτόν έλεγχον και προς τους αυτοτιτλοφορούμενους «γνησίους ορθοδόξους» διότι ελπίζω ότι τότε μόνον είναι δυνατόν τα διηρημένα να συναχθώσιν εις εν.     Αδελφέ μου. Επιθυμώ την επιστολήν ταύτην να θεωρήσης όχι ως επιστολήν ελέγχου αξιοσπουδάστου άρθρου, μαρτυρούντος σεβασμόν και προσκόλλησιν προς την ιεράν μας Παράδοσιν, αλλ’ ως αφορμάς χορηγούσαν βαθυτέρας ερεύνης των αιτιών του θλιβερού τούτου θέματος, την ευθύνην επί του οποίου φέρουσιν οι ηγήτορες εκατέρων των μερίδων. Δέξου παρακαλώ φίλημα άγιον και προσκυνητόν ασπασμόν εις την σοφήν και πατερικήν γραφίδα σου Ελάχιστος μοναχός Γερβάσιος Παρασκευόπουλος Αρχιμανδρίτης

• Το άρθρο και η επιστολή υπάρχει στο περιοδικό «ΑΘΩΝΙΚΟΙ ΔΙΑΛΟΓΟΙ» (Αγιορειτικό Περιοδικό του μακαριστού π.Θεοκλήτου Διονυσιάτου) στο διπλό τεύχος 61-62 έτους 1979. Η δακτυλογράφηση έγινε από το Αντιαιρετικόν Εγκόλπιον.
• Η φωτογραφία του μακαριστού γέροντος είναι από την ΑΝΑΠΛΑΣΤΙΚΗ ΣΧΟΛΗ ΠΑΤΡΩΝ

Ἀντιαιρετικὸν Ἐγκόλπιον    www.egolpion.com

14   ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ  2012