Η συγγνώμη της δασκάλας!

 Η συγγνώμη της δασκάλας!

Από την «Πρώτη φορά μαμά»

 

Εχθές το Α2 δεν έκανε «μάθημα». Δεκαεφτά παιδάκια και μια δασκάλα πήρανε θέση, άνοιξαν υπολογιστές, έξυσαν μολύβια, ίσως να έβαλαν και μια γιορτινή στέκα ή να φόρεσαν τα καινούρια παπούτσια (που έφερε επιτέλους το κούριερ) για να τα δείξουν κάπως στους φίλους τους, αλλά δεν… Η δασκάλα ακουγόταν σαν ρομπότ που έχει χαθεί

στο δάσος. Μπήκαμε, βγήκαμε, κάναμε mute και unmute, ανοιγοκλείσαμε κάμερες, περιμέναμε και ξαναπεριμέναμε αλλά τίποτα. Μετά από 45 λεπτά επαναλαμβανόμενων «με α-κού-τε;», «μή-πως τώ-ρα με α-κού-τε», «ακούει κανείς;», «ακούγομαι, ακούγεσαι ακούγονται», αποφασίστηκε ομόφωνα να τα παρατήσουμε και να ξαναπροσπαθήσουμε την επομένη.

 Κάπου ανάμεσα στις κλίσεις και τις εγκλίσεις του ακούγομαι με έπιασαν τα γέλια.

 – «Μαμά γιατί γελάς;», με ρώτησε η Δανάη.

 – «Για να μην κλάψω», της απάντησα.

 – «Γιατί να κλάψεις;»

 Έκανα την κουφή (που είμαι και λίγο, οπότε δεν παραξενεύτηκε) και δεν απάντησα, μόνο έσκυψα το κεφάλι. Γιατί μου ήρθε ένας χείμαρρος από απαντήσεις που δεν ήθελα να ξεστομίσω μπροστά της. Να κλάψω για τις μέρες που σας κλήρωσε η ιστορία να ζήσετε, να κλάψω για όλα όσα στερείστε, να κλάψω γιατί ακόμα θυμάμαι πόσο φως και χαρά είχαν οι μέρες πριν τα Χριστούγεννα στο σχολείο. Να κλάψω γιατί η μάθηση φέτος, σας έλαχε να κρέμεται από ένα «με ακούτε;»

 Η δασκάλα της κόρης μου, προσπαθούσε να μιλήσει στα παιδιά και παρά τη διακεκομμένη ρομποτική φωνή της, μπορούσες να διακρίνεις την αγωνία και τη θλίψη. «Συγγνώμη παιδιά», έλεγε και ξανάλεγε, «δεν ξέρω τι άλλο να κάνω». Συγγνώμη, χίλια συγγνώμη, μας έστειλε στο chat η δασκάλα. Η δασκάλα κάποιου Α2 κάποιου σχολείου του Χαλανδρίου ζητούσε εχθές συγγνώμη από τα παιδιά γιατί δε δούλευε σωστά η σύνδεση. Ζητούσε συγγνώμη ρε φίλε. Η δασκάλα. Η δασκάλα που παλεύει κάθε μέρα να κάνει τα παιδιά μας να χαμογελάνε, να μη νιώθουν μόνα μέσα στη μοναξιά της οθόνης και να δημιουργεί ένα αίσθημα κανονικού σχολείου μέσα στην άχαρη καθημερινότητα του εγκλεισμού. Και αυτή η δασκάλα μας ζητούσε συγγνώμη με σπασμένη ρομποτική φωνή.

 Και δεν ντρέπεται κανείς. Και κανείς άλλος δε ζητάει συγγνώμη. Για όλες τις δασκάλες των Α2 και των Δ1 που σπάει η φωνή τους από στενοχώρια και ζητάνε συγγνώμες. Δεν ντρέπεται κανείς που τα παιδιά μας είναι κλεισμένα μέσα και μαθαίνουν τα πρώτα τους γράμματα, τα πρώτα γράμματα της ζωής τους, μέσα από μια οθόνη. Δεν ντρέπεται κανείς που είχαμε τόση ανάγκη να τους πιστέψουμε όταν μας έλεγαν ότι τα σχολεία θα είναι τα πρώτα που θα ανοίξουν. Αλλά τελικά αποδείχτηκε πως αυτό που χρειαζόμασταν ήταν να βάψουμε μαλλί και νύχι και να αγοράσουμε λαμπιόνια. Δεν ντρέπεται κανείς που είναι πιο σπουδαίο να έχουμε φορμάρει την μπούκλα και να έχουμε απαστράπτοντα μπαλκόνια από το να κάνουμε τα παιδιά μας να νιώσουν στοιχειωδώς κανονικά.

 Δανάη  μου θα προσπαθώ να γελάω για να μην κλαίω που κανείς δεν σας υπολογίζει, που η γλυκιά σας δασκάλα παλεύει με θηρία, που χάνετε τόσες όμορφες στιγμές, που ενώ ο ιός δεν μεταδίδεται από εσάς όπως λένε, θα σας κρατήσουμε λίγο ακόμα μέσα. Γιατί είστε τα εύκολα θύματα. Γιατί ο δικός σας εγκλεισμός δεν τους στοιχίζει τίποτα. Γιατί πρέπει να φτιάξουμε μαλλί.

Γιατί δασκάλες ανά τη χώρα ζητάνε συγγνώμη από τα παιδιά τους.

 

Ø Η φωτογραφία του άρθρου είναι τυχαία από το διαδίκτυο!  

 

Ø Ιωάννης Ιάκωβος Μάγερ: «Η Δημοσίευση είναι η Ψυχή της Δημοκρατίας»! 

 

Πηγή ➤ mikropragmata.lifo.gr