ΚΑΤΑΘΕΣΗ ΨΥΧΗΣ !

ΓΕΝΝΗΘΗΚΑ ΕΛΛΗΝΑΣ, ΜΕΓΑΛΩΣΑ ΕΛΛΗΝΑΣ, ΘΑ ΠΕΘΑΝΩ ΕΛΛΗΝΑΣ;

Είχα την αγαθή τύχη, την ευτυχία, την ευλογία να γεννηθώ ΕΛΛΗΝΑΣ. Γονείς μου δύο παιδιά προσφυγικών οικογενειών από την Ανατολική Θράκη και συγκεκριμένα από το χωριό Στρατηγείο (Αχμέτμπεη η σημερινή τουρκική ονομασία) κοντά στην Κωνσταντινούπολη,
μεγαλωμένα με στερήσεις, φτώχεια, κακουχίες, πείνα, βουλγαρογερμανική κατοχή αλλά και... με άσβηστη ελληνική φλόγα κρυμμένη στα βάθη της ψυχής τους, που τους έδωσε τη δύναμη να δημιουργήσουν, όπως και τόσα άλλα προσφυγόπουλα στη Μακεδονία, μια οικογένεια δεμένη, σφιχτή, ζεστή, απλοϊκή, ηθική, την κλασσική ελληνική οικογένεια.

Δεν έχει σημασία που ο πατέρας μου τελείωσε τη Β’ Δημοτικού και η μητέρα μου αποφοίτησε απ’ αυτό, αγρότες-κτηνοτρόφοι και οι δύο, σημασία έχει ότι ο πατέρας αυτός πολέμησε το 1940 τους Ιταλούς στα βουνά της Β. Ηπείρου και στη συνέχεια σαν εθελοντής χωροφύλακας από το 1946 έως το 1949, «τους κομμουνιστοσυμμορίτες», στα βουνά των Σερρών για να συμβάλλει με την ελάχιστη προσφορά του, όπως έλεγε, στην κοινή εθνική προσπάθεια, στη σωτηρία της Πατρίδας, στη συνέχιση της ελληνικής ιστορίας.

Σκληροτράχηλος, δουλευταράς, τίμιος, ειλικρινής, χουβαρντάς (γενναιόδωρος), μερακλής, γλεντζές, μπεσαλής (ευθύς), πατριώτης, ΑΠΛΑ ΕΛΛΗΝΑΣ. Όλα αυτά τα προτερήματα, τα χαρίσματα, προσπάθησε σ’ όλη την κοινή μας ζωή και μέχρι το θάνατό του το 1979, να μας τα «περάσει» και πιστεύω ότι τα κατάφερε.

Η μητέρα ορφανή από 7 χρονών, δεύτερη στη σειρά από 4 αδελφές, νοικοκυρά και φορτωμένη δυσανάλογες ευθύνες σ’ αυτή την ηλικία, βίωσε όλη τη σκληρή και βίαιη πολλές φορές προσπάθεια εκβουλγαρισμού του ελληνικού πληθυσμού της Μακεδονίας.

Αντρογυναίκα, δουλευταρού, τίμια, νοικοκυρά, οικονόμα, ΑΠΛΑ ΕΛΛΗΝΙΔΑ.

Η παρουσίαση αυτών και μόνο των βιωμάτων, είναι ικανή να καταδείξει την ατμόσφαιρα του οικογενειακού περιβάλλοντος στο οποίο μεγαλώσαμε ο αδελφός μου και εγώ.

Δεν θα ήταν αρκετό από μόνο του αυτό το περιβάλλον αν δεν έδενε αρμονικά με εκείνο που δημιουργούσαν οι δάσκαλοι-ες στο Δημοτικό, την εποχή της ΠΑΤΡΙΔΟΓΝΩΣΙΑΣ (Το πλέον γνωστικό μάθημα για τους μη γνωρίζοντες) και αργότερα οι καθηγητές-ριες στο Εξατάξιο Γυμνάσιο, για να σφυρηλατήσουν χαρακτήρες ακέραια ελληνικούς και διαχρονικά ανεπηρέαστους.

Και έρχεται η ώρα των εξετάσεων, η επιτυχία και η εισαγωγή στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων και μάλιστα την παλαιά, δημιούργημα του Εθνικού Ευεργέτη Γ. Αβέρωφ, τα πρώτα μεταπολιτευτικά χρόνια 1976-1980, στα χρόνια του «Έχω μια αδελφή, κουκλίτσα αληθινή, τη λένε Β. Ήπειρο την αγαπώ πολύ….», «Των εχθρών τα φουσάτα περάσαν, σαν το λίβα που καίει τα σπαρτά….», «Μακεδονία ξακουστή του Αλεξάνδρου η Χώρα….», της Μεγάλης Ιδέας.

Κατάλοιπα μιας χουντικής διαπαιδαγώγησης θα ισχυριστούν κάποιοι, υποχρεωτική και απαραίτητη μετάγγιση εθνικών ιδεωδών για την ανατροφή μελλοντικών απαιτητικών στρατιωτικών ηγητόρων θ΄αντιτείνω εγώ, ικανών ν’ ανταποκριθούν στις ανάγκες για την εθνική επιβίωση, την ιστορική συνέχεια και τη διατήρηση ενός ηθικού πλαισίου εθνικών διεκδικήσεων, ανεξάρτητου από το ισχύον στην πράξη Εθνικό Αμυντικό Δόγμα.

Σιγά-σιγά όλα αυτά άρχισαν να ξεφτίζουν και ειδικά μετά το 1981, στα πλαίσια του πλήρους εκδημοκρατισμού όλων των δομών του Κράτους και της κοινωνίας, σε μια προσπάθεια ηθελημένη ή όχι δεν έχει σημασία, η οποία είχε ως αποτέλεσμα να φτάσουμε σήμερα στα πρόθυρα του αφελληνισμού σε όλα τα επίπεδα, ακόμη και του αφανισμού της φυλής μας θα λέγαμε σε στιγμές ακραίας αγωνίας και αυτά να θεωρούνται ένα ακόμη σημάδι των καιρών κοντά στα τόσα άλλα, που αγκαλιάζονται αφελώς από την απάθειά μας ως Λαού.

Πού πάμε λοιπόν; Πού οδηγεί επιτέλους αυτός ο κατήφορος; Πού βρίσκεται καταχωνιασμένη άραγε εκείνη η περίφημη μελέτη για το Δημογραφικό Πρόβλημα της Χώρας, που συνέταξε επιτροπή της Βουλής των Ελλήνων το 1993 και θα έδινε τάχα «λύσεις» σ’ αυτό το σοβαρό πρόβλημα και γιατί άραγε κανείς δεν μιλάει γι’ αυτό; Ποια είναι πλέον τα μέτρα στήριξης της πολύτεκνης και τρίτεκνης ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ;
Ο Ελληνικός Πληθυσμός γηράσκει και αφανίζεται, γιατί δεν ανανεώνεται και αυτό μπορεί να γίνει κατανοητό από κάποιους, ναι ή όχι;

Η Ελληνική Οικογένεια τελεί υπό καθεστώς δίωξης, «όμηρη» των συσσιτίων αγάπης της περί άλλων τυρβάζουσας Εκκλησίας και των κατά τόπους πελαγοδρομούντων Δήμων, κοινή θέα ενός ανήμπορου-τεχνοκράτη Πρωθυπουργού, που μάταια η παλαιοταξική αντίληψη των ΜΜΕ και των πληρωμένων εταιρειών δημοσκοπήσεων, προσπαθεί να εμφανίσει με κοινωνικό πρόσωπο στο μέσο των εορτών.

Όλοι αυτοί «οι ειδικοί» και «οι γνωρίζοντες», οι οποίοι με μεγάλη ευκολία μιλούν για οικονομική κατοχή αυτή τη φορά, για απώλεια μέρους της Εθνικής μας Κυριαρχίας, για… για…, το κάνουν γιατί πραγματικά γνωρίζουν και προσπαθούν να προειδοποιήσουν όλους εμάς τους «αδαείς» με σκοπό να «ξυπνήσουμε» και ν’ αντιδράσουμε; Αποτελούν ενημερωμένους και αργυρώνητους προάγγελους των χειρότερων που ακολουθούν;

Απάντηση ΔΥΣΤΥΧΩΣ δεν μπορεί να δοθεί, γιατί την απάντηση αυτή πρέπει να την δώσει η παρούσα Πολιτική Ηγεσία η οποία όχι μόνο αδυνατεί, αφού είναι κατά πολύ κατώτερη των περιστάσεων, αλλά με τις ενέργειες και τις αποφάσεις της και σε απόλυτη σύμπνοια με τη λεγόμενη τέταρτη εξουσία τα ΜΜΕ-με ορισμένες φωτεινές εξαιρέσεις-κρατά δέσμια και στην αφάνεια κάθε καινούργια και καθαρή φωνή, που προσπαθεί ν’ ακουστεί.

Αυτή τη φωνή και κάθε ανάλογη φωνή, που πάνω απ’ όλα τοποθετεί την Ελληνίδα, τον Έλληνα, την Ελλάδα μας, οφείλουμε όλοι μας να την αναζητήσουμε, να την επιζητήσουμε, να την υποστηρίξουμε και να την στηρίξουμε, με σκοπό μια νέα αρχή για μας και τα παιδιά μας, στα οποία ήδη απολογούμαστε για το μερίδιο της ευθύνης που πραγματικά μας αναλογεί, αρκεί να μη μας κρίνουν ως ενόχους, γιατί τότε αλλοίμονό μας, το μέλλον μας θα «πέσει» σε ξένα χέρια.

Είμαστε άξιοι να το κάνουμε; Ελπίζω πως ΝΑΙ, γιατί αυτό μας διδάσκει η ιστορία μας.
(ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ)
ΠΗΓΗ: http://koukfamily.blogspot.com/