"ΑΡΑΤΩ ΤΟΝ ΣΤΑΥΡΟΝ ΑΥΤΟΥ"!

ΚΥΡΙΑΚΗ Γ΄ΝΗΣΤΕΙΩΝ ( Σταυροπροσκυνήσεως),Μαρκ. 8,34-9,1

ΣΥΝΤΑΡΑΚΤΙΚΟΣ ΛΟΓΟΣ Η ΑΡΣΗ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ

            Στη μέση της Μ. Σαρακοστής και προ  του  Πάσχα η Εκκλησία προβάλλει σήμερα  την προσκύνηση του Σταυρού. Η Γ Κυριακή των Νηστειών αποτελεί συνέχεια των πνευματικών αγώνων και η πορεία για τους πιστούς δεν τελειώνει. Ο Χριστός προ του σταυρικού Του θανάτου απευθύνει στους μαθητές και στο λαό ένα λόγο σκληρό και συνταρακτικό: « όστις θέλει οπίσω μου ακολουθείν, απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού. Και σταυρός σημαίνει κάτι το σκληρό. Σημαίνει διωγμό, απόρριψη και καταδίκη. Δεν έχει την έννοια μιας θυσιαστικής δόξας, αλλά μια μαρτυρική πορεία.

            Ο Χριστός δεν ωραιοποιεί την πραγματικότητα και δεν αποκρύπτει το σκληρό ρεαλισμό της απόρριψης χάρη του ονόματος Του. Πολλοί ίσως τρομοκρατηθούν και οπισθοχωρήσουν. Η ακολουθία όμως και μαθητεία του Χριστού δεν είναι δυνατό να στηριχθεί σε ωραιοποιήσεις και ψευδαισθήσεις. Ο Ιησούς δεν δίνει υποσχέσεις και δεν χαδεύει την ανθρώπινη αδυναμία για αγαθά και δόξα. Αντίθετα καλεί σε μία διακινδύνευση και αυτής ακόμη της ψυχής, « όποιος δ’ αν απολέσει την ψυχήν αυτού ένεκεν εμού και του ευαγγελίου…». Εδώ υπάρχει μία πρόσκληση για « όλα ή τίποτα». Εκείνο που χαρακτηρίζει τη χριστιανική ζωή είναι το απόλυτο. Ο Θεός θέλει τον άνθρωπο ή θερμό ή ψυχρό. Τους χλιαρούς θα τους εμμέσει

Αλλά, τι σημαίνει, ακολουθώ τον Χριστό;

            « Ακολουθώ τον Χριστό» δεν σημαίνει, όπως νομίζουμε, εγκαταλείπω τα πάντα για φίλους συγγενείς, οικείους, εργασία και καθημερινά ενδιαφέροντα. Αυτή είναι μια τοπική αναχώρηση, δεν είναι εσωτερική όπως διδάσκει η νηπτική θεολογία. Μια τέτοια  απόλυτης μορφή ακολουθία δεν βίωσαν ούτε οι μαθητές του Χριστού. Αυτοί ακολούθησαν τον Χριστό για λίγο και μετά επανέρχονταν στους δικούς τους, τα έργα τους και στις καθημερινής τους ασχολίες. Όμως η εσωτερική σχέση με τον Χριστό ήταν μόνιμη και η μαθητεία τους ήταν καθοριστική και απόλυτη. Μαθητεία σημαίνει ακολουθώ τον Χριστό όχι ως κάποιος οπαδός. Η ακολουθία του Χριστού δεν ήταν μια υπόθεση λίγου χρονικού διαστήματος, αλλά υπόθεση ζωής και θανάτου.

            Μαθητεία σημαίνει ακολουθώ τα ίχνη που άφησε ο Διδάσκαλος και μιμούμαι τον τύπο και τον τρόπο της ζωής που χάραξε Εκείνος. Και όπως ο Χριστός είχε να αντιμετωπίσει όχι τη δόξα, αλλά την απόρριψη, το σταυρό και τα πάθη έτσι και οι μαθητές πρέπει να ετοιμάζονται για μία τέτοια μαρτυρική πορεία. Πρέπει να άρει κι αυτός τον δικό του σταυρό και μετά να ακολουθήσει. Γι’ αυτό τους καλεί με το « όστις θέλει». Όχι πρώτα να τον ακολουθήσει  και μετά να άρει, αλλά πρώτα  να άρει και αυτός τον δικό του σταυρό.

            Η άρση του σταυρού δεν προβάλλει ως το μεγάλο αδιέξοδο μιας πορείας. Είναι επιλογή μιας απόφασης ζωής. Εδώ έχουμε ακριβώς την υπέρβαση και απόρριψη κάθε δικαιώματος έναντι της ζωής και της ψυχής.

            Τι θα πει όμως να απολέσεις την ζωή σου και τη  ψυχή σους;

            Ο Χριστιανισμός δεν μπορεί να προβάλλεται ως μία κοινωνική διασφάλιση και πολύ περισσότερο ότι ο χριστιανισμός εξασφαλίζει μία κοινωνική, επαγγελματική και οικονομική αποκατάσταση, κατά το « αφού θα είμαστε καλοί άνθρωποι ο Θεός θα μας χαρίζει υγεία και πλούτη». Ακόμη ότι με τη χριστιανική μας ιδιότητα θα αποκτήσουμε ένα καλό κοινωνικό όνομα και όλα θα έρχονται βολικά στη ζωή μας.

            Αυτή είναι μια καθαρά κοσμική αντίληψη και στηρίζεται στη λογική της συναλλαγής : περιμένω  μπράβο γι’ αυτί που έχω και αυτό που κάνω.

            Η συλλογιστική όμως της σημερινής ευαγγελικής περικοπής είναι αντίθετη: όχι η αμοιβή αλλά η απώλεια. Όποιος θέλει να ακολουθήσει τον χριστό πρέπει να είναι αποφασισμένος για όλα, να χάσει τα πάντα, αγαθά και πλούτη και κάτι περισσότερο : τη ζωή του και την ψυχή του.

            Έχοντας υπ’ όψη μας την ιστορική πορεία του Χριστού βλέπουμε, ότι ο ίδιος δεν κινήθηκε με ισχύ και δύναμη. Δεν βλέπουμε καμιά θριαμβευτική επιβεβαίωση στο έργο Του. Ούτε αποδοχή ούτε επιτυχίες. Μέλλον         περιφρόνηση και απόρριψη και στο τέλος οι μαθητές Του τον εγκατέλειψαν « δια τον φόβον των Ιουδαίων». Όλοι οι άνθρωποι , ακόμη και οι έσχατοι, έχουν κάποιο δικαίωμα στη ζωή. Ο Χριστός δεν έχει κανένα δικαίωμα. Ούτε η ζωή Του ανήκει ούτε ο θάνατος. Ακόμη και « αλώπεκες φωλεάς έχουσι και τα πετεινά του ουρανού κατασκηνώσεις, ο δε υιός του ανθρώπου ουκ έχει που την κεφαλήν κλίνη». Όχι μόνο απορρίφθηκε, αλλά και θανατώθηκε.

            Ο δρόμος της ακολουθίας του Χριστού δεν είναι εύκολος. « στενή η πύλη και τεθλιμμένη η οδός», γι’ αυτό υπάρχει ελευθερία επιλογής : « όστις θέλει», αλλά όποιος αποφασίσει πρέπει να είναι έτοιμος για όλα. Αυτό σημαίνει απόφαση για θάνατο μάλλον παρά για ζωή.

π.γ.στ.

ΠΗΓΗ:      http://agiabarbarapatras.blogspot.com/