Η Χριστού Γέννα αναγεννά τον άνθρωπο (Αρχιμ. Κυρίλλου Κωστοπούλου)

 

Η Χριστού Γέννα αναγεννά τον άνθρωπο

Αρχιμ. Κυρίλλου Κωστοπούλου στην Romfea.gr
Ιεροκήρυκος Ι.Μ. Πατρών
Δρος Θεολογίας

---

Δεν υπάρχει μεγαλύτερο και σημαντικότερο ιστορικό γεγονός από εκείνο της Ενανθρωπήσεως του Θεού Λόγου του Θεού Πατρός.

Και τούτο διότι –όπως γλαφυρά μας το περιγράφει ο ιερός Υμνογράφος– ο Κτίστης μας «ιδών ολλύμενον τον άνθρωπον, χερσίν ον εποίησε, κλίνας ουρανούς κατέρχεται ... κρείττονος

επταικότα θείας ζωής αύθις αναπλάττει ο σοφός δημιουργός» (Κοσμά Ποιητού, α´ ωδή κανόνος Χριστουγέννων).

Δηλαδή, «καθώς είδε ο Κτίστης τον άνθρωπο, τον οποίο έπλασε με τα χέρια του, να χάνεται, κατεβαίνει ταπεινούμενος από τους ουρανούς ... αν και έπταισε (ο άνθρωπος) τον αναδημιουργεί ο σοφός Δημιουργός σε μία καλύτερη και θεία ζωή».

Οφείλουμε εξ αρχής να σημειώσουμε ότι η πτώση του ανθρώπου δεν είναι προϊστορικό η υπεριστορικό γεγονός, αλλ᾽ είναι ιστορικό γεγονός.

Είναι η έναρξη μιας τραγικής ιστορικής περιόδου για τον δυστυχή άνθρωπο. Πηγή της ζωής του ανθρώπου ήταν ο Ίδιος ο παντοδύναμος Θεός.

Με την πτώση του, όμως, ο άνθρωπος αποκόπτεται από τον Δημιουργό του, απομακρύνεται από την πηγή της Ζωής, απογυμνώνεται από τις ευλογίες του Τριαδικού Θεού, αυτονομείται και εισέρχεται στον χώρο της εγωκεντρικής αυτάρκειας, της φθοράς και του θανάτου.

Ωστόσο, ο Σαρκωθείς Λόγος του Θεού Πατρός αναδημιουργεί τον άνθρωπο και τον λυτρώνει.

Με αυτόν τον τρόπο θεμελιώνεται στην Γέννηση του Χριστού η αναγέννηση του ανθρώπου, η οποία οδήγησε στην λύτρωση και την σωτηρία.

Επαναλαμβάνεται έτσι για δεύτερη φορά η άμεση δημιουργία του ανθρώπου από τον Θεό.

Κι αυτό γιατί ο Θεός Λόγος προσέλαβε την όλη ανθρώπινη φύση και Ο τέλειος Θεός έγινε και τέλειος άνθρωπος.

Ο Άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας μας λέγει ότι ο Ιησούς ήταν «ώσπερ εν θεότητι τέλειος, ούτω και εν ανθρωπότητι τέλειος» (S.Ch. 97, 69432–33).

Συνεπώς, η Σάρκωση του Θεού Λόγου μας κάμνει να δεχθούμε ότι είναι το πολυτιμώτερο και σπουδαιότερο γεγονός κι απ᾽αυτήν ακόμη την δημιουργία του κόσμου.

Πράγματι, θα μπορούσαμε να υποστηρίξουμε μετά βεβαιότητος ότι η κορυ-φαία έκφραση της αγάπης του Δημιουργού μας Θεού προς τον κόσμο πραγματο-ποιήθηκε με την Ενανθρώπηση του Θεού Λόγου.

Αυτό το ιστορικό γεγονός δεν είναι κάτι απλό, αλλά συνιστά το ανυπέρβλητο για τον ανθρώπινο νου σημείο της Θείας Οικονομίας.

Ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς τονίζει: «Όντως κατά την ενανθρώπησιν του Κυρίου ετελέσθη των παρά Θεού γεγονότων το άριστον• πάντα γαρ τα προ ταύτης οικονομικώς υπέρ ημών παρά Θεού γενόμενα καλά τε ην και αγαθά, προς τούτο το τέλος τείνοντα˙ το δε πάντων άριστον, μάλλον δε το μόνον όντως και ασύγκριτον άριστον, η ενανθρώπησίς εστι του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, και ταύτης μάλιστα το τέλος, τα σωτήρια πάθη και η ανάστασις» (PG 151, 521C).

Με την σάρκωση του Θεού Λόγου αποκαθίσταται η κοινωνία του ανθρώπου μετά του Θεού Δημιουργού του.

Ο άνθρωπος καταξιώνεται ως ύπαρξη. Υπάρχει όταν είναι ενωμένος με τον Θεάνθρωπο Κύριο και ζει στην κοινωνία αγάπης, την Εκκλησία Του, ως ζωντανό μέλος αυτής.

Χωρίς την κοινωνία αυτή, χωρίς την μετοχή του ανθρώπου στο Σώμα και στο Αίμα του Θεανθρώπου δεν ημπορεί να υπάρξει λύτρωση και σωτηρία.

Ο Ευαγγελιστής Ιωάννης το υπογραμμίζει με καθάριο τρόπο: «Εάν μη φάγητε την σάρκα του υιού του ανθρώπου και πίητε αυτού το αίμα, ουκ έχετε ζωήν εν εαυτοίς» (Ιωάν. 6, 53).

Αυτή η Ευχαριστιακή κοινωνία δίνει στον άνθρωπο και στην Ιστορία του την αληθινή τους ταυτότητα και τον λόγο υπάρξεώς τους.

Γιατί, όπως παρατηρεί ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, «το απρόσληπτον, αθεράπευτον ο δε ήνωται τω Θεώ, τούτο και σώζεται» (επιστ. 101, S.Ch. 208, 32, 2). ΄

Ο,τι, δηλαδή, δεν προσλαμβάνεται από τον Θεό, δεν θεραπεύεται, διότι μόνον ότι ενώνεται με τον Θεό σώζεται.

Έτσι με την κοινωνία ανθρώπου – Θεανθρώπου και κατ᾽ ακολουθίαν ανθρώπου – συνανθρώπου λογοποιείται και νοηματίζεται η ζωή του ανθρώπου.

Σύμφωνα με τα ανωτέρω ο λόγος της Σαρκώσεως του Θεού Λόγου είναι η αναδημιουργία, η «καινή κτίσις», η Αγία μας Ορθόδοξος Εκκλησία, η οποία αποτελεί το Θεανθρώπινο Σώμα Του.

Μέσα στον Θεανθρώπινο χώρο της Εκκλησίας το κάθε μέλος ζει την οντολογική αγάπη, την αληθινή ελευθερία, την εν Χριστώ κοινωνία.

Έξω από αυτήν την Θεανθρώπινη κοινωνία υπάρχει ο κόσμος της αμαρτίας και του «ερέβους», η διεφθαρμένη –υπό την στενή και ευρεία έννοια της λέξεως– κοινωνία, ο εγωκεντρισμός και ο ατομισμός, η συνειδητή και ασυνείδητη αθεΐα, η απάτη, το ψέμα, η καταπίεση και εκμετάλλευση των αδυνάτων, το οργανωμένο και μεμονωμένο έγκλημα, η αλλοτρίωση από κάθε τι το ιερό και όσιο.

Εάν οι άνθρωποι σήμερα είχαν εγκολπωθεί το μήνυμα αυτό του λόγου της Σαρκώσεως του Θεού Λόγου, δεν θα υπήρχε ο φόβος και η αγωνία των τρομοκρατικών πράξεων ούτε η θανάσιμη αναμονή ενός καταστρεπτικού πυρηνικού ολοκαυτώματος.

Γι᾽ αυτό ας αγωνισθούμε να βιώσουμε την Ενανθρώπηση του Θεού Λόγου, για να αναφωνήσουμε κι εμείς μαζί με τον Υμνογράφο της Αγίας μας Εκκλησίας: «Τα σύμπαντα σήμερον χαράς πληρούνται˙ Χριστός ετέχθη εκ της Παρθένου». 

ΠΗΓΗ:   ΚΛΙΚ