Πρέπει να βαπτίζονται;

 

Πρέπει να βαπτίζονται;

υπό του Αρχιμ. Βασιλείου Μπακογιάννη στην Romfea.gr

---

Τά παιδιά, πού υἱοθετοῦνται ἀπό «γονεῖς» πού ἀνήκουν στούς ΛΟΑΤΚΙ, πρέπει νά βαπτίζονται;

Ἄν καταλάβουμε σωστά τό ρόλο τοῦ ἀναδόχου στή Βάπτιση, θά βροῦμε καί τή σωστή ἀπάντηση, στό συγκεκριμένο θέμα.

Ἀνάδοχος στή Βάπτιση εἶναι αὐτός πού ἀναλαμβάνει τή διαπαιδαγώγηση τοῦ βαπτισθέντος,

αὐτός πού ὑπόσχεται, πού ἐγγυᾶται, ὅτι θά εἶναι ὁ πνευματικός του κηδεμόνας.

Ἀνάδοχοι εἶχαν καί οἱ ἐνήλικες, πού βαπτίζονταν. 

Παρουσίαζαν, ἐγγυῶντο τόν ὑποψήφιο πρός Βάπτιση στήν εἰδική, ἐκκλησιαστική ἐπιτροπή, ἀλλά καί μετά τή Βάπτισή του, εἶχαν τήν «ἐξουσία» νά τόν  νουθετοῦν. 

Ὁ Ἅγιος  Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος ἔλεγε γιά τούς ἀναδόχους: «Θά πῶ τώρα δυό λόγια γιά τούς ἀναδόχους σας, γιά νά μάθουν κι' αὐτοί, πόσο πολύ θά ἀμειφθοῦν ἄν δείξουν γιά σᾶς (τούς Κατηχουμένους) πολύ φροντίδα.

Γιά νά τό καταλάβεις, σκέψου, ἀγαπητέ, αὐτόν  πού ἐγγυᾶται γιά ὅσους δανείζονται χρήματα.

Πιό πολύ ἀγωνιᾶ αὐτός, ὁ ἐγγυητής,  παρά οἱ δανειστές! (...) Ἀναλογίσου, τώρα, πόσο πιό μεγάλη εὐθύνη ἔχει ὅταν δέν ἀναδέχεται (ἐγγυῶνται) χρήματα, ἀλλά ψυχές!

Πρέπει, λοιπόν,  νά φροντίζει πολύ γι' αὐτούς πού ἀναδέχεται· νά τούς συμβουλεύει, νά τούς προτρέπει στόν πνευματικό ἀγῶνα, νά τούς διορθώνει, νά τούς δείχνει πατρική ἀγάπη,  γι' αὐτό καί λέγεται «πνευματικός πατέρας». (Λόγος Β΄.Πρός τούς μέλλοντας φωτίζεσθαι, 15,16). Τό ἴδιο ἰσχύει καί γιά τούς ἀναδόχους τῶν νηπίων.

Ἀνάδοχος νηπίου   γίνεται καί συγγενής  τοῦ νηπίου, καί ξάδερφος, καί θεῖος κ.λ.π., ἐκτός ἀπό τούς γονεῖς του! 

Μά γιατί; Μέ ποιό σκεπτικό ἡ Ἐκκλησία δέν «ἐπιτρέπει» τόν πατέρα ἤ τή μάνα νά γίνουν ἀνάδοχοι τοῦ παιδιοῦ τους;!

Ὁ  μακαριστός π. Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος δίνει τή σωστή ἀπάντηση: «Οἱ γονεῖς  ἔχουν «αὐτεπαγγέλτως» τό καθῆκον γιά τήν πνευματική διαπαιδαγώγηση τοῦ παιδιοῦ τους.

Καί  ἡ Ἐκκκλησία, ἤθελε στόν τομέα αὐτό νά ἔχει ἕνα δικό της ἐκπρόσωπο, πού θά ἀναλάμβανε ἐκ μέρους της, τήν πνευματική ἀνατροφή (διδασκαλία, κατήχηση) τοῦ νηπίου. Κι' αὐτός ἦταν ὁ ἀνάδοχος». («Ὀρθόδοξος Τύπος» 30.5.1986).

Πρᾶγμα πού σημαίνει πώς ἡ Ἐκκλησία βάπτιζε τά νήπια μέ τήν  προϋπόθεση ὅτι οἱ γονεῖς τους θά τά διαπαιδαγωγοῦσαν εὐλαβῶς καί ὀρθοδόξως.

Ἦταν  προϋπόθεση, δεδομένο γιά τήν Ἐκκλησία, ὅτι οἱ γονεῖς ἦταν  κατάλληλοι γι'αὐτό. Μέ ἄλλα λόγια, δέν παρέδιδε τά βαπτισθέντα νήπια σέ «περιβάλλον ἀκατάλληλο».

Καταλαβαίνουμε,  λοιπόν,  τώρα,  ἄν  τά  παιδιά πού υἱοθετοῦνται ἀπό «γονεῖς», πού ἀνήκουν στούς ΛΟΑΤΚΙ,  πρέπει  νά βαπτίζονται.

Ὅμως, σήμερα στό θέμα αὐτό (καί ὄχι μόνο...) ἰσχύουν πράγματα ἀδιανόητα.  Ἄν ὁ ἀνάδοχος ἔχει κάνει πολιτικό γάμο, δέν μπορεῖ νά γίνει ἀνάδοχος.

Ἄν, ὅμως,  οἱ γονεῖς  τοῦ παιδιοῦ ἔχουν κάνει πολιτικό γάμο, μποροῦν νά βαπτίσουν (!) τό παιδί τους!  

Τό ἄλλο; Ἄν  οἱ «γονεῖς»  ἀνήκουν στούς ΛΟΑΤΚΙ, καί πάλι  μποροῦν (!) νά τό βαπτίσουν! 

Ἀρκεῖ ὁ ἀνάδοχος (!) νά μήν ἔχει κάνει πολιτικό γάμο!  

Ποιός, τέλος πάντων, εἶναι ὁ ρόλος τῶν ποιμένων, προϊσταμένων στήν Ἐκκλησία; 

ΠΗΓΗ: