Ο «ΜΠΕΝΙΤΟ ΤΗΣ AΓΚΥΡΑΣ» ΚΑΙ ΟΙ ΠΑΛΑΒΟΜΑΡΕΣ ΤΟΥ (Δ. Νατσιός)

 

Ο «ΜΠΕΝΙΤΟ ΤΗΣ AΓΚΥΡΑΣ» ΚΑΙ ΟΙ ΠΑΛΑΒΟΜΑΡΕΣ ΤΟΥ (Δ. Νατσιός) «Ἡ μόνη γαλάζια πατρίδα, ποὺ θὰ δοῦν οἱ Τοῦρκοι, θὰ εἶναι ὁ πάτος τοῦ Αἰγαίου, ποὺ θὰ εἶναι καὶ ἡ τελευταία τους κατοικία».

Ὁ «Μπενίτο τῆς Ἄγκυρας» καὶ οἱ παλαβομάρες του

Δημήτρης Νατσιὸς
δάσκαλος-Κιλκὶς

.                  Ἀναφέρει ὁ Πλούταρχος, στοὺς «Παράλληλους Βίους» του καὶ εἰδικότερα στὸν «Θεμιστοκλῆ» πώς, ὅταν ὁ Ξερξης ἀπέστειλε ἀντιπροσωπεία, γιὰ νὰ ζητήσει «γῆ καὶ ὕδωρ» (χῶμα καὶ νερό, σημεῖα ὑποταγῆς), ἀπὸ τοὺς Ἀθηναίους, ὁ Θεμιστοκλῆς, παρὰ τὰ καθιερωμένα, διέταξε νὰ συλληφθεῖ ὁ διερμηνέας καὶ μὲ ψήφισμα τὸν θανάτωσε μὲ τὴν αἰτιολογία ὅτι «φωνὴν ἑλληνίδα, βαρβάροις προστάγμασιν ἐτόλμησε χρῆσαι», δηλαδή, τόλμησε νὰ χρησιμοποιήσει τὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα σὲ βαρβαρικὰ προστάγματα. (κεφ. 6,4,2). Τὸ θυμήθηκα διαβάζοντας τὶς βάρβαρες προσταγὲς καὶ ἀπειλὲς τοῦ ἀνισόρροπου Τούρκου, ποὺτόλμησε νὰ τὶς ἀπευθύνει χρησιμοποιώντας «φωνὴν ἑλληνίδα». Ἔχει ἀποτρελαθεῖ πλήρως ὁ «Μπενίτο» τῆς Ἄγκυρας. Τὸ μόνο ποὺ τοῦ ἀπομένει εἶναι νὰ στείλει τὸν «Γκράτσι» του, τὸν πρεσβευτή του στὴν Ἑλλάδα καὶνὰ ζητήσει νὰ τοῦ παραχωρήσουμε γῆ καὶ ὕδωρ, τὴν Θράκη καὶ τὰ νησιά μας. Καὶ τὸ ζητούμενο εἶναι ἂν θὰἔχει ἀπέναντί του τὸν «Μεταξᾶ» ἢ κάποιον δοσίλογο τύπου Λογοθετόπουλο. Τὸ ΟΧΙ ἢ τὸ ΝΑΙ. Μὲ τὸ πρῶτο δοξαστήκαμε καὶ «ἰδοὺ ζῶμεν». Μὲ τὸ δεύτερο, τύπου προδοσία τῶν Πρεσπῶν, μᾶς βγάζουν τὴ γλῶσσα ἀκόμη καὶ τὰ μηδενικὰ τῶν Βαλκανίων… Κανεὶς δὲν τὸ ἀναφέρει, ἀλλὰ ἀπὸ τὶς Πρέσπες καὶ ἐντεῦθεν ἀποθρασύνθηκαν οἱ Τοῦρκοι. Τὸ μήνυμα, ποὺ ἐστάλη, ἦταν πώς, ἀφοῦ παραδίδουν ὅσια καὶ ἱερά, ὅπως τὸἱστορικὸ ὄνομα τῆς Μακεδονίας εἶναι ἱκανοί, οἱ ἡμέτεροι πολιτικοὶ «νάνοι καὶ ἀρλεκίνοι», γιὰ κάθε ἀτιμία καὶἐθνικὴ μειοδοσία.
.                    Ὁ ἀείμνηστος Νεοκλῆς Σαρρῆς, ὁ θαυμάσιος αὐτὸς ἄνθρωπος, εἶχε πεῖ τὴν ἀνεπανάληπτη καὶ πάντοτε ἐπίκαιρη φράση πὼς «ἡ Τουρκία δὲν ἔχει ἱστορία, ἀλλὰ ποινικὸ μητρῶο». Δὲν περνᾶ μέρα ποὺ δὲν λερώνει, μὲ νέες παλιανθρωπιές, τὸ μητρῶο της. Κράτος-συμμορία, ἀγέλη ὑαινῶν, ποὺ ἀναζητᾶ μὲ πρόδηλη παράνοια ἀφορμὴ γιὰ πόλεμο. Δὲν ὑπάρχουν πιὰ λογικὰ ἐπιχειρήματα γιὰ νὰ ἀντικρούσεις τὴν κρανιοκενῆ στάση τους.  Παραπέμπω στὸν γνωστὸ μύθο τοῦ Αἰσώπου, «λύκος καὶ ἀρνί», ὁ ὁποῖος διαδραματίζεται μάλιστα σὲ ὑδάτινο περιβάλλον.
.                     «Ἕνας λύκος βλέποντας ἕνα ἀρνὶ νὰ πίνει νερὸ σὲ ποτάμι, ζητοῦσε νὰ βρεῖ εὔλογη αἰτία νὰ τὸφάει. Γι’ αὐτὸ στάθηκε λίγο παραπάνω στὸ ποτάμι καὶ κατηγόρησε τὸ ἀρνὶ ὅτι θόλωνε τὸ νερὸ καὶ δὲν τὸν ἄφηνε νὰ πιεῖ καθαρὸ νερό. Τὸ ἀρνὶ ἀπάντησε ὅτι πίνει μὲ τὴν ἄκρη τῶν χειλέων του καὶ πὼς ἐξ ἄλλου δὲν ἦταν δυνατὸν νὰ θολώνει τὸ νερό, ἀφοῦ στεκόταν πιὸ χαμηλὰ . (Ἐπίκληση τῆς διεθνοῦς νομιμότητας καὶτῶν κειμένων συνθηκῶν). Μετὰ ἀπὸ τὴν «ἀποστομωτικὴ» ἀπάντηση, ὁ λύκος καταφεύγει σὲ παλαιές… συμβάσεις, ἑρμηνεύοντάς τες αὐθαίρετα καὶ κατὰ τὸ δοκοῦν. Πέρυσι ἔβρισες τὸν πατέρα μου… καταπατεῖς, γιὰ παράδειγμα τὴν συνθήκη τῆς Λωζάνης, (τὴν ὁποία ὑπέγραψε ὁ πατέρας τους, ὁ γενοκτόνος μας, ἐγκληματίας, Μουσταφὰ Κεμάλ), πρέπει νὰ ἀπογυμνώσεις τὰ νησιὰ ἀπὸ τὴν ἄμυνά τους, γιὰ νὰ  ὀρμήξω κατόπιν χωρὶς ἀντίσταση, ὅπως στὴν Κύπρο, ποὺ οἱ ἐθνοσωτῆρες χουντικοὶ ἀπέσυραν τὴν μεραρχία, ἀφήνοντας τὸ νησὶ ἀνυπεράσπιστο στοὺς αἱμοβόρους λύκους, στὴν μάστιγα  τῆς Ἀσίας. Μὰ ἐγὼ δὲν εἶχα γεννηθεῖ ἀκόμη, ἀπάντησε τὸ εἰρηνόφιλο καὶ ἄκακον ἀρνίον. Καὶ ἀποκαλύπτοντας τὴν ἐπαίσχυντα ἁρπακτική του φύση καὶ τὶς ἔμβοθρες διαθέσεις του, καταλήγει ὁ λύκος: Ἐπειδὴ ἐσὺ ἔχεις καλὲς δικαιολογίες, ἐγὼ δὲν πρέπει νὰ σὲ φάω; Καὶ στὸ ἐπιμύθιο θὰ γράψει ὁ Αἴσωπος αὐτὸ ποὺ βιώνουμε «ἂν θέλει κάποιος νὰ σὲἀδικήσει, τίποτε, οὔτε τὸ δίκαιο τὸν συγκρατεῖ». Αὐτὸ πρέπει νὰ γίνει κατανοητὸ ἀπὸ ὅλους μας. Νὰ περιφράξουμε τὸ μυαλό μας μὲ μία κρούστα τρέλας, γιὰ νὰ μπορέσουμε νὰ ἑρμηνεύσουμε καὶ νὰ ἀντέξουμε τὴν παλαβομάρα τῶν μεμέτηδων τῆς Ἄγκυρας. Γι᾽αὐτὸ καὶ ὁ Κολοκοτρώνης ἔλεγε πὼς «ὁκόσμος μᾶς ἔλεγε τρελούς, ἡμεῖς ἂν δὲν εἴμεθα τρελοί, δὲν ἐκάναμεν τὴν ἐπανάστασιν». Ἤξερε πὼς ἀπέναντί τους ὑπάρχει ἕνας λαὸς «ποὺ γέμισε πληγὲς τὸ χῶμα… Ἕνας λαὸς ποὺ χαλᾶ, γιατί δὲν μπορεῖ νὰχτίσει. Ποὺ ἱεροσυλεῖ (Ἁγιὰ Σοφιά), γιατί δὲν μπορεῖ νὰ σεβαστεῖ. Καὶ καταστρέφει, γιατί δὲν μπορεῖ νὰδημιουργήσει». Ἕνας λαὸς βαμπίρ, νυχτερίδα ποὺ πίνει αἷμα. (Ἄνθος Λυκαύγης, «Ἀπ’ ἐδῶ πέρασαν ἐκεῖνοι», «Κυπριακὸ ἀνθολόγιο γιὰ παιδιὰ τοῦ δημοτικοῦ», Λευκωσία 1994).
.             Καὶ ἡ Ἑλλάδα, ναὶ τὴν πατρίδα μας, τὴν μάνα μας τὴν ἀγαπᾶμε, ἀκόμη καὶ πεσμένη, μὰ ποτὲξεπεσμένη. «Ἀκόμα καὶ στὸ γέρμα σου/στὸ κατρακύλισμά σου/ τῆς Ἱστορίας εἶσαι τὸ Φῶς», θὰ γράψει ὁΠαλαμᾶς. Ἂς μὴν τοὺς φοβόμαστε τοὺς νέους Μπραΐμηδες καὶ Κιουταχῆδες. Οὐδέποτε πολέμησαν μὲὀργανωμένο κράτος, μὲ ἰσχυρὸ στρατό. Πάντοτε ἐπήλυδες, λεηλάτες καὶ πρόστυχοι βιαστὲς καὶ σφαγεῖς στάθηκαν στὴν μισοφέγγαρη, σκοτεινὴ ἱστορία τους. Καὶ ὁ παλιὸς Μπενίτο τὰ ἴδια ἔκανε καὶ ἔλεγε. Περιστοιχισμένος ἀπὸ γλοιώδεις αὐλοκόλακες, βαυκαλιζόταν μὲ μεγαλεῖα καὶ ἀναβιώσεις τῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας. Ὀνειροφανταζόταν ὅτι εἶναι ὁ νέος Καίσαρας Αὔγουστος. Μεταφέρω κάτι.
.                 Ἡ ἰταλικὴ ἐφημερίδα « Il Tempo» στὶς 13 Ἰουλίου 1944, δημοσίευσε τὰ πρακτικὰ τῆς περίφημης σύσκεψης τοῦ Ἀνωτάτου Φασιστικοῦ Συμβουλίου ποὺ ἔγινε στὶς 15 Ὀκτωβρίου 1940, στὸ Παλάτσο Βενέτσια καὶ στὸὁποῖο καθορίστηκαν οἱ γενικὲς γραμμὲς τῆς εἰσβολῆς στὴν Ἑλλάδα. Μετέχουν: ὁ Μουσολίνι, ὁ Τσιάνο, γαμπρός του καὶ ΥΠΕΞ, ὁ Πράσκα, ὁ Σοντού, ὁ Μπαντόλιο, ὁ Ροάτα (ὅλοι στρατηγοὶ) καὶ ὁ Τζακομόνι, τοποτηρητὴς τοῦ καθεστῶτος στὴν Ἀλβανία. Ἀπὸ τὶς συζητήσεις διαφαίνεται ἡ κουφότητα, ἡ ἀλαζονεία, ἡἀσυνειδησία αὐτῶν τῶν ἀνθρώπων. Μεταφέρω κάποιους διαλόγους:

«Μουσολίνι: Ποιά εἶναι ἡ κατάσταση τοῦ ἠθικοῦ τοῦ ἑλληνικοῦ πληθυσμοῦ;

Τζακομόνι: Φαίνεται ὅτι εἶναι σὲ πολὺ χαμηλὸ ἐπίπεδο.

Τσιάνο: Παρουσιάζεται μία σαφής, διαίρεση μεταξύ τοῦ πληθυσμοῦ καὶ μίας ἡγετικῆς τάξεως πολιτικῶν καὶπλουτοκρατῶν. Ἡ τελευταία διατηρεῖ ζωντανὸ τὸ πνεῦμα τῆς ἀντιστάσεως καὶ τὴν ἀγγλοφιλία στὴ χώρα. Αὐτὴ εἶναι μία ἐλάχιστη τάξη ἀνθρώπων πολὺ πλουσίων, ἐνῶ ἡ ἄλλη (ὁ λαὸς) εἶναι ἀδιάφορη γιὰ ὅλα τὰσυμβαίνοντα, συμπεριλαμβανομένης καὶ τῆς εἰσβολῆς μας….

Μουσολίνι: Ποιό εἶναι τὸ ἠθικὸ τῶν Ἑλλήνων στρατιωτῶν;

Πράσκα: Δὲν εἶναι ἄνθρωποι, ποὺ θὰ τοὺς ἄρεσε νὰ πολεμήσουν.

Μουσολίνι: Θὰ πρέπει νὰ δοῦμε πῶς θὰ παρουσιάσουμε τὰ προσχήματα γι’ αὐτὴν τὴν ἐπιχείρηση… νὰ σκηνοθετήσουμε ἕνα ἐπεισόδιο.

Τζακομόνι: Ἐγὼ μπορῶ νὰ κάνω κάτι στὰ σύνορα, ὅπως ἐπεισόδια μεταξὺ κατοίκων τῆς Τσαμουριᾶς καὶ τῶν ἑλληνικῶν ἀρχῶν. (Ἐμφανέστατος ὁ ἀείδουλος καὶ προδοτικὸς ρόλων τῶν Τσάμηδων. Αὐτὸ πρέπει νὰπροβληθεῖ, γιὰ νὰ κατανοήσουν ὅλοι τὴν  ἀθλιότητα τῶν Ἀλβανῶν, ὅταν μιλοῦν γιὰ Τσαμουριές).

.              Ἔχω τὴ ἐντύπωση πὼς ὁ «Μπενίτο τῆς Ἄγκυρας» καὶ ὅλο αὐτὸ τὸ πολεμοχαρὲς σκουπιδαριὸ ποὺ τὸν λιβανίζει παρόμοια συζητοῦν.
.               Τὴν συνέχεια τὴν γνωρίζουμε. Εἶμαι σίγουρος ὅτι τὴν μόνη γαλάζια πατρίδα ποὺ θὰ δοῦν οἱ Τοῦρκοι, θὰ εἶναι ὁ πάτος τοῦ Αἰγαίου, ποὺ θὰ εἶναι καὶ ἡ τελευταία τους κατοικία. Ὁ δὲ νέος Μπενίτο, θὰ ἔχει μᾶλλον τὴν τύχη τοῦ αὐθεντικοῦ. Κρεμασμένος ἀνάποδα ἀπὸ τοὺς Ἰταλούς, μὲ τὴν γλῶσσα νὰ κρέμεται σὰν ψόφιο σκυλί…

Δημήτρης Νατσιὸς

δάσκαλος-Κιλκὶς