Παρέλαση 25ης Μαρτίου: Συγλονιστική ἐπιστολή ἀπό ἕναν ἀξιωματικό

 Τί ὀφείλει ἄραγε νά κάνει ὁ καθένας ἀπό ἐμᾶς τήν 25η Μαρτίου, ἄν ὀφείλει νά κάνει κάτι;
Ἡ ἀπάντηση εἶναι μᾶλλον ἁπλή.
Νά τιμήσουμε ὅλους ἐκείνους πού ἔδωσαν ἤ ρίσκαραν τίς ζωές τους γιά μία λεύθερη χώρα.
Τουλάχιστον αὐτή τήν ἀπάντηση θά λαμβάναμε ἀπό ὅλους, εἴτε ἐνστερνίζονται αὐτή τήν ἄποψη, εἴτε ὄχι.

Μοιάζει αὐτονόητο καί κανείς δέν θά τολμοῦσε νά πεῖ τό ἀντίθετο.
Τό θέμα, ὅμως, εἶναι πῶς γίνεται αὐτό;
Ἐδῶ ἀρχίζουν τά δύσκολα καί οἱ ἀπόψεις διίστανται.
Ὅποτε, καλό εἶναι νά πάρουμε τά πράγματα μέ μία λογική σειρά καί νά καταλήξουμε κάπου.


Πῶς τιμάει ἄραγε κάποιος τόν Καραϊσκάκη, τόν Κολοκοτρώνη καί τόν Νικηταρά;
Παρελαύνοντας καί ἀποδίδοντας τιμές σέ ποιούς;
Μαθητές καί ἔνστολοι θά περάσουν ἀντίστοιχα, μπροστά ἀπό ὑπουργούς Παιδείας καί Προέδρους, Πρωθυπουργούς, νῦν (Παπαδῆμος) καί πρώην (Παπανδρέου), ἤ ἐπίδοξους Πρωθυπουργούς (Σαμαράς, Βενιζέλος).
Τί ἄποψη ἔχουν ὅλοι αὐτοί γιά τό Γιό τῆς Καλογριᾶς καί τό Γέρο τοῦ Μοριά;
Θά τούς ποῦν ἥρωες, σίγουρα.
Ὅσον ἀφορᾶ ὅμως στή δράση τους;
Θά τήν ἐξυμνήσουν κι αὐτήν;
Καλῶς ἀντιστάθηκαν στήν μεγάλη δύναμη τῆς ἐποχῆς;
Στά λόγια ναί, γιατί δέν μποροῦν νά κάνουν ἀλλιῶς, ἀλλά αὐτά ἀφοροῦν τό χθές, ὄχι τό σήμερα.
Ὁ πατριωτισμός τοῦ σήμερα εἶναι νά συμμορφωθοῦμε στίς ἐπιταγές τῆς σύγχρονης μεγάλης δύναμης.

Ἔχω μία ἀπορία ἐδῶ.
Πῶς γίνεται νά τιμᾶς αὐτούς πού ἀντιστάθηκαν καί αὐτούς ποῦ πέθαναν μέ ὄνειρο μία ἐλεύθερη χώρα, παρελαύνοντας μπροστά σέ ὅλους αὐτούς ποῦ ὑπέγραψαν τήν παράδοσή της;
Μπορεῖ ὁ Πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας νά ἔχει τήν μικρότερη εὐθύνη, ὅσον ἀφορᾶ τίς περιορισμένες τοῦ ἁρμοδιότητες, φέρει ὅμως τή μεγαλύτερη ἠθική εὐθύνη, ἀπό τή στιγμή πού προσυπέγραψε τά πάντα.
Μέσα σέ τρία χρόνια, μόνο μία φορά ἀγανάκτησε, ὀργίστηκε, λυπήθηκε.
Ὄχι ὅταν ἐπικύρωνε τήν ἐξαθλίωση τῶν συμπατριωτῶν του, τούς ὁποίους ἐκπροσωπεῖ, οὔτε ὅταν ἐπικύρωσε τήν παράδοση τῆς χώρας, τῆς ὁποίας εἶναι ὁ ἀνώτατος Ἄρχων.
Μόνο ὅταν τόν ἀποκάλεσαν προδότη τό ἔκανε.
Βαριά κουβέντα, ἴσως.

Ὅμως, ἕνας πραγματικός ἡγέτης, περιμένει τά πάντα.
Ξέρει ὅτι εἶναι ἀδύνατο νά εἶναι σέ ὅλους ἀρεστός.
Γιατί ξέρει ὅτι ἡ ἡγεσία ἀπαιτεῖ καί ρήξεις.
Καί ὁ σπουδαῖος ἡγέτης, σέ μία ἀντίστοιχη περίπτωση σιωπᾶ, κατανοεῖ καί ἀναζητᾶ τίς πραγματικές αἰτίες τῆς ἀποδοκιμασίας τοῦ προσώπου του.
Οἱ ‘’μεγάλοι’’ δέν ἔχουν νά ἀποδείξουν τίποτα.
Δέν τό ἔχουν ἀνάγκη.
Ξέρουν, σιωποῦν.
Γι’ αὐτό εἶναι ‘’μεγάλοι’’.
Οἱ ‘’μικροί’’ διαρρηγνύουν τά ἱμάτιά τους ὅταν τούς ἀμφισβητεῖς.
Ἔχουν πάντα ἀμφιβολίες.
Γι’ αὐτό εἶναι ’μικροί’’.

Τελικά, δέν κατανοῶ πῶς γίνεται νά τιμοῦμε ὅσους ἐπαναστάτησαν γιά τήν ἐλευθερία αὐτῆς τῆς χώρας, ἀποδεχόμενοι νά εἶναι τιμώμενα πρόσωπα σέ αὐτή τή γιορτή, ὅλοι ὅσοι παρέδωσαν τήν κυριαρχία της.
Μοῦ φαίνεται ὅτι στερεῖται λογικῆς καί κυρίως στερεῖται ἤθους.

Οἱ Κολοκοτρώνηδες, οἱ Καραϊσκάκηδες καί οἱ Νικηταράδες τῆς ἐποχῆς ἐκείνης, εἶπαν Ἐλευθερία ἤ Θάνατος.
Δέν εἶπαν Σκλαβωμένη ζωή (μνημόνια) ἤ Θάνατος (καταστροφή).
Καί ἐπέλεξαν τό πρῶτο.
Ἐμεῖς τί θά διαλέξουμε;
Αὐτό, ἄς τό ἀποφασίσει ὁ καθένας μόνος του.
Ἄν ὅμως μᾶς ἐκφράζουν αὐτοί οἱ ἄνθρωποι, τότε εἴμαστε ὑποχρεωμένοι, σάν ἐλάχιστο φόρο τιμῆς, νά διώξουμε ἀπό αὐτή τή γιορτή ὅσους δέν τό ἐνστερνίζονται πραγματικά.

Θέση στήν παρέλαση τῆς 25ης ἔχουν μόνο οἱ ἐλεύθεροι στήν ψυχή καί ὄχι οἱ ὑπόδουλοι.
Πόσο μᾶλλον ὅσοι ὑποδουλώνουν ἐλαφρά τήν καρδία τούς ἄλλους, ἐνῶ ἔχουν ἐξασφαλίσει τούς ἑαυτούς τους.

Κάποιοι ἔδωσαν τό αἷμα τους γιά μία πατρίδα.
Εἶναι ὁ καρπός τῶν θυσιῶν τους καί τήν παραλάβαμε ἐμεῖς, ἐνῶ κάποιοι ἄλλοι ὑπέγραψαν τή παράδοσή της.
Διαλέξτε στρατόπεδο καί δεῖξτε τό ἔμπρακτα.

Νιώθω βρώμικος γιά ὅσες φορές παρέλασα μπροστά τους καί τούς χαιρέτησα.
Μέ παρηγορεῖ τό γεγονός, ὅτι δέν τό ἐπέλεξα.
Διατάχθηκα, ὅπως θά διαταχθοῦν ὅσοι θά παρελάσουν τήν Κυριακή, γι’ αὐτό μήν τούς κατηγορεῖτε.
Γι’ αὐτό ἔγραψα αὐτό τό κείμενο.
Γιά νά νιώσω πιό καθαρός…..

Ἀνώνυμος Ἀξιωματικός Ε.Δ.