ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΜΕ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟ – 1 (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος)

ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΜΕ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟ –1 (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος)

Διάλογος
Ἕνα πικρὸ χρονικὸ
Α´

Τοῦ Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

Πρόσωπα τοῦ διαλόγου*: Χρονικογράφος  –  Ἱερομόναχος

      Εἰσαγωγὴ

 .                     Μὲ σκοπὸ νὰ συζητήσει τὴν κατάσταση τῶν Ἑλλήνων τὸ 2021 ὁ χρονικογράφος ἐπισκέφθηκε τὸν γνωστό του ἱερομόναχο, ποὺ ζεῖ σὲ ἕνα μικρὸ νησὶ τοῦ Αἰγαίου καὶ σὲ μοναστήρι κτισμένο στὴ σπηλιὰ ἑνὸς εὐμεγέθους βράχου. Ἡ πορεία πρὸς τὸ μοναστήρι ἦταν ἐπικίνδυνη, καθὼς μάλιστα τὸ κτυποῦσαν ἰσχυροὶ ἄνεμοι. Ἡ πέτρινη σκάλα γιὰ νὰ φτάσει στὴν εἴσοδο ἀπότομη, χωρὶς κάπου νὰ μπορεῖ νὰ πιαστεῖ. Εὐτυχῶς εἶναι κάπως φαρδιὰ τὰ σκαλοπάτια καὶ αἰσθάνθηκε κάποια σιγουριὰ ἀκουμπώντας στὸν βράχο.
.                     Ὁ Ἱερομόναχος τὸν περίμενε. Πτυχιοῦχος γιατρὸς καὶ θεολόγος ἑλληνικοῦ πανεπιστημίου, μὲ μεταπτυχιακὲς σπουδὲς στὴν παιδιατρικὴ στὴ Γαλλία, ἐπισκέφθηκε νέος τὸ μοναστήρι καὶ τὸ ἀγάπησε. Τότε ζοῦσε ἐκεῖ ἕνας σοφὸς γέροντας, ποὺ ἐν τῷ μεταξὺ ἐκοιμήθη καὶ τὸ μοναστήρι ἐρειπώθηκε. Ὅταν πῆρε τὴν ἀπόφαση νὰ καρεῖ μοναχὸς καὶ νὰ χειροτονηθεῖ ἱερέας, ἐδῶ καὶ τριάντα περίπου χρόνια, προτίμησε νὰ μείνει στὸ μοναστήρι καὶ νὰ τοῦ δώσει ζωή.
.                     Γνωρίζει ὅτι πολλὲς μέρες τοῦ χρόνου παρέα τοy εἶναι μόνο τὰ θαλασσοπούλια, τὰ ταξιδιάρικα πουλιὰ καὶ κανένας περαστικὸς ἀετός, ἀλλὰ τοῦ ἀρέσει. Τοῦ ἀρέσει ποὺ βγαίνοντας στὸν στενὸ ἐξώστη βλέπει τὴν ἀπέραντη  γαλάζια θάλασσα, ποὺ σπάνια γίνεται μολυβιά. Τοῦ ἀρέσει ὅτι σ’ αὐτὴ τὴ γωνιὰ τῆς ἑλληνικῆς γ[hς ὑπηρετεῖ τὸν Χριστό, τὴν Ἐκκλησία, τὸν Ἑλληνισμό. Τοῦ ἀρέσει ποὺ τὸ μοναστήρι ἔχει αὐτὸν ἱερουργὸ καὶ φύλακα. Ὅσο τὸν βαστᾶνε τὰ πόδια τοy, πηγαίνει στὴ Χώρα τοῦ νησιοῦ καὶ τελεῖ τὶς Κυριακὲς ἐκεῖ τὴ Θεία Λειτουργία. Λεβέντης ὁ ἡλικιωμένος ἱερομόναχος, μὲ βλέμμα γλυκὸ καὶ πρόσωπο σκαμμένο ἀπὸ τὴν ἁρμύρα καὶ τὶς συνθῆκες τῆς διακονίας του. Τὸ ἰντερνὲτ τὸν βοηθᾶ νὰ γνωρίζει ἄριστα τὰ ὅσα συμβαίνουν μὲ τὴν πανδημία καὶ γενικότερα, στὴν Ἑλλάδα καὶ στὸν κόσμο.
.                     Ἀγκαλιάστηκαν καὶ ὁ χρονικογράφος τοῦ φίλησε τὸ χέρι. Ἀνέβηκαν μίαν ἀπότομη σκάλα, ποὺ ὁδηγοῦσε σὲ ἕνα στενόχωρο δωμάτιο, γεμάτο εἰκόνες καὶ πίνακες ἢ φωτογραφίες ἡγουμένων, ἱερομονάχων καὶ μοναχῶν ποὺ πέρασαν ἀπὸ τὸ μοναστήρι. Εἶναι τὸ ταπεινὸ Ἀρχονταρίκι. Παίρνουν ἕναν καφὲ καὶ ἀρχίζουν ἀμέσως τὴ συζήτηση. Εἶναι 11 Ἰανουαρίου 2021.

   A΄ Μέρος:  Ἡ πανδημία στὴ ζωὴ τῶν Ἑλλήνων

-Χρονικογράφος: Γέροντα σὲ εὐχαριστῶ ποὺ μὲ δέχθηκες.
Ὁ Ἱερομόναχος γέλασε καλόκαρδα.
-Ἱερ. Ἐγὼ σὲ εὐχαριστῶ ποὺ ἦρθες. Μὲ τοὺς ἀέρηδες καὶ τὴν ἀρρώστια λίγοι εἶναι οἱ προσκυνητές.
-Χρον. Δὲν φορᾶς, βλέπω μάσκα…
Τώρα γέλασε πιὸ πλατιά.
-Ἱερ. Ἐδῶ ποὺ εἶμαι μόνο ἐσὺ μπορεῖ νὰ μὲ κολλήσεις… Ἐσὺ ποὺ φορᾶς μάσκα. Ἐγὼ δὲν σὲ κολλάω. Στὸ νησὶ δὲν ἔχουμε κανένα κροῦσμα. Εἴμαστε λίγοι, μένουμε καὶ μακριὰ ὁ ἕνας ἀπὸ τὸν ἄλλο…
-Χρον.Τὶς Κυριακὲς κάνεις μὲ κλειστὲς τὶς πόρτες τὴ Θεία Λειτουργία;
-Ἱερ.  Κλειστὴ δὲν εἶναι ἡ ἐκκλησιά, γιατί κλειστὸ εἶναι ὅλο τὸ νησί. Εἴμαστε σχεδὸν ἀποκλεισμένοι. Νὰ πετάξει πάνω ἀπὸ τὰ κύματα ἡ ἀρρώστια δὲν γίνεται. Παρηγοριὰ εἶναι ἡ Λειτουργία γιὰ ὅλους μας. Καὶ αὐτὴ τὴν παρηγοριά, αὐτὴ τὴν ἐκδήλωση ἀγάπης δὲν μπορῶ, δὲν μοῦ ἐπιτρέπεται, νὰ τὴν στερήσω.
-Χρον. Ἡ Ἀστυνομία τί λέει;
Χαμογέλασε.
-Ἱερ. Δὲν ἔχουμε ἀστυνομία, ἀλλὰ καὶ νὰ εἴχαμε θὰ καλοῦσα τὸν ἀστυφύλακα μὲ τὴν οἰκογένειά του νὰ προσέλθει στὴ Λειτουργία καὶ πιστεύω ὅτι θὰ ΄ρχόταν… Ὁ δάσκαλος εἶναι ψάλτης… Πέντε παιδιὰ ἔχουμε στὸ νησί…Καὶ ὅλοι νὰ ἔρχονταν οἱ κάτοικοι πάλι ἀραιὰ θὰ εἴμασταν…. Καὶ συνέχισε:
– Ἱερ.  Ἡ κοινωνία τῶν ἀνθρώπων στηρίζεται στὴν παρηγοριά, στὴν ἀγάπη, στὴν ἀλληλεγγύη. Ἡ μοναξιά, ἡ ἀπομόνωση εἶναι ἡ κόλαση. Ὁ ἐγωισμός, ποὺ χωρίζει τοὺς ἀνθρώπους, σατανικός. Αὐτὴ τὴν ἀγάπη καὶ τὴν παρηγοριὰ δὲν μποροῦμε νὰ τὴ στερηθοῦμε. Θὰ πεθάνουμε ψυχικά.
-Χρον.Ἐμεῖς ὅμως στὴν πόλη στερούμαστε τὴ Λειτουργία…
– Ἱερ. Σὲ ἐσᾶς ἄλλες εἶναι οἱ συνθῆκες. Ὑπάρχουν κρούσματα, ὑπάρχει κίνδυνος. Ὅμως θαρρῶ πὼς βρῆκαν εὐκαιρία οἱ ἄθεοι καὶ ἐπιτίθενται στὴν Ἐκκλησία. Πολλὰ ἀπὸ ὅσα ἐπιβλήθηκαν δὲν ἔχουν λογική. Ἐννιά, λέει, πιστοὶ σὲ ἕνα μεγάλο ναὸ καὶ ἐννιὰ σὲ ξωκκλήσι. Τί λογικὴ εἶναι αὐτή; Καὶ γιατί νὰ μὴν γίνεται, μὲ τὰ ἐπιβληθέντα μέτρα, ἡ Λειτουργία μὲ κόσμο; Ἀποστάσεις ναί, μάσκα ναί, ἀλλὰ καὶ πιστοί. Χωρὶς πιστοὺς δὲν τελεῖται Θεία Λειτουργία. Ἡ παρακολούθηση ἀπὸ τὴν τηλεόραση ἢ τὰ ἄλλα Μέσα μεσοβέζικο πράγμα. Δὲν  ἔχει σχέση μὲ τὴν κοινωνία μεταξὺ τῶν πιστῶν καὶ μὲ τὴ συμμετοχὴ στὴ Θεία Εὐχαριστία, ποὺ ἐξασφαλίζει μόνο ἡ Λειτουργία στὸ Ναό. Παρηγοριὰ δὲν ἔχει μέσῳ τηλεόρασης καὶ κομπιοῦτερ…. Κι ἂν ἔχει, εἶναι ἀναγκαστική…
– Χρον. Λέγεται ὅτι κλεῖσαν τοὺς Ναούς, γιὰ νὰ μὴν γίνονται ἐξαιρέσεις. Ἀφοῦ εἶναι κλειστὰ τὰ μαγαζιὰ καὶ τὰ ἑστιατόρια, νὰ εἶναι κλειστὲς καὶ οἱ Ἐκκλησίες…
– Ἱερ. Γίνονται ἐξαιρέσεις. Ἁπλῶς αὐτὲς χωρᾶνε στὴ λογική τους. Ἡ Βουλὴ λειτουργεῖ, τὰ Δικαστήρια λειτουργοῦν, οἱ συγκοινωνίες ἐπίσης, τὰ σοῦπερ μάρκετς καὶ τὰ καταστήματα τροφίμων ἐπίσης, οἱ δημόσιες ὑπηρεσίες καὶ τὰ ταχυδρομεῖα ἐπίσης, ὁ Στρατὸς καὶ ἡ Ἀστυνομία ἐπίσης… Ἀκόμη καὶ τὰ ποδόσφαιρα καὶ τὰ μπάσκετ λειτουργοῦν, «μὲ τὰ ἄτομα ποὺ ἐπιτρέπει τὸ πρωτόκολλο», λέει, ἀλλὰ ποὺ σιωπηρῶς αὐτὸ παραβιάζεται. Ὅσοι τὰ λένε αὐτὰ γιὰ τὴν Ἐκκλησία δὲν καταλαβαίνουν ὅτι εἶναι γιὰ τοὺς πολλοὺς Ἕλληνες ὅ, τι τὸ Κοινοβούλιο καὶ ὁ Στρατός. Ἀπὸ τὴ μία εἶναι  ἡ ἐξασφάλιση τῆς ζωῆς, τῆς ἐλευθερίας καὶ τῆς ἀξιοπρέπειας τοῦ πολίτη καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη ἡ διὰ τῆς τροφῆς τῆς ψυχῆς συντήρησή του.
– Χρον. Σὲ θαυμάζω ποὺ μένεις στὸ νησὶ καὶ στὸ συγκεκριμένο μοναστήρι.
Καλόκαρδα τὸν κοίταξε καὶ τοῦ εἶπε ὁ ἱερομόναχος:
– Ἱερ. Ἐμεῖς, δόξα τῷ Θεῷ,  ἐδῶ περνᾶμε καλὰ καὶ ἂς λυσσομανᾶνε οἱ βοριάδες καὶ οἱ νοτιάδες, καὶ ἂς εἴμαστε λίγοι. Νὰ πᾶς στὰ  μικρότερα νησιά, ποὺ ζοῦν ἀκόμη λιγότεροι κάτοικοι. Τὰ νησιὰ αὐτὰ ἀποκλείονται, ὅταν φυσᾶνε δυνατοὶ ἄνεμοι καὶ δὲν μποροῦν τὰ καΐκια νὰ ταξιδέψουν. Ποῦ πλοῖα τῆς ἄγονης γραμμῆς… Σ’ αὐτὰ ἄντε νὰ μιλήσεις γιὰ πανδημία…Θὰ γελάσουν εἰρωνικά… Τὰ ἴδια καὶ στὰ ὀρεινὰ μέρη. Γιὰ πήγαινε στὰ ὀρεινὰ χωριὰ τῆς Λακωνίας, τῆς Ἀρκαδίας, τῶν Ἰωαννίνων, τῶν Γρεβενῶν. Κι αὐτὰ κλείνονται, ἀπὸ τὸ χιόνι. Καὶ σ’ αὐτὰ ὁ παπὰς κρατάει ζωντανὸ τὸ χωριὸ μὲ τὴ Λειτουργία, τὴν καμπάνα, ποὺ διαλαλεῖ ὅτι τὸ χωριὸ εἶναι ἀκόμη ζωντανό, καὶ μὲ πέντε -ἕξι γέροντες… Παίρνει, λένε κάποιοι, μισθό. Καὶ ἀπαντῶ: Πέραν τῶν ὑποχρεώσεων τῆς Πολιτείας πρὸς τὴν Ἐκκλησία γιὰ τὶς κατασχέσεις καὶ τὶς ἀπαλλοτριώσεις ποὺ ἔκανε σὲ βάρος Της, ποιός, ἐκτὸς ἀπὸ τὸν παπὰ ποὺ μένει, ἐπειδὴ εἶναι ἀφιερωμένος στὸν Χριστὸ καὶ πιστὸς στὴν Γῆ του, θὰ ἔπαιρνε τὴν ἀπόφαση μὲ 800 Εὐρὼ νὰ πάει νὰ ζήσει σὲ μίαν ἐρημιὰ μὲ τὴν οἰκογένειά του; Ἂν δὲν ὑπῆρχαν οἱ παπάδες, πολλὰ χωριὰ θὰ ἦσαν ἐρείπια καὶ μόνο ἀρχαιολόγοι θὰ τὰ ἐπισκέπτονταν…

– Χρον.Ἐξυπηρετεῖς καὶ ἰατρικά τοὺς λίγους κατοίκους τοῦ νησιοῦ;
– Ἱερ. Μπορῶ νὰ ἀσκήσω τὴν Ἰατρική. Ἔχουμε ὅμως ἀγροτικὸ ἰατρό. Καλὸ παιδὶ καὶ ἄξιος ἐπιστήμονας. Μόνο ἂν κάτι χρειαστεῖ ἀσχολοῦμαι. Ἔχω τόσα ἄλλα νὰ κάνω…

 Μέρος Β΄ Ἐπιχείρηση συκοφάντησης τῆς Ἐκκλησίας

Ὁ χρονικογράφος ἀλλάζει τὴ συζήτηση.

–  Χρον. Πάτερ, φαίνεται ὅτι στὴν χώρα μας πληθαίνουν οἱ ἐχθροὶ τῆς Ἐκκλησίας…
– Ἱερ. Ποιοί εἶναι οἱ ἐχθροί Της; Οἱ περισσότεροι εἶναι παιδιά Της. Βαφτισμένοι ὅλοι. Γι’ αὐτοὺς ποὺ ἀπομακρύνθηκαν ἀπὸ τὴ ζεστασιά Της καὶ πάγωσε γι’ Αὐτὴν ἡ καρδιά τους φταῖμε ὅλοι: οἱ γονεῖς, τὸ σχολεῖο, ὁ πνευματικὸς κόσμος, ἐμεῖς οἱ ἱερεῖς. Ὅλοι μας δὲν τοὺς μάθαμε  νὰ σκέφτονται σοβαρὰ γιὰ τὴν παρουσία τους στὸν κόσμο ὡς Ἕλληνες, δὲν τοὺς μάθαμε γιὰ τοὺς προγόνους τους. Δὲν τοὺς μάθαμε ὅτι, ὡς Ἕλληνες, ἔχουμε τὴν  Ἐκκλησία μάνα μας, εἴτε τὸ θέλουμε εἴτε ὄχι. Πολλῶν ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ ὑβρίζουν καὶ συκοφαντοῦν τὴν Ἐκκλησία τὰ ἐπώνυμα ἀρχίζουν ἀπὸ Παπα-. Ἄλλοι ἔχουν ἐπώνυμα ποὺ θυμίζουν ὀφίκιο κληρικοῦ ἢ λαϊκοῦ. Λέγονται «Ἀρχιμανδρίτης» «Οἰκονόμου», «Ἀναγνώστου», «Ψάλτης», «Πρωτόπαπας». Ὅλοι αὐτοὶ εἶχαν πρόγονο ἱερέα ἢ εὐλαβῆ πιστό, ποὺ καμάρωνε γιὰ τὸ ὀφίκιό του καὶ τὸ ἔκανε ἐπώνυμο, γιὰ νὰ διαιωνισθεῖ καὶ νὰ τὸ θυμοῦνται οἱ ἀπόγονοί του… Πολλοὶ ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς προγόνους τους πῆραν μέρος στὸν Ἀγώνα τῆς Ἐθνεγερσίας. Ὑπάρχει καὶ ἡ περίπτωση νὰ ἔχουν πληροφορηθεῖ τὸ παρελθόν τους, ἀλλὰ νὰ τὸ ἀπαρνήθηκαν. Ἡ ἀπολυτοποίηση τῆς λογικῆς, ἡ ἡδονή, ἡ αὐτονόμηση ἀπὸ τὸν Θεό, ἡ ἄγνοια τῆς ὀντολογίας, ὁ ἐγωισμός, ἡ ἄρνηση τῆς μεταφυσικῆς φιλοσοφικῆς σκέψης, ὁ πρακτικὸς ὑλισμός, μπορεῖ  νὰ τοὺς κάνει νὰ ντρέπονται γιὰ τὸ παρελθόν τους καὶ νὰ ἐπιδιώκουν νὰ τὸ  ξεριζώσουν ἀπὸ τὴν ψυχή τους. Δείχνουν μίσος γιὰ τὴν Ἐκκλησία, γιατί ἔχουν συναίσθημα κατωτερότητας σχετικὰ μὲ τοὺς ἀθέους τῆς Εὐρώπης καὶ θέλουν νὰ τοὺς μοιάσουν,  καταργώντας τὸν πολιτισμὸ ποὺ ἔχουν κληρονομήσει καὶ ποὺ ἄρδευσε τὸν εὐρωπαϊκὸ πολιτισμό. Δὲν μποροῦν ἢ δὲν θέλουν  νὰ ἀποδεχθοῦν ὅτι οἱ πρόγονοί μας δίδαξαν τοὺς ἄλλους Εὐρωπαίους. Ὅμως αὐτοὶ οἱ πρόγονοι διατήρησαν ἀκραιφνῆ τὸν εὐρωπαϊκὸ ἀνθρωπιστικὸ καὶ πνευματικὸ πολιτισμό, ποὺ νόθευσαν οἱ πολιτιστικοὶ ἀπόγονοι τῶν Πάπα, Λουθήρου, Βολταίρου, Σάντ, Μάρξ.

– Χρον.Τὸ μίσος αὐτῶν τῶν Ἑλλήνων πῶς τὸ ἐξηγεῖς;
– Ἱερομ. Δὲν τὸ θεωρῶ φυσιολογικό. Οὐδεὶς βρίζει καὶ συκοφαντεῖ τὴ μητέρα του. Στὴ χώρα μας ζοῦμε τὸ παράδοξο πὼς ὅποιον ἐξυβρίζει δημόσια τὴ μάνα του, ἡ κοινωνία τὸν καταδικάζει, ὅμως αὐτὸν ποὺ βρίζει καὶ συκοφαντεῖ τὴν Ἐκκλησία, ποὺ εἶναι ἡ μάνα του, τὸν θεωρεῖ «προοδευτικὸ» καὶ τὸν χειροκροτεῖ…

– Χρον. Ὑπάρχουν ὅμως καὶ οἱ Ἕλληνες ἰδεολόγοι ἐχθροὶ τῆς Ἐκκλησίας. Αὐτοὶ ποὺ συνεχίζουν τὸ ἔργο τῶν Ροβεσπιέρου καὶ Στάλιν, ἀλλὰ καὶ οἱ ἡδονιστὲς καὶ οἱ νεοφιλελεύθεροι ὀπαδοὶ τῆς παγκοσμιοποίησης…
– Ἱερ. Ἀσφαλῶς καὶ ὑπάρχουν. Ὅπως στὴν Ἑλλάδα, ἔτσι καὶ στὴ Ρωσία ἡ κουλτούρα τοῦ λαοῦ εἶναι διαφορετικὴ ἀπὸ αὐτὴ τῆς Δύσης. Στὴ Ρωσία οἱ ἄθεοι  ἐμφανίστηκαν τὸν 19ο αἰώνα καὶ ἔγιναν τυραννικὸ καθεστὼς τὸν 20ό. Τοὺς περιγράφει ἐξαιρετικὰ ὁ Ντοστογιέφσκι στοὺς «Ἀδελφοὺς Καραμάζωφ» καὶ στοὺς «Δαιμονισμένους» καὶ ἀργότερα ὁ Σολζενίτσιν.  Στὴν Ἑλλάδα τὸ ἰδεολογικὸ αὐτὸ κίνημα ἄρχισε νὰ ἀναπτύσσεται στὴ δεκαετία τοῦ 1980 καὶ νὰ ἐντείνεται  ἀπὸ τὶς ἀρχὲς τοῦ 21ου αἰώνα. Τί τὰ θέλεις…  Τρικυμισμένες ψυχές. Φοβοῦμαι μήπως κάποιοι ἄθεοι κρύβουν μέσα τους ἕναν Νέρωνα, ἕνα Διοκλητιανό, ἕναν Στάλιν…

– Χρον. Αὐτοὶ ὑποστηρίζουν ὅτι ἐπιδιώκουν νὰ ἐφαρμόσουν τὴν ἀπόλυτη ἐλευθερία στὴν Πολιτεία, τὴν ἰσοπολιτεία, τὴν κοινωνικὴ δικαιοσύνη. Κατὰ τὴ γνώμη τους ἡ Ἐκκλησία ἀποτελεῖ ἀνασταλτικὸ παράγοντα στὴν πρόοδο, γι’ αὐτὸ καὶ πρέπει νὰ περιθωριοποιηθεῖ…
– Ἱερ. Ὁ Ροβεσπιέρος, ὁ Μὰρξ καὶ ὁ Στάλιν αὐτὰ ὑποστήριζαν, ὅτι ἡ Ἐκκλησία πρέπει νὰ ἐξουδετερωθεῖ γιὰ νὰ ἀπελευθερωθοῦν οἱ ἄνθρωποι ἀπὸ τὰ δεσμά Της καὶ ἀπὸ τὸ ὄπιο ποὺ τοὺς ποτίζει. Ἀναποδογύρισαν τὴν ἀλήθεια. Ἐλευθερία ὑπάρχει μόνο κοντὰ στὸν Χριστό. Ὅσο ὁ ἄνθρωπος ξεφεύγει ἀπὸ τὴν ὕλη καὶ κατευθύνεται στὴν Ἀλήθειά Του, τόσο καὶ ἀπαγκιστρώνεται  ἀπὸ τὰ πάθη του καὶ καθίσταται ἐλεύθερος. Ἡ δυτικὴ κοινωνία ὅταν ἀπομακρύνθηκε ἀπὸ τὴν Ἀλήθεια καὶ ἐγκολπώθηκε τὸν ὠφελιμισμὸ καὶ τὸν ἡδονισμό, ἄρχισε νὰ παραπαίει. Ἀνέπτυξε ἕναν σπουδαῖο τεχνολογικὸ πολιτισμό, ποὺ τῆς ἐξασφάλισε εὐημερία, ἀλλὰ ἔμεινε στάσιμη ἠθικὰ καὶ ψυχικά, γιὰ νὰ μὴν πῶ ὅτι ὑποχώρησε, ἔγινε πιὸ ἄγρια, πιὸ ἐπιθετική, πιὸ ἀρνητικὴ ἔναντι τῶν ἀξιῶν ποὺ ἡ ἴδια μὲ τὸ ἀγκάλιασμα τοῦ Χριστιανισμοῦ εἶχε δημιουργήσει. Ὅπως εἶπε ὁ ἀείμνηστος Τατάκης ἡ δημιουργία ἀρετῆς εἶναι δυσκολοτερη ἀπὸ τὴν πνευματικὴ δημιουργία καὶ ἀπὸ τὴν τεχνολογικὴ ἐφευρετικότητα. Ἡ Εὐρώπη σήμερα ἔχει χάσει τὴν ταυτότητά Της, τὸν προσανατολισμό Της. Ὅταν βλέπεις στὴ Γαλλία οἱ ἄθεοι νὰ ἐπιβάλλουν νὰ ἀφαιρεθεῖ Σταυρὸς ἀπὸ σταυροδρόμι κάποιας ἐπαρχιακῆς πόλης γιατί  ἐνοχλοῦνται, καταλαβαίνεις ποῦ πᾶμε… 

ΠΗΓΗ:  ΚΛΙΚ